Hoe ver ben je nou? Zou het niet verstandig zijn er met iemand over te praten als verloskundige of huisarts als je daar goed mee bent? Vraag anders of je vervroegd bij de vk langs mag komen voor een gesprek, dan wel onderzoek! Met de reactie van je vriend dat hij wel kinderen met je wil, maar dat hij niet weet of het deze in je buik is, heb ik wel een beetje moeite. Doe ajb geen dingen waar JIJ later spijt van krijgt! Sterkte!
hoi meis... mischien moet je niet meer vragen wat je vriend wilt... en begrijp me niet verkeerd.. dat is niet om hem langs de zijlijn te zetten... maar als hij moeite heeft met veranderingen... is ik weet het niet een heel veilig antwoord... misschien moet je hem vertellen dat je de baby wilt houden... en dat het eng is en spannend...maar dat jullie eruit zullen komen samen... misschien heeft hij net dat beetje vertrouwen nodig , dit is onverwachts de grootste verandering die hij ooit in zijn leven mee zal maken.... en wat betreft jouw emoties.... ik ben 2 jaar bezig geweest en bijna 13 jaar samen met partner.... ik heb gehuild en gebeden of ik mama mocht worden... was er zoooooo vreselijk aan toe... en toen was ik zwanger en toen werd ik me toch bang...........dat hoor ik zo vaak... dus ik hoop dat je die angst los kunt zien van jouw huidige situatie...over een paar jaar heb je een heerlijke peuter... en dan zul je met verwondering terugkijken dat je nu zo bang bent geweest...je komt er wel meid.....echt waar.... mijn moeder heeft mij en mijn broertje met Down alleen opgevoed met een bijstandsuitkering..... mijn moeder is vanaf haar geboorte blind.....ik snap zelf niet hoe ze het heeft gedaan....maar ik heb een fijne warme geborgen jeugd gehad...( natuurlijk wel anders dan anders.... maar het was goed).... dus jij kunt dit.... je klinkt volwassen en verstandig... gr JOse
Heel veel sterkte met de beslissing al lijkt het alsof je hem eigenlijk al genomen hebt. Ik kan me voorstellen dat je zoiets het liefst samen besluit, maar dat lukt gewoon niet altijd. (Mannen moeten soms gewoon overgehaald worden en voor een voldongen feit geplaatst worden, lijkt wel. Mijn vriend wilde bijvoorbeeld wel stoppen met de pil, maar alleen maar omdat ik zei dat het nog wel een jaar kon duren. Een maand later was hij al echt teleurgesteld dat ik ongesteld was geworden. Ik was helemaal verbaasd...)
ik wil nog 1 ding toevoegen aan mijn reactie van eerder dit ten aanzien van je tweede stukje. ik moet je nageven dat je er goed over nadenkt. maar ik wil je ernstig waarschuwen voor je opmerkingen dat je vriend ook moet beslissen. natuurlijk heeft hij recht van spreken maar jij bent er ook nog laat hem niet de grootste stem hebben. je zal namelijk niet de eerste en zeker niet de laatste zijn die zonder kind, zonder vriend, en met een groot verwerkingstrauma zit omdat je verteerd wordt door schuldgevoelens met een beetje pech. ik wil alleen maar zeggen vaar niet blind op wat hij vind jij bent er ook nog. en deze beslissing is onomkeerbaar.
hey marie-sophie blji om van je te horen fijn dat jullie even tijd hebben genomen... zoals je zelf zegt neig je er zelf naar om het te houden... geloof mij toen ik hoorde dat ik TOCH weer zwanger was (was net enkele weken daarvoor bevallen) zat de schrik er hier ook in, hoewel ik wel had gezegd dat k snel terug zwanger wilde worden... we hadden net besloten toch nog wat te wachten, tot lyana een jaar of zo was en dn pas beginnen... wel het is anders uitgedraaid, ik zat met de schrik :s ik wist dat ik het niet zou kunnen en dat alles zou tegenslagen... was op gegeven moment aan he tdenken van : zou ik het wel bijhouden... wel ik haat mezelf dat ik dat gedacht heb... want ben nu aantal weekjes verder, en kon niet blijer zijn dat ik het niet gedaan heb het loopt wel los, gaat moeilijk zijn met momenten, maar ieders leven is moeilijk... niets gaat zomaar op een presenteerblaadje he veel succes en tot binnekort hoop ik x
Precies! Daar doelde ik ook op met mijn laatste zin in mijn vorige bericht. Ik wil niet zeggen dat papa's minder band hebben met hun (ongeboren) kind dan mama's, hier is dat iig niet zo, want mijn man is net zo zwanger als ik, serieus! Maar de baby groeit en bloeit wel in JOUW buik, in JOUW lichaam waar hij nu nog veilig en warm zit. Een man kan dus een abortus ook nooit zo beleven als jij, denk ik...
