je hebt helemaal gelijk... moeder zijn is een fulltime job.. die 365 dagen en 24 uur per dag volbracht moet worden de eerste 6 maanden heb ik me ook helmaal weg gecijfert en stond zijnummer 1..tot ik er bijna onderdoor van ging. nu hebben we een midden weg gevonden.. mijn dochter is 2 dagen op het kdv en 1 dag is ze bij oma. gelukkig heb ik wel het geluk dat manlief erg veel mee helpt.. je kindje eens gewoon een paar uurtjes wegbrengen en lekker het bed in kruipen of het huis eens goed poetsen.. gewoon de dingen doen waar je dan behoefte aan hebt! het hoeft niet altijd ozo leuk te zijn met je kindje.. er zitten ook mindere momenten aan.. ook ik ben nu zwanger van nummer 2..weet nu al zeker dat ik het bij deze niet meer zo ver laat komen en dat ik beslist makkelijker ga denken. heb starks wel 2 schatten van kinderen..maar ik ben boven moeder ook nog gewoon Sonya! sterkte ermee meid..
Ik kan me er zeker wel iets bij voorstellen. Zeker als je kindje niet goed slaapt/je partner weinig doet aan het huishouden/je een kindje hebt dat veel aandacht nodig heeft. Dat hebben wij dus allemaal niet gelukkig en ook ik vind het wel eens zwaar. Maar vooral de 'zorgen' hebben voor je kindje vind ik zwaar. Ik heb haar bijvoorbeeld ook liever gewoon thuis dan dat ik haar ergens zou laten slapen, want haar uit mijn hoofd zetten kan ik toch niet. Er zal nooit een moment zijn dat ik helemaal niet aan haar denk. Ik werk trouwens 3 dagen, mijn vriend 4. En we willen al een tijdje graag een 2e kindje, ik ben ook erg benieuwd hoe het dan gaat, ben er soms wel een beetje bang voor, maar heb ook het vertrouwen dat het allemaal wel zal loslopen.
Kan het niet zijn dat jullie misschien te veel van jezelf eisen?...Begrijp me niet verkeerd hoor want ik snap heeeel goed dat als je een huilbaby (heb ik zelf nl ook gehad) hebt het echt verdomde zwaar kan zijn en je weinig lichtpuntjes meer ziet. Maar iedereen MOET tegenwoordig zo veel en alles het liefst ook nog perfect.. Als je zou proberen wat relaxter en makkelijker te worden, je 'taken' misschien wat anders verdelen, je man er meer bij (laten) betrekken (want ook HIJ mag wel wat doen, waar 2, of meer, mensen leven mogen ook 2, of meer, er zorg voor draaien dat alles gedaan wordt in huis hoor!) Je man kan bijv niet koken...ok...maar hij weet vast wel hoe een pizza in de oven moet of leer hem makkelijke gerechten te maken (met bijv kant en klare groenten uit de vriezer!) Maak het jezelf niet te moeilijk door bijv ook nog alle theedoeken en onderbroeken gladgestreken te willen hebben. Je moeder had dit misschien vroeger allemaal voor elkaar maar de tijden zijn veranderd sinds de meeste huishoudens 2verdieners zijn. Heb niet t gevoel dat je je kindje 24-7 moet vermaken, je kindje moet dit ook zelf leren. Gaat dit nu nog niet..probeer t em dan beetje bij beetje te leren en laat hem desnoods maar even huilen..er is niks aan de hand hij is gewoon boos of gefrustreerd! Het gaat er niet om HOEVEEL tijd je met je kindje doorbrengt maar HOE je die tijd die je met em doorbrengt invult! Toen de moeders vroeger nog allemaal thuiswaren met minstens 6 kinderen hadden ze vaak nog minder tijd en aandacht voor de kids dan wij nu hebben en ook die kinderen zijn allemaal goed groot geworden (en zelfs vaak nog minder verwend dan de generatie van tegenwoordig ook!) Zeg ook gewoon eens 'nee'...heb je ergens geen tijd voor of ergens geen zin in (bijv een verjaardag) zeg dan gewoon eens 'nee'...ga je wel dan vreet t alleen maar meer energie. Voel je niet verplicht! Laat de boel ook eens lekker de boel, even een dag niet t huishouden doen, geen boodschappen halen, de tuin hoeft ook niet gedaan, je kindje hoeft echt niet elke dag in bad en jullie kunnen best samen wel eens heerlijk de hele dag in jullie pyjama/huispak lopen..en haal savonds gewoon lekker simpel een patatje ofzo! Niet koken=geen afwas! Al lijkt het soms wel zo en lijk jij er verre van te zijn...maar PERFECTE mensen bestaan echt niet! ! ! Kindjes zijn vaak superrrgevoelig als t op spanningen aankomt..misschien als jij wat relaxter wordt je kindje hier hartstikke goed op reageert.. Die van mij ligt elke avond om 19.00 in bed...zaaaalig! Vanaf dat moment is t dus ook echt MIJN tijd..ik doe wat ik wil! Ik geniet daar elke avond weer van! En bovenal: probeer ook naar de leuke momenten te kijken want die zijn er genoeg al zie je ze soms even niet meer... You're all supermommy's!
