Ik wil graag van mij afschrijven en ben benieuwd hoe jullie proces tot een kinderwens voor een derde kindje is verlopen. Ik ben niet iemand die altijd al gezegd heeft: ik zou graag drie kinderen willen. Ik wilde er wel graag meer dan 1. Toen het heel lang duurde tot ik blijvend zwanger was van m’n oudste was ik allang blij dat ik überhaupt mama werd en dat haar zusje er zonder miskramen vrij vlot achteraan kwam voelde als een cadeautje. Maar nu....manlief wil als we ‘klaar’ zijn voor een knip en heeft zelf geen sterke wens voor een derde, maar het is geen harde ‘nee’. Zegt ook dingen als: mocht het nu per ongeluk komen, dan is dat zo en weet over mijn twijfels, dus voor mijn gevoel is het zeker bespreekbaar. Sinds halverwege de zwangerschap van m’n jongste dus dat is al bijna een jaar houdt de vraag mij bezig. Rationeel is het altijd een nee, omdat alles net even wat minder handig, praktisch, goedkoper enz is dan als je er twee hebt. Plus dat je niet weet of het wel gezond gaat zijn, of alles wel goed blijft gaan, of ik niet weer miskramen ga meemaken...we zijn ook een stel dat graag een avondje weg gaat om te eten, maar oppas regelen voor drie kinderen is toch wat anders dan voor twee... Maar emotioneel is het heel anders. Afgezien van het feit dat ik enorm van m’n kinderen geniet en dan denk: ik wil er nog wel zo’n leuk persoonlijkheidje bij is het ook het smachten naar weer zwanger worden (ondanks het verdriet heb ik zwanger worden, als in temperaturen, ovulatie testen, zwangerschapstesten etc vaak een hele leuke periode gevonden) en zwanger zijn. Ik vond afgezien van de kwaaltjes en de angst voor een miskraam het heerlijk, die groeiende buik, de trapjes.... Nu hoor ik dat van meer vrouwen met twee kids. Dat ze het jammer vinden nooit meer zwanger te zullen zijn en ik weet ook dat ik het vast wat romantiseer, maar als ik nu een zwangere vrouw zie voel ik lichte jaloezie, vanwege het misschien nooit meer meemaken, dan denk ik: ik wil ook! Anderzijds zou ik nu helemaal niet zwanger willen zijn want ik geef nog bv en zou in het eerste trimester weer medicatie moeten gebruiken om de kans op een mk te verkleinen en daardoor moet ik stoppen met bv. Dus het zou pas aan de orde zijn als ik zou stoppen met bv. Ik vraag mij nu constant af of ik het niet wel écht wil of dat dit smachtende gevoel altijd zal blijven, hoeveel kids er ook komen, omdat ik het moederschap zo fantastisch vind. Zijn er dames die dit herkennen? Hoe ging jullie proces naar de wens voor een derde? Wat hakte de knoop door bij jullie (ook als het een nee werd)?
Hier was het een heel sterk gevoel van “wij missen nog iemand bij ons”. Ik kan het heel moeilijk uitleggen, het was een sterk verlangen die vlak na de geboorte van onze zoon kwam en niet meer wegging Dat gevoel ontstond bij mijn man wat later, maar was bij ons beide erg aanwezig. Wat de knoop doorhakte? Tja, we wilden het beide graag, er was nog een slaapkamer te realiseren in ons huis, financieel gezien is/was het geen probleem en liefde genoeg. Geen twijfel gehad dus Hoewel een vierde echt nog wel welkom zou zijn bij ons, is dat hele sterke verlangen naar nog een kindje weg nu onze jongste dochter erbij is.
