zo fijn he... durft eindelijk eens iemand het toe te geven, moeten er nog mensen roepen dat ze het absoluut niet zwaar vindt... daar gaat dit topic toch niet over?
hoort puberteit dan niet bij de kindertijd? Die vond ik ZEER ZWAAR! Maar ik realiseer me opeens dat we hier wel bij een baby- en peutergedeelte zitten. Dus je hebt gelijk. Maar toch kan ik er niet om gaan liegen en zeggen dat ik het zwaar vind. Sorry.
Ik heb de eerste 4 maanden echt niet leuk gevonden, en zat eerder op een zwarte wolk dan op ene roze....Ik heb een vervelende zwangerschap achter de rug en met recht een horrorbevalling gehad.. Naderhand was ik ook vreselijk onzeker, en liep tegen een depressie aan.. Dit alles is voor mij zelfs een reden om het wellicht bij een 1 kindje te houden... Enige wat ik wil zeggen, is praat erover met iemand uit je omgeving! of met een maatschappelijke werker, die kunnen je vaak een duwtje geven in de goede richting! Nu je zwanger bent kan ik me voorstellen dat je je heirover nog meer "zorgen"maakt.....en dat is ook volkomen logisch met al die nieuwe hormonen in je lichaam... Je doet het super hoor! Dikke knuffel voor jouw!
Ook ik heb moeten concluderen dat ik geen babymama ben. Ik heb een super makkelijk kind, maar ik vond het voornamelijk heel moeilijk om geen tijd voor mezelf te hebben. En ja, dat wordt allemaal makkelijker als je baby ouder wordt of, zoals in mijn geval, je eindelijk door krijgt hoe zo'n schema van een kind werkt. Nu is Nathan 7 maanden en kan gerust een half uur alleen spelen. Geeft mij de kans om iets te doen in huis of op de laptop. En ook dat ie om 8 uur naar bed gaat, geeft mij nog wat tijd voor mezelf. Dus wat wil ik nou zeggen? Je hoeft geen moeilijk kind te hebben om het zwaar te vinden. Ik denk dat het moeilijkste aan het hebben van een kind dat je een balans moet zien te vinden in mama zijn en tijd voor jezelf vinden. Voel je je okay, dan kan je bijna alles aan.
Jouw reactie ervaar ik als een opsteker Dank je! Maar ik denk juist; al die moeders die ernaast ook nog werken en een huishouden hebben...RESPECT! Dan heb ik het toch makkelijker lijkt me! Maar toch voelt het inderdaad wel zwaarder dan de dagen op mijn werk 'vroegah'...En ja, ik denk ook wel dat misschien goed is om je kindje af en toe eens weg te brengen dus deels heb ik het misschien ook wel aan mezelf te danken dat ik het zwaar vind...ik heb er echt moeite mee om hem eens 'uit te besteden'... Mijn man werkt meer dan fulltime, die is vaak bekaf als hij thuis is, mijn ouders werken allebei, mijn schoonvader niet meer maar mijn schoonmoeder parttime en ik wil niet elke keer mijn schoonouders vragen. Dus hier ook wel weinig hulptroepen.
Ik vond het ook erg zwaar, het begint nu langzaam aan beter te worden maar toch blijf ik me momenten houden dat ik heel stiekem wel eens denk aan toen we nog met z´n 2en waren. Hier in mijn omgeving en vooral van mijn schoonfamilie heb ik heel weinig begrip gehad, Ryan huilde veel overdag en ik wist soms echt geen raad meer maar ik kreeg dan de opmerking dat hij s´nachts goed door slaapt dus dat ik dan niet moest zeuren. Soms had ik echt dagen dat ik dacht dat ik meer aan het overleven was, en had ik pas mijn eerste boterham op rond 14:00uur s´middags. Nee, toen begreep ik echt niet dat mensen dit zo leuk vinden. Zoals ik al zei, het begint beter te worden en geloof er weer in dat het nog beter gaat worden! Hoe heerlijk mijn zwangerschaps ook was, toch wacht ik nog wel een aantal jaar voor dat we voor een 2e gaan. Het is toch altijd weer een lekker gevoel he als je ziet dat je niet de enige bent.
