Ik zou ook in therapie gaan. Er zijn allerlei soorten relaties. Dat jij niet gelukkig bent, hoeft niet aan je man te liggen Misschien kunnen jullie een modus vinden die voor jullie allebei werkt.
Of wat ook helpt, je gedachten sturen. I.p.v. we zitten hier 5 uur bij de spoedeisende hulp en hij zegt niets, we praten niet... kun je ook denken “hij is er voor ons”. Soms zeggen mensen gewoon al heel veel zonder woorden.. door er zijn. Sommige mensen praten gewoon niet zo over hun gevoel maar laten het zien. Mijn vader is ook zo’n voorbeeld... zou nooit zeggen dat hij van mij houdt of trots is. Maar als ik tussen meus en lippen zeg dat ik een mooi schilderijtje heb die ik wil ophangen, dan stapt hij in de auto, rijdt een half uur mijn kant om een gaatje in mijn muur te boren. Hoe jij je man beschrijft, komt hij over als een lieve man en vader.
Niet over gevoelens kunnen of willen praten wil niets zeggen over dat gevoel zelf. Daarbij heb je ooit voor je man gekozen en sterker nog, je hebt drie kinderen met hem gekregen! Ik zou daarom de 'oorzaak' minder bij je partner leggen, maar in jezelf zoeken. Hoe komt het dat je je nu zo voelt? Is het misschien het gevoel dat je man je 'alles' moet kunnen bieden en mis je dat gevoel? Logisch, want zo werkt het niet in een relatie. Een partner is geen aanvulling op jezelf, is niet diegene die jou compleet maakt, ook al denken we er graag in die termen over. Een partner is een individu, met al zijn goede en minder goede eigenschappen. Een relatie samen betekent onderhouden, werken, veel water bij de wijn doen. Van beide kanten. Ik vind de reden die je nu noemt, geen reden tot scheiden. Want je zal in een evt. nieuwe relatie weer tegen zoiets aanlopen, simpelweg omdat relaties zo zijn. Je kan iemand anders niet veranderen. Wat je wel kan doen, is hem aanvaarden zoals hij is. Je man is geen prater, ok. Hij is dan waarschijnlijk meer een doener. Hij is niet iemand die grote woorden over gevoelens op tafel gooit, maar wel diegene die allerlei klusjes opknapt en een lieve en geduldige papa is. Kijk naar je man zoals hij is, aanvaard hem en heb hem lief. Om wie hij is, niet om wie hij zou moeten zijn volgens jou. Zit dit gevoel te ver verborgen? Ga dan in relatietherapie. Staat je man wat huiverig daar tegenover, heb dan eerst zelf een paar gesprekken. Want ik denk niet dat jullie huwelijk in crisis zit, eerder dat je zelf wat bent vastgelopen. Heel veel sterkte en succes!
Als ik dit zo lees zou ik hem nooit laten gaan! Ik zou ervoor knokken. Liefde is een keuze, die moet je elke keer weer opnieuw maken. Kijk ook eens bij jezelf, wat er mogelijk veranderd is. Ga in therapie, maar weggaan...nee...als ik dit zo lees zou ik dat zo zonde vinden...
Dit opende even mijn ogen! Ik ben trouwens absoluut niet ongelukkig met mijn man in tegendeel zelfs. Het raakte mij op een positieve manier.
Dit is trouwens een mooi artikel om eens door te lezen: http://www.psychologisch.nu/content/wanneer-twijfel-de-liefde-bedreigt Geeft ook veel inzicht
Wat ik mij dan bedenk is wat is er met je man gebeurd dat hij het moeilijk vindt om over zijn gevoel te praten? Als dit bijvoorbeeld door zijn leven komt, is er misschien nog ruimte voor groei indien hij hulp krijgt. Veel sterkte en neem in je overweging vooral het belang van je kinderen mee. Zijn ze op dit moment gelukkig of merken ze teveel van jullie relatieproblemen waardoor een scheiding wellicht hun leven positief beinvloed? Een scheiding heeft veek effect op kinderen. Opeens geen 1 thuis meer maar twee huizen en rugzakjes met spulletjes. Stel je eigen leven eens voor als je steeds je rugtas moet meenemen van de ene naar de andere woning. Daar moet wel een groot belang tegenover staan in mijn ogen, dus dat jouw ongeluk zo'n impact heeft op het gezin dat je die keuze wel moet maken. Maar dat is mijn mening (als kind van gescheiden ouders, waar mn moeder ook het lange werken zat was en te weinig kon praten met mijn vader. Ze heeft er nog spijt van en mijn broer neemt het haar nog kwalijk).
Een scheiding klinkt misschien als een goede oplossing. Maar het is echt ontzettend zwaar. En ook het leven daarna. Je kinderen die het moeilijk vinden dat ze of bij papa of bij mama zijn. De kinderen missen als ze bij papa zijn. Alles altijd vooruit plannen omdat vakanties, weekenden etc afgesproken zijn. Ik heb zelf geen spijt van mijn scheiding omdat ik daar alles aan gedaan heb en er een hoop meer speelde dan dat alleen de liefde over was. Ik zou in deze situatie dus niet zomaar de handdoek in de ring gooien. Je man klinkt als een lieve man en papa. Alleen met een gebruiksaanwijzing. En zeker met drie kinderen moet je zelf toch ook aan de bak om er wat van te maken.