Ik vond het ook een zware tegenvaller. Enthousiast begonnen met BV, maar mijn meisje wilde wel 15x drinken per uur en wilde overdag nauwelijks slapen. Na zeven weken kwam er wat meer ritme in, maar in de tussentijd vond ik het verschrikkelijk. Ik was niet eens meer blij met haar, zat te huilen op de bank en van mij mochten ze haar zo meenemen... Daarna werd het leuker, ze begon te lachen en te brabbelen en ook wat meer te slapen overdag. Alleen weigerde ze de fles. Dus nog steeds 24u per dag bij baby. Eindelijk neemt ze nu sinds een aantal dagen de fles en kan mama ook weer eens iets gaan doen zonder dochter. Vrijdag voor het eerst gaan werken, heerlijk! Inmiddels ben ik stapel op haar en zou haar niet meer willen missen. Maar de impact op mijn leven vindt ik erg groot, en ik verlang soms best nog eens terug naar de tijd dat ik alleen met mijn man was.
Ik weet wat je bedoelt, toen mijn oudste 4 maanden was, kwam ik er achter dat ik zwanger van de 2de was. Nu zelfs vind ik het best zwaar! Maar ik denk dat elke moeder dat wel heeft! Liefs
Ik ben er heilig van overtuigd dat elke moeder een moment heeft dat ze het zwaar vind. Het is alleen niet dezelfde periodes. Ik vind bijvoorbeeld babytijd echt niks. Ik kan wel tien kinderen aan als ze als kleuter geboren worden , overdreven gezegd dan. Nu ervaar jij het als zwaar en misschien als je kindje 5 is, kun je het bijna niet meer voorstellen. Andere moeder kan juist dan het als zwaar gaan ervaren als hun kindje 4 a 5 wordt. Het ook te maken hoe je op dat moment in het leven staat. De ene heeft er een week last van, en de ander veel langere tijd. Hoe dan ook, elke moeder c.q. vader krijgt er mee te maken. Juist de ouders die zeggen: "Ik? Nee hoor, vind het geweldiggggggggggggg, het is helemaal niet zwaar.", die maken er een taboe van. Klinkt misschien nog erg vaag en ver weg, maar het komt heus goed. Als ik mijn drieling op leeftijd had gekregen toen ik mijn oudste kreeg (25 jaar), weet ik zeker dat ik compleet gestoord was geworden. Groetjes Brez
Ik ben het grotendeels wel met je eens Mirwar. Ik vind het alleen altijd moeilijk om een oordeel te geven over hoe het anderen doen/moeten doen. Zelf geloof ik dat ik deels een makkelijk kind heb omdat ik zelf niet zo moeilijk ingesteld ben, en niet zulke hoge eisen aan mezelf stel mbt huishouden etc. Aan de andere kant heb je ook nog rekening te houden met de persoonlijkheid van je kind. Je hebt daar deels invloed op, en deels is het volgens mij zoals het kindje is, en daar moet je mee dealen. Ik werk 27 uur, heb een veeleisende baan. Wat ik stressvol vind aan moeder zijn is dat ik mijn ambities moet aanpassen aan mijn tijd. Ik zou van alles willen ontwikkelen binnen mijn werk, maar daar is gewoon nu niet altijd tijd voor. Wat betreft mijn dagen thuis met mijn zoon. Ik verzin elke dag wel wat leuks. Lekker lang wandelen, naar de kinderboerderij. Ergens een kopje koffie drinken, winkelen. Dat is voor mij echt genieten, en echt gezellig samen met zoonlief. Het zijn de momenten waar ik bij tank. Verder heb ik vanaf het begin veel met mijn zoon gespeeld, en van alles gedaan, maar heb ik hem ook zo veel mogelijk geleerd even zoet te zijn in de box. En dat moest ik hem echt even leren. ELke keer een