Hallo Allemaal, Ik zit met een dillema; Ik heb een paar jaar geleden bij een Psycholoog gelopen, ik had een aantal traumatische ervaringen achter de rug en een slechte relatie met mijn ouders.. Het is allemaal een lang verhaal, maar om een lang verhaal kort te houden; ik was op zoek naar waardering, omdat ik die voor mijn gevoel niet van mijn ouders kreeg. Dit betekende voor mij dat ik op zoek ging naar de 'verkeerde aandacht'. Uiteindelijk ben ik ingestort. Na een zwaar jaar bij een psycholoog te hebben gelopen, ging alles veel beter. Ik had een relatie met mijn huidige vriend, mijn leven op orde en weer plezier in het leven. Tot vorig jaar zomer, ik had teveel hooi op mijn vork genomen en stortte helemaal opnieuw in. In december was het genoeg en ben ik naar de huisarts gegaan voor een nieuwe afspraak bij een psycholoog. Het duurde ongeveer 3,5 maanden voor ik eindelijk terecht kon en het ging intussen al een stuk beter, dus ik heb getwijfeld of ik de afspraak door moest laten gaan.. Ik ben toch gegaan, want het kon zo weer een stuk slechter gaan.. uiteindelijk een paar goede gesprekken gehad, maar ik voelde me niet zo slecht meer als in december.. Na zo'n 8 maanden in een behoorlijk dip te zitten, was ik er sinds een paar weken weer uit.. En geniet ik weer wat van het leven! Nu heeft de psychologe aangegeven dat er 1 ding is waar ik aan zou kunnen werken en dat is het feit dat ik mijn keuzes in het leven heel erg af laat hangen van mijn geliefden, eigenlijk uit angst om ze kwijt te raken. Ik durf geen confrontaties aan te gaan en maak daardoor vaak keuzes omdat anderen het willen en niet ik.. (Bijv. Ik ben aan het studeren, ik wil eigenlijk helemaal niet meer studeren, maar ik weet dat mijn ouders er veel waarde aan hechten, om te voorkomen dat mijn ouders niet heel erg teleurgesteld in me zijn, ga ik tegen mijn zin in door met studeren) Ik heb tot half mei om te besluiten of ik daarvoor in therapie wil.. De voordelen zijn dat ik daardoor aan mezelf werk, door te leren voor mezelf op te komen. De psychologe vertelde dat het later ook goed van pas kan komen als ik kinderen zou krijgen, omdat ik mijn kind(eren) bijvoorbeeld ook zou willen 'pleasen'. De nadelen zijn dat ik er momenteel geen last van heb (dwz ik voel het niet) en dat ik dan toch weer een hele zware periode tegemoet ga, een periode waarin ik waarschijnlijk veel ruzie zal krijgen, omdat ik waarschijnlijk voor mezelf op zal komen. En waarschijnlijk is dit in de periode van mijn laatstejaars-stage.. Dus ik weet het niet meer, ik weet niet of ik deze kans met beide handen aan moet grijpen, want ik weet dat het weer een hele zware tijd wordt, maar dat is er wel beter uit kom.. Maar waarom zou ik er nu voor kiezen om me weer slecht te gaan voelen, terwijl ik me nu gewoon goed voel.. *zucht* Wat zouden jullie me aanraden?
Ik zou ervoor gaan. Weet je waarom? Het gevoel is er nu nog niet , en je bent nooit te oud om aan jezelf te werken toch? Je kan er in mijn ogen alleen maar beter uitkomen. Sterkte ermee meid.
Ben ik het zeker mee eens! maar ik weet ook dat het heel zwaar wordt, dat mijn relatie met mijn vriend op de proef wordt gesteld en ik misschien de relatie die ik nu heb mijn ouders kwijt raak, omdat ik zal zeggen wat me dwars zit en dit ruzie's zal veroorzaken..
