Wat wil je zelf dat er veranderd? En hoe zou dat moeten gebeuren? Welke hulp heb je daarbij nodig? Want behalve dat je de bemoeienis van je moeder vervelend vindt, lees ik niets concreets. Op vragen die hier verder gesteld worden ga je ook niet in. Dus maak een plan, hoeveel uur gaat je dochter naar school? Kan je in die tijd voldoende tot rust komen? Of werk je fulltime? Heeft je dochter buitenschoolse activiteiten? Kan je dat zelf regelen of moet ze met iemand anders mee rijden? Is er buitenschoolse opvang nodig? Zo ja, hoeveel uur? Kan je dat betalen of moet je daarvoor een toeslag aanvragen? Hoe is je financiële situatie überhaupt? Geen idee hoe het in België geregeld is, maar het zou best zo kunnen zijn dat als je moeder niet meer bij jullie inwoont, je extra toeslagen krijgt. Ga dat uitzoeken. Heeft je moeder nog ergens een huis? Of woon jij met je dochter bij je moeder in huis? Anders moet er ook iemand op zoek naar een huis. Bestaat er bij jullie maatschappelijkwerk? Meld je daar dan bij aan, dan hoef je het wiel niet zelf opnieuw uit te vinden. Maar als je zo door blijft gaan zoals je nu doet, dan kan ik je nu al garanderen dat er over weer 2 jaar nog steeds niets veranderd is en dat je dit topic hier weer kan openen.
Even inhakend wat je hier zegt, TS : Waarom heb je daar een coach en een kamp voor nodig? Het lijkt me erg duidelijk wat er in haar hoofdje omgaat, namelijk stress en zorgen en verdriet en machteloosheid, door de ongezonde situatie thuis. Waar jij aan bijdraagt door het niet te stoppen. Ipv je dochter uit te laten pluizen door een coach (wat dat dan ook betekenen mag, elke jojo mag zichzelf coach noemen namelijk), neem je verantwoordelijkheid en stop de ongezonde omgeving. Gooi je moeder uit huis en ga zelf in correcte therapie bij een psychiater. Je beste manier om je dochter te helpen is om jezelf te helpen. Intensief, eerlijk en open. Alleen jij kan dit stoppen.
Dat stukje dat jij quote, laat wel zien dat ze zelf nog steeds niet volledig bewust is van haar situatie. Ze moet zelf hulp zoeken en niet haar kind bij een coach mikken om te kijken wat er 'mis is met haar'. We all know wat het probleem is en dat is een ongezonde thuissituatie inderdaad
Heeft oma nog een eigen woonplek? Zo niet dan kan dat een lange zit worden. Misschien is het dan verstandig om samen naar de hulpverlening te gaan om de dynamiek tussen jullie onder de loep te nemen. Als ze wel nog een woning heeft waar ze naartoe kan dan zou het alsnog geen verkeerd idee zijn. Willen helpen is niet hetzelfde als de juiste dingen doen om iemand vooruit te helpen. Misschien kunnen jullie samen kijken hoe jij rustig aan de teugels meer in handen kan nemen en zij ze juist beetje voor beetje uit handen kan geven. En uiteindelijk een balans kan vinden waar iedereen zich goed bij voelt. P.s. Heb je trouwens laten kijken naar vitamines en mineralen? Zou je daar nog een tekort kunnen hebben wat de boel versterkt?
Ja, ik denk dat TS niet weet hoe groot haar eigen bijdrage hierin is. En dat bedoel ik niet in de zin van dat alles haar schuld is. Maar ik denk dat we als ouders soms blind zijn voor wat we onze eigen kinderen (onbewust) aandoen. We kunnen heel goed zien wat anderen onze kinderen aandoen. Je (schoon)ouders, een vriendinnetje van school, de juffrouw, je (ex)partner.. maar wat wijzelf doen zien we niet (snel). Misschien omdat we de intentie niet hebben om onze kinderen te beschadigen. Dat we onszelf vertellen dat als de intentie goed is, de schade wel mee valt? Helaas denk ik dat we allemaal wel vanuit onze eigen ervaringen weten dat dat niet zo is. Om het bij mezelf te houden: mijn ouders zijn hele goede ouders, maar bepaalde keuzes die zij vroeger hebben gemaakt hebben mij diep beschadigd. Ik begrijp hoe en waarom ze tot die keuzes kwamen (de intentie), maar dat maakt de schade niet minder. Een gevoel van onveiligheid thuis (fysiek, emotioneel) is schadelijk. Een kind dat altijd alert is want je weet nooit wat voor pijnlijke woorden oma nou weer gaat zeggen tegen mama. Dat doet wat met een kind. Dan kan TS haar naar een coach sturen, en die zal TS dan vertellen dat dochter verdrietig is omdat er zoveel ruzie is thuis. Bespaar jezelf het geld.. je weet wat het probleem is en jij kan het stoppen. Als we zien dat onze kinderen ongelukkig zijn of gedragsproblemen vertonen*, dan kunnen we heel makkelijk wijzen naar de omgeving. Maar ik denk dat heel veel ouders eerder (ook) naar zichzelf moeten kijken: In wat voor situatie groeit mijn kind op, in hoeverre heb ik daar invloed op. Het antwoord is vaak veel meer dan je denkt. En ook voor elk kind geld: ze krijgen veel meer mee dan je denkt. * (Disclaimer: ik heb het niet over gedrag dat voorkomt uit ontwikkelingsstoornissen, ed.)
