Nou dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je bijvoorbeeld psychisch niet stabiel bent of een laag zelfbeeld hebt. Zoals ik in dit topic eerder al vertelde behandelde mijn moeder mij op een soortgelijke (minder heftige) manier toen ik in een PND zat. Als mijn man toen het patroon niet doorzien had (zij wilde zich belangrijk voelen, nam alles van mij over, bepaalde alles voor mijn kinderen etc. terwijl ik ondertussen steeds meer ging denken dat ik het écht niet zelf kon), had ik nu denk ik ook in een situatie als TS gezeten. Ik wist ergens op dat moment ook dat de verhouding niet gezond/normaal was. Maar ik zag zelf echt geen andere oplossing of uitweg.
Huisarts opzoeken, kijk rond voor evt opvang mogelijkheden. Die spanning in je leven en iemand die je naar beneden schopt gaat je niet helpen. Als je je plan gemaakt hebt, naar de familie "mam bedankt voor je onwijze steun, we gaan het nu zelf met de goede hulp rooien" dat haalt alvast de wind uit de zeilen. Mijn dochter is ook een 4 handjes tekort gevalletje. Ik verkies betaalde opvang boven opa's en oma's, die zijn er voor de leuke dingen en moeten geen onderdeel van het gezin wezen, die tijd hebben ze gehad. Uiteraard wel onderdeel van de familie, maar die bemoeien zich niet met de alledaagse gang. Opa is opa, oma is oma, mama en papa hebben het slotwoord. Dat er dan een koekje of snoepje of een fles siroop extra in gaat (of twee) dat is nou zo heerlijk aan bij oma zijn, die mag best verwennen. Je zult echt actie in moeten gaan zetten en ja je zult zeker 2 weken oma oma oma horen. Maar oma is naar huis en jij bent haar mama, klaar. Opvoeden is zwaar, zeker met een aanwezige persoonlijkheid is t geen kattepis. Je mag dat ook best zwaar vinden, hier worden we soms ook helemaal koekoek hoor en verlang ik alweer naar bedjestijd om 10:00. Zeker als alleenstaande moeder wordt het indrukken van een pauze knop zo goed als onmogelijk. Daarom, zorg dat je een goede opvang hebt (peuterspeelzaal whatever) dat je af en toe ook tijd voor jezelf hebt, maar dan wel door een professional en zeker niet door je moeder. Ik ken maar 1 kant van de situatie op wat je beschrijft, maar het komt over als een behoorlijk giftige omgeving. Niet alleen voor jou maar ook voor je dochter. Bedenk je hoe je daar uit kan komen anders neemt je dochter het mee naar latere leeftijd en wordt je ondermijnt of zij accepteert in haar eigen relatie om zo behandeld te worden omdat dat haar "normaal" is. Wat je zelfbeeld betreft, alleen jij kan dat aanpassen. Een ander kan je de handsvaten geven maar uiteindelijk moet je zelf de knop om gaan zetten. Hoe het ook zei, hoe rot je je ook voelt. Dat soort uitspraken zijn misschien bedoeld om je aan te sporen maar, komende uit een soort gelijk problematisch zelfbeeld, het zijn niet de uitspraken waar je beter mee wordt.
Ga inderdaad naar de huisarts voor overleg over je fysieke en mentale klachten. Dat is cruciaal. Doe dat liever vandaag dan morgen. Ten tweede: de relatie met je moeder is allerminst gezond. Maar ze vond blijkbaar op voorhand al dat jij als alleenstaande moeder geen goed idee was. Jij hebt doorgezet, en dat is je goed recht. Maar momenteel draait je moeder er toch voor op, door dag in dag uit mee voor een peuter te zorgen, bovenop de zorg voor haar dochter die duidelijk niet goed in haar vel zit. Dat is niet evident, zeker voor een vrouw van een zekere leeftijd. Misschien verdient dat ook wat begrip en een zekere verklaring voor haar wisselende stemmingen. Ten derde. Als je je moeder tóch weg wil, maar jij kan niet voltijds voor je dochter zorgen: overleg met je huisarts of pleegzorg een optie is. Pleegzorg is er niet alleen om voltijds zorg over te nemen van ongeschikte ouders, maar ook om in beperkte mate bij te springen in situaties die daarom vragen - zeker bij alleenstaande ouders. Veel succes. Maar vooral: schakel hulp in.
