Misschien helemaal de verkeerde plek voor dit topic, maar eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed of en wat ik moet/kan doen. Een vriendin van me is 12wk zwanger van de 2e. Oudste is bijna 4 jaar. Ze heeft 3 miskramen gehad het afgelopen jaar. Dit heeft er hard ingehakt bij haar (logisch). Ze is psychisch erg kwetsbaar, heeft chronische depressies en waarsch een borderlinestoornis. Door de zwangerschap moest ze acuut stoppen met antidepressiva, waardoor ik haar zie afglijden. Iedere keer als ik haar zie is ze in tranen. Deze week had ze de combitest en toen ik vroeg hoe het was zei ze dat ze niks wist, dat ze niks had gevraagd. Bij de vorige zwangerschap was ze wel blij en trots. Haar huwelijk is al heel lang erg slecht, vanaf de miskramen is er al vaker sprake geweest van een echtscheiding. Er zijn schulden, hoogoplopende ruzies en beide zijn al een paar keer weggelopen van huis. Dit vertelt ze ook. De ruzies en scheidingsperikelen worden besproken in bijzijn van hun zoontje. Ik weet van haarzelf dat ze het heel zwaar vindt, de zorg voor hun zoontje, fulltime baan en man die onregelmatig werkt en naar haar zeggen ook niet voor haar klaarstaat. Contact met haar ouders is er nauwelijks, haar schoonouders springen dagelijks bij voor oppas, financiën en ruzies blussen. Maar als ze gaat scheiden zal dat misschien niet meer zo zijn. Een paar keer al vroeg ze me of ik er toch wel wilde zijn voor haar. Natuurlijk wil ik dat, maar heel veel rek zit er bij mij ook niet op praktisch gebied. Vriend en ik werken fulltime en hebben ook een druk zoontje thuis. Komt bij dat mijn vriend ronduit een hekel aan haar heeft (ze heeft ons in het verleden vervelende dingen geflikt)en te kennen geeft niks te willen doen voor haar, hooguit eenmalig de kinderen opvangen ofzo, maar zeker niet stelselmatig. Emotioneel wil en kan ik haar natuurlijk wel steunen. Ik maak me vooral zorgen om de kinderen, die kunnen er niets aan doen. Hoe moet het met het ongeboren kindje? Ze lijkt er totaal niet blij mee te zijn. Ik heb komende week met haar afgesproken, even afleiding, even naar de kinderboerderij. Maar ik weet ook dat ze zich heel snel aangevallen en bekritiseerd voelt, dus ik vind het heel moeilijk om mijn zorgen te uiten zonder haar het gevoel te geven dat ik haar afwijs of afkeur. Mijn vriend zegt dat ze bij escalatie opgenomen zou moeten worden voor de veiligheid van de kinderen, maar er moet toch nog iets tussen zitten? Ze is wel suïcidaal geweest in het verleden. Ik weet zeker dat ze het zo goed mogelijk probeert te doen, maar ik maak me echt zorgen of ze het wel gaat redden met de baby erbij straks. Zou ik deze zorg ergens kunnen uiten? Bij de verloskundige? Bij de huisarts? Ze gaat niet meer naar een psycholoog.
Je zou het bij haar verloskundige kunnen uiten. Maar ergens vind ik het ook aan haarzelf om dat te doen. Wat jij vooral kunt doen is er voor haar zijn, onvoorwaardelijk. Daarin mag je best eens wat kritische vragen aan haar stellen (dat kan ook zonder veroordelend over te komen) en haar vooral uitleggen dat je het beste met haar voor hebt. Succes!
ik zou persoonlijk wel echt aan de bel trekken. bijvoorbeeld bij je eigen huisarts, om te vragen waar je dit kunt melden. die instantie kan dan alsnog beslissen dat er geen reden tot actie is, maar dan heb jij gedaan wat je kon. en misschien kun je nog het beste eerst je vriendin aanmoedigen zelf actie te ondernemen en te praten met huisarts of vk. en dan bied je aan om mee te gaan naar dat gesprek.
Er bestaan pop-poli's in ziekenhuizen. Deze zijn voor zwangeren die psychische problemen hebben en/of kwetsbaar zijn. Misschien eens met haar bespreken of dat iets voor haar. Ik zou het verder wel melden bij de vk/huisarts. Er bestaat ook een prenatale depressie.
Ik ben zelf bij de pop-poli geweest destijds omdat ik ivm mijn zwangerschap moest stoppen met mijn adhd-medicatie. Toen wilde de gyn mij juist de antidepressiva voorschrijven waar mijn vriendin nu acuut mee moest stoppen. Vreemd dus... Zij vroeg aan mij waarom zij wel moest stoppen, tja, daar kon ik geen antwoord op geven. Heb toen wel het advies gegeven om dit bij de vlk of huisarts neer te leggen
Jeetje.. sorry dit over je vriendin te zeggen, ken haar natuurlijk helemaal niet. Maar ik vind het zo vreselijk en egoïstisch om in haar situatie voor een 2e kindje te kiezen. Ik kan dat echt niet begrijpen, het wordt sowieso een slachtoffer van zijn\haar thuissituatie. Ik vind jouw zorgen om haar wel heel lief, ze heeft duidelijk een stabiele factor in haar omgeving nodig. Zorg wel dat het jou niet gaat opbreken.
