Tsja, hoe zal ik beginnen. Na de geboorte van Jesse moest mijn man heel erg wennen. Ik moest hem constant overal bij betrekken (hij deed niets uit zichzelf) en het kwam er eigenlijk op neer dat meer dan 90% van de zorg op mij terecht kwam (terwijl ik best een zwaar en langzaam herstel had). Had in die tijd echt het gevoel dat hij ons een beetje in de steek liet. Nu is dat sinds een maand of anderhalf wel veranderd. Ik merk dat hij het leuk vindt om dingen met Jesse te doen en om lekker gek met hem te doen (dan schatert Jesse het uit). Gek genoeg wekt dit bij mij ergernis op. Heb het gevoel dat nu het wat makkelijker wordt (Jesse huilde best veel tot ongeveer 4 maand) en Jesse ook echt reageert op wat je doet, hij opeens wel de leuke papa is. Vindt het best moeilijk om Jesse nu opeens te moeten 'delen'. Ook al heb ik hem heel erg proberen te stimuleren om dingen met Jesse te gaan doen merk ik dat het me af en toe best wel steekt. Heb het er ook met hem over gehad en hij geeft ook toe dat hij er in het begin moeite mee had en maar moeilijk kon wennen en dat hij het nu leuker vindt, maar ja... Vind het echt heel vervelend en moeilijk dat ik zulke gemengde gevoelens bij heb. Aan de ene kant ben ik heel blij dat de vader-zoon band nu beter wordt en dat hij mij af en toe wat taken uit handen neemt. En ik geniet er ook echt vsn om naar ze te kijken wanneer mijn man met mijn zoon bezig is. Aan de andere kant, waarom nu opeens wel en kon hij er niet voor de volle 100% zijn toen wij hem echt nodig hadden. En het enige wat ik te horen krijg van mijn SM en mijn eigen moeder is dat hij zo druk is en dat ik hem niet zo op de huid moet zitten. Zijn er meer dames die dit herkennen?
ta moeilijke situatie ik herken het deels in begin wou mijn man ook niet zoveel doen voor ons meisje meer omdat hij bang was om iets verkeerd te doen enzo en nu zijn het twee handen op 1 buik ze lacht speelt slaapt brabbelt erop los bij papa en mama tja die mag er wat op zien
Mn man vind baby's niks aan (pasgeboren) want hij 'kan' er nog niks mee. Nu vind ie t al leuker worden, maar hij zegt zelf al dat ie niet kan wachten tot ze een jaar of 2 zijn. Maar het moet natuurlijk niet zo zijn dat alles op mijn schouders terecht komt. Hoewel dit ook voor 80% zo is omdat hij heel veel werkt en ik thuis zit. Maar áls ie er is, helpt ie wel mee!
ik en mijn man vinden minibabees niet zo heel leuk.. dat is ieder voor zich, maar ik heb gemerkt, we hebben ook een zorgenkindje gehad afgelopen jaar, dat je alleen maar rent en moet moet moet.. Nu hij 15 maanden is zijn we allebei dolgelukkig, zijn de grootiste zorgen weg en kunnen we echt samen van hem genieten.. Gelukkig heb ik wel een man gehad die er altijd voor mij en hem was, ondanks dat hij heel veel heeft gewerkt! Je kiest er immers samen voor.. Ik had het anders ook niet geaccepteerd.. Ik zou sowieso deze raad niet bij (s)moeders gaan vragen, zij zijn opgegroeid in een hele andere generatie, daar werkten de vrouwen niet of nauwelijks op een paar uitzonderingen na.. en daar was het normaal dat de vrouw voor het kind zorgde en de man voor de inkomsten Zelf zou ik je het advies geven om te proberen het los te laten.. je hebt erover gepraat, je man geeft toe en meer kun je niet doen.. Mocht je nog een kind willen zou ik er van te voren goed over praten en het dan ook niet meer accepteren.. Het is namelijk moeilijk om met de vinger naar iemand te wijzen als je op dat moment wel hebt geacepteerd dat iemand dat deed.. dat vind ik niet helemaal eerlijk.. probeer het los te laten en te genieten! het is veel te mooi om van je gezinnetje te kunnen genieten! voor je het weet zijn ze groot en lachen ze alleen nog met hun vrienden
Herken het heel goed. Vriend liet mij ook alles alleen opknappen in het begin. Hij vond het heel moeilijk en eng zo'n kleintje. Voelde me ook enorm in de steek gelaten. Nu vind hij Niels ook veel leuker (en minder breekbaar) om mee te spelen. Al laat hij het wat de verzorging betreft nog wel een beetje afweten. Aan de ene kant logisch misschien omdat ik nu volledig thuis ben en hij werkt. Maar mij irriteerd het wel, zo van de poep-pampers zijn voor mama en de schaterlachjes voor papa. Heb dus niet echt tips voor je, maar begrijp je wel heel goed.
ja dat heeft mijn man ook wel hoor. Pasgeboren baby's zijn ook niet zo leuk voor mannen haha. Niet teveel achter zoeken!