beetje langer. Dan had ik mijn handen vrij, en het is voor hem ook goed. Ik heb een partner die mij goed ondersteunt. Ik doe wel het meeste, maar overall is hij echt betrokken. Ik heb ook geleerd om niet meteen te reageren als mijn zoon wat moppert, of een beetje huilt. Als ik het negeer is het vaak binnen twee minuten over en speelt hij weer verder. Mijn zoon zit nu in een sprong, en zeurt/moppert veel. Hier word ik nu een beetje kribbig van. Maar laat het maar zoveel even over heen komen, en laat de boel de boel. Hij zit veel bij mij, of wil nu alleen maar met mij spelen. Nou dat is ook goed. Het gaat vanzelf weer over. Niettemin is moederschap een intensieve tijd, die iedereen op haar manier ervaart. Het enige advies wat ik jullie wil geven. Cijfer jezelf niet weg, zorg dat je ook aan jezelf toekomt.
Het moederschap is mij de eerste 6 maanden vreselijk tegen gevallen.. ik durfde niet te zeggen dat ik het moeilijk/zwaar had omdat je wel 10x per dag hoord.. Lekker genieten meid Er viel niets te genieten met een kind wat de helft van de tijd huilde.. Ik merk dat ik dingen los heb moeten laten.. Nu ze ouder wordt is het allemaal een stuk leuker en makkelijker.. Maar dat het een eitje is om een kind op te voeden/verzorgen.. NO WAY.. Ik vind een werkdag minder vermoeiend dan een dag thuis zijn, de verzorging van Esmee, de boodschappen, huishouden, koken en twee honden die uit moeten.. Maar daar in tegen geniet ik zo van de momenten met haar.. dat het me allemaal waard is hoor! Ik snap je dus volkomen..
Ik herken het wel. Voor mij was het vooral in het begin echt heel erg zwaar. Ik was verhuist naar een ander land (turkije) en bijna meteen na mijn trouwen zwanger geraakt..dat heeft al best een impact..na de bevalling zat ik daar alleen..met alleen mijn man die ik kende.. (we woonde ook ergens heel erg ver weg van de familie van mijn man zijn kant) hij kwam pas om 7 uur thuis (werkte nogal ver weg) eerste kindje, dus alles is nieuw en eng. Ik vond het echt heel erg zwaar en moeilijk. Heb ook nog eens in het begin problemen gehad met de borstvoeding..bijna 1.5 maand pijn geleden en niemand die wat voor me kon doen maar ik wou ook echt niet stoppen. Mijn dochtertje was opzich geen moeilijk kindje, en ik ben me (nu) wel bewust dat ik het mezelf ook erg moeilijk heb gemaakt in het begin..ik wou perse dat ze in haar bedje zou slapen etc. Ik vond het heerlijk als ze dan sliep en ik even tijd voor mezelf had. Heb ook echt een hele tijd moeten wennen aan het feit dat ik niet kon doen wat ik wou en wanneer ik het wou. dat heb ik nog steeds wel een beetje maar wel in veel mindere mate. Ben er meer gewend aan geraakt zeg maar. De slapeloze nachten..de stress..niemand die je helpt..mijn man was/is ook neit echt behulpzaam. Je huishouden..eten koken etc. alles erbij was en is nog steeds best wel zwaar. Wat ik nu erg zwaar vind is dat ik echt 24/7 thuis zit altijd maar met mijn kind. Ik verveel me soms echt. Ik wil er uit..wil wat doen. Maar er is hier echt niets te doen. je kunt niet een rondje fietsen (niemand fietst hier..en dat is ook neit aan te raden met de heuvelachtige wegen ) of even naar de kinderboerderij..of een leuk rondje wandelen (woon niet echt in een leuke omgeving en nu ik hoogzwanger