Week 8 al weer.. de vierde zwangerschap mijn buik groeit, dat voel ik.. ik ben moe .. laat boeren en scheten, eet alles wat los en vast zit.. kortom weer helemaal zwanger. Het is iedere keer weer een hele verandering, je lijf veranderd, je gedachten worden overgenomen, je concentratie is weg. Maar daarnaast de onzekerheid, de onzekerheid neemt het compleet over. Wanneer ik aan de echo van volgende week denk voel ik mijn hart in mijn borst kloppen, pure angst en zenuwen. En je kan er niks, maar dan ook niks aan doen. Je moet afwachten en geduld hebben. Hoe doe je dat wanneer je uit het raam blijft staren, op je lijf gefocust bent en zo veel hoop hebt. En ik heb moeite met die hoop.. simpelweg omdat het niet helpt. De vorige keer had ik ook hoop en geloof me, de klap is dan nog erger. Ik dek mezelf in, zie weer die echo met een klein mensje voor me waar het te stil bleef.. en kan mijn ogen nog steeds niet geloven. Is dat echt gebeurd? Is dat ons echt overkomen? Zo klein nog, maar al zo groot in onze gedachten. Ons kindje.. niet van iemand anders maar ons zoontje of dochtertje.. en we zullen nooit weten hoe hij zal zijn. En nu dus weer op dat termijn en alles schiet er door mijn hoofd. Wat als het nu goed zit maar over een paar weken niet meer? Wat als het helemaal op het einde fout gaat. Wie verteld ons dat alles goed komt? Wie verteld mij dat het beeld wat ik voor ogen heb, mijn dochter met een klein babytje op haar schoot.. ooit uit gaat komen? Oh mijn god kon ik de tijd maar vooruit zetten.. naar dat moment wanneer ik voor het eerst in mijn kindjes ogen mag kijken.. Nee voor mij is zwanger zijn geen roze wolk.
Begrijp ik goed dat jij al 3 miskramen gehad hebt? Zo ja, met welke termijn? Zoals je in mijn onderschrift kunt lezen heb ik ook 3 miskramen gehad en hebben wij 5 jaar in de mmm gelopen voordat ik zwanger mocht raken van ons meisje. Maar ik ken je onzekerheid maar al te goed, de eerste keer was ik helemaal in de wolken met de positieve test en dacht ik er nog niet aan dat het mis zou kunnen gaan, maar bij de daarop volgende zwangerschappen zat ook ik echt niet meer op een roze wolk. Bij onze dochter durfde ik pas vanaf 30 weken zwangerschap echt te geloven dat het dit keer wel goed zou komen. En het is goed gekomen, we hebben een prachtige en gezonde dochter! Ik hoop dat mijn verhaal je hoop geeft, geeft het niet op!
Dat heb je duidelijk omschreven, precies zoals ik me destijds ook voelde en nog steeds. Die roze wolk waar veel het over hebben heb ik ook nog niet gevonden. Ik kan niet jou onzekerheid en angst wegnemen wel wil ik je een hart onder de riem steken. Ik hoop dat deze zwangerschap nog lang mag voort duren en jullie in 2016 ook een klein wonder in jullie armen mogen nemen. Sterkte en een dikke knuffel!!
Zo herkenbaar! 😔 Nu 6.2 en ze wilden net in Gent echo doen maar wilden wij niet. Wij willen niet weer "te klein, te langzaam hartje, twijfel" etc horen. We willen met 10 weken echo. Goed of niet goed. We gaan uit van goed maar na 2x niet goed is dit behoorlijk spannend, en andere dames zijn allemaal alleen maar blij, hoe dan??? Ik kan alleen maar hopen dat t goed komt. Dat het ons niet nogmaals wordt afgenomen, maar de ene dag gaat dit beter dan de andere, zeker zonder symptomen.... Sterkte meid
Heel herkenbaar hoor meis.. Ook hier geen roze wolk, maar een hoop stress, onzekerheid en ziekenhuis bezoeken. Wij zijn 1.5 jaar geleden ons zoontje verloren met ruim 18 weken, dus genieten zal er deze zwangerschap niet bij zijn. Wij genieten pas als we poepluiers mogen verschonen .