Ja, maar als stel ben je óók samen en dien je dit soort hele belangrijke beslissingen samen te nemen. Ik lees ook nergens dat de vriend van TS haar welke kant dan ook op dwingt. Zij is zelf onzeker over de keuze, dat is wel iets waarvan ik denk dat zij dit in dit geval zelf voelt en het voor hem anders is, tuurlijk. Maar hij dwingt haar niet tot een keuze tussen hem en het kindje en als dat zo blijft, moet je altijd samen in dialoog. Hij is en blijft de vader...
Het is een beetje moeilijk uit te drukken wat ik bedoel. Ik zeg juist dat papa's al een heel sterke band met hun ongeboren kind kunnen hebben, maar is geval van TS is het dus andersom. Ik heb het gevoel dat zij de baby wil houden en haar vriend eigenlijk niet. Dan is er dus naast het mentale aspect ook nog het lichamelijke aspect waar je als vrouw doorheen moet en die kan grote impact hebben. Baas in eigen buik, zoiets... Moeilijk dit.
Zo, heb dit hele topic even doorgespit. Ik kan je vertellen dat ik zelf een abortus heb gehad toen ik op het punt stond om bij mijn ex weg te gaan. Ik ben door de pil heen zwanger geworden, dus zonder hem te vergeten. Maar ik zat er toen geestelijk helemaal doorheen. Ik was labiel en niet verantwoordelijk genoeg om in mijn eentje een kindje op te voeden. Daarbij werd ik compleet in de steek gelaten door mijn ex. Ik was toen ook best jong en had "niets" voor elkaar. Moest weer bij mijn ouders wonen en eerst met mezelf aan de gang (therapie e.d.) Toch is het de meest afschuwelijke ervaring in mijn leven geweest, ondanks dat het de juiste beslissing was heb ik er ontzettend veel verdriet van gehad. Ik kon het niet loslaten. Mijn kinderwens is sindsdien alleen maar groter geworden....Toen ik uiteindelijk mijn lieve vriend heb ontmoet en hij mijn verhaal 'kent' hebben we besloten ervoor te gaan. Ondanks dat we het financieel nu niet voor elkaar hebben en ook ik woon in een flatje met 1 slaapkamer en wacht op een huis. Maar zoals iedereen al zegt; er zijn zoveel mensen die je kunnen helpen straks met spullen. Mij wordt ook al van alles aangeboden. Mijn vriend en ik houden van elkaar en ik weet dat hij er ook voor gaat. We gaan dit samen doen. Heb ook al angst gevoelens gehad hoor; red ik dit wel, word ik wel een goede moeder?..Maakte mezelf helemaal bang. Maar sinds gister kreeg ik rust in mn lichaam. En geniet ik van het idee dat er iets in mij groeit dat door liefde is gemaakt. En wat iemand anders hier ook zei; het kindje heeft jullie uitgekozen als ouders. Het is niet voor niets. Sinds die ellendige periode van mij ben ik me meer gaan verdiepen in spiritualiteit en sindsdien zie ik dingen ook anders dan voorheen. Ik ga dit kindje met liefde verwelkomen, hoe dan ook! Jullie houden toch van elkaar, je staat er niet alleen voor, je bent geestelijk in orde....En jullie ouders staan achter jullie...Go for it! Sterkte met de beslissing! Ben benieuwd hoe dit voor jullie afloopt!
Ik heb niet alle antwoorden gelezen, ik wil je alleen veel sterkte wensen. Ik weet dat situaties voor ieder anders liggen, maar misschien heb je iets aan mijn ervaring. Ik heb 10 jaar geleden een abortus gehad, en ben er jaren kapot van geweest. Nu ik zwanger ben en hier op het forum mee lees en schrijf, is het zelfs in me opgekomen iets klens bij de vlinders te zetten want, mijn eerste zwangerschap is altijd nog bij me gebleven, dat zal ik nooit loslaten. Het is verwerkt, maar niet vergeten. Ik wi je veel succes en sterkte wensen bij deze moeilijke keuze.
@ ViciousM, Zoals jij het zegt, zo voel ik het ook....Het is wel verwerkt maar nooit vergeten.... Ik geniet nu dubbelop en zie het als een geschenk dat ik nu toch weer zwanger ben en er nu voor 'kan' gaan... Geniet van de zwangerschap! @ Marie Sophie (was het toch?) Ben benieuwd hoe het inmiddels met je is.. Hoop je hier weer eens te zien en anders succes met alles!
