Hoi Misa, bedankt! Meestal gaat het ook wel, maar merk dat ik het vooral de laatste paar weken moeilijk heb. Ik hoop dat jij je snel fitter voelt na het verwijderen van de Mirena @Sukkie; ja, dat zou me inderdaad wel goed doen. Ik ben vorige week zaterdag op stap geweest met een vriendin; hartstikke leuk en gezellig en het werd wat laat. Mijn vriend moest zondag voetballen en daardoor kon ik niet uitslapen met als gevolg dat ik natuurlijk hartstikke moe was. Dat moet dus anders!
Ja, ik vind het ook iets van de laatste weken. Alsof het ineens niet meer zo 'vanzelf' gaat ofzo. Niet te veel willen en een beetje accepteren zoals het gaat is denk ik wel belangrijk...
Fijn te lezen agnes en trieska, hier ook reflux en kma. Uren met een krijsend kind rondgelopen, gek werd ik ervan. Heb uren gehuild zelf van ellende. Wat een roze wolk, wat een heerlijkheid... Nu wel f stabiel maar ook weer aan het werk. Huishouden wat gedaan moet worden, gelukkig doet mn man heel veel! maar die was en strijk blijven komen EN liggen Op mn 2 doordeweekse vrije dagen moet ik vaak met mn dochter naar fysio / kinderarts / ziekenhuis / ... / ... Dan kom je nog nergens toe en ook niet aan je familie / vrienden / elkaar. Want inderdaad naast moeder ben ik ook nog vrouw, vrouw van, collega, vriendin, familielid etc. wil ook wel s f kletsen met een vriendin zodat zij haar verhaal kwijt kan. Ik ga de laatste tijd regelmatig een avondje weg, even weg van alles, even ik, heerlijk! Mn man doet ook echt wel veel hoor maar die nachten zijn altijd voor mij, of ik nou werk of niet Maar je verhaal is erg herkenbaar!
Aan de meiden met kindjes met reflux en/of KMA, echt respect hoor! Ik mag in mijn handen knijpen dat mijn dochter dat niet heeft. Ze heeft wel een tijdlang eten zo goed als geweigerd, maar dat is gelukkig verleden tijd. Als ik het zo lees doet het jullie allemaal goed om er af en toe eens tussenuit te gaan. Dat moet ik ook maar wat meer gaan doen, lijkt me heerlijk!
Ik denk dat het ook een beetje de leeftijd van je dochtertje is! Ik had het toen ook best erg, maar nu ze 2 is een stuk minder. Natuurlijk ben ik soms nog weleens doodmoe en kwijn ik weg in zelfmedelijden . Maar het is zoveel makkelijker als een kindje kan praten, lekker doorslaapt en zichzelf kan vermaken. Maar goed, nu is nummer 2 onderweg en zal het nog zwaarder worden dan de eerste keer haha. Maak je niet druk, het is heel normaal en het wordt vanzelf minder!
Gefeliciteerd Flutterby! Ik hoop dat de zwangerschap voorspoedig verloopt. De leeftijd die ze nu heeft vind ik ook wel pittig ja. Het vallen en opstaan is nu begonnen.. Het ontdekken van alles, en vooral de dingen die mama niet wil hebben zijn wel heeeeel interessant! Zei van de week nog tegen een vriendin dat ik blij ben als ze loopt, haha
Ja, dat denk ik ook. Mijn man doet ook veel. Hij is eerder thuis dan ik en als ik thuiskom, heeft ukkepuk al lekker gegeten. Ik speel dan nog even met haar, ruim wat zooi op en doe haar in bad en naar bed. Ondertussen kookt manlief en dan eten we samen. Op vrijdagavond werk ik en doet hij vast wat schoonmaakwerk. Scheelt zaterdags weer. Anders zou ik het ook niet trekken. En laatst was ik heeeeel moe en wou ukkepuk niet eten. Brullen, boos, en ik voelde dat ik mijn geduld verloor. Ben toen even naar boven gegaan om af te koelen. Toen ik weer beneden kwam, zat mijn man haar heel lief en geduldig te voeren, ondanks haar geloei.....