Dank je wel voor jullie reacties lieve dames, ik vind dat dit ook wel eens mag worden verteld, dat de onzekerheid gewoon niet weg te nemen is.. pas wanneer het gezond en wel geboren is.. Ik heb gelukkig een gezonde dochter, 4 jaar terug was ik in een poep en een scheet zwanger en ik schaam me nu nog een klein beetje wanneer ik dacht dat ik het af en toe zwaar had.. want ik had achteraf een droom zwangerschap. En een pracht dochter! Toen we voor de tweede gingen was ik ook nog zo naïef. En ja ik was weer zo hoppa zwanger.. maar het gevoel zat niet goed en idd na een termijn achterstand was het gestopt rond 6.5. Ik was zelf dus wel verder en met tien weken een natuurlijke miskraam afgewacht. Daarna duurde het dus een half jaar voor ik weer aantelde, en ook die situatie is verschrikkelijk en ik leef echt met de dames mee die maar niet zwanger worden.. het is een hel.. Maar uiteindelijk weer zwanger en hierbij was ik flink misselijk, veel symptomen kortom het voelde veel beter en had echt vertrouwen! Maar rond 7 weken kreeg ik een beetje bloedverlies, het was minimaal maar mijn hart zonk in mijn schoenen. Met een zwaar hart kregen we een echo en wauw alles was goed! Wat een wonder riepen we nog! Twee weken later echter gingen we voor een extra onderzoek, gewoon omdat de vk dacht dat we daar wel behoefte aan zouden hebben. We namen onze dochter mee want we wouden het haar eindelijk vertellen. En heel de dag was ze al aan het huilen en dreinen, zo ook bij de echo.. ze lag op de grond te huilen, ik kreeg een echo en toen werd het stil. Wat een klap was dat.. ik had het echt niet zien aankomen. Toen de miskraam afgewacht, en dat verliep ook anders.. ik bleef maar bloeden, man wat ik allemaal op dat toilet heb gezien spookt nog door mijn dromen. Uiteindelijk ben ik boven out gegaan en heeft de ambulance mij moeten halen. Daar heb ik nog steeds moeite mee. al dat bloed. En dat is dus nog maar 4 maanden geleden. kop in het zand. doorgaan. en daar loop ik nu dus keihard tegen aan. Gelukkig kan ik morgen met een psycholoog praten want ik mis mijn frummel toch nog steeds.. Iedereen heeel veeel fingers crossed en Susannelilian ik ben zo blij dat jullie een kindje hebben gekregen na zo een lange weg!
Pffff wat herkenbaar.. Zie ook zo ontzettend op tegen de echo's, elk pijntje, elk krampje, elke keer naar de wc. Geen bloed.... Tegen mij zeggen ze vertrouw op je eigen lijf.. maar hoe moet dat als het je 2x eerder in de steek liet? Veel sterkte!!!
Ja om die roze wolk moet ik ook altijd lachen. Pfffff. Ik ben nu voor de 5e keer zwanger en heb na super gecompliceerde zwangerschappen mijn twee - gelukkig kerngezonde - prachtige zonen gekregen. Wat ben ik ongelooflijk gelukkig met ze. En dan nu weer zwanger van een 3e zoon! Blij natuurlijk, maar ook nerveus. Deze zwangerschap is ook weer vol met complicaties - gelukkig is het mijn slechte gezondheid en doet de baby het vooralsnog goed! Maar ben wel net weer gisteren ontslagen uit het ziekenhuis nadat ik daar plotseling opgenomen was. Echt geen roze wolk hoor. Dus ik begrijp je.
Zo jij slaat even de spijker op z'n kop! Ik loop hier al 2,5 week chagrijnig door het huis van de angst, angst dat de echo weer niet goed gaat zijn. Ik wil zo graag positief blijven maar soms lukt het gewoon even niet. Morgen heb ik een echo, ga geen oog dicht doen vanacht ben ik bang. Ik ben pas gerust als ik mijn kindje in mijn armen mag sluiten.
Heel herkenbaar! Ik ben al deze tijd verschrikkelijk onzeker geweest. Mijn eerste zwangerschap draaide ook uit op een ma. Ik dacht dit keer dat het na 12 weken beter zou worden en ik dat niet zo onzeker zou zijn.. nou nee hoor. Toen met 15 weken een echo, alles goed maar nog steeds onzeker. Met de 20 weken echo helemaal verkramot van de zenuwen. Gelukkig gied nieuws want onze zoon doet het perfect. Nu is de onzekerheid pas iets minder maar als ik dan ineens erge steken in mijn doos heb ben ik toch weer geneigd het ergste te denken, b.v. dat hij te vroeg komt. Ik vind zwanger zijn bijzonder, probeer zo veel mogelijk te genieten maar een roze wolk? Nou nee hoor!
