Hallo Luitjes, Ik weet niet zo goed waar ik dit kwijt moet, dus post het maar even hier. Als het niet goed staat laat het dan maar even weten. Mijn schoonmoeder heeft een nare eigenschap erg dominant te zijn. Dit was vroeger al zo, en is nooit anders geweest. Ook heeft ze een heel laag zelfbeeld en voelt zich daardoor al heel snel als tweederangs behandeld. (wat absoluut niet waar is). Al voor de geboorte van onze kleine S begon het eigenlijk al. Dit is mijn kleinkind, jou moeder heeft er al 7 dus deze is voor mij. Dit terwijl het voor mij ook de eerste is, en de andere 7 van mijn andere zusjes. Maar begrepen haar gevoelens wel. Mijn schoonmoeder en schoonvader zijn gescheiden, en kunnen net aan in één kamer zijn en met veel geduld en tot tien tellen geen ruzie maken. Vooral de houding naar onze stiefmoeder is ronduit vijandig. Altijd leuk voor een gezellige verjaardag zeg maar. Toen onze kleine geboren was is mijn schoonmoeder als eerste naar het ziekenhuis gekomen om de kleine en haar dochter te zien. Ik (tulpman) heb met haar de afspraak gemaakt dat ik naar beneden ging om mijn schoonvader op te vangen en zou met hem een bakje koffie doen. Haar heb ik gevraagd om met 20 minuten afscheid te nemen en ook naar beneden te komen. Ik wilde dat mijn schoonvader in alle rust zijn dochter en kleinzoon voor het eerst kon zien. Blijft mevrouw boven hangen en weigert naar beneden te gaan! Uiteindelijk naar boven gegaan en daar was het binnen een minuut al gesnauw naar elkaar toe over wie bij ons in huis even de kamer zou opruimen omdat er nog van alles van de bevalling lag. (zijn later naar het ziekenhuis gegaan ivm ontlasting in vruchtwater). Dus zo was er al ruzie voordat!!! mijn schoonvader zijn dochter had gezien! Ik was in staat om haar van drie hoog een enkeltje naar beneden te kieperen uit het raam zodat ze gelijk naar de gipsafdeling kon. Heb uiteraard tot 180 geteld, en maar niks laten merken. Maar van binnen was en ben ik nog steeds boos. En zo gebeuren er meer dingen die ik gewoon zo moeilijk vind.. De hele dag mag ze langskomen, behalve tussen 4 en 7 niet want dan komen mijn schoonvader en stiefmoeder ivm werk langs. En uiteraard probeert ze iedere dag om 4 uur af te spreken. Als we er wat van zeggen wordt ze boos en gaat ze bij haar zus uithuilen. Ben er heen gegaan en loopt ze te blaten dat ze altijd op de tweede plaats komt wat echt onzin is! Eergisteren een sms, hoe is het met MIJN frummeltje? Terwijl ze de dag ervoor nog geweest is. Mijn frummeltje? Ons frummeltje bedoel je! Ook pakt ze de kleine uit de box zonder het even te vragen. Dat irriteerde mij al behoorlijk maar hield me maar even in. Tot vandaag. Mijn vrouw was boven de was aan het doen, en ik zat beneden met mijn schoonmoeder. Ze pakt de kleine op en zegt, ja ik pak je even uit de box hoor, ook al zeggen je papa en mama dat het niet mag. Ik ben je oma en doe dat als ik dat wil. WTF!! (excuse my language). Ik heb het er even helemaal mee gehad, en eigenlijk heb ik dat al vanaf de bevalling. Maar misschien reageer ik wat overprikkelt? Zouden jullie de confrontatie aangaan, of ben ik gewoon een vader die overal wat achter zoekt? En als er ruzie van komt (wat al vaker gebeurt is), komt ze weken niet langs omdat ze een hele harde kop heeft. Verder heeft ze bijna geen vrienden of kennissen,is alleen. en ook maar met 2 van haar vier kinderen contact. Dus buiten ons heeft ze bijna niemand meer. Maar vind het heel moeilijk omdat ze niet zal accepteren dat wij bepalen wat er gebeurt en hoe, en ze zeker niet zal toegeven maar de machtsstrijd aan zal gaan. Reageren wij te heftig? En wat zouden jullie doen? Alvast bedankt dat jullie überhaupt de moeite hebben genomen dit enorme langdradige verhaal te lezen! Liefs, Tulpman (en vrouw)
Allereerst: EINDELIJK OOK EENS EEN MAN DIE PROBLEMEN MET ZIJN SCHOONMOEDER HEEFT Over het verhaal: Ik zou echt HEEL duidelijk zijn, vind dit geen normaal/acceptabel gedrag van haar. Dan maar ruzie, ze moet echt haar grenzen kennen..
