Hier ook herkenbaar (helaas nog steeds ). Ik had een vrij zware zwangerschap en bevalling en heb lang gedacht dat het daar door kwam, heb echt heel lang nodig gehad om me weer mezelf te voelen. Maar denk ook dat het gewoon zwaar is. Misschien ook de constante verantwoordelijkheid voor een klein leventje die ik zwaar vind. Wat ik wel merk is dat ik stabieler ben en meer kan hebben als ik regelmatig tijd voor mezelf heb. Gewoon af en toe een uurtje. Ik ga ook elke week naar yoga en ook dat helpt om mezelf te centreren. Denk dat je daar wel winst uit kan halen, ga als je man thuis is even een half uurtje/ uurtje ergens anders zitten met een boek/pc/tv of wat dan ook. Ga lekker tekenen of schilderen of iets wat je leuk vindt. Je hebt dingen nodig waar je energie uit kan putten, wat het dan ook is. daarnaast vind ik het eigenlijk niet vreemd dat je het zo zwaar hebt! Je hebt nauwelijks hulp van je man als ik het zo lees. Hij werkt 5 dagen en is ook nog 4 avonden weg. Dan blijven er maar 2 dagen en 3 avonden over.... Weet niet hoe je je daar over voelt, maar misschien is een gesprek over een eerlijkere verdeling van de taken niet overbodig. Misschien zou zelfs een kleine verschuiving al helpen. Dat hij in het weekend met jullie dochter de boodschappen gaat doen (heb jij gelijk een uurtje alleen thuis!) oid. Anyway, fijn herkenning te vinden in jullie verhalen! Soms voelt het alsof moederschap het makkelijkst in de wereld zou moeten zijn...
inderdaad fijn om herkenning van jullie te lezen. mijn man is in het hoogseizoen 5 dagen werken en hij is vrachtwagenchauffeur vroeg op laat thuis, en in het laagseizoen 4 dagen en heeft de woensdag vrij maar op die woensdag meende hij alleen maar leuke dingen te kunnen gaan doen en niet aan het huishoduen te denken tja meneertje zo werkt dat niet .. maar vergeet niet wij hebben ook onze draai met de kids moeten leren maken en hun nu natuurlijk ook we hebben het er een paar keer goed over gehad en hij doet nu heel erg zijn best op zijn eigen manier en die moet ik dan weer op mijn eigen manier leren te waarderen. maar zo was hij gister al om 5 uur klaar en ik en de kids waren nog "werken " en hij had in een uur tijd boven en onder doen stofzuigen en dweilen, het eten klaar gemaakt en de was gevouwen zodat ik vandaag kon relaxen omdat hij vanavond niet thuis komt! maar praten praten praten !!! misschien kun je met je man afspreken dat hij een dag minder gaat voetballen of bijjv om de week een dag minder ?!
pfff en ja ik vind het ook erg zwaar een 3 jarige die aant puberen is !!! en een 1 jarige die als ik mijn zin niet krijg een drama gaat schoppen !! ..........
pfff vandaag hier ook ff z'n dag Al heel de dag is het huilen en niks willen. Dan slaat ze haar bordje groente uit me handen En vervolgens trekt ze mijn bord van het aanrecht af vol met eten. Dit is eigenlijk de eerste dag dat ik er echt door heen zat ik blij ben als ze zo op bed ligt. Voor de rest is het echt een super lief en makkelijk kind maar vandaag hebben we even haar andere kant gezien
Ik herken dit ook, ik ben alleenstaande moeder, en werk nog niet eens erbij! maar het moederschap, huishouden, voor 't eten zorgen, kindje verzorgen is echt een full time job! Heb ook nooit momentje voor mezelf, ja als mijn dochter slaapt.. Maar goed, heel herkenbaar in ieder geval! en fijn om te lezen dat er meerdere zijn xxx
Pff Ik herken het ook hoor! 2 kindjes die 1 jaar schelen op 6 dagen na! Maar ik moet zeggen sinds de reflux van C echt onder controlen is vanaf 4,5 maand + andere melk is het genieten. Maar het komt vaak voor dat we er/ik s'nachts uit moeten omdat de een ziek is of de ander tand/kies krijgt! Zit je dan de volgende dag met stokjes om je ogen open te houden! En dan ook nog eens een kind dat aan het zeuren/zeiken is..haha Kan er nu wel om lachen, maar als het moment er is, toch echt niet! En daar komtbij dat ik ook nog eens met mijn eigen gevoelens zit tegen over C (pnd postnatale depresie) Gelukkig doet manlief veel in huis (als ik er om vraag) En begrijpt ook veel, dus dat is wel mooi.