Dit is precies waar de psycoloog op doelt.. Het pleasen en denken voor andere mensen.Jij weeet nu nog niet hoe dat af gaat lopen, maar maakt je er toch druk om. Loop zelf ook met de gedachte om weer heen te gaan of een assertiviteits cusus te volgen. Heb ook erg last van het "please" syndroom. Heb vanacht wakker gelegen, huilend omdat ik in de stress zat over de reactie op mijn werk over een tweede zwangerschap.(heb ernstige BI tijdens zwangerchap) Dit is ronde 1. Moraal van het verhaal er is altjd wel iets wat niet helemaal uitkomt als je dit zou gaan doen, of je nu of volgend jaar misschien ruzie zou krijgen , met je ouders maakt in feite niets uit. Alleen dat jij niet langer je geiriteerd/ vervelend zal voelen over de dingen die je dwars zitten. Ik zou zeggen doen..
hmm.. als ik er last van zou krijgen wel, maar als ik er nooit echt last van krijg, zou ik het geloof ik niet doen.. Maar dat kan ik zo moeilijk voorspellen Daarnaast kom ik dan weer opnieuw in een wachtrij en is het goed mogelijk dat ik tegen de tijd dat in aan de beurt ben, ineens weer beter gaat..
@Mimi83; Lastig is dat he, als je altijd iedereen tevreden wilt houden? Ik wil ook heel graag loslaten dat ik voor anderen denk en dat ik die confrontatie niet aan durf te gaan.. maar ik ben zo bang dat mensen me niet mogen.. Ik denk inderdaad dat ik het moet doen, want nu ik er zo weer heel erg over na denk, begint het weer veel meer te spelen >.< Ik ben ook wel iemand die dingen heel makkelijk weg stopt en daarna ervan overtuigd is dat ze er nooit weer last van zal hebben
haha nana hoe bekend..Dat wegstoppen en dan nergens meer last van hebben.. Ja is erg lastig. Wat mij wel erg helpt is denken, wat is het ergste wat kan gebeuren als ik bv. niet doe wat diegene me vraagt.. of als ik nee zeg? Moeilijk woord NEE! Goh. ik ga ook maar weer eens en afspraak maken denk ik..
Ik zou het ook doen als ik jou was, maar volgens mij heb je dat al besloten. En wat een voorganger zegt is helemaal waar, jij vult nu al in dat je grote ruzies gaat krijgen, maar wie zegt dat?! Het gaat erom dat jou leven gaat zoals JIJ wil en niet hoe iemand anders het zou willen. En daarbij kan het zo nu en dan eens best ontspannend zijn om jezelf even op nummer 1 te zetten ipv je vriend of ouders.. Succes!
Als dit echt een ´kernprobleem´ van jou is, dan gaat het zeker nog terugkomen. Dus of je nou NU of later of nog veeeel later dit probleem gaat aanpakken, het zal zeker nog op je pad komen. (dit bedoel ik niet vervelend) Dus het maakt eigenlijk niet uit wanneer, maar hoe intens je het gaat aanpakken. Hooguit zou het zo kunnen zijn dat je op een later tijdstip zegt: had ik het maar eerder gedaan... succes
Misschien heb je het al besloten maar ik zou er ook zeker voor gaan. Zoals je al omschrijft van het `pleasen`is het nu tijd om voor jezelf te kiezen en dit aan te grijpen.
Je Denkt nu dat je er geen last van hebt, omdat je niet beter weet dan zo door te leven. Maar op een dag wordt je wakker in het leven van iemand anders en niet zo je het zelf had gewild en dan ben je te laat en heb je al een flink aantal jaren verspeeld. Been there, done that, ik weet exact waar je over praat, ik ben er net zo een
Ik denk ook dat je het moet doen, het zal anders altijd terug blijven komen. Mijn moeder heeft het ook, laag zelfbeeld en altijd anderen willen pleasen. Zij heeft nooit terapie gehad en zal het nu ook niet meer gaan doen. Alleen (zeker nu ze in de overgang komt) loopt ze er vreselijk tegen aan. Ook voor ons is het 'leuker' om een moeder te hebben die zelfverzekerd is en voor zich zelf opkomt.