ben is het geen pretje om de heuvels op te moeten) Dat is waar ik nu erg van baal. Maar ik hoop dat we in de toekomst een leuk huisje met tuin kunnen kopen zodat ik wat dat betreft wat vrijer kan zijn en gewoon lekker buiten kan zitten. Opzich is ze nog steeds geen heel moeilijk kind..maar ze verveelt zich ook omdat we bijna altijd thuis zitten..wilt dan samen met mij spelen..vraagt aandacht op een negatieve manier..kan overal om huilen. Wilt dan een appel, dan wat drinken..dan wil ze weer dit en dan weer dat. Het lijkt soms niet op te houden. Opeens hebben we haar snachts ook weer wakker en dan wil ze bij ons in bed (denk je dat het eindelijk na 2 jaar over is..begint dit ) Maar ik houd zielsveel van mijn kind..en zou nooit meer zonder haar kunnen. maar ik zou het ook wel fijn vinden als ik een oma in de buurt had waar ze even een dagje naar toe kon..of als ik soms even bij kon tanken..gewoon even alleen zijn. Vanavond is mijn man op visite gegaan..met haar en lekker zonder mij. Ik zit lekker thuis te niksen in mijn uppie.. HEERLIJK. Ik houd mijn hart vast hoe het zal gaan met de tweede op komst..of ze jaloers zal worden..of ze moeilijk gedrag zal gaan vertonen..of ik straks snachts met twee kindjes zal zitten etc. En ik weet dat 90% van dit alles op mijn schouders terecht zal komen... maar toch kan ik niet wachten tot ik ons tweede meisje bij me heb
rozemarijn, er zijn velen met jou hoor... júist als je zwanger bent heb je dat gevoel nog sneller. ik vind het wel makkelijker worden naarmate ze ouder worden, mijn oudste is nu 20mnd en ik merk dat er een 'last van me afvalt' nu ik gewoon een broodjes kan smeren en die 1x doormidden snijd, een antilekbeker vul met wat melk, mijn zoon in zn eetstoel zet, slab om, en hij kan zn gang gaan! ik hoef niks meer te doen, alleen zijn mond en handjes schoonpoetsen naderhand. het klinkt misschien raar maar na zoveel maanden vind ik het echt een opluchting dat hij steeds meer kan. dat hij steeds veeleisender word in huis qua gedrag kan ik beter hebben dan 24/7 echt alles voor hem moeten doen. nu moet ik erbij vermelden dat ik chronisch ziek ben en dat voor mij daardoor het lichamelijk best zwaar is als ze nog niet kunnen lopen e.d., maar ik kan mij goed indenken dat ook mama's die helemaal gezond zijn die intensieve verzorging echt zwaar kunnen vinden! ik lees dat je zwanger bent van de 2e. wij hebben ook maar een klein leeftijdsverschil, maar ik moet zeggen dat ik het echt zo beleef als dat de 2e veel meer 'er ff tussendoor' gaat! ondanks dat ik het bij de 1e echt heel zwaar vond, merk ik dat de verzorging nu veel makkelijker gaat. ik hoop dat dat bij jou wellicht ook zo zal gaan voelen. op momenten dat ik het ffies allemaal heel zwaar vind, probeer ik mezelf voor te houden dat dit echt een fase is. ze worden steeds ouder en zelfstandiger, en daarmee neemt die super intensieve zorg af, en komt er plaats voor het 'geestelijke opvoeden'
Ik heb dat dus ook he. Ben ook chronisch ziek en vond het eerste jaar/anderhalf jaar behoorlijk zwaar. Nu Erik meer kan gaat het met steeds makkelijker af. Ze zeggen vaak : de tijd gaat zo snel en ze zijn zo baby-af. Veel moeders vinden dat niet leuk maar ik vind het meer en meer genieten nu hij meer zelf kan.
