Beste iedereen, Ik weet sinds afgelopen zaterdag dat ik zwanger ben. Ik voelde me vorige week donderdag wat vreemd en anders dan normaal, daarbij had ik wat last van mijn onderbuik. Echter zou ik vrijdag ongesteld moeten worden dus ik dacht dat het daar mee te maken zou hebben. Vrijdag bleef de ongesteldheid uit en omdat ik een vreemd gevoel had en 2 weken eerder 1 pil per ongeluk heb overgeslagen heb ik zaterdag meteen een test gedaan. Met de verwachting dat ik niet zwanger zou zijn, en mocht ik dat zijn dat de hormoon waarde nog lang niet hoog genoeg zouden zijn om die te meten. Ik was totaal verrast en in shock toen ik zaterdag ochtend dus gewoon "zwanger" in het display zag staan. Nu ben ik 24 en 2dejaars HBO student en mijn vriend 28 en ik zijn al 5 jaar samen. We hebben daarvan 4 jaar samen gewoond en wonen nu sinds 6 maanden weer op eigen kamers (vanwege o.a. mijn studie) Mijn vriend heeft een baan maar verdient niet veel in de maand en komt hier nauwelijks van rond. Daarnaast heeft hij ADHD wat keuzes en veranderingen niet gemakkelijk voor hem maakt. Hij is al een tijdje opzoek naar een betere baan, maar in deze tijden is dat niet even snel gedaan, zeker niet in de branche waar hij binnen zoekt. We zouden beide graag kinderen willen hier hebben we het al regelmatig over gehad. NU al hadden wij dit i.i.g. niet verwacht. Des al niet te min vinden we het gevoelsmatig beide heel erg leuk en zou een kind ook welkom zijn. Maar gezien de timing en alles wat er bij de timing komt kijken. Onze woon situatie, financiële en werk situatie, we hebben beide ook nog schulden die betaald moeten worden, komen beide amper rond en daarnaast nog persoonlijke problemen waar i.i.g. mijn vriend nog mee te kampen zal hebben. Om dat alles zoveel mogelijk voor elkaar en op de goede rails te krijgen binnen 9 maanden lijkt het na de hele week al piekeren, praten en informatie zoeken betreft hulp, urgentie woning, baan, en het financiële plaatje in totaal. is gewoon niet realistisch Onze ouders hebben we het ook meteen verteld (voornamelijk ook gezien de situatie) onze beide ouders staan achter onze beslissing welke dat ook zal zijn. En geven ons daarvoor ook alle ruimte, want het is ook gewoon onze beslissing. Ze zullen ons ook steunen waar het kan maar ook zij hebben niet even 123 de middelen om ons op weg helpen. Ik baal er ontzettend van maar de optie die nu het meest naar voren komt in afwegingen is om het weg te laten halen. (overtijdbehandeling) de reden dat ik hier zo verschrikkelijk van baal is omdat het gewoon wel welkom zou zijn gevoelsmatig. We zouden erg van het kindje houden en er goed voor kunnen zorgen. Echter zijn er totaal geen middelen beschikbaar en we willen een kindje op laten groeien in een benarde situatie. Ik zie heel erg op tegen het weg laten halen echter als die keuze er definitief komt dan wet ik i.i.g. dat hij goed overwogen is en echt niet zomaar gemaakt zal worden. Dit wou ik even kwijt, wie weet zijn er mensen die mij nog op hulp en of steun kunnen wijzen of mogelijkheden waardoor dingen misschien wel mogelijk zijn voor ons. Daarnaast natuurlijk verhalen of ervaringen van mensen die het zelfde meemaken of hebben mee gemaakt. In ieder geval alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Groetjes, Marie Sophie
hoi Marie sophie, wat vreselijk voor je, ik zou in elk geval naar je huisarts gaan, hij weet vaak wel de weg die je moet bewandelen om hulp te krijgen bij dit soort vragen
Hoi Marie Sophie, Wat een keus moeten jullie maken. Het eerste wat me opvalt is dat je het heel duidelijk kunt omschrijven. Momenteel lijkt voor jullie een abortus de beste optie, maar waar ik heel bang voor bent, is dat je daar spijt van gaat krijgen. Je geeft namelijk aan dat het kindje heel welkom is en dat jullie er goed voor zouden kunnen zorgen. Ik zou eerst eens even goed informatie gaan inwinnen. Bij de huisarts of bel een verloskundige op in de buurt, die weet misschien ook wel wat je kunt doen en waar je naartoe kunt. Financien is, voor mijn gevoel, nooit reden genoeg om het kindje niet te houden. Ook zeg je dat allebei jullie ouders erachter staan. Dit helpt enorm. Ook kun je meestal wel ergens goedkoop