Ik wilde er altijd 4 en man 2. Dus 3 is onze compromis Ik wilde iig altijd een wat groter gezin, omdat ik daar zelf ook uit kom. Dat was al met al best planmatig, maar zo ben ik dan ook wel. Het is dus niet dat ik het gevoel had een persoon te missen of keihard rammelende eierstokken had, wel dat ik een groter gezin wilde. Dus niet perse weer een zwangerschap of baby, maar straks drie grotere jongens op de achterbank (dat de derde ook een jongen zou worden wist ik toen natuurlijk nog niet). Man twijfelde overigens lang, maar ging gelukkig akkoord. Zijn voorwaarde was dat een jongen dan zijn gekozen naam zou krijgen en die heeft hij ook gekregen Maar mijn wens voor een 4e is dan misschien vergelijkbaar met jouw wens voor een 3e. Al vind ik zwanger worden vooral vreselijk stressvol, het "iets bijzonders en gewild" nastreven en uiteindelijk hebben is ook wel weer bijzonder/magisch. Nu is onze mini nog maar 7 weken oud. De eerste twee weken wilde ik zeker een 4e en nu juist steeds minder. We hebben er sinds een week nogal wat zorgen van mbt voldoende drinken en ik kijk er nu vooral naar uit dat ik dat soort zorgen niet heb. Praktische bezwaren moet je zeker laten meewegen, maar afhankelijk van de waarde daarvan wel of niet teveel laten meewegen denk ik. Als een oppas bij jou thuis komt en de kinderen slapen, maakt eentje meer of minder ook niet zoveel uit, toch? En je kan je leven natuurlijk zo duur maken als je zelf wilt. We kennen elkaar trouwens Je herkent me vast wel aan mijn schrijfstijl en verhaal.
Veel van je punten zijn herkenbaar, vooral dat het minder praktisch en duurder. Maar dat is bij ons maar heel even kort voorbij gekomen, het was vrij duidelijk dat het niet tegen de wens opwoog. Naar een zwangerschap keek ik niet uit, wel na nog zo’n leuk persoonlijkheidje erbij. We hadden vanaf het begin al een wens voor 3 kinderen als het ons gegund zou zijn. Dus na de eerste waren we al wat ingesteld op dat we nog 2 bij zouden komen. Tijdens en na de zwangerschap van de tweede is dat helemaal veranderd. Ik had zo’n rot zwangerschap en depressie erna, dat een derde helemaal geen optie meer was. Dat heeft mij veel pijn gedaan, want de wens was er nog wel, ook bij mijn man. Na heel veel praten en een goede voorbereiding hebben we de knoop doorgehakt en zijn we er toch nog voor gegaan. Dat ging dit keer wat moeizamer doordat ik een aantal miskramen kreeg, maar daardoor werd eigenlijk nog duidelijker hoe groot de wens was. Nu ben ik dus zwanger van de derde en volgende maand uitgerekend. Ondanks dat de zwangerschap weer super zwaar is, ben ik toch heel blij dat we er voor gegaan zijn en voelt het heel goed. Hierna zijn we echt compleet, want voor ons ontbrak er gewoon nog een gezinslid. Bespreek de wens goed met elkaar en zet het voor jullie zelf op een rijtje. Je merkt vanzelf of de voordelen opwegen tegen de nadelen. Misschien heeft het ook nog wat meer tijd nodig. Jullie hebben zo te zien ook geen makkelijke weg gehad.
Wat de anderen zeggen, er miste er nog gewoon 1 (en daarna bleek er nog 1 te missen haha). Ik had een hele sterke wens voor de derde, misschien wel de sterkste van de 4. De eerste kwam onverwacht, dus ik had überhaupt weinig tijd om na te denken over ‘de wens’. Daarna zeker kriebels voor de 2e en toen ik zwanger was, wist ik gewoon dat dit niet de laatste was. Wel geprobeerd om dit zo te voelen, want je hebt natuurlijk nooit de zekerheid hoe het loopt in het leven en je weet nooit of het je nog eens gegund is, maar dat werd continue naar de achtergrond gedrukt. Het verdriet bij mij was groot toen het leek dat het niet ging gebeuren. Uiteindelijk kwam het leven weer op z’n pootjes terecht en werd de wens sterker dan ooit. Ik heb er voor mijn gevoel 4,5 jaar lang naar uitgekeken. En gelukkig kwam ze . En nu ben ik enorm blij met deze 4 unieke persoontjes die ons leven verrijken. Praktisch is het zeker niet, zeker 4 niet. Andere auto enzo.. maar dat heeft me nooit tegengehouden. Daar is altijd wel een mouw aan te passen. Financieel is het voor ons gelukkig ook niet zo’n issue. En qua zwanger worden/zijn/bevallen ben ik een enorme bofkont, dus dat heeft nooit meegespeeld in de wens. Ik ben trouwens wel een vrouw die altijd een wens/kriebel zal blijven houden, maar inmiddels spreekt het verstand harder en dat is goed .