Inderdaad, heel herkenbare verhalen allemaal! Ik geloof dat ik pas voor het eerst snapte wat mensen bedoelden als ze zeiden 'Geniet er van!' toen Sverre 11 maanden was. Dat het écht zo voelde. Ik heb een zware PPD achter de rug die zeker niet geholpen heeft. Ik bleef maar denken 'Waarom wilde ik dit?!'. Af en toe denk ik dat nog wel eens, als hij 's nachts aan 't spoken is, of als hij aan 't eind van de dag - als ik na een dag werken net thuis kom - strontchagrijnig en moe is. Maar dan doet hij weer iets waar ik ontzettend om moet lachen. Ik vind het echt makkelijker en leuker worden, elke dag een beetje meer. Misschien ben ik gewoon geen baby-moeder.
Ik wilde vanmorgen al antwoorden, maar heb mijn bericht weer weggehaald. Misschien toch een beetje bang wat de mening van anderen zou zijn. Ik vind het ook zwaar, de eerste 6 maanden waren een dikke roze wolk voor mij, heerlijk! Daarna vond ik het pittig worden hoor. Mijn dochter komt nu net uit een sprong, die ze helemaal doorgemaakt heeft. 4 weken geen nacht doorgeslapen en overdag sliep ze ook niet. Mega verlatingsangst, aahhh ik werd gek soms hoor! Ik heb me heel erg zorgen gemaakt of dit niet juist heel slecht was voor onze band. Maar nu gaat het weer stukken beter, heb vandaag onwij genoten van haar (en ze heeft doorgeslapen en overdag geslapen). Ik ben nog steeds heel dankbaar voor mijn meisje, maar ik denk niet meer zo lichtzinnig over een groot gezin hoor! Wij willen wel heel graag een 2e kindje, maar nu even niet En mijn werk noem ik regelrechte ontspanning tegenwoordig! Ik heb echt nergens meer tijd voor, dus werk is dan maar tijd voor mezelf...
Het is waar dat een vrouw hoort te genieten van haar zwangerschap en haar baby en dat klagen ongepast is omdat je er tenslotte zelf voor gekozen hebt. Ik ervaar het tenminste ook zo. Ik krijg vaak onbegrijpende blikken als ik zeg dat het moederschap soms best lastig is! Ik ben ook fulltime mama en 's avonds ben ik vaak gesloopt. Heb ook nauwelijks hulp van vriend of (schoon)ouders, dus sta er zo goed als alleen voor. M'n vriend werkt erg veel en is vaak bekaf, met m'n schoonmoeder heb ik geen goeie band en mijn ouders zijn absoluut geen oma-opa types. Alles hangt ook wel af van hoe je kindje is, je hebt erg makkelijke baby's tegenover moeilijke baby's. Mijn kindje zit er een beetje tussenin, een best pittig meisje maar met momenten ook erg makkelijk. Toch ben ik vaak doodop 's avonds, net omdat ze zoveel aandacht opeist. Om eerlijk te zijn had ik vroeger ook nooit gedacht dat het moederschap zo zwaar kon zijn. Rationeel wil ik geen tweede kindje maar als ik mijn gevoel volg dan wil ik wel doodgraag opnieuw. Maar alleszins nog niet meteen.
Je man kan het niet.... is er lichamelijk iets waardoor hij het niet kan of kan hij het 'gewoon' niet? Dat laatste zou hier dus echt niet gebeuren! Mijn vriend kon niet wassen en koken toen ik hem leerde kennen 10 jaar geleden, een jaar later kon hij het net zo goed als ik. Ik had het echt niet gepikt als hij het niet had willen leren. Gelukkig heb ik maar 1 keer gedacht 'waarom wilde ik dit?' en dat was tijdens de bevalling .