Mijn eerste reactie is wsch eentje die heel veel mensen gaan plaatsen, maar jullie zijn de papa en mama, en jullie bepalen wat er gebeurd. Ik herken mijn SM er ook (al) een klein beetje in (ook dominant en wat onzeker), maar als ik zoiets zou horen zou ik toch echt even op m'n strepen gaan staan. Ik zou haar een week niet laten komen, koel maar even af en accepteer wie er de baas is in jullie huis over jullie kind. Wens jullie iig veel sterkte begrijp ook dat je haar niet wilt kwetsen maar ze is wel goed op weg om een conflict te veroorzaken.
Ojee, arme jullie! Als ik je een tip mag geven: choose your battles! Bedenk wat je echt belangrijk vindt en zeg daar wat van en doe bij de andere dingen die je storen net of je gek bent. Je hoeft niet alles te pikken en zo voorkom je dat het continu escaleert. Sterkte en ik hoop dat jullie toch een fijne kraamtijd hebben
Hoi, ik heb het idee dat je je soms door medelijden met haar te hebben(geen vrienden,voelt zich snel misdeeld,dergelijke)je door die emotie meer pikt dan dat je wilt. Als ik het fout heb moet je het zeggen hoor. Maar hoe haar leven naast jullie eruit ziet betekent het niet dat ze maar overal mee weg kan komen.Vooral als jullie je er aan storen. Ja zij is oma maar niet de ouders! ik snap je frustratie maar ik denk dat je er alleen vanaf komt als je er wat van zegt. Misschien is het beter als je vrouw hier wat van zegt.Misschien kan ze daar net ff beter mee omgaan? In ieder geval veel succes.
Ik zou het zo doen: Als ze weer eens een stunt uithaald, pak haar bij de hand of arm en zeg op een vriendelijke rustige toon: ga nu eens even zitten. Leg haar nog eens rustig uit dat JULLIE de ouders zijn en JULLIE bepalen hoe er met de kleine omgegaan dient te worden. Vertel haar ook dat ze toch wel moet snappen dat jullie, wat betreft hun scheiding af en toe in een moeilijk parket zitten, en dat jullie het voor beide partijen zo goed mogelijk willen doen... Dat ze daarom niet steeds de confrontatie aan moet gaan, omdat dat voor niemand leuk is, en jullie ook gewoon van de kraamtijd willen genieten, liefst zonder constant conflicten. Speel een beetje op haar gevoel. Misschien heeft ze het ook allemaal niet zo gemakkelijk als ik dat zo lees. Dat kan dan haar eigen schuld zijn (?), maar ook zij is maar een mens en ik lees zo tussen de regels door, dat ze regen haar ex-man en nieuwe partner aan het opboksen is. Waarschijnlijk is ze enorm verbitterd, door alle negatieve gebeurtenissen in haar leven. Als ik ook nog lees dat ze met 2 van haar 4 kinderen geen contact meer heeft....nou dan zou ik het stralende zonnetje ook niet meer zijn. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurd is, maar zo te lezen is ze wel enorm trots en blij met haar kleinzoon, en weet ze niet goed hoe ze het allemaal aan moet pakken om dat te uiten. Als ik op je verhaal af moet gaan, zou ik dus zo de confrontatie aangaan. Geen ruzie maken, want daar wordt niemand gelukkig van..Succes!