Helemaal mee eens. Ook ik ben hier in mijn eigen geval, bewuster naar gaan kijken. Mijn zoon is vaak ongelukkig en zit in een negatieve spiraal waarbij hij een slecht zelfbeeld heeft. Hij vind zichzelf niet goed genoeg. Wij als ouders proberen daar alles aan te doen wat we kunnen om hem te helpen. Maar along the way kom je jezelf soms wel eens tegen. Ja ik schiet uit mn slof, ja ik verhef mijn stem. En nee dat helpt hem op geen enkele manier. Maar je zit net zoals jij zegt, in een soort bubbel met de gedachte, die jij overigens goed beschreef, dat je het zo goed bedoelt en het niet zosnel ziet wat je eigen bijdrage is in de situatie. We willen allemaal als ouders het beste, en de ene heeft een grotere spiegel nodig dan de ander.
Misschien zal mijn reactie heel hard overkomen, maar jij hebt het hele situatie in hand en het wordt tijd dat je uit slachtofferrol kruipt en concreet hulp zoekt voor jezelf. Je zegt dat je familie je klein wilt houden, maar waarom zouden ze dat doen,wat is hun belang hierin en welke voordeel hebben ze daarbij? Als jouw mama mijn moeder/oma/tante zou zijn, zou ik op dit moment ook helemaal klaar zijn met jou en voor haar opkomen, want voor haar is dit ook een hele moeilijke situatie. Zij moet nu op haar oude dag voor zowel haar eigen dochter als voor haar kleinkind zorgen en dat vergt heel veel, dus wees een beetje dankbaar dat ze jouw erbij helpt en probeer het eens van haar kant te zien. Misschien moet je ook eens kijken waarom je familie vragen dat jouw dochter bij hun komt spelen en juist blij zijn dat ze contact met haar willen, waarschijnlijk is het zodat zij even uit de thuissituatie ontsnapt (want die is niet gezond voor een kind), zodat jouw moeder even naar haar eigen huis kan en jullie even op adem kunnen komen door al is het maar voor een paar uurtjes of een nachtje. En eerlijk, ik zou mijn kind ook niet naar jullie sturen, want denk dat spanning in jullie huis te snijden is en een kind voelt dat heel goed aan. Als ik jou was,zou ik alles op alles zetten om wel contact met familie te onderhouden, zodat jou dochter buiten jou ook iemand heeft om op terug te vallen. Mocht er met jou iets gebeuren,heeft je dochter toch echt wel familie nodig die ze kent,waarmee ze leuk contact heeft en aangezien ze geen vader heeft, zal het toch echt jou familie moeten zijn. In België is het heel makkelijk om over te stappen naar een andere huisarts, mocht je niet tevreden zijn met je eigen, ook is het misschien wel handig om een andere psycholoog te zoeken,die je wel handvaten kan geven, zodat je niet blijft hangen in het ontbreken van steun van familie. Jij hebt ervoor gekozen om voor een kindje te gaan, dan is het volledig jouw verantwoordelijk en jouw plicht als ouder om dat kind een volwaardig, gelukkig en veilig leven te geven, jouw moeder of omgeving is daar niet verantwoordelijk voor. Je bent ook geen tiener die per ongeluk zwanger is geraakt, maar een volwassen mens die weloverwogen voor dat kind gekozen heeft. Dus doe alsjeblieft wat nodig is om uit dit put te geraken.
Natuurlijk zou steun uit je omgeving fijn zijn. Maar door zulke continue herhalingen van de psycholoog word je mogelijk ook weer bevestigd in je idee dat het grotendeels door externe factoren komt. Ik schrik echt dat het na 2 jaar nog steeds zo is. Je dochter zit al 4 jaar in zo'n situatie, de kwetsbaarste jaren van haar leven. Het is goed om haar hulp aan te bieden. Niet een of ander kamp met een coach maar echt een professioneel opgeleid persoon die gespecialiseerd is in onveilige thuissituatie. En echt raap je ballen bij elkaar en zet stappen. 2 jaar naar een psycholoog zonder een cm vooruitgang is natuurlijk absurt.
Ik denk alleen maar: arm kind. Zo te moeten opgroeien in een onstabiele thuissituatie waarbij de mensen waarvan je afhankelijk bent psychisch niet in orde zijn. Wat jij nodig hebt is opvoedingsondersteuning in de thuissituatie. Begeleid wonen met een hulpverlener die aan huis komt en jou gaat helpen met verschillende zaken. Hou op om alle problemen buiten jezelf te leggen. Oma doet wat ze doet omdat jij haar die ruimte geeft. Schakel dus een professional in. Dan kan oma weer naar haar eigen huis. Een wekelijks praatje met een psycholoog heeft geen zin als jij adviezen niet in de praktijk brengt. En als je angstklachten nog steeds zo erg zijn is er gewoon meer nodig dan een gesprek (dus echte behandeling of opname met gedragstherapie).
