Dochter is nu 2,5 jaar en begint zich ondertussen te ontpoppen tot een klein draakje. Ze is mijn derde kind dus heb best wat ervaring maar ik vind het toch weer een lastige periode. Sinds een aantal weken is ze dus enorm luidruchtig.Uit het niets kan ze roepen Stoute mama,Stoute (naam van broer) stoute (naam van zus)Dit vind ik opzich niet zo heel erg maar wat ik minder leuk vind is dat ze ook enorm fysiek is in de vorm van slaan. Gisteren was ze op de creche geweest en werd ze thuis helemaal driftig en begon ze me te slaan omdat ze geen schuimpje kreeg.Ze mept dan echt een aantal keren achter elkaar.Ik heb haar gezegd dat mama dat niet leuk vind en dat mama daar verdrietig van wordt en heb haar vervolgens 2 minuten op de gang gezet. Na zo'n time out knapt ze wel weer op en dan knuffelen we even en is het klaar. Nu heb ik ook het idee dat de creche veel van haar vergt.Op de creche is ze doorgaans lief en leuk aan het spelen en dan komt het er thuis allemaal uit.Vorige week was is dus ook getuige ervan dat op de creche een andere moeder ook door haar peuter werd geslagen.Misschien is het ook kopieergedrag wat ze doet.Vanmorgen stonden we bij de Hema en gingen we met de lift.Ik had al tegen haar gezegd dat zij op het knopje mocht drukken maar uit een reflex deed ik het zelf en ging direct de liftdeur open.Toen ging ze hard staan roepen Mag niet Mama en ik zelf doen en vervolgens weer slaan. Enerzijds kan ik er wel om lachen maar ik merk ook aan mezelf dat het me wel wat doet.Doorgaans was ze altijd zo'n zacht en lief meisje maar nu vind ik haar ook vaak irritant en aandacht eisend op een negatieve manier. Voordat we in een negatieve spiraal wil ik gewoon eens wat handgrepen hoe hier nu het beste mee om te gaan en misschien ook andere moeders die er midden in zitten. Groetjes.
In het geval van de crèche lijkt mij dat ze thuis zomaar iets aangrijpt om haar moeheid en frustratie te uiten. Ze zoekt eigenlijk een uitlaatklep en dat doen kinderen juist thuis en niet op een crèche. Ze doet het niet om jou te pesten, ze heeft alleen nog geen handvaten om jouw hulp te vragen. Want dat is wat ze doet, ze heeft jou even nodig. Ze wordt boos maar zegt eigenlijk: mam, ik ben moe en ik wil dat jij me helpt om even rust te vinden, kun je me even apart nemen en me gewoon even vasthouden. Probeer die momenten te zorgen voor een een-op-een moment met haar en knuffel/kietel/streel wat. Een boek lezen kan ook maar het gaat om de verbondenheid tussen jullie (of vader). Soms is een knuffel genoeg en kun je wat stoeien of gek doen daarna, de frustratie heeft even een uitweg nodig. Zo kalmeert je kind en zo leer je haar hoe ze met dit soort emoties kan omgaan. Haar alleen wegzetten maakt haar nog kwader of meer gefrustreerd waardoor je 5 minuten later weer hetzelfde hebt. Die emoties van haar moeten er namelijk nog steeds uit. Hoe 'lastiger' een kind, hoe meer ze je eigenlijk nodig hebben, ze kunnen het alleen zelf moeilijk aangeven en vragen. Slaan accepteer ik niet, maar het is wel een teken voor bovenstaande aanpak. Je kunt als ze dan weer rustig is even terugkomen op het slaan. Jouw woorden zullen dan meer gehoord worden. Dat terugkomen op de situatie doe ik wel vaak, ik beschrijf wat er gebeurde en hoe je dat anders kunt aanpakken.
Woooowwwwww carino, wat een mooi antwoord. Zo denk ik er ook over, maar zoals jij het opschrijft raakt het me zelfs echt haha