Ik heb ookbegeleiding vanuit pop-poli. De gyn heeft aan mij gevraagd of ik medicatie wilde gebruiken tegen depressie, maar ik wilde het zonder proberen. Dit kon altijd nog. De gyn respecteerde dit en stond hier ook achter. Als ik het wel wilde gebruiken, mocht dit. Gelukig was dit niet nodig. Van wie moest zij stoppen met de medicatie? Juist bij de pop-poli kun je medicatie (onder begeleiding en aangepaste dosis eventueel) blijven gebruiken. Dit kan zelfs antipsychotica zijn. Laat haar naar de huisarts of vk gaan voor een verwijzing. Jij kunt hier als vriendin zijnde niet veel aan doen. Je kunt handvatten bieden en soms voor kinderen opvang zorgen en eventueel een luisterend oor. Meer kun je echt niet doen. Ik heb een soortgelijke ervaring en ik heb het moeten leren loslaten en oh...wat was dat moeilijk! Toch gedaan om mezelf te beschermen. Uiteindelijk zal je vriendin het zelf moeten doen samen met haar man en eventueel professionals. Jij blijft een vriendin.
Zou je vriendin het fijn vinden als je mee gaat naar de verloskundige en je daar aankaart dat je je zorgen maakt? De volgende stap is bij de gemeente melden dat je je zorgen maakt om een gezin, met de reden die je hier noemt erbij.
Ondanks dat het je vriendin blijft, moet je wel het belang van haar kinderen voorop stellen. Dat vind ik persoonlijk het aller belangrijkste. Je kan zoals hierboven is aangegeven met haar mee gaan bij controle en de situatie aankaarten. Maar ik vind wel als jou onderbuik gevoelens zeggen dat er niets mee wordt gedaan moet jij de mond van de kindjes worden. Blijf echter de situatie de baas en daarmee bedoel ik dat je niet mee afglijdt in haar neerwaartse spiraal. Stel ook voor eigen belang je grens is en durf de juiste mensen aan te spreken zoals bij de gemeente ggd. Zelfs amk. Ja ook daar. Ik begrijp het is balanceren op een heel fijn draadje. Ik wens je dan ook veel moed en sterkte toe
Dank je Ik vind het echt moeilijk. Het belang van de kinderen staat zeker voorop. Zij kunnen er niks aan doen. Ik hoop zo dat ze hulp wil, dat de baby in een veilige omgeving opgroeit. Zeker nu ik zelf moeder ben kan ik echt wakker liggen van zulke situaties.
Dit. Uiteindelijk is ook je vriendin daarmee het beste geholpen, al zal het in het moment voor haar niet zo lijken. Succes met de situatie.
Inmiddels met haar gepraat. Ze is gelukkig wel in gesprek gegaan met huisarts en vlk. En verwezen naar de pop-poli. Helaas zou ze worden opgeroepen en hoort ze maar niks van hen. Ik weet helaas dat je vaak overal achteraan moet bellen, dus ik hoop dat ze dat doet. Scheiding is in gang gezet, dus voorlopig blijft het zorgelijk. Heb wel gezegd dat ik me zorgen maak om de kinderen. Dat leek ze te begrijpen. Ik hoop het...
En anders even voor haar bellen naar de pop-poli en informeren?! Ik heb paar weken terug ook de huisarts gebeld voor een zwangere vriendin omdat ze te ziek was om zelf te bellen.
Ik neem aan dat ze jou hierover niet informeren. Ze hebben beroepsgeheim. Anders kon iedereen zich zogezegd bellen voor info
Je lijkt me een heel lieve vriendin. Gelukkig dat ze jou heeft. Er wordt al te vaak weggekeken in dit soort situaties omdat men het vaak moeilijk vind hoe te reageren of omdat men denkt: het is aan de persoon zelf. Maar als je psygisch in de knoei zit, wordt je blik vaak erg vernauwd en kun je zaken moeilijk overzien. Je zou altijd advies kunnen vragen aan het AMK, dat kan anoniem en zonder dat er een dossier van het gezin wordt aangemaakt. ( dat is zo bij een adviesgesprek) Ik ben het er mee eens dat jij de mond bent van deze kindjes, waarvan een nog geboren moet worden. Zij zijn zo kwetsbaar en te klein/jong om het zelf te doen. Meld het bij de huisarts, misschien heeft die een poh-ggz in dienst die een huisbezoek af kan leggen? Vanuit de gemeente zijn er Wijkteams, die kunnen ook ingeschakeld worden en langs gaan, zij kunnen hulp bieden en zo nodig doorverwijzen. En idd de POP poli! Heel veel sterkte, ook voor jou zal het niet makkelijk zijn!