Maar toch doe je nu (onbewust misschien!) hetgeen wat de psycholoog je zegt af te moeten leren. Je vraagt hier op het forum naar wat wíj zouden doen. Het is natuurlijk uiteindelijk jouw keus! Jij moet kiezen wat voor jouw het beste is. Maar ik snap je wel heel goed! Je zoekt toch een soort van bevestiging! Heel veel succes!
Ga er voor meid. Ik heb hetzelfde gehad en het zal er nooit helemaal uit gaan(althans is mijn ervaring). Ik heb ook therapie gevolgd en het gaat nu over het algemeen goed met mij. Ik heb heel lang werk gedaan wat ik echt niet meer leuk vond, wat slecht te combineren was met de kinderen, ik werd er doodongelukkig en doodmoe van. Ik ging ermee door, want mij moeder had met veel pijn en moeite mijn opleiding betaald en dan kon ik na (10 jaar!!!!) toch niet opeens wat anders gaan doen. Na half ingestort te zijn heeft de psych mij het laatste zetje gegeven en ben ik heel ander werk gaan doen waar ik me 10.000 keer beter bij voel en het is goed te combineren met de kinderen. En mijn moeder vindt het fijn dat ik me ook weer goed voel en heeft met geen woord gerept over de opleiding die zij betaald heeft. Kortom, doe waar JIJ je goed bij voelt, het gaat hier om JOU! Weet je wat mij altijd helpt als ik weer eens zo denk? "Stel dat ik nu een ongeluk krijg en op sterven lig, kan ik dan met een tevreden gevoel terug kijken of heb ik alijd maar gedaan wat ik dacht dat anderen van mij verwachtte?" Ik kan nu zeggen: Ja, ik kijk met een tevreden gevoel terug op MIJN leven. Nogmaals meid, het is JOUW leven! Succes!
Doen! Ik heb het idee dat je voor jezelf de keuze eigenlijk al wel een beetje gemaakt hebt, maar toch op zoek bent naar bevestiging dat het de juiste keuze is. Meid, heb meer vertrouwen in jezelf! Wanneer dit goed voelt voor jou, gewoon doen! Je kunt er alleen maar sterker uitkomen, en ik weet zeker dat je er straks als mama ook alleen maar voordelen van zult hebben. En ik spreek uit ervaring, ik zit zelf momenteel middenin dit proces. Het moet toch heerlijk zijn om straks gewoon keuzes te kunnen maken, zonder je voortdurend af te moeten vragen of door jouw keuze mensen je misschien wel minder leuk, aardig of een slechtere vriendin zouden vinden. Het stukje weinig zelfwaardering en de constante drang naar het krijgen van bevestiging komt in veel meer stukken terug als je nu van te voren zou kunnen bedenken. En wanneer je er minder belang aan hecht, wordt het leven echt heel veel makkelijker. Bovendien, wanneer jij jezelf meer leert waarderen, heb je ook minder behoefte aan de waardering van anderen. Je zult meer voor jezelf durven opkomen, en wanneer je eens negatieve feedback zou krijgen komt dit lang zo hard niet binnen als dat het nu waarschijnlijk zou doen. Ga op zoek naar je ware ik, want steeds een masker opzetten en jezelf wegcijferen is zo ontzettend vermoeiend! En andersom, als jouw beste vriendin jou deze vraag zou voorleggen, wat zou jij dan adviseren? Waarschijnlijk toch ook dat ze ervoor moet gaan? Meid, ga ervoor om voor jezelf te leren kiezen en jezelf belangrijk te vinden. Want dat ben je! Als je behoefte hebt, stuur gerust een pb!
Dankjewel allemaal! Ik denk dat ik inderdaad meer naar bevestiging zocht en dat ik voor mezelf de keuze al gemaakt had.. het is fijn als mensen je even een duwtje in de rug geven wat je op dat moment even nodig hebt Ik vind het heel eng, maar de gedachte dat ik er beter uit kom, sleept me er wel doorheen
Ik denk ook dat je het moet doen, juist omdat je je nu goed voelt. Je hebt nu een betere belastbaarheid, en kan het daardoor waarschijnlijk beter aan. Ook als je de therapie volgt, hoef je niet meteen op stel en sprong alles te veranderen. Stapje voor stapje!