Herkenbaar hoor! Toen ik je berichtje las, was het eerste wat ik deed even naar de leeftijd van je dochter kijken. Rond die tijd was ook de tijd dat ik er aardig doorheen zat. Na haar eerste werd alles een stuk makkelijker. Ik ben nu tijdelijk even wat minder gaan werken (neem wat ouderschapsverlof op) dus ik ben wat meer thuis. Ik heb daardoor wat meer tijd om m'n huis schoon te houden en m'n dochter meer aandacht te geven. Papa heeft moeten leren om wat meer mee te helpen en neemt haar ook regelmatig even ergens mee naar toe als ik even wat dingen moet doen. Zelf doe ik af en toe wat leuks en ik breng haar soms even bij m'n ouders. Vorige week zijn we voor het eerst samen een nachtje weggeweest. Hier zit ze trouwens nog wel regelmatig in de box. Inmiddels is dat niet zo veel meer maar als ik alleen ben, kan ik zo s morgens even rustig douchen en als ik boven even wil schoonmaken of strijken, zet ik haar er ook nog wel even in met een filmpje en wat lekkers. Wat mij ook goed helpt, is dat ik 's avonds dagelijks beneden schoonmaak en als papa er is helpt hij ook mee. Zo kan ik overdag als ik thuis ben de overige dingen wat tussendoor doen en is s morgens alles lekker schoon en opgeruimd als we beneden komen. Dan begint je dag ook al wat anders.
Hahaha, ik hoopte dat ook, van dat lopen. Maar daar ben ik zeker van teruggekomen! Want dan begint het rennen pas letterlijk, hahaha.
Nou, daar was ik eerlijk gezegd dus wel een beetje bang voor, maar aan de reacties te zien is het ook iets dat erbij hoort, gelukkig. Maar ik hou het natuurlijk in de gaten @Red88: Wat heerlijk om te horen dat het ook bij de leeftijd hoort! En wat super dat je man zoveel helpt Mijn vriend helpt ook waar hij kan, maar een voetbaltraining zal hij niet zomaar laten lopen. Dat respecteer ik ook wel, maar vind wel dat wij (ik en mijn dochter) op de eerste plaats moeten komen.
Heel herkenbaar! Dat opgejaagde gevoel had ik ook heel erg, heb zelfs even oxazepam geslikt om me rustig te voelen, toen was m'n dochtertje 6 maanden. Verder was ik alleen maar moe moe moe, sliep slecht, kon me niet concentreren, was erg prikkelbaar, lusteloos.. Ik had veel last van m'n hormoonhuishouding, denk dat ik misschien zelfs een (lichte) vorm van PND had. Ik ben op een gegeven moment weer dingen voor mezelf gaan doen en ook leuke dingen met m'n man, daardoor voelde ik me steeds meer een beetje mens. Ik moet zeggen dat ik het eerste jaar als erg zwaar heb ervaren, maar daarna wordt het echt makkelijker en leuker (vind ik). Mijn man is ergens in april gestopt met voetballen.. hij werkt 5 dagen, waarvan 3 avonden (soms 4). Dan was hij voor de voetbal ook nog weg. Ik trok dat niet meer en hij trouwens ook niet. Ik werk zelf 27 uur en als ik thuis was, was ik zo vaak alleen. Waar heb je dan een relatie/gezin voor? Hij heeft geprobeerd gezin, werk en voetbal te combineren, maar het lukte gewoon niet. Hij doet trouwens wel veel (40 %) in het huishouden, op woensdag zorgt hij alleen voor onze dochter, dan werk ik, maar als ik thuis kom, is het hele huis aan kant en heeft hij gekookt. Ik ben elke dag dankbaar dat hij zo lief en zorgzaam is. Ik begrijp je gevoel heel goed, misschien kan je er nog eens met je vriend over praten, wat hij kan doen om je te helpen? Liefs Huisms
Ik vond het bij 2 kinderen al redelijk zwaar en toen dus de 3e kwam hebben we besloten om een fulltime nanny in te huren ondanks dat ik niet werk. Het maakt het alledaagse leven gewoon stukken relaxter en aangenamer. Het is zeker niet zo dat ik de opvoeding nu aan de nanny overlaat want het meeste doe ik toch nog zelf maar het is gewoon heerlijk om tijd voor jezelf te nemen en even ertussen uit te gaan wanneer ik zin heb en de kinderen met een gerust hart thuis achter kan laten, even geen kinderpraat en poepluiers. Iedere moeder heeft dat nodig, tijd voor haarzelf.