Hoi hoi, Hier nog iemand die zich geheel in je verhaal herkent!!! Nu ons mannetje bijna 4,5 maand is vind papa het wel steeds leuker om wat met de kleine te doen! Maar de eerste weken heeft hij ons mannetje ook nauwelijks vast gehad, was bang om iets fout te doen... Terwijl ik absoluut niet snapte waarom hij nou niet lekker met dat kleine knulletje wilde kroelen! (verschil tussen man en vrouw denk ) Op sommige momenten heb ik hier ook enorm van gebaald, dat ik er alleen voor stond!!! En zeker de eerste weken als de hormonen nog volop door je lijf gieren. Nu vind het het natuurlijk ook prachtig om die 2 bezig te zien en als me zoontje al moet lachen als hij hem ziet! Maar inderdaad waarom nu pas... Maar goed dat is iets wat we denk ik beter achter ons kunnen laten en voor een volgende dit wel bespreekbaar maken om dan dezelfde ergenis te voorkomen! Want wat is er toch mooier dan samen van je kindje te genieten en hem ook te zien genieten
Ik kan me indenken dat dat steekt. Vind het helemaal logisch! Ik zou er met je man over praten en van hem verwachten dat hij niet alleen lol maakt met jullie zoontje. Maar dat hij ook de vroege/laten voedingen doet of bij bv jullie kindje in of uit bed haalt. Dat hij ook de badder en douche momenten doet, net zoals het verschonen en troosten als hij huilerig is. Stapje voor stapje. Hoe logisch je gevoel ook is, je zult wel moeten wennen aan dat je man ook dingen doet (als is het een beetje erg laat begonnen). Er zijn trouwens wel meer mannen die het begin met een kleine baby niet echt leuk vinden hoor! Probeer het positief te maken voor jezelf: je hebt lekker veel tijd met je kleine baby kunnen doorbrengen!
Probeer het niet zo persoonlijk op te vatten (ik begrijp het overigens wel!). Het is echt een beetje mannen eigen. Mijn vader heeft mij voor het eerst OPGEPAKT toen ik 3,5 maanden was! Hij durfde niet eerder. Laat staan dat ie iets aan de verzorging durfde te doen.. En ik heb echt een prima band met mijn vader, niks aan over gehouden. (oh, en bij ons was er geen traditionele rolverdeling verder, mijn moeder heeft altijd full rime gewerkt, en had een hoge functie) Maar ik zou het proberen los te laten. En wat nog belangrijker is: je baby voelt aan wat jij voelt!!! Als jij 'jaloezie' of afstand voelt als papa met de baby speelt, voelt deze dat aan, en dat kan voor verwarring zorgen. Een baby vaart het beste als die veiligheid voelt bij beide ouders, en de hechting aan beide ouders evenveel.
Bij ons doet papa juist de luier (ook vieze!), aankleed, en badmomenten als hij thuis is, en ook de super leuke vrolijke-uit bed-haalmomenten, om in te halen wat hij mist aan contact doordat hij meer werkt en geen papadag heeft. Misschien ook een idee?
ik denk dat het een beetje mannen eigen is. mijn vriend deed ook zijn best maar hij bleef echt hangen ind e aangeleerde methode. hij groeide niet mee met de kleine zeg amar. hij bleef hangen in eht schema wat hem vertrouwd was. zo moest je hem iedere keer een nieuw schema voorleggen en erop hameren dat hij steeds groter werd en ook meer zelf kon. van hem had hij juist wel klein en hulpeloos mogen blijven. hij vind het allemaal veel te snel gaan en kan al die veranderingen soms niet bijbenen.we maken er hier nu weleens grapjes over. als hij hem wil optillen om in bad te gaan. dan roepen we al. wist je al dat hij kan lopen, ja...ook traplopen... zulke dingen. ik snap jou gevoel ook wel. ik denk dat je een tikje jaloers bent omdat je eerst al het zware werk wel alleen kon doen.ik denk dat je dat een beetje moet gaan loslaten.
heel ergkenbaar, ... veel van de zorg kwam het 1e deel ook op mij neer, en nu nu is onze oudste zoon 3 .. en ik kom nergens meer tussen alles is mag ik met pappa mee ...hihi tja het hele kleine ienie mini baby is meer voor vrouwen zegt hij . al moet ik wel bekennen dat als er iets is ik maar hoefde te vragen of hij deed het ... geniet er heerlij van en probeer het los te laten.. al is dit wel makkelijker gezegd dan gedaan ....
