Getverdekkie, wat een vreselijk bericht. Het cliche van leven en dood die dicht naast elkaar staan is in jouw geval echt waar. Zoveel moois voor de boeg maar met zo'n rottige bijsmaak. Vreselijk ook dat hij zijn kleinkind dus niet zal zien en dat jij hem/haar niet trots aan je vader kan laten zien. Misschien heb je troost bij de gedachte dat hij de afgelopen maanden wél heeft kunnen meegenieten. Reken maar dat papa's trots zijn op hun zwangere dochter en dat jouw vader dat ook was. Meid, ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen. Gebruik alles en iedereen om hiermee om te gaan (inclusief dit forum...). Heel veel sterkte toegewenst.
Dit is verschrikkelijk en ik leef enorm met je mee. Het leven zit niet eerlijk in elkaar. Ik ben mijn vader 11 maanden geleden onverwacht verloren ook aan leverfalen. Ik was toen nog niet zwanger, maar hij wist van onze kinderwens. Het is heel erg cru dat jij nooit zijn kleinzoon-dochter kan laten zien. Er is niets dat zo'n verlies doet verzachten, het blijft pijn doen, maand na maand na maand. Ik hoop dat je je zwangerschap de laatste weken nog enigzins "goed" kunt volbrengen. Je zwangerschap en de geboorte van je kleintje zal je straks op de been houden, maar geef toe aan de pijn en het verdriet, want het moet er toch uit. Heel veel sterkte. Je mag me altijd pb-en.
Dank jullie wel allemaal voor jullie lieve berichtjes en medeleven. Het begint hier weer wat rustigger te worden en dat is fijn na zo'n hectische week. Gisteren verder gegaan met de baby kamer...dat was wel moeilijk. Ook ff heerlijk uitgejankt weer. Ik besefte even dat ons pap het kamertje niet eens heeft gezien...dus was wel ff confronterend. Nou ik hou me sterk en geniet gelukkig wel weer van het wondertje in mijn buik wat lekker veel mijn aandacht vraagt met z'n schopjes! Liefs mowtom