Hallo allemaal, Ik weet niet zo goed in welk subtopic ik dit moet plaatsen... ik denk hier, dus begin ik hier maar eens te typen. Ik heb iets heel confronterends meegemaakt afgelopen week. Ik had een afspraak bij de gynaecoloog. Voor ons gingen een man en een vrouw naar binnen (geen zichtbaar dikke buik ofzo). Die mensen bleven vervolgens nog heel lang binnen. We zaten inmiddels al een kwartier over mijn afspraaktijd heen toen ze naar buiten kwamen. De man met een lijkbleek gezicht en de vrouw zwaar snikkend en huilend. Ze werden naar een apart kamertje geleid, maar ik zat dus pal om de hoek van dat kamertje en kreeg alles mee eigenlijk. De man troostte de vrouw die alleen nog maar kon huilen en verder niks kon uitbrengen. Ik weet niet wat er gebeurd/aan de hand was, maar ik zat daar met mijn 7 maanden dikke buik.... en voor het eerst voelde ik me echt opgelaten... bijna schuldig... Ik had zó met die mensen te doen.... Als je normaal zwanger wordt dan sta je wel stil bij de mama's en papa's die geen kindertjes kunnen krijgen enzo.. maar je kan gewoon niet weten hoe het is. Op momenten als deze komt het toch wel heel dichtbij en is het behoorlijk confronterend. Ik wist me geen houding te geven erbij... pffff... Dat was wel heavy om mee te maken..... Tis nu al een paar dagen geleden maar ik denk dat ik dit nog wel een tijdje met me mee draag. Ik had op dat moment zo graag iets voor die mensen willen doen, een bemoedigende schouderklop of een knuffel en een troostend woord, maar ja jij bent maar een buitenstaander op dat moment die zich daar niet in moet mengen. Ik was na deze mensen aan de beurt... bij mij zat alles nog goed, hartje klopte flink... en toch zat ik daar op dat moment met een brok in mijn keel en het besef dat veel mensen zo enorm veel verdriet moeten hebben omdat ze zoiets moois zo graag willen, maar moeten missen Dat was het eigenlijk.... ik weet verder ook niet zo goed wat ik met deze informatie aan moet. Ik heb altijd al stil gestaan bij het feit dat niet iedereen zomaar een kindje in de schoot geworpen krijgt... maar dit heeft het me nog maar eens extra doen beseffen. Ik vergeet deze ervaring nooit meer! Joeja
Ik kan me voorstellen dat je het koppel steeds weer voor je ziet. Maar je zegt zelf dat je geen idee hebt wat er aan de hand was. Ik ben ook wel eens mega huilend bij een gyn weg gegaan terwijl er mega zwangeren in de wachtkamer zaten. Ik had net gehoord dat ik weer een miskraam had. 't Is niet leuk maar ik besefte toen echt wel dat er ook gezonde kindjes geboren worden. En daar was ik toen ook heel blij mee, daardoor kreeg ik ook weer een beetje hoop dat het bij mij ooit zou goedkomen (is ook goed gekomen). Probeer het van je af te zetten, je weet tenslotte niet waarom dit stel zo verdrietig was. Wel heel lief dat je er zo mee zit.
Vreselijk Ik word ook altijd emotioneel als ik zoiets zie of lees over engeltjes ofzo... Zit er dan zelf bij te huilen.