spullen vandaan halen voor de baby. Denk aan een wiegje, commode en noem maar op. Ik zou er echt nog even goed over nadenken en ga met mensen praten, die er verstand van hebben. Ik ben echt bang dat je er spijt van gaat krijgen. Je geeft zo duidelijk aan, dat jullie heel veel van dit kindje zullen houden. Dus ik zou echt eerst alle opties bekijken en dat hoef je niet zelf te doen, hier kun je hulp bij krijgen. Er zijn wel meiden op dit forum, die weten hoe die instaties heten, daar kan ik nu even niet opkomen. Nou meid, ik wil je niet aan het twijfelen maken, maar je wel duidelijk maken, dat er meer keuzes zijn. Hopelijk heb je iets aan mijn antwoord. In ieder geval heel veel succes. Uit je berichtje wordt namelijk heel duidelijk dat dit geen ondoordachte beslissing word. Gr Tascha
Wat een moeilijke keuze! Ook wij zelf zitten niet in een maatschappelijk gemakkelijke positie, maar hebben er zelfs voor gekozen om nu een kindje te willen. Natuurlijk gaat niet alles precies zoals je je had voorgesteld (2e hands spulletjes, veel hulp van anderen), maar er is wel echt een heleboel. Over abortus ben ik zelf erg geschrokken na de filmpjes van The Silent Scream (YouTube). Het heeft me heel erg aan het nadenken gezet of dit überhaubt wel een keuze zou mogen zijn. Dat is natuurlijk je eigen keuze, maar ik zou goed informatie inwinnen. Er zijn zoveel mensen die spijt hebben na een abortus, en dit lijkt me echt niet wat je wilt!
Wat moeilijk Het klinkt alsof je best 'blij' bent met je zwangerschap, ondanks de omstandigheden? Wat je moet doen of laten, dat weet je alleen zelf maar met jullie financiën zal het in de loop der jaren wel goed komen maar je kindje krijg je nooit van je leven meer terug, in het geval dat je voor een abortus beslist. En overal is een mouw aan te passen, zeker financieel. Misschien heb je iets aan deze site: http://www.studerendemoeders.nl/ In elk geval sterkte bij je beslissing!
Jeetje wat een rot situatie. Ik kan natuurlijk niet voor jullie beslissen, dat moeten jullie zelf doen. Dat het kindje zo welkom is maakt het allemaal nog lastiger. Denk er alstjeblieft wel goed over na. Ik denk dat er bijna in elk geval wel wat te regelen is, en ook met minder geld kan een kind opgevoed worden. een kind heeft namelijk vooral veel liefde nodig! En hoeft niet 'verwend' te worden met allemaal spullen. Misschen dat je bij famle wel gratis spulletjes kan krijgen voor de kamer en bij de gemeente kan je daar geen geld van krijgen? Informeer eerst naar de mogelijkheden want ik ben bang dat je er anders echt spijt van gaat krijgen Sterkte!
Jee, wat een vervelende-maar-eigenlijk-ook-weer-niet-situatie.... Om mijn antwoord "geloofwaardig" te maken: ik ben voor abortus en voor vrije keuze van vrouwen. Maar omdat jullie er gevoelsmatig blij mee zijn, hoop ik dat je ook naar je gevoel kan luisteren en niet alleen naar je verstand. Ik ben ervan overtuigd dat jullie het gaan redden. Jullie lijken een stabiele en liefdevolle relatie te hebben met elkaar en met julie ouders. Dat lijkt mij het allerbelangrijkst. Er zijn veel kinderen die het misschien financieel niet makkelijk hebben, of ouders hebben met een probleem of een ziekte, maar die toch een fijne jeugd hebben. Het één hoeft het ander denk ik echt niet uit te sluiten als je het samen wilt doen. Maar nogmaals: het is jouw/jullie keuze en wat je ook kiest: heel veel sterkte ermee! En ga niet naar nare filmpjes kijken ajb, ik krijg daar een beetje de kriebels van. Er zijn ook genoeg vrouwen die wel aan abortus hebben gehad en er geen spijt van hebben (ik bijvoorbeeld).
er zitten hier meer studerende moeders op het forum, die kunnen je misschien wat tipd geven over het financiele gedeelte. je krijgt bijv. meer stufi van ibg enz. de zus van een vriendin van mij was 2ejaars pabo en beviel onverwachts van een dochter (ze wist niet dat ze zwanger was, ik heb haar een week vantevoren gezien en zag niks) ze is bij haar ouders weer gaan wonen (moet wel kunnen dan) en heeft haar studie afgerond met een half jaar vertraging. maar alles is goed gegaan. als jullie ouders je steunen komt het wel goed, het is niet ideaal maar je hebt nog 8 maanden om je voor te bereiden!