Heel herkenbaar! Ik had dat ook veel in het begin. Toen ik weer ging werken, was dat 2 dagen per week op kantoor, en 3 dagen per week thuis, en dan zorgde ik dus ook voor Miriam. Dat was hem dus niet, ik kwam nooit aan mijn uren en werkte dus avonden en weekenden. Uiteindelijk is mijn man toen part-time gaat werken, gelukkig. Van de 3 dagen per week dat ik thuis zit, is hij er 2 thuis hij dat ook en zorgt hij voor Miriam. De ene dag per week dat ik dan werk én voor Miriam zorg trek ik nu prima Ook hebben we een schoonmaker in de arm genomen, dus dat is een zorg minder. Heerlijk om 's avonds in een schoon huis te komen! Verder zorgt mijn man ervoor dat ik ook nog mijn eigen ding blijf doen, en gaan we zo'n 1x per maand een avondje met zijn tweeën weg, en blijft Miriam bij de babysitter. Afgelopen zaterdag heerlijk uitgebreid uit eten geweest, hemels!
mijn vriend mag van mij maar 1 avond weg de rest helpt hij mij vaak als hij uit zijn werk komt mag hij haar 1 uurtje bezig houden dan is het mijn uur alleen En als ik echt moe ben dan gaan we lekker naar mijn moeder en heb ik ff tijd voor mezelf Of ik breng haar naar oma en ga ik shoppen dit gebeurt echt bijna nooit want ik kan niet zonder me kleine meid Het is soms zwaar maar ik kan snappen dat het helemaal zwaar is als je vriend zoveel weg is
Ik herken het zeker! Ik zei gisteren nog tegen vriendlief, ik ben blij als ze naar school gaan. Ik schaam me kapot voor dit gevoel maar ik heb me zwaar vergist in het moederschap. Ik hou zielsveel van m'n kinderen maar ik vind het zwaar. Oh de oudste is wakker ik reageer straks nog wel.
heeel herkenbaar. Ik ben niet gezond en we hebben anderhalf jaar niet doorgeslapen, met daarbij vele nachten van 1 tot 2 uur slaap. Het gaat nu eindelijk goed, maar ik moet er ook nog van bijkomen. Ik zit nu hierdoor aan slaapmedicatie. Ik voel me vaak een saaie uitgebluste moeder! Ik wild dit graag veranderen. Ik hoop dat mijn gezondheid iets beter wordt door het doorslapen en medicatie. En dan moet ik echt meer gaan genieten en voor mezelf gaan zorgen! Want we zijn geleefd. Ik moet zeggen dat waar je in zit pittige tijd is, onze oudste liep met 8 mnd... maar besef is er nog niet, dus moet je er continu bovenop zitten. het heet niet voor niks tropenjaren he gr brenda
Ik vind vooral dit soort momenten lastig. Dan is m'n vriend werken en we hebben verder geen afspraken en dan is het al snel hangen. En ben dan geneigd de tv aan te doen en te houden. Ik heb dan wel een depressie en heb daar medicatie voor maar het word er niet makkelijker op helaas. Ik ben 'blij' dat het herkenbaar is en dat ik dus niet de enige ben.