@Bloem2310 heeft ook een moeizame relatie gehad met een moeder die praktisch inwoonde om te helpen. Misschien kan zij je meer gericht advies geven. Jij en je moeder zitten in een patroon dat zich over tientallen jaren ontwikkeld heeft. Ik denk dat een psycholoog die gespecialiseerd is in systeemtherapie het meest bij je past.
Ik snap dat jij reageert vanuit jouw referentiekader. Dat doen we allemaal. Maar je kunt er op basis van 1 kant van het verhaal niet zomaar vanuit gaan dat de situatie van TS en haar moeder vergelijkbaar is met jouw situatie met jouw moeder. Even vanuit mijn referentiekader; ik heb een neef van 40 die ook geregeld klaagt dat hij klein gehouden wordt. Maar hij heeft een ontwikkelingsachterstand en kenmerken van ASS. Simpel gezegd; hij kan echt niet op eigen benen staan. Maar kan zijn eigen beperking niet goed inschatten. Daar is al meerdere keren fors misbruik van gemaakt, bijvoorbeeld doordat hem allerlei abonnementen worden aangesmeerd. Er is hem zelfs een auto aangesmeerd met veel te veel foefjes die hij niet kan bedienen. Daarbij is hem wijsgemaakt dat hij een supergoede deal kreeg, wat echt niet waar was. Vervolgens is hij beledigd als we hem proberen uit te leggen dat hij volgende keer beter niet alleen een auto kan kopen. Of bij abonnementen e.d. eerst even bij ons of zijn ouders moet checken of het wel oké is. "Want hij is toch volwassen." Ja, fysiek wel. Maar verstandelijk helaas niet. Maar zou je alleen zijn kant van het verhaal horen, dan denk je in eerste instantie misschien ook dat zijn ouders hem kleineren. Zelfs als hij een mooie nieuwe auto koopt, kunnen ze niet eens gewoon blij voor hem zijn! Maar er speelt ondertussen iets totaal anders. Ik geloof niet dat met TS het geval is hoor, ze komt in haar berichten absoluut niet over als iemand met een ontwikkelingsachterstand. Maar ik sta dus wel open voor het idee dat ieder verhaal 2 kanten heeft. Het kan zijn dat moeder haar manipuleert en onderdrukt. Het kan ook zijn dat de zorgen van moeder terecht zijn en dat er goede redenen zijn waarom ze TS niet alleen voor haar dochter laat zorgen. De manier waarop is niet chique, maar nogmaals: we horen maar 1 kant. We weten niet wat hier allemaal speelt. We weten niet wat de complete waarheid is. Ik vind het dus gevaarlijk om op basis daarvan hele gerichte adviezen te geven. En zéker het advies "gooi je moeder het huis uit" dat sommige andere mensen geven. Wij kennen de situatie niet. Voor hetzelfde geld veroorzaken deze roepers (zonder het te weten en te willen!) daarmee juist een onveilige situatie voor het dochtertje van TS. Dus TS: ga op zoek naar iemand die echt in jouw gezin mee kan kijken. Wat is er gaande? Wat heb jij nodig om zo veel mogelijk op eigen benen te kunnen staan. Dit los je niet op met adviezen van een forum, van mensen die maar de helft of zelfs minder aan informatie hebben. Ga naar de huisarts en vraag een professional om mee te kijken. Als je die stap te groot vindt, kijk dan in je eigen kring of er mensen zijn die een goede kijk op de situatie hebben èn niet bang zijn om hier open en eerlijk over te praten.
Wat een raar verhaal. Vooral het feit dat er geen arts of psycholoog oid in dit verhaal voor komt. Als je zo veel klachten hebt dat je niet voor je eigen kind kunt zorgen denk ik ook aan jeugdzorg bijv. En eerlijk als je moeder op leeftijd is snap ik sommige reacties van haar helemaal. Het lijkt wel of je een schop onder je kont nodig hebt. Zorg voor jezelf en je kind. ik mis echt een stukje onafhankelijkheid en wilskracht om het zelf te doen. Werk aan jezelf ipv op een openbaar forum je moeder zo neer te zetten. Jij hebt haar uiteindelijk toegelaten in deze situatie. Ze slaapt iedere nacht bij jullie. Heb je enig idee hoe dit voor haar is? Echt serieus werk aan jezelf! Neem de verantwoordelijkheid voor je kind.