Probeer te vechten tot het bittere eind. Vorig jaar was het voor mij ook klaar. Nu is het bij mij een ander verhaal, maar wat ben ik blij dat ik niet heb opgegeven. Vooral IK wou voor mezelf naar een psycholoog. Wat wou ik, hoe kon ik er voor zorgen dat ik gelukkig zou worden. Met, of zonder man. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik gelukkig ben met ons gezin, met mijn man en mijn kinderen compleet. En mijn man wou ook dolgraag, die heeft huilend op zijn knieën voor mij gezeten om dit ( ondanks alles wat er is gebeurt ) niet op te geven. En nu een jaar later ben ik zo blij dat ik ben gebleven. Hoe zwaar en moeilijk het was en soms nog is.
Ik ben gewoon zo ontzettend bang om mijn gevoel te volgen... Ik ben zo ontzettend bang om eerlijk te zijn, want als ik eerlijk ben? Als we geen kinderen hadden gehad dan had ik nu voor mezelf gekozen omdat ik diep van binnen weet dat ik niet gelukkig ben. En omdat ik misschien diep van binnen ook wel weet dat hij is zoals hij is en dat het mijn zwakke punt is dat ik daar niet mee om kan gaan. Ik heb iemand nodig die me aanvoelt, die me tegengas geeft, die niet over zich heen laat lopen. Want ik ben een buldozer... En ik schop hem keer op keer omver omdat hij niet sterk genoeg is om te blijven staan. Dat is mijn fout, niet die van hem.
Ik bedoel dit niet vervelend, maar dan is het misschien goed dat jij hulp gaat zoeken en niet hij, en nu eerst niet jullie als koppel. Want wat jij beschrijft, wat je nodig hebt, is volgens jouw iemand die jouw gedrag aanvult en corrigeert. Terwijl je daar zelf voor verantwoordelijk bent. Als jouw gedrag afhankelijk wordt van de partner die je hebt zul je met een andere partner ook problemen kringen. Want jouw gedrag zal weer een gevolg zijn van zijn gedrag en misschien vind je je eigen gedrag dan ook niet leuk. Gedrag is aangeleerd en een keuze. Je hebt om redenen die goed voelden gekozen voor je man en dit leven. Dan ben je (mijn mening) verplicht om eerst te kijken wat je zelf kunt doen. Op dit moment ben je waarschijnlijk gefocussed op wat je voelt dat je mist. Zoek iemand die je kan helpen je gedachten en gedrag anders te sturen. Ik merk in mijn relatie dat het steeds weer een bewuste keuze is die ik maak, en mijn man ook, om verder met elkaar te gaan en met dit levenspad dat we ingeslagen zijn. Maar ik heb ook al wel eens in mijn gedachten de inboedel verdeeld hoor, zo zat als ik hem was
Je hebt ook gelijk.. Ik denk dat ik op dit moment heel hard aan mezelf moet gaan werken. Maar ik begin nu (we hebben vannacht niet samen geslapen) wel te voelen dat ik dat nu even alleen moet doen denk ik.
Dat klinkt wel anders dan in je beginpost, waar je je man aanwijst als de 'slechte' partner en waar jij niet veel fout doet. Terwijl je hier eigenlijk heel duidelijk aangeeft dat er ook een grote oorzaak bij jou ligt. Heb je al eens nagedacht over wat jouw gedrag bij hem doet? Jij schopt hem steeds omver, wat doet dat met zijn zelfvertrouwen? Denk je niet dat hij juist daardoor onzekerder wordt en nog minder tegengas geeft? Dit zijn zo maar wat gedachtes die bij me opkomen hoor, ik ken jullie natuurlijk voor de rest niet, dus misschien zit ik volledig verkeerd. Maar ik denk dat je inderdaad eerst aan jezelf moet werken. En praten met je man. Je noemt dat je graag wilt dat hij je aanvoelt. Dat is voor mannen vaak lastiger dan voor vrouwen Ik merk het bij mijn eigen vriend ook, die heeft duidelijkheid nodig. Als ik chagrijnig doe en ik wil dat hij me aanvoelt, zónder dat ik verdere uitleg geef, gaat het juist vaak de verkeerde kant op. Hij denkt: "oh, die is zonder enige reden chagrijnig, tjonge jonge, daar gaan we weer." Resultaat? Hij wordt óók chagrijnig. Wat ik hier mee wil zeggen is dat het heel belangrijk is om duidelijk te zijn. Ga niet zonder meer dingen verwachten van je man in de hoop dat hij het aanvoelt. Vertel het hem. Geef aan wat je nodig hebt. Zeg gewoon: "ik heb het idee dat ik nu te ver ga, dat ik over je heen wals. Klopt dat?" Vraag om zijn mening. Want wat wil hij eigenlijk?
Inderdaad wat @NavyCrimson91 zegt. Ik denk dat alle vrouwen een man willen die hun aanvoelt. Maar daar zijn de meeste mannen gewoon niet goed in. En laten we eerlijk wezen, met al onze schijnbare tegenstrijdigheden zijn wij vrouwen ook niet makkelijk te doorgronden ook. Een man is ook maar een man. Niet je beste vriendin. Dus bij de meeste mannen zul je gewoon duidelijk moeten aangeven wat er aan de hand is en wat je nodig hebt. Ik ben zelf namelijk ook geen ster in aanvoelen wat mensen beweegt of nodig hebben. Dus ik leg nu al aan mn kinderen uit dat ze moeten vragen om de dingen die ze nodig hebben. Omdat hun mama geen gedachten kan lezen helaas. Heb je wel eens nagedacht voor jezelf welke verwachtingen je hebt van een partner, waar dat ideaalbeeld vandaan komt en of dat realistisch is?