Is moeilijk te zeggen, omdat we hier maar een klein stukje van meekrijgen. Ik denk dat de irritaties al erg diep zitten en dat je je daardor ook stoort aan onbenulligheden. Bijvoorbeeld 'mijn' kindje/frummeltje/etc. Laat gaan, laat gaan. Dat stelt toch niks voor! Wat ik wél een terechte ergernis vindt, die je ook best mag uiten, is dat zij willens en wetens doet wat jullie niet willen. Sterker nog, ze laat het ook nog even duidelijk merken, door het hardop te zeggen. Persoonlijk ben ik daar heel hard in. Ik zou na zo'n incident zeggen: Ik denk dat het beter is, als je morgen een keertje NIET langskomt (even uitgaande dat ze er dagelijks is). Klinkt misschien kinderachtig, maar straf haar maar eens af. Ze moet begrijpen, dat ze niet zomaar alles kan doen en laten wat haar belieft, zonder aan anderen te denken. Wordt ze dan boos en blijft ze weg? Heeft ze alleen zichzelf mee. Blijf gewoon jullie grenzen duidelijk aangeven. Soms kun je ook wel uitleggen waarom jullie iets wel of juist niet willen, want soms begrijpt de ander het gewoon niet. Maar je hoeft je ook niet voor alles te verantwoorden. En verder is het heel simpel: Dit zijn mijn grenzen en dit gebeurt er als je er overheen gaat. Zal misschien even wennen zijn voor haar, want ik heb het idee, dat ze gewend is dingen naar haar hand te zetten, maar dan moet maar eens over zijn
Hahahaha dit is het eerste wat ik dacht. Idd heel duidelijk zijn al vrees ik dat het niks zal veranderen. Ik heb zo'n zelfde schoonmoeder en toen onze oudste 3 was, was het voor mijn man klaar. Ze speelde alles via onze zoon. Ik lag met zw. Vergiftiging in het ziekenhuis na mijn bevalling en mocht maar pers. Bezoek per dag. Na een paar dagen haar op bezoek te hebben gehad had ik behoefte aan mijn beste vriendin en toen begreep ik dat ze die had afgebeld want familie ging voor.... Gelukkig had mijn vriendin hier maling aan. Maar ik zou me niet druk maken dat ze naast jullie bijna niemand meer heeft. Als je nu zegt dat de grens bereikt is en ze doorgaat heeft ze het in eigen hand. Ik denk dat het niet voor niks is dat ze weinig mensen om haar heen heeft. Sterkte, het is een lange weg....inmiddels zien we mijn schoonouders niet meer.
Heel herkenbaar Ik heb bij de eerste heeeel duidelijk laten weten dat ik daar niet van gediend ben dat de kleine door een andere(dan ons) uit de box word gepakt als dat niet gevraagd is. Moet zeggen de boodschap is duidelijk. Ook had de vriend van schoonmoeders er een handje van dat hij duidelijk wilde maken dat schoonmoeder de kleine ook wel even vast wilde houden, dit gebeurd ook wel maar niet wanneer het hun uitkomt maar ons. Doordat wij heel duidelijk zijn geweest na de geboorte van onze oudste moet ik zeggen dat ik me nu nog niet geërgerd heb sinds de komst van de jongste. Dus nee het ligt niet aan jullie
Ga de confrontatie aan, dan heb je gezegd wat er op je lever ligt, je hebt je grenzen aangegeven, en je als klap op de vuurpijl: je schoonmoeder komt voorlopig niet meer langs. Lijkt mij heerlijk als ik in jullie schoenen stond.
Ben ik de enige die het meer als normaal vind als oma de kleine uit de box pakt waarom moet ze daarvoor toestemming krijgen uit bedje pakken als ze slapen vind ik dan wat anders En vind mijn frummeltje ook niet erg ze bedoeld het goed mijn moeder zegt ook vaak en hoe gaat het met mn schatje zeg je toch ook niet ons schatje klinkt een beetje raar.
Duidelijk je grenzen aangeven wat betreft jullie kleintje. Jullie bepalen wat gebeurd en niet zij. En je kunt er beter nu duidelijk in zijn want anders blijft ze haar dingen doen en dat wil je voorkomen. Ga met elkaar aan tafel en vertel haar op een rustige doch duidelijke manier dat jullie bepalen en dat jullie niet tussen de ruzie van haar en haar.ex willen komen te staan. Wil ze dat niet horen en is dan beledigd? Jammer dan! Wat betreft dat 'mijn frummeltje' gebeuren, langs je af laten gaan....doen mijn schoonouders ook en ach zolang er niemand mee benadeeld wordt laat ik het maar.