Hier ook een mama die het soms best zwaar vindt. Ik heb 2 kindjes, 1 van 2,5 jaar en 1 van 9 maanden. Mijn vriend werkt in de horeca en is s`ochtends dan wel thuis tot 10.30 uur maar ook pas om 22.30 uur weer thuis. Ik werk ook nog 3 dagen, 1 dag is het papadag, de andere 2 dagen passen opa en oma op. Maar de dagen dat ik niet werk ben ik bij de kindjes en draai dan ook alleen voor het huishouden op. En dat vind ik niet erg maar s`avonds ben ik kapot na een dag thuis. Ik ben blij als de kinderen om 19.00 uur op bed liggen, even rust aan mijn hoofd! Mijn vriend helpt wel in het huishouden maar niet zoals ik het zou doen. Hij snapt ook niet waar ik zo moe van kan zijn na een dag thuis, hij doet dan altijd vanalles... Ik zou dolgraag een dag minder willen werken maar financieel is dat niet haalbaar en op m`n werk willen ze dat niet. Dat zou mij veel meer rust geven en tijd voor m`n huishouden. s`Avonds wat voor mezelf doen buitenshuis, is ook geen optie voor me, aangezien mijn vriend er dus niet is en ik niet constant oppas wil inschakelen. Maar eigenlijk zou ik dat wel heel lekker vinden....
Alle moeders die ik ken, herkennen dit absoluut. Ik lees geregeld dit soort berichten en het begint dan altijd ongeveer: ik schaam me ervoor, voel me schuldig, durf er eigenlijk niet over te praten etc etc Je hoeft er absoluut er niet voor de schamen of wat dan ook! Moeders die het niet hebben, zijn echt een unicum hoor en/of doen alsof dat alles rozengeur en manenschijn is. Belangrijk is wel dat je het gewoon kunt zeggen/uiten. Ik roep geregeld hier GATVERDAMME!... Is een teken dat ik het echt even zat ben en kijk ik de uren weg totdat ze gaan slapen.
Heel herkenbaar hoor. Ik werk drie dagen in de week, mijn man is vrachtwagenchauffeur en de hele week weg. Ik zorg voor de twee mannetjes. De oudste is ook een pittige, maar nu ik voor mezelf bachbloesemdruppels heb, kan ik me toch wat rustiger voelen. Ik zorg dat het huis opgeruimd is en 1x op de week maak ik het schoon. Dat zorgt voor rust bij mij. En geniet ik ook van de momenten die ik heb met de kleintjes. Ik merkte dat ik zoveel MOEST van mezelf...maar door wat meer structuur, lukt het beter. En ik heb ook dagen hoor dat ik denk...pffff... kan beter gaan werken soms. Maar als je dan weer zo'n lief snoetje ziet en een lieve opmerking krijgt, weet je...dit is mijn rijkdom en daar doe ik alles voor. Want mijn kindjes zijn mijn alles, maar je mag ook af en toe best toegeven (zonder schuldgevoel!!!!) dat je even tijd voor jezelf nodig hebt.
de beste manier om papa te laten "voelen" hoe je je voelt is hem simpelweg een dagje in jou schoenen te laten staan, dus lekker een dagje weg gaan zonder dat je alles hebt voorgekouwd. dus niks klaarzetten of voorbereiden, gewoon zeggen veel plezier, ik ben om 6 uur thuis, zorg jij dat t eten dan klaar is ??? ik heb absoluut geen klagen over mijn man, die draait zijn hand niet om voor wassen, koken en zuigen, maar toen onze oudste klein was zei hij wel eens je bent de hele dag thuis, waarom moet je dan het huishouden doen als ik vrij ben. eh nou omdat je zoon alle aandacht opeist, voeden, verschonen, troosten, wees blij dat ik tijd had om te koken ... het keerpunt kwam toen lars ong 2,5 maand was. ik ging een dagje weg en papa zou het fort bewaken. ik was telefonisch slecht berijkbaar, dus eh zoek t maar uit zeg maar. het was allemaal prima gegaan, ze hadden een heerlijke dag gehad, maar papa was gesloopt toen ik thuis kwam, hij heeft nooit meer commentaar gehad verder vind ik dat je je nooit schuldig hoeft te voelen als je t even niet meer trekt, moeder zijn is de zwaarste baan die er is, je werkt 24/7, 7 dagen per week, 52 weken per jaar, niks geen ziekteverlof of vakantie, zorgen gaat altijd door, dan verdien je op zijn minst het recht af en toe even lekker te klagen
Ik herken het ook. Vooral de eerste maanden zijn zo zwaar! Wij hebben nu een tweede en het gaat beter maar toch wel weer pittig. De enige manier waarop ik ermee om kan gaan is door eens per 2-3 maanden een eigen dagje te plannen. Kinderen naar de gastouder, vrij nemen van werk en dan een dagj winkelen of sauna. Anders zou ik het niet volhouden. Dat je man nog 4 avonden sport vind ik echt zwaaaaaar overdreven, waarom doet hij daarin geen stap terug zodat jij ook een avondje iets kan doen??