Heb je enig idee hoe manipulerende mensen kunnen worden, hoe psychisch afhankelijk e iemand kunnen maken? Dat een persoon een dusdanig laag zelfbeeld heeft dat ze niet naar de huisarts gaat omdat ze die moeite niet waard is?
In de eerste instantie al heel erg knap dat je inzicht hebt. Ik bedoel voor je überhaupt bij iemand aan de bel trekt voor hulp is al een hele stap. Daar mag je trots op zijn. Wel heb je nu géén hulp want je moeder boort je compleet de grond in! Was dit vroeger auch al zo? Want het kan ook zijn dat je hier nu na de geboorte van je dochter last van hebt gekregen? De huisarts kan je ook hulp bieden. Zijn er misschien ook vrienden in de omgeving waar je terecht kunt? En betreft jou moeder? Zij richt momenteel meer schade aan, ze zou juist jou het vertrouwen moeten geven dat je het kunt. Sterkte!
Hoe was jou eigen jeugd? Wat moet het uitmaken dat oma de hele familie inschakelt? Dat je jou dochter even naar de opvang brengt? Daar is niets mis mee. Iedere moeder heeft de behoefte soms op te laden, iedere moeder kan last krijgen van aanvallen of overvallen worden door een ziekte of tijdelijk even minder functioneren. Daar ben je een mens voor. Wat je nodig hebt zijn mensen in je omgeving die je echt hulp bieden in plaats van meer pijn te doen!
Zoals anderen al zeggen, maak een afspraak bij de HA als eerste stap. Leg je situatie uit, hij/zij kan zorgen dat je medische hulp krijgt voor je hoofdpijn enz., dat je psychische hulp krijgt en bijv. praktische hulp bij de opvang van je kind. Het klinkt of zowel jij als je moeder er lichamelijk en geestelijk compleet doorheen zitten. Dit is geen gezonde situatie, niet voor je moeder, want die zal uit vermoeidheid en frustratie steeds raardere dingen zeggen, niet voor jou om gekleineerd te worden en niet voor je dochter, omdat ze deze moeder-dochter relatie steeds bewuster als voorbeeld meekrijgt. Kortom, hulp zoeken is de enige oplossing denk ik.
Eerlijk gezegd verbaas ik me over dit verhaal. Oma is in huis omdat jij vanwege je angsten en duizeligheid niet voor je kind kan zorgen. tussen jou en oma botert het niet. Maar het is nog niet in al die tijd tot je doorgedrongen dat je voor je klachten, fysiek en/of psychisch hulp moet gaan zoeken zodat je wel weer in staat bent om zelf voor je kind te zorgen en oma dus niet meer 24/7 in je huis hoeft te zijn?
Klinkt als chronische hyperventilatie. Ik begrijp eerlijk gezegd njet waarom je zo lang gewacht hebt met naar de huisarts gaan? Meteen doen dus en een verwijzing vragen voor een psycholoog en fysiotherapeut, gespecialiseerd in hyperventilatie (als de HA dit ook denkt natuurlijk). Dan pak je meteen het psychische (stress, voor jezelf opkomen, over je grenzen gaan, moeizame relatie met moeder) en lichamelijke (hyperventilatie, duizeligheid) op. Maak een plan om de aanwezigheid van je moeder af te bouwen. Zo sta je er niet in een klap alleen voor en kan je dochter ook wennen aan de nieuwe situatie. * eerst alleen overdag * dan alleen de middagen * dan om de dag Et cetera
We horen hier maar 1 kant van het verhaal. Je bent alleenstaand, zonder netwerk en hebt al langere tijd psychische problemen. Op dit moment geef je zelf aan niet voor je kindje te kunnen zorgen ivm angsten, duizeligheid etc. Jouw moeder kent je natuurlijk al lang en heeft vanaf het begin aangegeven de zwangerschap af te keuren. Wellicht omdat ze wist dat jij dit niet zelfstandig zou kunnen. En nu blijkt dat ook zo te zijn. Ik denk dat oma in 2 strijd zit. Ze heeft geen energie om op haar leeftijd nog voor zowel een pittig kleinkind als haar dochter te moeten zorgen. Ze kan niet eens meer in haar eigen huis wonen omdat jij het niet aankunt. Oprechte vraag maar waarom heb jij geen professionele hulp? Oma doet wat ze kan maar is geen hulpverlening. Wellicht houdt ze jouw probleem zelfs in stand. Ga zo snel mogelijk naar je huisarts of sociaal werk. En vraag om verwijzing naar een psycholoog. Daarnaast heb je thuis gezinsondersteuning of jeugdhulp nodig. Zoek een kinderdagverblijf of wellicht is tijdelijke pleegzorg wel beter. Dat kan ook voor alleen het weekend. Laat oma weer gewoon grootouder zijn. Maak je eigen keuzes en zoek hulp ipv ne volledig afhankelijk te maken van een ander (oma) waardoor er niets zal veranderen. En stop af te geven op oma. Ze mag dan nog zo naar doen. Maar ze is de enige die voor jou en je kind zorgt.