Die ken ik ook niet hoor die roze wolk! Na 2 miskramen en een BBZ leef ik van echo tot echo.. Na elke keer hoop ik dat het beter wordt en dat ik meer vertrouwen krijg, dat is ook wel zo maar het duurt maar een paar dagen en dan begint het twijfelen weer, wat als......... Ik ben nu niet meer bang voor een miskraam, maar nu komen er andere zorgen, is het kindje wel gezond? Zit alles er op en eraan? Voel me soms wel schuldig richting de beeb, dus ik probeer wel elke dag een momentje te pakken om even contact te maken..
Hier na twee vroeggeboortes met 22 en 23 weken en een miskraam met 8 weken ook een verschrikkelijke zwangerschap gehad. Ik was constant bang, soms wist ik gewoon niet waar ik het zoeken moest van de angst. Het was verschrikkelijk. Ik leefde van echo tot echo, kreeg wekelijkse echo's. Dan voelde ik mij welgeteld 1 minuut opgelucht, om vervolgens nog banger te zijn om dat weer groter geworden mensje te verliezen. Maar goed de tijd is voorbij gegaan, heb veel afleiding geprobeerd te zoeken, veel van mij afgeschreven, en toch geprobeerd een beetje te genieten voor zover het kon. Ik ben er zovaak van overtuigd geweest dat het fout ging, ik maakte mijzelf wijs dat ik ergens een voorgevoel had haha. Wat gelukkig grote onzin was. Nu een gezond zoontje van 9 maanden die geboren is na een voldragen zwangerschap. En ik was altijd bang dat hij misschien onrustig was door alle stress tijdens de zwangerschap, maar hij is van dag 1 een tevreden jongetje zonder onrust. Hier is er een hele duidelijke oorzaak gevonden waardoor het bij mij vaker mis ging. Sterkte ik duim voor hele saaie zwangerschappen voor jullie. En hoe cliche ook, de kans dat het goed gaat is en blijft het grootst.
Voor mij ook heel herkenbaar, een zwangerschap zal nooit meer leuk en/of genieten zijn. Na 2 mk en het verliezen van een kindje van 11 dagen is de glans er helemaal van af. Op de ergste dagen overweeg ik om er niet eens meer aan te beginnen, al die zorgen, al die stress, al het verdriet na wéér een 'slecht-nieuws-gesprek' met de gyn. Maar ja, als de wens er eenmaal is kom je er niet zo makkelijk vanaf.
Wat een heftige verhalen en de emoties zijn zo te begrijpen. Vandaag gesprek met psycholoog gehad en zo fijn.. Ze begreep volkomen de angst en begon niet over daar moet je de knop voor omzetten of zo.. Ik ga emdr proberen.. Om de heftige beelden uit mijn hoofd te krijgen .. Laat wel weten of het iets is! Succes iedereen en blijf lekker mee kletsen.. Hier begrijpt iedereen wat je bedoeld en wordt er echt meegeleefd met de angst
Herkenbaar en je hebt het mooi omschreven! Hier geen miskramen gehad. Maar met beide zwangerschappen bloedingen gehad, om verschillende redenen. Nou dan is het genieten er echt niet bij, alleen maar onzekerheid. Dit keer een zwangerschap met vooralsnog geen bloedingen. Langzaam durf ik te gaan genieten en te vertrouwen dat het goed zit. Maar echt genieten doe ik pas als ik mijn bibje gezond op mijn buik heb liggen.
Herkenbaar en mooi beschreven. Zelf geen miskraam gehad, maar door verminderd vruchtbaarheid manlief aangewezen op ICSI. Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje. Had gehoopt dat ik deze zwangerschap wat relaxter zou zijn, maar dat is niet waar. Ik ben harstikke onzeker, voel aan mijn lijf dat ik zwanger ben, maar ik ben zo bang dat het mis gaat/is. Het genieten lukt mij gewoon niet. Ik zoek steeds een bevestiging of het wel goed gaat.....