Bedankt voor alle lieve woorden, meiden! En aan alle mama's die dit herkennen (en dat is volgens mij iedereen die gereageerd heeft) voor jullie een knuffel Mijn vriend schijnt niet te beseffen wat dit allemaal daadwerkelijk voor me betekend. Hij werkt officieel tot half 5, maar ik mag in mijn handen knijpen als hij om half 6 thuis is. Vanavond had hij weer een voetbalwedstrijd waarbij hij om 6 uur aanwezig moest zijn. Heb hem bijna gesmeekt in ieder geval thuis te komen voor het eten zodat hij zijn dochter zou zien, maar helaas; hij moest weer overwerken en daarna meteen door naar voetbal. Hij zegt het zelf ook echt niet leuk te vinden, maar ja, intussen verandert er ook helemaal niets. Ik heb het er al zoooo vaak met hem over gehad... Ik weet het eventjes niet meer zo goed
Sorry dat ik het zo zeg maar dat is best aso eigenlijk! Mijn man moet weleens overwerken en voelt zich dan verschrikkelijk hij dan Ties niet heeft gezien. Het lijkt jouw vriend niet veel te kunnen schelen, zo komt het tenminste over. En jij zit alsnog in je uppie....ik snap dat echt niet van hem!
Nee, ik ook niet. Als ik hem ermee confronteer zegt hij het echt niet leuk te vinden, maar dat het druk is op zijn werk. Ik heb gezegd dat ik het belachelijk vind dat iedereen structureel aan het overwerken is (maar zijn collega's, buiten zijn bazen, hebben geen kids) en dat er dus blijkbaar een tekort aan mensen is. En dat hij dit daar maar aan moet gaan geven. Tja en voetbal.. Het is zijn lust en zijn leven, hij voetbalt al ongeveer zolang als hij kan lopen. Hij heeft 2 keer een zware operatie aan beide knieen ondergaan en heeft al een paar keer te horen gekregen dat hij waarschijnlijk niet meer kan voetballen. Daar kon hij niet mee leven en heeft net zo lang gerevalideerd tot hij weer op het veld stond. Nu speelt hij weer op hoog niveau bij een amateurclub, tegen alle verwachtingen in, en ik snap echt wel dat hij daar ontzettend blij mee is; maar ik en ons kindje zijn er ook nog.
Is het meschien een optie om iemand die dichtbij jullie staat met hem te laten praten. Bijv. ouders/vrienden ofzo?? Ik had vooral in het begin heel erg last van huilbuien en mijn snapte het niet. Hij zij baby's huilen nu eenmaal of je huilt de laaste tijd wel heel veel (geiriteerd) Had het hier later met z'n moeder over die mij heel goed begreep ( had er zelf vroeger ook last van ) En zij heeft uiteindelijk met mijn man gepraat. Toen zij het had uitgelegd hoe het is toen begreep hij stukken beter. En merkt nu vel eerder waneer ik even "afgelost" moet worden. Meschien dat dat ook een oplossing voor jullie kan zijn.
Ja, dat is misschien wel een idee. Heb het er vandaag met m'n schoonzussen over gehad en die boden ook al aan om het er met hem over te hebben. Ze zeiden dat hij eigenlijk altijd al zo is geweest (dat hij zijn eigen ding doet) maar dat het nu wel de spuigaten uit loopt. In ieder geval fijn dat zij het begrijpen. Dus ik denk dat ik maar aan ga geven dat ze dat wel mogen doen Zijn zus zei trouwens dat het niet goed te praten is, maar dat hij van huis uit niet anders gewend is. Zijn ouders leven continue langs elkaar heen en zij hebben daar geen problemen mee. Daarbij komt nog dat hij nooit eerder een relatie heeft gehad (ik ben de eerste, best schattig), maar dat maakt het ook wel iets moeilijker denk ik.