Hai meiden, Wat een fijn topic dit. Niet lukraak klagen, maar gewoon eerlijk zeggen hoe je het ervaart en merken dat je niet de enige ben. We kunnen en mogen ons dus ook zo voelen. Ik heb een dochter van 3 maanden oud en ik had ook niet verwacht dat het zo pittig zou zijn. Ik heb een goede zwangerschap gehad (helaas wel een bevalling met complicaties) en de eerste weken nadat de kraam weg was vond ik echt niet leuk. Ze huilde veel en ik liep de hele dag met haar te sjouwen. HAd idd ook niet eens de tijd om naar het toilet te gaan of wat te eten. Ik was ook super onzeker en voelde me emotioneel echt niet fijn. Gelukkig kon ik er goed over praten en had ik veel steun van mijn man, een goede vriendin en mijn moeder. Nu ze wat ouder wordt gaat het zeker al een stuk beter dan toen; nu slaapt ze een aantal uren overdag en kan ze zichzelf af en toe ook wat vermaken. Ik voel me nu zelf ook zekerder, dus dat is fijn. Maar dat neemt helaas niet weg dat ik me meestal ook gesloopt voel. Toch een chronisch gebrek aan slaap en ontspanning die je dan gaat opbreken. Bij ons zit hem het probleem in het naar bed krijgen van onze meid; ze slaapt vaak pas heeeel laat (1 uur in de nacht is geen uitzondering), waarna ze dan gelukkig wel meestal 7 uurtjes slaapt! Toen ik nog niet werkte sliep ik dan vaan uit met haar mee, waardoor ik ook wel aan 8 uur slaap kwam. Maar nu op werkdagen gaat de wekker om 600 en heb ik dikwijls maar een paar uur geslapen. Ik ben ontzettend gek op mijn meisje maar heb soms echt weleens twijfels hoe lang ik nog goed kan functioneren onder dit slaapgebrek, hihi. Nou, dit was even mijn verhaal. Gouden tips over in de avond naar bed brengen zijn nog altijd welkom!
Hier nog eentje die het best zwaar vind. Ik heb een echte actieveling. is de hele dag bezig, vraagt veel aandacht en zit nu ook in die mega sprong. hij sliep pas door toen hij 7.5 maand was, heb ik maar een paar weken van kunnen genieten, want met dit sprongetje kunnen we er dus weer uit 's nachts. hij is vlug met alles, wat ook inhoudt dat hij altijd meer wil dan hij kan en ongeduldig is. hij vraagt veel aandacht, ben dus de hele dag bezig plus huishouden enzo. ben dus moe 's avonds. helaas is bijslapen er dus niet bij. ik ben blij als ik tussendoor even een tijdschrift kan lezen of internetten. ik geniet absoluut van mijn mannetje hoor, ik zou hem voor geen goud willen missen. het blijft een wondertje. ik vind alleen dat als je zwanger bent, niemand je verteld over de mindere kanten van het ouderschap. en wij zeggen ook tegen anderen, dat het fases zijn die weer overgaan, maar dat maakt het niet makkelijker als je middenin zo'n fase zit. wij wachten ook nog wel een paar jaar met een tweede, vind één handenbindertje wel genoeg even wat ik nog het meest mis, is de vrijheid om te doen wat je wilt. groetjes, Miranda
Heeeeel herkenbaar! Die van ons slaapt 's nachts ook goed door, heerlijk echt waar maar overdag dus haast NIET. Maar wel moe worden/zijn en dan alleen nog maar kunnen jengelen, huilen en op een gegeven moment overstuur brullen En dan zeggen de mensen in je omgeving ook dat we blij moeten zijn dat hij 's nachts doorslaapt. Tuurlijk zijn we daar megablij mee. Ik denk ook niet dat ik het anders had kunnen volhouden. Maar het sloopt je wel inderdaad, overdag gewoon haast niet aan jezelf toekomen daardoor. Dat maakt het toch zwaar.