Vind het wel erg lief dat je zo meeleeft. En het is ook wel eens goed om bij stil te staan maar je hoeft je niet schuldig te voelen. En je kan op dat moment ook niks voor die mensen doen. Zij moeten zelf hun verdriet verwerken. Maar toch alleen maar mooi dat je ook daar bij stilstaat? Het is alltijd maar weer een wonder dat alles goed gaat. liefs
Inderdaad is dat supersneu voor die mensen, hoewel je inderdaad niet weet wat er aan de hand was. Die bezwaardheid voel ik zelf ook vaak, vooral nu we het geluk hebben nog een derde te krijgen! Doordat we er zolang op hebben moeten wachten, weet ik ook hoe moeilijk het is om niet zwanger te raken, (hoewel wij er al twee hadden). Soms schaam ik mij dat we een derde baby krijgen, terwijl er anderen zijn die HELEMAAL niets krijgen! Verschrikkelijk toch! Toen wij voor het eerst naar de gyn moesten, hadden wij ook een beetje een nare ervaring, hoewel niet zo erg als van dat huilende koppel hoor. Maar toch schrokken we beide wel even. We zaten dus in de wachtkamer, en daar zat een man (politieagent) in een krantje te lezen. Alleen. Even later komt er een vrouwelijke agent uit de onderzoekkamer van één van de gynaecologen, zij had een hoogzwangere vrouw aan haar arm. De agent stond gelijk op en de dame in kwestie werd aan beide kanten vastgehouden en zo de hal uitgeleid! Nu is er dichtbij het ziekenhuis ook een vrouwengevangenis, en we kregen dus echt het idee dat ze linea recta daar weer naar terug moest. Nouja, we weten het niet zeker, maar het leek er wel verdacht veel op. Tjeetje, wat sneu voor zo'n kindje. Ben je nog niet eens geboren en moet je al onder politiebegeleiding naar- en van de gyn gebracht worden! En wij zaten daar te wachten op onze roze wolk, het heeft veel indruk op ons gemaakt.
Ik heb ook nooit begrepen waarom ze die wachtkamer gemengd hielden. Ik heb er ook altijd veel moeite mee gehad om in dezelfde wachtruimte als de zwangeren te moeten wachten op mijn onderzoek. Godzijdank mogen wij na 6 jaar het nu alsnog meemaken, maar op dat moment (3jaar geleden) wist ik dat nog niet en was dat altijd erg moeilijk en confronterend...
lieve joeja, het hoeft niet te betekenen dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Wij hebben na het overlijden 2 afspraken gehad bij de gyn, eerste gesprek een opvolggesprek hoe en wat. en afgelopen maandag uitslagen van de testen. Dan zit je daar ook gewoon te wachten. Wij worden standaard aan het eind van de dag geplaatst. Al ga ik daar nooit zwaar snikkend weg hr, dus bij ons kunnen mensen nooit echt aflezen wat hij gezegd heeft. Hoogstwaarschijnlijk komt bij de meeste mensen er niet eens in op dat wij na 40 weken zwangerschap ons kindje hebben verloren. Je kan op dat moment niets betekenen voor die mensen. En schuldig voelen hoeft ook niet, al weet ik dat dat makkelijk gezegd is dan gedaan. Het enige wat je altijd moet blijven doen is dankbaar zijn dat je dit geschenk mag krijgen. Want het is je gegeven, zorg er goed voor. Geniet nog lekker van je kleintje in je buik, voor je het weet is hij/zij er uit. Hoop dat je mooi eind van je zwangerschap mag beleven en een soepele bevalling! Liefs Rach
Lief dat je het je aantrekt. Probeer wel een gezonde afstand te houden hoor! Alle jaren dat wij in het IVF traject waren hadden wij ook te maken met de dikke buiken poli... Het is "gescheiden" maar de meldbalie wordt gedeeld en de dikke buiken zitten meteen bij binnenkomst en wij achterin Je kan er dus letterlijk niet omheen. Het is confronterend....dat is het zeker....maar zo is het leven nou eenmaal. Elmo
Ik snap ook niet waarom ze die wachtkamers samen doen. Voelde me met me buik ook bezwaard zitten als ik dan een koppen helemaal onzeker zag zijn of als ze echt verlangend naar je buik zaten te kijken. Ik hield op het laatst gewoon me jas aan om me buik te verbergen.