Hier ervaar ik het moederschap ook als zwaar, maar dat komt denk ik vooral omdat mijn zoontje erg actief is, veel aandacht eist en nog geen één nacht heeft doorgeslapen en nog steeds 5 keer per nacht wakker wordt. Hij is nu 11 maanden. Overdag heeft hij ook nooit veel geslapen. Het naar bed gaan is ook altijd drama, dus ik heb het gevoel geen tijd meer voor mezelf te hebben en ik ben altijd moe.... Maar ondanks dit alles geniet ik toch van het moederschap en word zo blij van mijn mannetje. Ik had het voor geen goud willen missen. (al ben ik soms stiekem jaloers op ouders met hele makkelijke baby's, al zullen die weer andere probleempjes kennen)
nou ik wet precies hoe je je voelt. ik heb een dochter van 14 maanden en 2 maanden zwanger en vooral nu ben ik doodop. de opvoeding is wel zwaar maar kan gelukkig best veel hebben enmet een uurtje of 6 slaap kan ik er weer tegen aan. alicia was een vrij moeilijke baby die niks op ritme kon doen en heel veel huilde. nu is ze een super vrolijk kind maar vraag wel erg veel tijd en aandacht wat natuurlijk ook weer erg fijn is. ik merk nu im zwanger ben dat ik veel minder kan hebben en vooral juist omdat ik doodop ben. als ze begint te gillen ben ik geneigt terug te gillen terwijl ik het altijd negeerde. ook is het heel de dag mama. ze wil overal mee naar toe en als dit niet snel genoeg gebeurt of het niet gaat laat ze wel van zich horen. heel de dag wil ze bij mama op schoot en ze voelt wel aan dat er wat gata veranderen. vanmorgen was ik echt doodop, sjaggie en kon echt niet meer dat ik gewoon heb staan huilen. ik was echt moe en reageerde het af op alicia en mijn vriend. vriendlief is met mijn dochter om 10 uur naar eindhoven gegaan naar de oma en ff naar de markt en ik viel zittend in slaap op de bank. ik schrok half 2 wakker en ben maar op bed gaan liggen waar ik verder sliep tot ik mijn vriend onze dochter op bed hoorde leggen. zij viel meteen in slaap en ik was half 4 beneden . nu ben ik weer wat fitter en had het echt nodig. heb lekker gespeelt met mijn dochter en zelfs dansen kon ik weer. soms heb je gewoon even tijd nodig om tot je zelf te komen. mijn vriend werkt ploegen en deze week had hij dienst van half 3 tot 11 en zelf wek ik smorgens en ben pas half 2 thuis. we zagen erkaar amper en heel de opvoeding stond op mijn. rusten zat er geen moment in helaas.. neem dus even tijd voor jezelf en laat eventueel je kleine ergens 1 nachtje logeren. je hebt het ewoon af en toe nodig om bij te tanken. dit is fijner voor jou en voor de kleine en als je uitgerust bent kunje nog meer van je kleine genieten een kind opvoeden is zwaar maar gelukkig zijn er veel leuke kanten. je krijgt er zo veel meer voor terug. het huishouden was hier trouwens echt een rotzooi en heb alleen het nodige gedaan. de omwas stond er nog sinds gisteren en de vloer spreek ik nog niet eens over. gelukkig helpt manlief me erg goed en heeft omgewasen, afgedrogen en gedweilt. vanavond lekker samen met zijn 3tjes boodschappen gedaan kan er dus weer helemaal tegen aan. hopelijk heb ik vanavond een goede nacht want dat is erg lang geleden
Nou idd daarom schreef ik dat ook al dat je het hem best kan leren, desnoods beginnen met hele simpele gerechten (hij moet tenslotte toch ergens beginnen!). Dat zou al zooo'n stuk schelen voor jou als ie dat zou doen! Kom op hoor je bent met zijn 2en je moet t er ook met zijn 2en van maken! Ik kan echt heeeel slecht tegen zulke kerels grrrr!
Ik kan maar één woord bedenken en dat is: heerlijk! Vanaf de eerste dag vond ik het geweldig om moeder te zijn, natuurlijk was ik wel es moe ofzo, maar over het algemeen viel het me reuze mee. Tot m'n kinderen in de puberteit kwamen: VERSCHRIKKELIJK! :x Van beide zoons hebben we er echt 5, 6 jaar van mogen genieten. Maar: een grote troost: het gaat voorbij! Nu hebben we Jesse erbij, het is wéér geweldig! Ik zie wel op tegen de puberteit maar dat duurt gelukkig nog wel twaalf jaar, daar wil ik me nu nog geen zorgen over maken.