Een tijdje terug had ik een mega dip om exact de redenen die jij aangeeft. Mijn hele wereld draaide alleen om mijn kleine meissie. Tuurlijk houd ik zielsveel van haar en zou ik haar nooit kwijt willen. Maar zwaar, ja...dat is het zeker. Ik had/heb heel veel moeite met al die verschillende rollen, tel daarbij op dat ik een controlfreak en een perfectionist ben, en de ramp is compleet. Ik moet accepteren dat ik niet alles meer 100% kan zijn en doen en dat vind ik vreselijk moeilijk. Het gevoel van constant achter de feiten aanlopen is erg aanwezig. Tijdens mijn dip heb ik een goed gesprek met mijn partner gehad en ik heb wat maatregelingen getroffen. Wie weet zijn de volgende tips ook wat voor jou: * allereerst zijn we recentelijk een weekend samen weggeweest (dochterlief in de goede handen van opa en oma achtergelaten) om even echt tijd voor ons tweetjes te hebben (partnerrol) * huishouden strak verdeeld en een planning (schoonmaaksterrol) * zaterdag slaapt mijn partner uit en zondag ik en ik gebruik die tijd om lekker te douchen, nageltjes te lakken en andere onzinnigheden (mijn eigen ik) * 1 avond in de week (donderdag) is MIJN avond en mag ik doen wat ik wil,bijv. met een vriendin wat drinken/winkelen. Mijn vriendin is op de hoogte en sleept me dan mee, ook al zit ik dan liever op de bank..... Moet zeggen vooraf zie ik er tegenop, maar krijg er echt weer energie van. (sociale rol) * verder is het accepteren dat ik mijn werk (intern begeleider) niet kan doen zoals ik gewend ben (werknemersrol) * mijn studie (master com. technieken) ook alleen het hoognodige doe (studentrol). Denk nu niet, dat ik dit allemaal al kan en dat het goed gaat. Maar merk wel door actief ermee bezig te zijn dat het al rustgevender werkt. Hopelijk heb je iets aan dit lange verhaal. Ik wens je heel veel succes en weet dat je echt niet de enige bent!
vind het ook met momenten loei zwaar en zit ik niet op een tweede te wachten maar zou het zo zielig vinden enigs kind omdat ze gek is op kinderen maar wat ik me afvraag of het makkelijker word als ze ouder worden of nog zwaarder natuurlijk gaan ze naar school maar daar buiten ook bijdehander enzo ik hou zielsveel van der en geniet van der maar er blijven moeilijke momenten en dat ik me afvraag hoe mensen dat vroeger deden met 5 tot 10 kinderen
ook mij valt het moederschap vies tegen soms. nu ik dit opschrijf voel ik me wel mega schuldig. mar mis soms mijn vrijheid. tis een grote zorg zon kleintje en savonds ben ik mega moe. vooral nu ik weer zwanger ben van de tweede. ook geniet ik wel, maar vind het soms echt moeilijk.
ken je het boek lekker slapen zonder huilen? Dat heeft er bij ons voor gezorgd dat we langzaamw eer fit en vrolijk werden en nu na 4 weken heeft mijn dochter de afgelopen 2 nachten aan 1 stuk geslapen...
Wat ik me afvraag bij sommige verhalen...als het moederschap kennelijk zo zwaar is (ik ben zelf nog geen moeder, dus kan er nog niet over meepraten), wat is dan jullie motivatie om toch weer opnieuw zwanger te worden? Als ik namelijk deze verhalen lees, denk ik alleen maar: als het bij mij ook zo gaat wil ik echt noooooooit een tweede Maar blijkbaar zitten er dus ook dusdanig mooie kanten aan dat je tóch voor een tweede gaat. Hoe zit dat dan? Ik moet dit topic eigenlijk ook niet lezen, nu ik zelf over een week of 9 moeder word...het zweet breekt me uit bij deze verhalen
@Mikki77: dat is een gevoel dat je krijgt... de wens voor een tweede kindje. Ik kan het gevoel moeilijk omschrijven, maar het is zo enorm sterk!