Toen wij onze laatste echo kregen, kwamen wij ook blij en opgelaten buiten. Wij waren zo content dat alles in orde was. Toen wij naar de balie gingen om onze volgende afspraak vast te leggen voor controle, zat het koppel dat voor ons binnengegaan was snikkend op de banken. Zij hadden blijkbaar ook slecht nieuws gekregen... Op dat moment gingen mijn haren ook even omhoog staan. Ik was superblij omdat alles in orde was, terwijl die mensen niet konden ophouden met huilen... Zo zie je maar dat niet alle baby's het geluk hebben om gezond te zijn
Hey dames, Dank jullie voor alle warme woorden. Zo te lezen snapt iedereen wel wat ik bedoel en ben ik niet de enigste die het zo ervaren heeft. Ook vind ik het bijzonder de andere kant van het verhaal te lezen, van de mensen die tegen de zwangere buiken aan moeten kijken. Ik hoop dat zij weten dat er van de andere veel begrip en medeleven is, althans van wat ik hier gelezen heb en wat ik zelf ervaar. @rachje20: Ik vind het superknap dat je me zo'n wijze reactie kan geven, die totaal niet oordelend is enzovoort. Veel mensen worden wrokkig na het verlies van een kind (ook begrijpelijk), maar dat zie ik bij jou helemaal niet terug, en dat vind ik knap, daar heb ik ontzag voor! Mijn schoonzusje is ook haar kindje verloren, deze was 3 maanden oud toen hij overleed aan een hartkwaal.... Dit heb ik dus wel al van vrij dichtbij meegemaakt al zal ik (hopelijk) nooit weten hoe het is als moeder zijnde. Het meeste pijn toen deed me nog dat mensen om haar heen zich geen houding wisten te geven, en het onderwerp een beetje doodzwegen, terwijl mijn schoonzusje juist haar best deed haar kleine man niet te vergeten. Hij was dan wel overleden, maar hij is er wel echt geweest! En in ons hart is ie er nog steeds en zal ie er altijd blijven! We praten ook nog gewoon over hem, en noemen zijn naam regelmatig. Jij zal zeker weten ook jouw prachtige dochtertje nooit vergeten, en ik hoop dat vele mensen met jou haar in hun hart zullen bewaren. Dank je voor je lieve wensen, ik wens jou even zoveel goeds!
lieve meiden, het zal altijd dubbel blijven geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar. Ik kan niet wrokkig worden over iets wat zo'n wonder voor mij is. Het is niet aan mij om iemand anders zijn geluk in de weg te staan. Ik kan ze alleen het allerbeste toewensen en hopen dat ze het niet voor lief nemen. Want ik had alles gegeven voor m'n kleine meid. Maar zij had een andere bestemming. Al laat ze me regelmatig weten dat ze niet weg is! @joeja, wat goed van jullie dat jullie hem nog steeds bij naam noemen. Want dat doet 'n moeder zo'n zeer als mensen dat niet doen. Dankjewel voor je lieve woorden. Ik wens jullie ook 't allerbeste toe!
hoi iedereen, pfff eventjes de traantjes wegvegen bij dit onderwerp hoor ( zit dan ook in een huilperiode). ik heb ook zoiets van ja wat of hoe moet je op zoiets reageren. Maar uiteindelijk moet en zal erover gepraat worden. zoals bij mijn hartsvriendin heeft haar zoontje verloren bij 7 maanden. ik was de persoon die ze het eerste belde ( na de familie dan). en ik met mijn domme kop sloeg dicht. ik ben pas 3 dagen later haar gaan opzoeken. ik weet dat het grof lijkt maar ik kon het gewoon niet. en toen ik haar zag moest zij mij gerust stellen inplaats van ik haar. en nu heb ik zoiets van ok giovani is er niet meer bij maar ergens is hij wel mijn hartsvriendin haar 1ste zoon. en dat klein mannetje is geen enkele dag alleen. er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. en als ik erover praat met mijn vriendin dan laat ze me ook weten dat ze het heeeel aardig vind dat er nog iemand is die aan hem denkt! buiten zijzelf dan natuurlijk. dit moest ik even van me afschrijven. groetjes grace
