Toevallig zei net een ouder op het schoolplein nog tegen me: "Ze plakt nog steeds heel erg aan je hé? Hou je het nog vol?" (Terwijl ik me gewoon relaxed voelde). Mijn buren hebben het ook ooit mooi samengevat: "alles liep op rolletjes en toen kwam M". Of de broer van m'n vriend: "elke x als ik hier kom of R bel, dan is M aan het krijsen of huilen." (Inmiddels niet meer hoor) Ik krijg vanuit mijn omgeving dus best veel erkenning. Daarom vind ik het verfrissend dat er hier voor M opgenomen wordt. Het blijft wel belangrijk om een overview te houden. Vandaar het sparren . Dat helpt echt.
Kinderen die niet in de pas lopen worden vaak als "moeilijk of lastig" gezien, als moeder heb je het idee dat je constant je kind of je opvoeding moet verdedigen en soms begin je al sorry te zeggen voordat je ergens binnen komt. En dan ga je dus alvast bedenken hoe je toch zo'n intake moet gana doen en komt het idd onaardig over. (Zeg dus niet dat het zo is). Ik heb me 1 ding voorgenomen: ikwil niet meer klagen over de kinderen Maar verschillen zijn er. Wij hebben 4 Kids. En met de eerste 3... kon ik overal komen, en nu met nr 4.. Poeh. Die is gewoon totaal anders. En ja de opmerkingen zijn niet van de lucht. Maar.. Mensen die naar praten over mijn kind, zonder echt het gesprek aan te gaan, die negeer ik vanaf dag 1. Je kunt ophoepelen, echt waar. Ik heb je niet nodig, ga uit mijn ruimte en vooral: uit die van mijn kind. Een vriendin die zachtjes vraagt of het wel gaat. Een andere die zegt: je doet het goedhoor. Of gewoon even zelf ingrijpt. Een mw in de winkel die zegt: het wordt echt beter, de mijne was ook zo. En vervolgens alle "intensieve" eigenschappen zo positief benoemt,.. Die zijn goud waard. En bij je intake.. Echt.. tis geen sollicitatie. Bennoem idd dat je ze een sterke eigen wil heeft en dat dat een goede eigenschap is voor een toekomstige vrouw in deze wereld, maar soms een beetje lastig in een groep. En dat ze leuk en fantastisch is. Succes!
Het is idd ook mijn persoonlijke ervaring. Mijn zoon heeft ADHD en was op de peuterspeelzaal en in de kleuterklas echt een uitdaging. Zeker toen hij naar groep 1 ging heb ik dat zelf benoemd. Dat maakte dat het gesprek direct heel open was en ik hele korte lijnen had met de juffen. Doordat ik "die kant" zelf al benoemde zagen zij heel veel ruimte om zijn andere kant te zien (namelijk een ontzettend lieve, sociale jongen met een klein hartje). En ik benoemde die kant uiteraard ook zelf, en omdat ik zo open en eerlijk was namen ze mij heel serieus. Ik weet dat het heel vaak gebeurd dat leerkrachten een kind in de klas krijgen met bepaald gedrag en ouders doen alsof ze gek zijn. Dat is heel lastig als leerkracht en kost veel energie.
Ik gok dat je hiermee deels doelt op mijn reactie met het gedicht. Die was uitdrukkelijk niet bedoeld als veroordeling van TS, mijn excuses als dat wel zo is over gekomen. Hij was juist bedoelt als steun, daarom had ik het ook over meegeven. Ik put zelf in ieder geval regelmatig steun uit dit gedicht als ik mijn kinderen het liefst achter het behang wil plakken en het even moeilijk heb met hun minder makkelijke karaktertrekken, die ik ook nog regelmatig in mezelf terug zie.
Helemaal eens met @tuc! En fijn dat je al zoveel aan dit topic hebt @Gember. Beetje zelfonderzoek kan ook nooit kwaad. Ik las in jouw OP niet dat je je eigen kind niet leuk vindt, maar wel dat je het gedrag soms moeilijk vindt. En dat vind ik bij mijn tweede soms ook. Oudste is hier ook heel anders. Maar ze zijn allebei erg leuk en ze hebben gewoon heel andere sterke punten. Waar we bij mijn oudste eerder bang waren dat hij sociaal gezien buiten de boot zou vallen, zijn we bij mijn tweede eerder bang dat hij te wild is in de klas. Ik hoop dat je het wat los kunt laten. Ik denk ook dat wat @2jongensmama zei klopt, dat de intensiteit van de karakters/zorgen tussen kinderen kan afwisselen. En dan soms even ergens spuien/ventileren en herkenning vinden en dan je kind weer een dikke knuffel geven en weer vooruit.
Wat heb jij een zelfreflectie, echt heel bewonderenswaardig! Het is niet makkelijk om op te boksen tegen de patronen die je uit je jeugd meeneemt, maar al helemaal niet makkelijk om die ook te zien en onderkennen. Super goed dat je vanuit daar hier een berichtje plaatst!