Ik herken me heel erg in je verhaal en ik lees even mee! Wij hebben sinds januari 2020 een 2e erbij, een meisje, en we hebben een zoon. Je zou zeggen, dan is het nu wel klaar, maar zo voelt het niet altijd. Ja, er zijn momenten dat ik denk: poeh, ik moet er niet aan denken, maar het gevoel voor nog een kleintje is ook best wel sterk. Mijn vriend wil eigenlijk na z’n 40e geen kinderen meer, dus we hebben nog een jaartje de tijd haha. Maar zonder gekheid, tijdens de 2e zwangerschap kwamen we erachter dat ik antistoffen heb voor een K-gen. En dat zorgt dan voor bloedarmoede voor de baby in de buik. Dus dat is voor mij al een hele grote drempel. We zouden voor embryoselectie kunnen gaan, maar m’n vriend ziet dat niet zitten denk ik. Het kan wel op de gewone manier, maar dan ben ik bang dat ik zwanger ben van een baby met het verkeerde gen. En dan zit je weken in het ziekenhuis voor bloedtransfusies en dat zie ik niet zitten Kortom: ik romantiseer de boel ook hoor, maar de realiteit komt wel wat harder binnen.
Tja ergens denk ik dat het gevoel van "Nooit meer zwanger zijn, nooit meer schopjes voelen ect" altijd wel zal blijven... Wij wilde toen heel graag nog een derde, ik miste gewoon echt het baby baby in huis.. En we wilde dit alles nog wel eens mee maken. Financieel kon het ook, dus t heeft ons nooit tegen gehouden. De 3e werd ook gelijk een 4e! Dus nu zijn we echt wel compleet... En zoals ik in begin al zei... Is hier dus wel het geval, ik vind het jammer dit alles nooit meer mee te gaan maken, maar wil gewoon geeen baby meer! Dus denk ook dat je gevoel heel goed aangeeft wel of niet compleet te zijn!
Hier was de wens, ruimte en financiën er voor 4. Helaas door mijn voorgeschiedenis niet verantwoord om nog een keer zwanger te raken. Alle medicijnen, stress etc nee voor ons is het goed zo. Maar t doet me wel veel..