Oef wat een situatie. Ik snap eigenlijk ook niet, aan de hand van de informatie die je geeft, waarom jeugdzorg hier nog niet bij betrokken is. Ik snap dat je jezelf groot wik houden en voor je dochtertje zorgen maar je kan het duidelijk niet aan op de manier waarop het nu gaat. Het opvoeden van een kind in je eentje is rete zwaar. Ik kan er over meepraten. Maar wat ik niet goed begrijp is dat je al jaren op je moeder leunt ipv gebruik maken van de opvangmogelijkheden die er buiten familie om bestaan. We leven niet meer in de jaren 50. Dus kom los van je moeder als oppas voor je dochter. Zoek goede opvang voor overdag ipv haar naar een kamp sturen. En doorbreek die patronen. En misschien kan je dochtertje zo nu en dan een keer een weekend bij oma logeren. Of bij familie. Dat geeft jou ook even lucht voor het huishouden. Een kop thee alleen op de bank of even een lekker douche of bad.
Hallo TS, Buiten alles om.. reactie van jou familie als "gooi jezelf voor de trein" etc. Wauw, hoe dan, als je je zo voelt en je dat nog even word gezegd. Ik denk dat hier heel veel gezegd is in dit topic en het is makkelijker praten vanaf de zijlijn maar ik hoop dat de juiste hulp word ingeschakeld en oma het huis uit is en je de kracht mag vinden om iedereen te laten zien dat je het heel goed red met je dochter en je geen hulp nodig hebt. Dat hoop ik voor jou en jou dochter. Geef je dochter de aandacht die zij nodig heeft en vraag soms waar zij mee zit, praat erover en sluit het af met een leuk spelletje zodat ze ziet dat praten goed en leuk is? Zou je in de buurt hebben gewoond zou ik zeggen van kom maar met je dochter, ik pas wel op! Misschien heb je soms de behoefte om te praten, dan mag je altijd een berichtje sturen hoor. Ik help graag, heb het ook niet altijd gemakkelijk gehad dus ik weet hoe fijn een beetje begrip kan zijn.
En kijk eens wat vaker in de spiegel want ook JIJ mag er wezen en laat je niemand wat negatiefs aanpraten!!!!!!
'Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg' Ik ben zo benieuwd TS, wat had je precies verwacht of gehoopt met het heropenen van je topic?
Heel eerlijk denk ik dat je best alleen met een professional kan gaan praten ipv hier advies in te winnen. Alle aandacht kan prettig voelen, maar je moet het wel omzetten in daden. Dat lijkt je helaas nog niet echt gelukt. Tussen de regels door lezen we dat je niet lekker in je vel zit, dan zijn veel adviezen alleen maar ingewikkeld. Neem nogmaals contact op met de huisarts. Ieder mens kan veranderen en groeien, ook jij! Heel veel succes!
Arm kind…. Wat komt daar van terecht vraag ik me af. Hopelijk ga je hulp zoeken. En zorgen dat je kind niet verder “ziek” wordt.
Andere psycholoog zoeken. Wat andere doen kan niemand wat aan doen behalve die gene zelf. Jij kiest voor verandering en hulp dus jij bent hier degene die keuzes zal moeten maken. Daar is geen begrip of steun voor nodig alleen eigenwaarde en zelfvertrouwen en dat is iets wat je alleen zelf kan opbouwen.
Ik zou eerder aansturen bij de huisarts op een psychiater; omdat er ook medicatie bij komt kijken én ook ik vermoed dat het te gecompliceerd is om alleen een online psycholoog op te zetten. Psychiater kan medicatie beter afstemmen op de hulpvraag dan bv huisarts bij complexe problematiek.
Idd ga naar de psychiater voor die medicijnen… die hebben er veeeel meer verstand van en praat ook met de psychiater, ga naar een echte psycholoog in real life en niet achter de pc. overigens zou ik diegene waar je nu mee praat gelijk dumpen en een andere zoeken want je staat nog steeds waar je 1,5 jaar geleden staat, deze kan jou dus niet genoeg helpen
Daar ben ik ook benieuwd naar. Er is al een psycholoog in beeld, ik mag hopen dat die verstand van zaken heeft. Wat nu bereiken met deze reacties van forumleden? Die schop onder de kont nog harder voelen?
Waar sta je nu, waar wil je heen en hoe ga je jezelf een schop geven daar te komen? Vincit qui se vincit Hij overwint die zichzelf overwint. Je familie trekt je naar beneden en elke stap die je maakt, geven ze weer een schop. Zorg dat ze geen vat meer krijgen, trek je plan, ga ervoor, voor zowel je dochter als jou. Pak een training kickboxen erbij met een trainer. Leg uit wat er aan de hand is en ga meppen...meppen tot je heeeelemaal afgegaard bent. Dan de douche in en met de eerste stap uit die gymzaal stap je je pad op naar t doel wat je bereiken wil. Het wordt vallen, het wordt opstaan en weer door maar je raakt er maar op 1 manier uit. DOEN.