Ik zou de confrontatie aangaan. Zeggen wat je dwars zit, samen met je vrouw. Beetje kinderachtig gedrag wat ze vertoond.. In gesprek gaan, is ze dan boos. Jammer dan, haar probleem...
So... ik kan me heel goed voorstellen dat je er helemaal knetter van wordt. Eigenlijk is er denk ik maar 1 oplossing... tegen haar zeggen dat jullie eens moeten praten. De kleine gaat dan niet mee. En dan eens heel duidelijk uitleggen dat jullie haar gedrag al die tijd gepikt hebben, maar dat jullie er nu klaar mee zijn. Dat is geen gedrag waar haar kleinkind en jullie kind steeds mee geconfronteerd moet worden. Het wordt tijd dat je schoonmoeder volwassen wordt. Houdt je fatsoen richting je exman met nieuw vrouw, in elk geval voor je eigen kind en kleinkind! En anders.... is DAAR de deur! Ik zou haar echt de deur wijzen elke keer dat ze zich zo ernstig misdraagt. En ik houd er ook niet van als mensen steeds de kleine uit de box pakken, ze hebben hun rust nodig. Dus ook dan... is daar de deur punt. Je kunt erbij vermelden dat je het jammer vind dat het zo hard moet gaan, maar dat ze daar zegt voor zorgt aangezien praten niet gaat en je geen afspraken met haar kunt maken. Want wat doet ze in feite? Het slachtoffer uithangen en daar steeds misbruik van maken. En elke situatie uitbuiten en mensen dwarsliggen waar het maar kan. Ze heeft andermans grenzen te accepteren! Pfffffffff..... succes hoor!
Een heel kleine hummel slaapt dan ook steeds. Plus het kind moet aan zijn rust kunnen komen. Ik accepteer het ook van mijn moeder, maar dat is gewoon omdat zij niet zo vaak komt. Dan is dat niets om ruzie over te maken. Maar als dat bijna elke dag zo zou zijn, dan is dat heel wat anders.
Pfff het lijkt alsof je het over mijn schoonma hebt... Maar zeker die confrontatie aan gaan. Ja ze wordt waarschijnlijk boos, maar dat zal nog wel vaker gebeuren denk ik zo... Maar niets is (in mijn ogen) belangrijker dat je je grenzen aan geeft, zeker als het om een kind gaat. Hier heb ik mijn kleine ook wel eens uit handen gepakt omdat ze naar ons idee te wild er mee om ging, of op mijn strepen gaan staan als er weer bemoeid werd met onze relatie of onze keuzes. Maar ik ben veel koppiger, gelukkig, en dit is onze kleine, onze relatie en alle keuzes zijn dus aan ons, en aan niemand anders. Gezin komt op 1 en daarna pas de rest. En ga je nu niet op je strepen staan, wanneer dan wel? Hoeveel frustratie moet er nog komen? Nu kun je het (waarschijnlijk) nog rustig brengen, maar na enkele keren is die frustratie zo opgebouwd dat er een bom barts
Eerlijk? Ik denk dat het meer de druppel is dan dat er ECHT iets aan de hand is. Mijn SM zegt ook "mijn vriend", ik vind het geweldig om te zien hoe gek ze met hem is! Ze vindt het soms ook lastig om hem even met rust te laten maar geef haar eens ongelijk . De situatie met schoonvader/schoonmoeder zou ik wel vervelend vinden en daar heel duidelijk in zijn! En als zij dat niet kan dat ze voortaan dan niet welkom is op die momenten. Het uit de box pakken, hier gebeurt het ook! In het begin ook veel zonder te vragen maar ik zie het niet zo vijandig als jullie het nu zien. Ik lees over een oma die ontzettend blij en trots is op haar eerste kleinkind en daar nog niet een gezonde weg in heeft gevonden. Zoals met alles is communicatie het belangrijkste. Praat met haar op een nette manier en laat haar zelf bepalen hoe ze daar op wil reageren. Elke dag je moeder/schoonmoeder over de vloer zou ik zelf wat overdreven vinden al kwamen mijn schoonouders vooral in het begin ook elke dag "even" kijken (buren). En geef ze eens ongelijk, ik kon mijn zoontje ook wel de hele dag vasthouden en naar hem kijken . En bedenk wat je nou echt een probleem vindt en wat je eigenlijk geen probleem maar meer een opstapeling vindt.