ik wilde altijd 2 mijn man wel 10 zo leuk vind hij kinderen. Maar als hij serieus een aantal moest noemen dan 4. We hebben er nu 2 en na beide een postnatale depressie gehad, na de 2de een heeeule serieuze van 3.5 jaar. Toen ik zwanger was van de tweede wist ik het zeker dit was niet de laatste. Door die depressie heel lang gedacht die derde komt er nooit tot onze grote verdriet. Nu het allemaal anders ligt kwam die wens voor een derde toch weer in zicht. Als ik naar mijn kinderen kijk, mis ik een kindje. Zie ik hun fietsjes dan mis ik een nog kleiner fietsje enz. Mijn vriendin heeft kortgeleden een derde kindje gekregen en nu zie ik alleen maar meer die lege plek naast mijn kindjes De wens was er ook toen ik nog depressief was, maar toen kon het gewoon nog echt niet. Wat bij ons het verschil maakt was dat het gevoel sterker was dan de nadelen die het verstand aandroeg
Wat fijn dit topic tegen te komen, want ik herken dit precies! Twee prachtige dochters en nooit de wens voor een 3e gehad en toch nu dezelfde gedachtes als jij. Nooit meer zwanger, nooit meer bevallen...dat voelt als een gemis. Maar in tegenstelling tot jou/jullie, zie ik echt geen 3e kindje in het gezin er bij. Dat voel ik gewoon niet. Maar vanwaar dan de twijfel vraag ik me af?! Het voelt een beetje als nu of nooit ook denk ik gezien mijn leeftijd. Ben ergens bang de foute keuze te maken. Succes met het maken van een keuze...hopelijk voel je (en ik) uiteindelijk wat de juiste beslissing is
Ik herken hetgeen je beschrijft heel erg. Ik heb altijd de wens gehad om minstens 2 kindjes te mogen krijgen. Mijn man wilde er echt maar twee. Een jaar na de geboorte van de 2e werd mijn wens echt heel erg groot. Ik kon me niet voorstellen om nooit meer zwanger te zijn, nooit meer een baby’tje te voeden. Ik miste gewoon echt nog een mensje in ons leven. M’n man gaf aan echt niet te willen. Aangezien ik al ruim15 jaar de pil slikte en behoorlijk last had van de hormonen besloten we dat ik niet meer Daan de pil ging en dat we condooms zouden gebruiken. Mijn man vond een knip te definitief en het idee daar “geopereerd” te worden eng Steeds vaker lieten we de condooms achterwege en als ik hem dan attendeerde op het gebruik ervan wuifde hij het weg. En toen opeens realiseerde ik me dat ik een week daarvoor al ongesteld had moeten worden. Meteen ‘s middags uit m’n werk een testje gedaan en nog voordat de controle streep verscheen stond er al een dikke teststreep. Met lood in m’n schoenen naar m’n man gegaan: schatje, ik denk dat we een uitdaging hebben... maar hij was heel lief en stiekem ook meteen heel blij. Binnen het uur was ie naar een grotere auto aan het kijken en had ie verbouw plannen ik heb een hele fijne zwangerschap gehad, deze ook echt beleefd als m’n laatste zwangerschap. Ik heb na 2 verschrikkelijke bevallingen echt een droom bevalling gehad, zo vlot, zo makkelijk, zo relaxt... en ons meisje is echt een kadootje, de jongens zijn zo onwijs trots. Ik heb het echt allemaal beleefd met in m’n achterhoofd: dit is de laatste keer. Zwangerschapskleding, alles zonder moeite weg gedaan. Het voelde compleet, het voelde klaar. En nu... sinds een paar maanden denk ik, ben ik er best wel heel erg verdrietig over. Nooit meer een baby, nooit meer zwanger, nooit meer borstvoeding... gevoelsmatig is er nog zoveel plek en liefde en ruimte voor nog een kindje. Maar m’n verstand zegt nee. Sowieso loop ik zelf al richting de 40 en we zijn nu gezegend met 3 gezonde kindjes, zwangerschappen en bevallingen die goed zijn afgelopen. Bovendien is onze relatie op dit moment het verre van goed. Maar ergens, diep in m’n hart kan ik me niet voorstellen en doet het me verschrikkelijk veel verdriet dat er nooit meer een kindje bij gaat komen, nooit meer zwanger, nooit meer bevallen, nooit meer een baby aan de borst...