ik heb niet alles gelezen wat iedereen schrijft dus misschien zeg ik dingen die al gezegt zijn.... jammer dan dat met 3 weken er al zo'n duidelijke hartslag te horen is vind ik al een wonder op zich...er zit leven in je, je hebt al zo lang een relatie,het kindje zou op zich welkom zijn en jullie zijn allebei oud en wijs genoeg iedereen weet dat ook al had je die ene pil wel geslikt,er nog kans bestaat dat er een zwangerschap komt>>>als je dan echt zeker van wilt zijn echt absoluut niet zwanger te willen worden had dan een condoom gebruikt, ik zit ook met nog schulden,we wonen in een klein flatje met 1 slaapkamer,maar we willen dit kindje heel graag. wij slapen op een slaapbank in de woonkamer en de slaapkamer is nu haar eigen kamertje geworden,er valt altijd een mouw om te passen. mijn vriend heeft ook adhd en heeft hier medicatie voor. ik zou zelf nooit voor abortus kiezen en snap ook eerlijk gezegt niet dat mensen dat over hun hart kunnen verkrijgen<<<mijn mening als iemand nou verkracht is ofzo oke dan kan ik er in komen, maar je kan altijd een manier vinden zodat je wel goed voor je kindje kan zorgen,er zijn meer wegen naar rome... als je iets graag wilt trek je alles uit de kast, ik hoop dat wat voor beslissing je ook neemt je er geen spijt van krijgt! hoe denkt je vriend erover?
oke heb wat verder gelezen hihi en weet hoe je vriend er over denkt,blij te horen dat jullie er over kunnen communiceren. ik las over je schulden (ik weet niet hoe hoog ze zijn) maar kan je vertellen als je daar niet uit kunt komen ga je toch 3 jaar de schuldhulp in,vandaag de dag heeft (bijna) iedereen schulden,en kinderen ik heb zelf een zwaar verleden achter de rug en ben nu bijna 3 jaar samen met me vriend,nu we zwanger zijn hebben we in de afgelopen maanden zoveel vooruit gang geboekt (positief) ik denk als we niet zwanger waren er nog niet veel was veranderd, en geloof me je wilt niet weten in wat voor vaarwater we hebben gezeten en ik had er een hard hoofd in maar nu zie ik positieve dingen>>we komen hier zeker uit en de kleine zal er zeker niet onder lijden,hoe we het gedaan hebben vraag ik me af en toe nog af in in feite zo'n korte tijd maar we zijn er klaar voor we hebben alles en nu zie ik in dat het alleen maar beter kan worden...hoop dat jullie er uit komen liefs
Ik sluit me aan bij meisje1986, ik heb zelf ook schuldhulp ingeroepen en heb geen hoge schuld oid, ben er zo vanaf maar wel prettig als iemand je erbij helpt! En, ik ben nog wel bewust zwanger van de 3e! En dan doe ik het ook nog eens alleen. Joh, perfecte mensen bestaan niet hoor, als jij een kind een goede basis kan geven (dus de basisbehoefte) dan zit het toch goed? Succes!
Hallo ik ben met madelon eens. Niet iedereen kan zomaar zwanger worden. Ik heb begin januari een miskraam gehad.En wij zijn echt verdrietig geweest dat ons klein wondertje naar de wolkjes is gegaan.Klink misschien raar..Maar ik heb 2 homo's als vrienden.En zij willen zo graag een kindje.en zal ook een super leven geven.Maar het kost heel veel om een draagmoeder te zoeken in nederland. denk asjeblief na.misschien maak je anderen mensen wel heel blij.
Dat niet iedereen zwanger kan worden, heeft niks te maken met de keuze die je zelf moet maken, met je eigen situatie. En ik heb alles meegemaakt hoor, abortus, miskraam, bij mensen in directe omgeving dat ze moeilijk zwanger konden worden... Maar het moet je eigen beslissing blijven, anders heb je ook kans dat je voor "verkeerde" redenen een kindje houdt met alle gevolgen van dien.
Dat vind ik ook, je kan geen appels met peren vergelijken. Ik weet zeker dat jullie het kunnen, zoals ik lees hebben jullie beide hele lieve ouders die jullie bijstaan. Voor je studie zijn zat oplossingen, en financieel ook. Echt jullie staan er niet alleen voor. Ook ik proef uit je verhalen dat je het kindje graag wilt. Toch kunnen we allemaal zeggen wat we willen en onze mening geven, jij bent uiteindelijk de persoon die een keuze moet maken.
Als ik jullie was zou ik het ook niet weg laten halen. Maar misschien zit je op deze site wel fout met je vraag. Wij zijn hier allemaal zwanger en moeten allemaal niet denken aan abortus. Wat me wel opviel aan je verhaal was dat je een test hebt gebruikt waar "zwanger" op komt te staan. Is dat niet een hele dure test die je meerdere malen kan gebruiken? Misschien vergis ik me, maar als je niet bezig bent met zwanger raken dan koop je toch ook niet zo'n dure test, maar gewoon een normale? Maar zoals ik al zei; misschien is het wel een gewone test. Ik denk dat als je abortus laat doen, dat je het daarna heel moeilijk gaat krijgen en dat die beslissing je leven misschien nog wel meer veranderd dan het kindje zou doen.
Euh.... sorry, maar graag voor jezelf spreken. We zijn wel bijna allemaal zwanger, maar we hebben ook nog steeds allemaal onze eigen verhalen, ervaringen en meningen.....