Dit is wel echt moeilijk. Ik was ook iets eerder zwanger als verwacht, we wilden nog een paar jaartjes genieten, zijn bezig om een huis te bouwen.Ik as nog met een opleiding bezig, die nu overigens op een laag pitje staat. Heb 2 weken lang ook helemaal gestrest rondgelopen en zitten piekeren wat we moesten doen. Ben nu helemaal gelukkig met onze meid, maar echt makkelijk is het allemaal niet geweest. Je moet je verstand en gevoel allebei meenemen in je beslissing. Kan je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze beslissing en hopen dat wat jouw keuze ook mag zijn, dat je nergens spijt van gaat krijgen.
allereerst wil ik zeggen dat een "ideale tijd" nooit zal komen. ik proef uit je verhaal dat jullie het kindje graag zouden willen hebben. ik denk dan ook dat je behoorlijk last met je geweten zult gaan krijgen als je drastische beslissingen gaat nemen. laat het eventjes bezinken. geef het heel even tijd. en probeer uit te zoeken of je niet toch langs bepaalde wegen voor tegemoetkomingen in aanmerking zou kunnen komen.er zijn instellingen en instanties die mensen in de meest benarde situaties bijstaan en helpen. ik weet zo even geen namen maar er zijn hier vast mensen die er emer verstand van hebben. dit kindje komt nooit meer terug en er zijn best meer mensen met weinig financiele middelen die er ook gekomen zijn. iets minder luxe misschien maar dat zegt niks over de liefde die jullie het zouden gaan geven. heel veel sterkte met het maken van een keuze.
Ik ben het met Yinte eens, de ideale situatie komt bij de meeste mensen nooit. Inderdaad, het zal wel wat denk en regelwerk worden om het allemaal voor elkaar te krijgen, maar niet onmogelijk. Volgens mij houden jullie al zoveel van het kindje, dat je er later nog spijt van kunt krijgen als je het weg laat halen. Vaak kom je er wel uit, op een of andere manier komt er meestal een oplossing op je pad voor je problemen. Fijn ook dat jullie ouders je steunen. En als je straks je diploma op zak hebt, kans op een goedbetaalde baan etc., komt het financieel ook wel goed met de tijd. Ik hoop dat er nog wat moeders reageren die in dezelfde situatie zitten, die hebben vast wat tips voor je! Sterkte hoor!
Wat naar voor je zeg dat je zo in dubio staat. Ik zou idd even goed alles op een rijtje zetten en probeer ook voor jezelf te achterhalen wat voor extra's je zou krijgen met een kind waarmee je het bijvoorbeeld wel weer zou redden (kinderbijslag, belastingteruggaven etc). Er zijn hier idd genoeg mensen die je daar info over kunnen geven. Verder kun je qua uitzet ook ver komen met de goedkopere winkels of tweedehands spullen. En als jullie ouders je steun (ook bijvoorbeeld in oppas) kunnen geven dan ben je al heel ver. Kijk uiteindelijk is het jouw beslissing wat je nu doet, maar ik denk wel dat het belangrijk is dat je zelf achter je beslissing staat. Ik hoop dat je er uit komt! Succes en sterkte!
Sorry....maar ik snap werkelijk niet dat mensen zo over hun baby kunnen praten! Ik weet dat je steun nodig hebt, maar hoe kun je zo over zo'n onschuldig klein babytje praten? Bezint eer ge begint! Een gezond lief babytje, vermoorden....... Ik weet dat hier weer hele discussies van kunnen komen, dat is niet mijn bedoeling, maar hier wordt ik zo boos om! Ik wil je 1 ding aanraden..doe dat nooit!geef het dan weg..... zucht........zucht.......