Wat fijn om hier ook weer wat van jou te lezen meid ❤️ Hoop dat alles goed gaat met jullie! Ik kan je helaas geen tips, advies of ervaringen geven maar ik weet dat jullie er samen wel uit komen ❤️
Ik herken het helemaal. Stap voor stap woord voor woord. Ook wij ''wilden'' altijd 2 kinderen. De oudste was een huilbaby en de tijd met hem viel mij heel zwaar. Ook omdat mijn leven ineens best wel veranderde natuurlijk. Na 3 jaar kwam de tweede (we wilden even niet meer) en dat was een fantastische baby. En daarna zei mijn man ineens: misschien wil ik er wel 3! Toen begon ik ook ineens te twijfelen maar altijd kwamen we op punten waarom we het niet zouden doen: net iets duurder, onhandig in de auto, altijd 3 i.p.v. 2, qua aandacht, clubjes, ruimte in huis. Wij houden ook van er op uit gaan, festivalletjes, op vakantie gaan. Daarnaast ook leeftijd, gezondheid, leeftijd onderling en de afgelopen 3,5 jaar hebben we enorm getwijfeld. Maar elke keer als we vanwege de praktische redenen besloten het niet te doen (en ik zelfs heel actief de spullen heb verkocht etc) kwam één van ons er een paar weken later weer op terug.... wat als? Als we ooit.... als het nu gebeurd houden we het. Knip zetten? We wachten nog even. En zo gingen we dus door. En nu ben ik dus 5 weken zwanger. Van de derde. Want alle praktische bezwaren waren altijd te weerleggen: we kunnen het financieel, we hebben 5 slaapkamers en kunnen altijd nog verhuizen, in onze auto past het, de oudste twee zijn 4 en 7 als deze hopelijk geboren wordt dus we kunnen aandacht juist mooi geven, we gaan nu vaak om en om op stap, we hebben een leuke oppas en als we wel een keer een weekend samen willen dan verdelen we ze over opa's en oma's. We werken beide 4 dagen en dat kan ook nog steeds prima. Alle praktische bezwaren zijn dus te beantwoorden maar de wens bleef en we waren toch bang dat we achteraf spijt krijgen dat we het NIET hebben gedaan. De afgelopen maanden werden er steeds mensen zwanger en dan wilde ik dat ook. En heel veel kregen een derde, veel vriendinnen hebben een derde en elke keer zeiden we tegen elkaar: maar kijk zij kunnen het ook. Dus geen idee. Ineens was daar de doorslag. Het voelde als nu of nooit omdat ik bijna 36 wordt. Het voelde als een wens die we moeten volgen omdat we anders altijd blijven twijfelen. Neemt niet weg dat ik de afgelopen week soms badend in het zweet wakker wordt en denk OMG een derde!!! Maar ik weet zeker dat wij dit kunnen. Overigens weet ik ook zeker dat het hierna klaar is. MIsschien dat ik dan inderdaad nog de wens tot zwangerschap of nooit meer een newborn zou hebben maar dan is het wel echt helemaal goed zo.
He meis, ik wist niet dat jij hier ook zo actief bent! Vind je dit forum ook leuker dan die andere? Ik wel in ieder geval. Dat wist ik helemaal niet van die naam hahaha.... En inderdaad oppas in de avond is geen probleem, het is meer voor oppas overdag...en mijn schoon ouders zijn al behoorlijk op leeftijd, dus dat wordt dan kids verdelen, daar komen we dan ook wel uit. En ja hoeveel waarde heeft het? Ik zou het echt niet weten... Maar ik weet wel dat elke keer dat ik mijn zwangere collega zie ik denk: ik wil ook! En niet perse nu, maar wel een sterk gevoel dat ik dat weer wil meemaken. Als ik dat dan tegen vriendinnen om mij heen zeg, die geen kind erbij meer willen zeggen die, ja dat heb ik dus ook, dat ik het jammer vind, geen zwangerschap en alles wat erbij hoort. Dat laat mij dan weer twijfelen of dit gevoel er 'gewoon' bij hoort, of dat ik het toch wel echt graag wil. Ik neig momenteel wel heel hard naar ja in ieder geval....
Wow wat heftig wat jij hebt meegemaakt Fraser...En wat rot dat de zwangerschap opnieuw zo pittig is. Hopelijk gaat het nu wel beter na de bevalling, maar je hebt van de vorige keer vast het een en ander geleerd, wat je nu zou kunnen inzetten als je stemming weer ombuigt denk/hoop ik? Nee zeker geen makkelijke weg, maar het heeft ons wel dichter naar elkaar gebracht, we hebben dit traject ondanks de grote hobbels wel echt samen gedaan, daar ben ik blij om. Dat is ook de reden dat ik denk dat wij dat zeker kunnen, drie kids. Als we het allebei zouden willen. Want dat is ook nog wat, straks ben ik helemaal om met mn wens en dan wil meneer niet, dat kan natuurlijk ook!