Inderdaad beter lees je dit topic niet haha. Nouja misschien wel want onvoorbereid ben je niet. Veel mensen denken echt een roze wolk, maar dat is dus helaas niet zo. Waarom toch een tweede, tsja voor mij voorlopig nog niet, maar net zoals dat je de pijn van de bevalling vergeet, vergeet je ook hoe zwaar en emotioneel het eerste jaar van je kindje kunnen zijn. Maar het is gewoon heel erg in balans, elk dingetje wat je kindje doet of leert dat geeft zo'n overweldigend gevoel, een hogere vorm van liefde, en dat maakt dat je gewoon door kunt gaan. Als ik nu terugdenk aan de eerste 3 maanden van Dano, kan ik alleen maar een big smile geven, zooo klein en lief was hij. Maar op dat moment veel huilen, heel zwaar en heftig emotionele periode. En toen hij een maand of 4 was riep ik constant dat de eerste 3 maanden in mijn ogen het heftigst zijn, dat vind ik nu nog alleen op een of andere manier vergeet je het. Als vrouwen de pijn van een heftige bevalling constant helder voor de geest houden worden ze ook nooit meer moeder, ik in ieder geval niet. Alleen hoe cliche ook, dat vergeet je, de heftigheid in ieder geval. Ik heb het eerste jaar geroepen dat ik echt nooit meer kinderen wilde, terwijl ik altijd een groot gezin wilde. maar nu kriebelt het toch weer in de zin ik zeg nooit nooit. Het blijft lastig uitleggen aan iemand die die dingen nog niet heeft meegemaakt. Ik riep namelijk ook dat ik de pijn van de bevalling noooooooooooit meer zou vergeten. (ter info ben ingeleid en heb 7cm in 3 kwartier weggegilt)
Je groeit erin mee, met de ontwikkeling van je kindje. idd de pijn van de bevalling vergeet je, en ook al heel veel dingen van de eerste maanden. De tijd gaat zo snel. wij zien over een paar jaar wel weer verder. ik wil toch graag een broertje of zusje voor onze kleine, nu nog even niet, als de tijd er weer rijp voor is. groetjes, Miranda
dat het moederschap op sommige tijden zwaar valt wil nog niet zeggen dat het op andere tijden niet geweeeeeeldig is. Ik ben soms gebroken, maar zo gelukkig en blij en trots enz enz
misschien mag ik niet reageren maar ik ben dus 1 van de moeders die het juist geweldig vindt allemaal.. alleen het begin, om alles te ontdekken, wie ze is, hoe ze doet, waarom ze huilt en dat soort dingen moest ik even een handigheidje in zien te krijgen.. maar verder vindt ik het helemaal geweldig.. denk dat je jezelf echt tijd en ontspanning moet gunnen, dan kan je het vast wel beter aan allemaal.. en proberen te genieten ervan.. en als je dan eens niet de douche kan schrobben, tja dan een andere dag toch.. denk dat velen van jullie jezelf geen rust gunnen, zo'n klein hummeltje mag ook best even lekker alleen in de box liggen hoor.. of in een wippertje zitten, zodat moeders ook even de handen vrij heeft.. las hier dat iemand zei dat ze nog nieteens even naar de wc kon! heb er nooit geen last van gehad en ben superblij en trots met mn mooie meid.. zou dr voor geen goud willen missen.. vindt het t mooiste wat er is om mama te mogen zijn van zo'n lief mooi klein meisje..
Nou af en toe is het gewoon zwaar. Ik heb dus een heel makkelijk kind, maar ik ben zelf wel redelijk apart. Ik moet af en toe echt rust om me heen hebben en ik ben graag alleen. Dat heb ik dus eigenlijk nooit meer. En dat kan ik van Isabella ook goed hebben, gelukkig. Maar die 1 a 2 dagen dat ze naar haar oma gaat vind ik heerlijk. Even tijd voor mezelf. En een tweede wordt bij ons pas als Isabella 3 wordt ( mijn banner moet ik nog aanpassen).