Ten eerste........geef jezelf even de tijd en neem geen overhaaste beslissingen. Ik ben zelf voor de 2e keer zwanger, wel 'gepland' maar ben beiden keren in een soort achtbaan terecht gekomen waarin ik meer dan eens gedacht heb: Is dit wel het juiste moment Mijn man en ik waren al ruim 10 jaar samen toen we besloten voor de 1e te gaan. We wisten al langer dat we kinderen wilden maar er was altijd wel iets, een reden om nog te wachten. De flat was te klein (anderen woonden er met 2 kinderen maar goed), mijn baan te onzeker, dan wilde ik weer een studie doen......etc. etc. Op een gegeven moment was ik 28 en hij 34 en hebben we de knoop maar gewoon doorgehakt. En ook nu zijn er weer factoren die het misschien niet de meest gunstigste tijd maken om kineren te krijgen. Maar bedenk dit; het is ook wel heel erg iets van onze generatie om alles perfect onder controle te willen hebben. Vroeger was het niet meer dan normaal dat je kinderen kreeg terwijl je alles nog aan het opbouwen was. Tegenwoordig willen mensen eerst alles voor elkaar hebben. En ik zeg niet dat daar iets mis mee is maar sommige dingen zijn gewoon niet te plannen. Het feit dat jullie zo goed nadenken over alles geeft al aan dat jullie zeer verantwoordelijke mensen zijn. En ik kan uit je verhaal niet opmaken wat precies de problemen zijn waar je vriend nog mee te kampen heeft maar als dat het beste is zou je ook nog een tijdje alleen (of bij je ouders?) kunnen blijven wonen totdat hij alles op een rijtje heeft. Je weet NOOIT wat er op je pad gaat komen. Wij hebben alles voorelkaar lijkt het maar door allerlij omstandigheden heeft mijn man het momenteel heel moeilijk, dit kwam naar buiten NA dat ik al zwanger was geraakt. Ik bedoel maar dat je nooit weet wanneer de tijd echt perfect is. Wat betreft de financien kan ik alleen maar zeggen dat juist in het begin een kindje niet zo heel veel hoeft te kosten. Juist als ze nog klein zijn kun je voor weinig leuke dingetjes kopen. Meubeltjes en een groot deel van de uitzet heb ik over kunnen nemen voor 250 euro. En ook zijn er veel kringloopwinkels waar je leuke dingen kunt kopen. Een kindje heeft vooral liefde nodig Als je heel bang en negatief was en totaal geen steun zou ontvangen zou ik misschien anders reageren, want ik ben niet TEGEN abortus of zo (in bepaalde omstandigheden). Maar je klinkt juist positief, verantwoordelijk en slim. Het belangrijkste dat je kunt doen is je gevoel hierin volgen, versus je verstand. Doe het alleen als je zeker weet dat je geen spijt zult hebben, dat je er 100% achter staat. Want ik denk dat als je kindje er eenmaal is, onder welke omstandigheden ook, je daar in ieder geval NOOIT spijt van zult krijgen Heel veel sterkte met nemen van deze moeilijke beslissing!
ik kan hier ook boos om worden sorry hoor.. als je al 5 jaar samen bent en je wilt het nu nog niet, dan zorg je toch dat je je anticonceptie goed op orde hebt?! ongelukjes hoeven in deze tijd niet meer te gebeuren maar goed dat is mijn mening. wij zijn ook 5 jaar samen en vind het juist een mooi moment om een kindje te krijgen. als jullie nou 2 weken samen waren ok.. een leven vind ik veel belangrijker dan een studie!
bedankt voor al jullie reacties Ik twijfel nog steeds en vind het ook allemaal best eng en dit zal zeker ook een groot gedeelte onwetendheid zijn van wat er voor beide keuzes komen gaat. `Er werd genoemd dat alles tegenwoordig voor iedereen zo perfect moet zijn voordat er kinderen komen` Ik realiseer mij dat `vroeger` zelfs mij ouders en de ouders van mijn vriend ook lang niet alles voor elkaar hadden. En ik ben daarom ook niet van mening ben dat alles perfect moet zijn. Maar toch wil je ook er wel voor je kindje kunnen zijn en niet dat je kind bij wijze van 5 dagen per week in een kinderopvang komt te zitten of er een deurwaarder aan de deur staat om even je wiegje mee te nemen om het zo ,maar even zo plat te stellen. Wat ik nu het belangrijkst vind is dat ik er samen met mijn vriend uit kan komen. Ik weet van hem en van mezelf dat we best een kindje zouden willen en dat we er voor zouden zijn. Ik vind het al heel fijn dat mijn vriend er zo op geageerd en niet weg rent zoals ik ook veel lees en hoor. Toch is het lastig om er samen uit te komen als er veel twijfels en onzekerheden in de toekomst liggen om dingen ook maar i.i.g. in basis voor elkaar te