Ik wil vooral niemand schokken en plaats daarom niet mijn hele verhaal hier. Voor degene die dat willen lezen http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-17-t-m-24-weken/351405-mijn-kleine-meisje-mijn-wondertje-dilana-niet-meer.html Maar ik vroeg me af of er hier ook meiden/ vrouwen zijn die al dan niet bewust een kindje alleen probeerden te krijgen en die hebben verloren.
Wat een heftig maar o zo mooi geschreven verhaal. Wat ben jij een sterke vrouw zeg! mijn tranen blijven rollen. Ik hoop dat je de kracht vind om dit verlies te verwerken! ze zal voor altijd bij je zijn. Liefs Kelly
hoi, ben zelf (nog) geen moeder, maar jeetje wat een heftig verhaal!! maar oh zo duidelijk verwoord! ik wil je toch even heel veel sterkte wensen!!!
Dank jullie wel voor jullie reactie. Het is een heftige periode, die ik nooit van te voren had kunnen bedenken. Hoe ga je in godsnaam om met de dood van je kind, het potentieel , de toekomst ? Ik vroeg me in het begin af, daarom ook mijn berichtje hier of er meer alleenstaande moeders waren die dit overkomen is, natuurlijk zal dat zo zijn, ik ben hier heus niet alleen in. Aan de andere kant besef ik dat het misschien niet eens zoveel verschil maakt, verdriet is verdriet, en hoe vaak hoor je niet dat het met de partner niet te delen is ? Dat is iets van de laatste maanden, omdat ik veel moest accepteren qua huisvesting, spullen , financieen en Dilana. Mensen gingen daar wel eens tegenin, van dit kan toch niet , zo kan je niet leven. Vonden mijn situatie onmogelijk. Waarop uiteindelijk mijn reactie werd, Er is wat er is, soms zijn er geen keuzes. Je zal het moeten doen met de mogelijkheden die er zijn, de beste keuze uit de minste opties maken. Dat geldt ook een beetje voor dit denk ik, al voelt het ondragelijk. In het begin van het proces miste ik een partner hierin, nu is dat gevoel weer wat gesleten.
Beste Dilani, Vorige week heb ik je verhaal met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ik wens je het allerbeste toe...
Toen ik hoorde dat ik zwanger was van een zoontje* was ik de dag daarna alleenstaande toekomstige mama. *betrapte mn toen verloofde met een ander..* Verloor mn kindje met 16 weken, hartje klopte met 15 weken niet meer. *dikke knuffel*
Ik ben alleenstaand en ben in september ook mijn kindje verloren. Behalve dat je de zwangerschap alleen moet doen, moet je ook het verlies alleen verwerken. Mijn familie was er wel, maar niemand die exact hetzelfde voelt. Nu ben ik gelukkig alweer 18 weken zwanger!
Ik was 16 weken zwanger en net 20 jaar. Een relatie van een jaar. Kregen te horen dat het kindje overleden was, de dag erna was ik vrijgezel. De vader had onze relatie uit moeten maken van zijn ouders omdat ik niet in hun bedrijf paste. Was dus en mijn kindje verloren en de vader van mijn kindje kwijt in 2 dagen. VRESELIJK..de zwaarste tijd van mijn leven geweest. Heb er bij een psyg voor gelopen. Ik kon niet meer. Wilde niet meer....maar ik ben er bovenop gekrabbeld. En ben sterker geworden dan ooit. Heel veel sterkte met het verwerken van je grote verlies/
Meid ik ken je niet maar de tranen stromen over mijn wangen nu ik net jou verlies van je mooie meisje heb gelezen...woorden schieten mijn te kort momenteel.. Alleenstaand zijn kan ik over mee praten mijn ex nam de benen toen ik 16 weken in verwachting was. Het was een zware periode maar het valt totaal in het niks met wat jij moet doorstaan nu! Ik wens je zoveel kracht, geluk en vrede toe en je kleine meisje waakt over jou! Hele dikke digi knuffel (die ik je het liefs persoonlijk zou komen geven ) van mij
Die knuffel zou ik idd wel real life kunnen gebruiken het is zo verdomde koud binnen in me. Ik heb in mijn eigen topic onder vlindertjes 17-24 weken mijn laatste gevoel en gedachten geplaatst. Ik voel me machteloos, zo klein en alsof er weinig of niets voor me is en er steeds minder over blijft. Kunnen jullie me vertellen hoe jullie die periode ervaren hebben en ermee om gingen en of het voor jullie uit maakte dat jullie alleenstaand waren in dit verdriet ?