Ja dat heb ik zeker. Van heel dichtbij meegemaakt. Maar als je de keuze kunt maken om alleenstaande moeder te worden weet je dat je ten alle tijden een verantwoordelijkheid hebt. En daar is oma omdat het medisch niet anders is. Dat is prima en heel fijn maar als je huisarts weet van je duizelingen en stress lijkt me ook duidelijk dat hier meteen actie op ondernomen wordt. Daar begint verantwoordelijkheid nr 1. Zelfzorg. Het hele verhaal rammelt imo. Oppassen op je eigen kind, 0 hulp van artsen oid, wel hulp zoeken op een forum en totaal niet kijken naar zichzelf.. Ze zegt de bewuste keuze te hebben gemaakt om alleenstaande moeder te worden. Daarbij heeft ze de invloeden van buitenaf kunnen weren zegt ze. En nu snapt ze zelfzorg niet? Maar wel begrijpen waar het vandaan komt en wat de consequenties zijn. Dan kun je of je omgeving toch ook de link naar de huisarts leggen? oma is eerst wel goed, de situatie is niet verbeterd en nu is oma lastig. Bekijk t eens vanuit haar. Ze zit waarschijnlijk met haar handen in t haar. Ze wil jullie helpen, ziet geen enkele vooruitgang en kan dus eigenlijk niet weg
TS, zoek zo snel mogelijk de huisarts op voor je klachten en laat je tevens doorverwijzen naar een psycholoog ivm je zelfbeeld. Daarnaast, even praktisch. Hoe ziet jouw week er normaal gesproken uit.? Werk je, en zo ja hoeveel / welke dagen.? Gaat je dochter nu helemaal niet naar een betaalde opvang.? Ik ben ook alleenstaande moeder van 2 kinderen. Niet bewust, maar vader is sinds de geboorte van de jongste weg, dus ik doe het 100 % alleen. En ja dat is zwaar en iets wat niet onderschat moet worden. Maar je bent nu eenmaal moeder en je dochter verdiend beter dan dit. En daarvoor moet je nu eerst met jezelf aan de slag en je moeder wat meer 'buitenspel' zetten. Zoek opvang, en daarnaast een oppas die eens s avonds een uurtje on huis kan komen zodat jij kunt gaan sporten of whatever. Tijd voor jezelf is essentieel om het vol te houden,maar zorg dat je voor die tijd je moeder niet meer per se nodig hebt.
Tuurlijk heeft het verhaal 2 kanten. Dat heeft mijn verhaal ook. Mijn moeder ziet het in mijn geval ook nog steeds anders dan hoe mijn man en ik het zien. Maar hoe ik TS haar verhaal lees, is ze niet verstandelijk beperkt o.i.d. En dan reageer ik júist vanuit mijn ervaring. Pas als je in zo’n situatie hebt gezeten en daar achteraf op terugkijkt, zie je hoe vast je erin zit. Het is een heel raar soort verstrengeling van behulpzaamheid/loyaliteit enerzijds en tegelijkertijd vermoeidheid/frustratie en schadelijk gedrag of woorden anderzijds. Ik denk dat z.s.m. daaruit komen de enige manier is om de schade te beperken.
Het probleem is dat wij vanaf hier geen zicht hebben op de situatie. Elk ander advies/oordeel dan dat het tijd is om naar de huisarts te gaan zou gebaseerd zijn op te weinig info. Dat kan schadelijk zijn, welke kant dat advies dan ook op gaat. Even los van dit topic, dit gaat dus niet over ts: Het kan soms nog verrassend zijn hoe helder iemand met een (licht)verstandelijke beperking uit de hoek kan komen.