krijgen. Mijn vriend en (ik ook wel, maar minder) twijfelt natuurlijk ook over toekomst plannen die vervallen en dingen die toch keihard gaan veranderen zodra er een kindje is. Om dat alles een plekje te geven en te overwegen is tijd nodig en die geef ik hem dan ook waar ik kan echter is er wel een klokje aan het tikken natuurlijk. Ik vind dat mijn vriend net zoveel inspraak heeft als ik over deze zwangerschap en ik baal er ergens best van dat de keuze uiteindelijk alleen bij mij ligt. Ik verander met beide keuzes beide onze levens en ik ben diegene die daar dan het laatste woord over heeft. Daarom wil ik de hele korte tijd die we hebben ook benutten om er samen uit te komen. Met daarnaast natuurlijk de raad van diverse mensen van instellingen, omgeving en ook de mensen hier op het forum. (nu zullen er ook mensen zeggen dat de keuze al gemaakt is door een pil vergeten te slikken, en dat kan ik ergens ook begrijpen en daar heb ik respect voor. Echter denk ik daar anders over en hoop dat dat ook gerespecteerd kan worden) Marie Sophie
Denk dat abortus geen optie is als ik je verhaal lees.. De situatie is misschien indd niet ideaal, maar zoals ik je hoor zeggen over dat jullie wel van het kindje zullen houden en dergelijke, denk ik dat je erge spijt gaat krijgen van een abortus.. Ook hier was de situatie niet ideaal.. Ben door de pil zwanger geraakt, mijn vriend had op dat moment geen baan plus mijn eigen finaciële situatie was ook niet egt bepaald mooi.. Was voordat ik zwanger werd gestopt met school, om ff een jaartje te gaan werken & wou na dat jaar school weer hervatten.. Woon in een flatje, met maar 1 slaapkamer en 1 woonkamer & zit nu dus te w88 op een huisje.. Ook ik heb de eerste week heel erg getwijfeld, gezien de situatie hier.. Maar achteraf ben ik blij dat ik over 8 weken mijn wondertje kan verw88.. Het is indd niet makkelijk, vooral in zulke situaties, maar ik zeg je wel, waar een wil is, is een weg! En je komt er heus wel.. Ook zeg je dat je steun zal en kan verwachten van je ouders, dus dat moet ook helemaal goed komen dan.. En wat het financiële plaatje betreft, er zijn genoeg oplossingen zoals marktplaats en dergelijke sites om togg leuke babykamers of iets voor een mooi prijsje te krijgen.. Plus daarbij wanner je beebje er is, kan het ook nog zo zijn dat je recht hebt op aanvullingen en toeslagen, daar moet je gewoon even goed over gaan informeren.. Ik zou er egt goed over na denken, want bij ons was het zo: al was het nu niet geweest, dan was het volgend jaar of over 2 jaar wel.. Ik focuss me nu helemaal op mijn zwangerschap & wanneer mijn beebje 3 maand is, ben ik van plan om weer te gaan werken en eventueel een cursus erbij te gaan doen.. Als je wilt, dan lukt et ook egt wel allemaal..
Je geeft hier zelf het antwoord al. Als jij je kindje weg laat halen, zal je je leven lang spijt hebben, dat weet ik zeker! Als dit wondertje zo welkom is en voort is gekomen uit de liefde tussen jou en je vriend, dan komt het goed! Een abortus laten plegen vanwege financieen of andere externe omstandigheden is echt een slechte reden en daar valt echt wel wat op te verzinnen, dat weet ik zeker! Er zijn zat instanties die je kunnen helpen en je hebt superleuk spul tweedehands! Je praat nu al zo liefdevol over het hebben van een kindje, ik weet zeker dat jouw kindje er gaat komen en al ligt hij/zij in een sinaasappelkistje; aan liefde zal het hem of haar niet ontbreken!
Je kindje klopt al aan je geweten, merk ik. Als mensen abortus plegen terwijl het eigenlijk niet nodig is, krijgen ze meestal vroeger of later spijt. Als je geestelijk of lichamelijk niet in staat bent om een kindje groot te brengen, is een abortus misschien een uitkomst, maar dat lijkt me eigenlijk niet. Nu lijken de problemen misschien heel wat, maar hoogstwaarschijnlijk denk je over een jaar al: waar heb ik toen toch overin gezeten. Heel veel sterkte met de beslissing.
Ik was ook 24, relatie, inkomen.. had gekund maar niet gedaan en.. nooit spijt van gehad. Pas 12 jaar later was de tijd rijp en nu ben ik heel erg gelukkig met mijn kleine mannetje. Maar.. één groot verschil: ik voelde me echt ziek toen ik zwanger was. Ik had echt het gevoel dat er iets in mijn lijf zat wat er niet thuis hoorde. Helaas, kan je niet adviseren omdat ik je niet ken maar wil je wel veel succes wensen met je keuze. dikke knuffel