Wijffie toch... Ik denk dat niemand je kan zeggen hoe je hier in hemelsnaam nu mee om moet gaan en hoe je het zou moeten verwerken, niet met of zonder partner. Ieder doet dit op zijn eigen manier. Praat erover , schrijf het op in een dagboek /schrift , schreeuw, vloek doe gewoon alles wat je wilt doen. Mijn moeder heeft 2 kinderen verloren 1 voldragen en 1 met 24 weken (mijn 2-ling zusje ik kwam met 6 maanden). Mijn 2 ling zusje is achter gebleven in het zh toen. Mijn oudste zus is begraven en alleen me vader was er geen familie of vrienden wie dan ook! Zelf kon zij door hevige bloeddingen niet bij de begravenis zelf aanwezig zijn en ook heeft ze haar nooit gezien vast gehouden of iets van herinnering. Zij putte troost uit hele dagen op de begraafplaats te wezen van 9.00 tot 16.00 sluitingstijd. Nu 41 jaar later is het nog steeds een gemis net als mijn 2 ling zusje. Mijn ouders waren/zijn dus wel samen maar beide het op een andere manier dit intense vedriet doorstaan.
Ik was in staat om er een eind aan te maken. Maar ik was nog zo jong en naief. Mijn vader is(ben weer naar huis gemoeten natuurlijk) een paar nachten voor mijn deur gaan zitten zodat hij zeker wist dat ik geen rare dingen zou doen. Ben begonnen met een schrift voor mijn kindje te maken. Met al mijn verdriet en gemis om het kindje erin. Gewoon brieven, tekeningen, gedachtes en gevoelens. Ik heb zoveel gehuild dat ik 25 kg afgevallen was. Maakt niet uit ik woog 75 kg bij 158cm, maar ik kon niets meer door mijn keel krijgen. Ook heb ik al de babyspullen die ik toen al had in een mooie doos gaan doen. Als een soort monumentje, daar heb ik heel vaak spulletjes uitgehaald en als een bezetene mee zittne huilen, had ik gewoon nodig. Wilde niet meer opstaan, wilde niet meer onder de mensen en kon niet meer werken. Voelde alsof ik gefaald had, dat ik niet eens mijn kindje goed op de wereld kon zetten. Daarbij gedumpt door ex, die gewoon ene paar honderd meter verder op woonde. (kom m nu nog wekelijks tegen). Ik werd gewoonweg gek. Was hele dagen aan het lopen, fietsen, paardrijden, en mensen ontwijken (kon goed ouders wonen buitenaf). Op mijn kamer kwamen de muren op me af. Ben daarna als een idioot gaan leven. Teveel drinken, risicos nemen ( keihard op een kruissing afrijden met de auto en niet willen remmen, risicos nemen tijdens het paardrijden enz enz) uitgaan en met Jan en allemaal sjanzen en danzen, maar dan haakte ik wel af. Die periode heeft al met al een jaar geduurd. Toen kreeg ik een nieuwe relatie. Was even druk daarmee, maar na een half jaar donderde ik opnieuw dat gat in.....onverwerkt verdriet. Toen ben ik naar een psygoloog verwezen. En deze verwees me door naar een psygiater (speelde meer mee uit jeugd) en werd aan de AD gezet. Na een jaar therapie had ik mijn verdriet wel een plekje kunnen geven. Ik denk vaak aan mijn zoontje terug. Hij had nu 14 jaar geworden.... Heb hem in mijn eentje een naam gegeven. Heb in mijn eentje zoveel verdriet om hem gehad. Maar ik ben er reuze beresterk uitgekomen!! Heel heel heel veel sterkte, want dit is vreselijk heftig, je kindje verliezen.