Dat is ook lastig. Voel me ook 'lullig' bij zoiets. Een collega van mij en zijn vrouw zijn ook al jaren bezig met een kindje krijgen, hebben ook alle IVF gedoe e.d. gehad. Zijn vrouw is een keertje zwanger geweest en dat ging na 8 weken mis, echt heel rot. En bij ons was het in een keer raak, alles goed... En laatst hadden we een etentje van het werk en partners waren er ook bij, en allemaal mensen m'n buik bekijken en lieve dingen zeggen, ben snel gaan zitten want zij zat er ook bij, vond het zo rot voor haar. Kan me zo voorstellen dat het haar wel pijn doet, ze hebben al zo veel ellende achter de rug... Andersom kan ik me ook zo voorstellen dat ik haar totaal niet zou misgunnen natuurlijk, maar wel zou denken van waarom in godsnaam zij wel en ik niet? Maar je kan er ook niets aan doen dat jij wel zwanger bent en zij niet en natuurlijk zou je het iedereen gunnen die dat wenst maar helaas
lijkt me echt wel erg net als het tv programma babyboom? ik keek er op een gegeven moment niet naar er was alleen ma negatieve dingen.. en dat is gewoon voor een zwangere vol emotie niet echt leuk. klinkt heel erg hard..maar er zijn za mensen die mij bekritiseren(weet niet goed hoe je he schrijft) maar er zijn ook mensen die dan zeggen: je moet blij zijn dat je uberhuapt zwanger kan worden!en als jou keuze hier bij is.prima!. het is wel heel erg maar wel waar!.. gelukkig ken ik niemand die er moeite mee heeft of iets groeten
Ja zoiets soortgelijks ook gezien. En vond het ook echt super zielig. Tis gewoon niet eerlijk soms. Bij ons is het in 1 keer gelukt. En sommige mensen doen er jaren over. En krijgen dan ook nog eens een mk.
wat naar.. maar herken het.. zit in een wereld waar weinig vrouwen in zitten... En de enige vrouw die ik ken praat ik wel eens mee.. dus ik vertel haar trots over me zwangerschap... en toen vertelde ze dat ze al 2 jaar bezig waren... pffff wou dat ik door de grond kon zakken... leef zo met der mee... maar dan voel je je echt erg... duim voor mensen waar het niet zo snel bij lukt... en wou dat ik meer kon doen dan alleen moeders voor moeders.
snik... ff de traantjes weg om te kunnen zien wat ik tik... Het is idd heel naar om zo geconfronteerd te worden met andermans verdriet, maar idd misschien was jou bolle buik op dat moment voor die mensen wel een sprankje hoop dat hundat geluk misschien ook eens mogen mee maken. Het is in ziekenhuizen gewoon raar geregeld, ik weet dat ik na me operatie en diagnose endometriose (samen met de woorden je zult waarschijnlijk niet tot moeilijk kinderen krijgen) op de kraam afdeling werdt geplaatst daar lig je dan... net te horen gekregen dat je misschien nooit mamma zult worden tussen allemaal mamma's die net bevallen zijn... Gelukkig heeft het lot in mijn geval anders besloten... maar dat moment in het ziekenhuis was wel een van de verdrietigste momenten uit mijn leven....
Hoi, Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Ik moest voor extra controle naar het ziekenhuis na mijn 20 weken echo. Ze dachten dat er iets met het hartje was. Gelukkig was dat niet zo. Wij kwamen dus heel blij het kamertje weer uit en stonden te wachten bij de balie op onze papieren. Begint er achter ons een vrouw hartverscheurend te huilen en te roepen: "Nee toch, hoe kan dat nou?" "Waarom nou?" Ik moest echt even weglopen. Dat had ik dus kunnen zijn op dat moment. Ik loop met tranen in mijn ogen naar de wc. Zit de wc naast de IVF wachtruimte, waar 3 vrouwen zitten te wachten. Ik ben snel gaan plassen en ben bijna het ziekenhuis uitgerend. Wij hebben ook lang op ons wondertje moeten wachten, maar zijn net voor de mm zwanger geraakt. Wat een geluk hebben wij gehad, denk ik nu.