Het loslaten lukt me nu wel aardig. Is ook niet echt zo dat ik jaloers oid ben, maar vind het gewoon jammer dat het zo is gegaan en moet nu gewoon wennen aan de nieuwe situatie (waar ik overigens heel blij mee ben). Ik denk dat het voor sommige mannen gewoon wat meer wennen is als voor de moeders. Wij hebben immers al negen maanden voor ons kindje gezorgd, al was het dan op een andere manier. Voor hen is het een nieuwe verantwoordelijkheid, zo'n kleintje. Maar ben blij dat het nu stukken beter gaat en hij taken van me overneemt (en dat ik het met een gerust hart kan laten overnemen).
Ben het helemaal met je eens ster! Vooral ook wat je zegt over dat wij al 9 maanden hebben 'gezorgd'! ach alles went en tuurlijk is het juist hartstikke leuk om te zien dat ze nu juist meer met elkaar gaan doen en er juist initiatief vanuit papa komt!
Mijn man heeft wel vanaf het begin af aan voor Thirza gezorgd, moest hij wel want ik kon niets in het begin. Maar nu vindt hij het ook veel leuker, omdat hij echt reactie terug krijgt. In het begin had hij nog wel eens de neiging om haar in de box te leggen en vervolgens lekker te gaan computeren. Dan keek hij pas weer naar haar als ze begon te huilen. Nu speelt hij ook veel uit zijn eigen met haar. En het is ook echt een papa kindje hoor (gelijk al)
oww ja dat herken ik heel erg van toen ons zoontje was geboren. het was ook heel erg wennen voor mijn partner en ook ik had een pijnlijk een langzaam herstel. jaaaaa ik kon hem wel wurgen die tijd! wilde hem echt opsodemieteren! het is echt man-eigen en er zullen nog veel momenten komen waarbij hij uitleg nodig heeft. hoe vanzelfsprekend het voor jou is zo vreemd is het voor hem. maar hou vol...hier is hij niet weg te slaan van onze zoon en dochter. maar ook nu nog heeft hij soms wat uitleg nodig dan niet over in bad doen ofzo hoor. ik denk dat een vrouw een man altijd zal moeten sturen en bijstaan in de verzorging en opvoeding van hun kinderen.
Nou dan heb ik geluk gehad denk ik. Papa mocht helpen de eerste luier verschonen, mocht als eerste buidelen en was vanaf het begin hartstikke gek met zijn kleine frummel, en we hadden nog een superkwetsbaar humpie van 3 pond ook! Verschonen, flesje, in bad doen, hij doet het allemaal al vanaf haar geboorte. Wel parttime de eerste 5 weken, ik weet niet of dat uitmaakt. De 'echte' verantwoordelijkheid lag natuurlijk niet meteen bij ons toen ze nog in het ziekenhuis lag maar eenmaal thuis draait hij zijn hand ook niet om voor een poepluier of een badje hoor. Ik ben wel degene die zorgt dat haar 'uitrusting' in orde is (kleertjes, melk, spenen, luiers) maar verder is alle zorg wel 50/50 verdeeld.
Mijn recente ervaring: En als je dat ook gaat verdelen, ontstaat er chaos, want je probeert allebei overal aan te denken en checkt. Voortdurend of de ander dit of dat al heeft, met als gevolg dat je elkaar op de zenuwen werkt en drie van de tien keer iets (belangrijks!) vergeet, haha.
Hier ook een man die bang is kleine babys te breken oid, op de een of andere manier vinden mannen zo'n klein babytje toch te breekbaar om er echt mee om te gaan. Ook alle drie de opa's vonden het de eerste paar weken maar eng en keken liever van een afstandje En als ik nu kijk dan zijn ze allemaal helemaal gek op Lana. Ook ik ben iemand die de zorg van de kleine bijna geheel op me neem op een paar dingetjes na, ik ben nou eenmaal zo dat ik meteen actie onderneem als ik bijvoorbeeld merk dat de luier verschoont moet worden en niet wacht tot manlief opstaat..