hoi, om te beginnen veel sterkte. ik heb je verhaal in vluchte lijn gelezen, omdat ik het zelf nog heel moeilijk heb met zo een verhalen. zeker met de zin ga ik haar zelf doden. dit gevoel heb ik ook. mijn baarmoeder is te zwak en heb dus ook zelf mijn zoon gedood. of met dat gevoel leef ik toch. ik heb nu ondertussen een flinke meid van bijna 10 maand. heb cerclage gehad, plat gelegen en............ ben alleenstaande. ben alleenstaande vanaf ik 12w zwanger was van mijn zoon. zijn 'papa' is blij dat het dood is. hij heeft hem nooit gezien. Jente* draagt ook mijn naam , net zoas zijn zus Yinthe. wil je praten?? je mag me altijd toevoegen op fb julieke stroobants. sterkte
@ bizzy. Dank je voor je tips. Je moeder heeft het zeker te voortduren gehad en lijkt me dat jij daar ook gevoel bij hebt een helft van een tweeling, maar dat je zusje er niet meer is. Ik denk dat het ook de ' kunst' is ergens een houvast in te vinden. Dat lukt me nog even niet, omdat er steeds te veel gebeurd, de rust vinden en voelen gaat moeizaam. @ukoldaatje Dat klinkt en voelt behoorlijk heftig, al herken ik zeer zeker een deel van je gevoelens. Dat is erg jong om zo'n klote ervaring te krijgen, al weet ik niet of meer levenservaring hierin helpt. Hoe kijk je nu terug op deze periode en hoe gaat het nu met je ? @ jente2010 ik snap de confrontatie. Dank dat je evengoed reageerde. Ik voel je machteloosheid nog. Ik worstel er af en Toe mee. Het idee dat mijn eicel evt niet goed was en Dit veroorzaakt zou hebben. Dat ik haar dood op mijn geweten heb en soms nog meer dat ik gekozen heb voor haar dood door af te breken. Kan het jou helpen door te denken dat jij geen invloed op je baarmoeder hebt ? Er is geen actieve handeling van jou geweest die het veroorzaakt heeft ?
Heb daarna nog meer missed aborions gehad. Die kon ik toen relativeren. Ik kreeg die rond de drie maanden, paar ervoor 1 erna. Bij die 16 weken werd ik opgenomen aan het infuus en weeen opwekkers gekregen. Daarna kon ik gaan bevallen zeg maar.. Die andere missed abortions waren curretages. En ik wist van tevoren al dat ze niet goed groeiden en niet hartjes te langzaam klopten. Dat kon ik beter opvangen. Daarbij was ik toen al met mijn man en dan kan je samen toch beter aan. Ik ben er heel sterk uitgekomen moet ik zeggen. Das een proces waar je doorheen gaat. Wordt dit jaar 34, als ik terug kijk naar die periode dan denk ik echt, ik was nog zo n kind toen.
Ik heb je verhaal nog niet gelezen ga ik zo doen denk ik als het mij gaat lukken. Ik heb ook een kindje verloren en verdriet word makkelijker. Over gaat het niet nu ook krijg ik weer de kriebbels morgen zou hij 3 zijn geweest. Elk jaar komt het terug. Ik heb veel steun aan een mailing groep mocht je meer willen weten kan je een site op sturen via de mail. Heel veel kracht en denk aan je zelf. Prop het niet op gooi het er uit. liefs
jemig wat kun jij pakkend en mooi schrijven!! en wat enorm mooi dat je een cadeautje terug kreeg van dilani* ik kan je verder niet helpen.. maar als ik lees in je verhaal hoe sterk jij bent.. denk ik ook dat je niet veel meer dan een arm of schouderklopje op zijn tijd nodig hebt.. want meid meid wat ben jij een sterke vrouw!!
Dank jullie voor de reacties, @din0 bedoel je lieve engeltjes ? daar ben ik inmiddels lid van @ priscilla,, ja heel mooi van Dilana, dank je wel voor je woorden ze doen me goed.