Pittig hoor, dan is zo'n keuze nog ingewikkelder, omdat je of met verhoogde angst zit dat het niet goed zit, of het weer een medisch verhaal wordt... Leeftijd speelt bij ons ook een rol, mijn man heeft de veertig al een tijdje gepasseerd, wil geen 'oude' papa zijn. Al hoorde ik vorig jaar in de auto dat in Nederland 1 op de 5 (of 6? maar volgens mij was het 5) kids een vader heeft die ouder is dan 40, dus zo bijzonder is dat tegenwoordig ook niet meer blijkbaar
Dat snap ik heel goed, bij jou was bij beide keren dat je een kinderwens had het proces er naartoe heel zwaar. Ik kan mij dan voorstellen dat je jezelf daar niet meer doorheen wil laten gaan. Mijn tweede ging vrij makkelijk (tweede ronde zwanger en geen miskramen) dat dat wellicht ook wel scheelt, omdat het die keer wel soepel ging. Al ben ik mij er ook wel goed van bewust dat als wij er weer voor zouden gaan het ook zomaar zo kan zijn dat ik weer 1 of meerdere miskramen krijg en al die oude pijn weer naar boven komt... of wellicht is die minder pijnlijk omdat ik nu moeder ben van een baby en een peuter, geen idee....Maar de angst voor een miskraam is voor mij niet groot genoeg om het niet te doen. Al zie ik wel weer op tegen al die weken medicatie, dan denk ik, dat ik toch ook niet goed voor mn lijf..... Staat jouw man er hetzelfde in als jij?
Wow 3,5 jaar.....jeetje meid wat vreselijk zeg. Krijg je deze zwangerschap begeleiding of erna? Ik vind het wel heel mooi en sterk van je dat je ondanks die gebeurtenissen toch het weer aan durft te gaan. Ik hoop dat je snel zwanger bent!
Ik denk dat het ook echt een rouwproces is voor een aantal vrouwen. Afscheid nemen van de vruchtbare periode, zwanger worden, blijven, bevallen, baby knuffelen, borstvoeding geven....Dat komt nooit meer terug. Ik herken veel wat je schrijft. Ik heb nu dus juist moeite met spullen weg doen, vooral die van waarde. Dus ik leen ze nu maar uit, zodat ik de keuze nog even uit kan stellen. Ik heb mijn zwangerschap van mijn jongste niet beleefd als 'mijn laatste' omdat ik het nog niet wist. Een vriendin van mij had dat wel en daar was ik dan ook een soort van in de war. Dan dacht ik, wat als dit mijn laatste is en ik heb het niet zo beleefd? Door drie jaar zwanger proberen te worden en te blijven heb ik heel goed zicht op mijn cyclus, ik herken heel veel symptomen van mijn eisprong, ongeveer een week van te voren en ik ben heel regelmatig, dus op die manier zou ik er makkelijk voor kunnen zorgen dat ik niet zwanger word. Ik wil namelijk geen hormonen meer in mijn lijf. Condooms vind ik echt heel vervelend om te gebruiken, al doen we dat (als ik het niet vertrouw qua symptomen) wel. Ik heb net mijn eerste menstruatie gehad tijdens borstvoeding en ben nu nog niet regelmatig, dus we nemen nu een risico en dat weet mijn man ook. Dat vind ik ook het ingewikkelde aan zijn visie, net als wat jij schrijft, het niet willen, maar wel het risico nemen. Mijn man zegt dan ook dingen als: als het per ongeluk komt dan is het zo! Hij weet ook dat ik het nooit zou laten weghalen na wat ik heb meegemaakt en dat respecteert hij. Laatst vroeg hij ook: Ben je er al uit? En dan denk ik: eh ik? Maar jij dan? Wat als ik eruit ben en ik zeg ja? Want jij wil het niet toch? Echt mannen, soms snap ik er niets van hahaha....