En ik heb dit gevoel nu al af en toe... dat moet nog wat worden Dat schuldgevoel herken ik ook ja, het is toch een beetje alsof het altijd maar leuk moet zijn, gezellig en vooral niet zwaar... Ik vind eigenlijk zelfs dat ik met een kindje van 'nog maar' 12 weken niet eens mag klagen, komt er ook nog eens bij. NooNooman werkt de hele dag en ik doe dus zoveel mogelijk het huishouden omdat ik vind dat ik dat moet omdat ik toch de hele dag thuis ben. Maar ondertussen baal ik daar wel verschrikkelijk van, want ik voel me echt een huissloof! Ik ben er zo ontzettend niet het type voor, ik poets, was en verzorg de hele dag. Aan het einde van de dag komt NooNooman thuis, is het eten klaar en doet hij de fles van 20:00. Over het algemeen is miniNooNoo dan hartstikke gezellig, maar wat hij niet ziet is dat ze overdag echt een klein monstertje in de dop kan zijn De laatste dagen heeft ze 's avonds weer haar huiluurtje (of 2, of 3... ) en tja en dan komt hij er achter dat ze heus niet altijd zo leuk en gezellig is. Vanavond dus ook weer, ze huilt maar en huilt maar en hij maakt niet eens aanstalten om er even heen te gaan. Het enige wat hij doet is mompelen dat ze moet gaan slapen. Net of ze alleen goed genoeg is als ze lacht en vrolijk is en als ze huilt dan is het niet zijn kind. Ging ie het gras maaien en in de schuur bezig terwijl z'n kind helemaal over de rooie ging. En ik maar sussen en elke 10 minuten naar boven, had ik de rest van de dag ook nog niet gedaan. Ben ook enorm uitgevallen net, heel onredelijk misschien, maar ik zat er echt door heen. Dat het ook zijn kind was en dat ze niet alleen voor de leuk is! Doe eens normaal, zegt ie... Tja... Misschien de volgende keer toch maar wat duidelijker zijn... Hoewel, hij weet het dondersgoed dat ik me zo voel en dat ik best zin heb om weer aan het werk te gaan omdat het thuis zitten en alleen maar zorgen me best zwaar valt. En hij heeft ook weleens aangeboden dat ik een dag weg mag en hij dan vrij neemt, maar ja... dan ben ik ook wel weer zo'n sufmuts die niet bij d'r kindje en man weg wil, dan wil ik ook gewoon samen zijn
ik herken het niet toen ik nog 1 kindje had... maar nu (2 kids) herken ik het echt wel... Mijn man werkt wisseldiensten en is dus onregelmatig thuis. Ik heb fulltime ouderschapsverlof opgenomen dus zit nu al 10 maanden thuis. De muren komen nu echt wel op me af. "Gelukkig" moet ik over 2 weken weer werken. Ik merk dat ik steeds minder goed tegen gehuil kan. Mijn zoontje heeft vanaf zijn geboorte echt heel erg veel gehuild. Verder slaapt hij nog steeds niet helemaal door en heb ik het gevoel dat ik mijn wereldje heel klein is door dit alles. Ook vind ik het enorm veel gedoe als we ergens heen gaan... kinderwagen en alles voor mijn zoontje meeslepen plus weer alles voor mijn dochter. Maar idd 10 maanden is idd wel een pittige tijd. Dat vond ik ook niet zo heel leuk... en nog een tijdje daarna ook, dan gaan ze overal aanzitten (ook als je 20.000 keer heb gezegd dat dat niet mag), dat was ik op een gegeven moment echt heel erg zat. Maar ik vind het nu wel een leuke leeftijd. Ze wordt dan wel weer dwarser en driftiger maar ik kan tenminste normaal met haar communiceren (meestal dan)
Ook dat is heel herkenbaar NooNoo! Toch kan ik je aanraden om (hoe moeilijk het ook is) lekker iets voor jezelf te gaan doen met een vriendin of iets dergelijks. Even niet zorgen, even jezelf kunnen zijn! Ik vind niet dat je onredelijk bent geweest met je uitval. Ik vind dat je man de zorg 's avonds best over mag nemen, of het kleintje nu gezellig is of niet Ik werk 3 dagen per week, maar ik zal je zeggen dat ik 's avonds veel meer energie over heb als ik gewerkt heb, dan als ik een dagje thuis bent geweest met onze kleine!
Goh thanx... Ik geloof dat NooNooman vond dat die uitval ook wel enigzins terecht was want later kwam hij heel lief vragen of ie even naar de bouwmarkt kon, nadat hij miniNooNoo stil had gekregen... Dat minder moe zijn na een dag werken heb ik vaker gehoord, ik ben zo benieuwd hoe ik dat zal ervaren! In het begin zal het wel pittig zijn, maar als ik eenmaal weer de slag te pakken heb... Mijn neefje en nichtje kunnen ook een enorme handenbindertjes zijn, voor buitenstaanders leuk (lekker ontdeugend) maar voor m'n tante uiterst vermoeiend. Ik weet nog heel goed dat ze eens op een verjaardag al zuchtend en grijnzend tegen me zei: pfff, morgen gelukkig weer werken. Haha! Toen had ik al het gevoel dat ik net zo zou kunnen zijn. Over een maandje ga ik winkelen met m'n zusje, heerlijk een dagje weg en daar kijk ik ook enorm naar uit!