Ik ben van mening dat het alleen maar goed is om dingen wel te benoemen richting de leerkracht. Jij kent je kind het beste en kan de leerkracht wel alvast een handvat geven. Ik vind dat kinderen tegenwoordig zovaak in hokjes worden geplaatst over wat ze moeten kunnen en hoe ze zich moeten gedragen. Laat ze ook asjeblieft kind zijn en laat hun eigen karakter er ook mogen zijn. Mijn jongste is ook intens en als die eenmaal iets in z’n hoofd heeft dan zal dat niet veranderen en dat kan zeer pittig zijn.. Ik heb de leerkrachten gekscherend succes gewenst, met een knip oog uiteraard en aangegeven dat het een fase is die ook weer over gaat
Ik denk dat het voor anderen misschien lastig te begrijpen is, omdat ze zelf geen ervaring hebben met afwijkend gedrag? Ik vind ook niet dat ts extreem negatief overkomt of dat beide kinderen aan haar verwachtingen moeten voldoen.. Een intake gesprek op school herken ik zelf dan niet, maar dat komt misschien omdat onze kinderen naar de peutergroep van de school gaan en wij de (kleuter)juffen al kennen. Hier ook 2 pittige kinderen (ja ik noem het maar even zo). De jongste hangt heel erg aan mij en de oudste heeft soms wat (sociaal) afwijkend gedrag. Ik twijfel heel vaak aan m'n eigen opvoeding.. want waar komt het gedrag vandaan? Maar het zal vast ook een stuk karakter zijn, alleen is dat soms moeilijk te accepteren. En ja ik heb ook momenten dat ik mij gewoon echt schaam voor zijn gedrag of dat men zal denken 'zal de opvoeding wel zijn'. Maarja, ik probeer mijzelf eraan te herinneren om ook het goede te zien én te benoemen, maar dat is soms best een uitdaging.
Mocht je meer willen lezen over trauma van het verleden. Ik vond ‘drama van het begaafde kind’ heel verhelderend.
Ook ik las het verhaal van ts niet perse als direct negatief - en buiten dat het is een forum waar je dan specifiek dat probleem uitlicht dat lijkt soms ook negatiever dan de situatie- en ik vind ook dat je juist inzicht hebt in het gedrag van je jongste. Ik herken het ook in die zin dat mijn oudste “ook uit een boekje” lijkt te komen qua sociaal gedrag (maar vergis je niet, ook die heeft valkuilen) en mijn middelste zeg maar.. niet En ook ik heb daar “moeite” mee omdat ik zelf ook enorm sociaal wenselijk ben, houd van regels en rollen. Ik lijk op mijn oudste en niet op mijn middelste en ik vecht al mijn hele leven met de overtuiging “wat zullen anderen wel niet van mij denken” Niet echt makkelijk als je dan kinderen hebt met een wat pittiger karakter die niet altijd in de pas lopen. Maar het ligt wel bij mij en ik probeer het dus wel zoveel als mogelijk bij mij te laten. Maar het is een proces hoor, ik word er steeds beter in maar niet elke dag even goed Wij hebben de leerkrachten ook gewoon altijd meegenomen in de pittige kanten van de middelste net als dat we ook de leerkrachten altijd hebben meegenomen in de valkuilen van de oudste. Juist om samen te werken en de beste begeleiding te bieden. Onze juffen vinden het in elk geval fijn. Wij hebben handvatten uitgewisseld wat wel en niet werkt bij hem. En buiten dat: vaak gedragen ze zich op school ook nog eens heel anders dan thuis Eigenlijk krijg je dat ook al mee van de de opvang en bij ons is dat niet anders. Op school functioneren ze toch weer anders als groep.
Vergelijk het beeld dat jij hebt van je kind met dat wat anderen zeggen die haar goed kennen. Bijvoorbeeld grootouders, de oppas of de peuterspeelzaal. En natuurlijk ook je partner. Komt dit overeen met jouw eigen beeld? Ik zou naar school toe gewoon eerlijk zijn zonder negatief te doen. Maar maak het ook niet mooier dan het is. Hou een open blik op de toekomst. Op die leeftijd ontwikkelen ze zich nog volop. En mensen bestaan nu eenmaal uit tal van eigenschappen
Ik vind dat je bij elk kind eigenschappen ziet die je leuker en minder leuk vindt. Maar dat geldt ook meestal voor volwassene incl jezelf mij helpt het vaak om op de positieve eigenschappen te focussen, daardoor zie je je kind ook in een positiever licht. En je kunt proberen haar te leren hoe ze haar eigenschappen zoals een sterke wil, op een positieve manier kan inzetten.
Er is natuurlijk nog een heel groot grijs gebied tussen het een en het ander hè. als ik voor mezelf spreek heb ik juist veel inzicht, zie ik ook waar mijn kleuter tegenaan loopt (en waardoor hij ongewenst gedrag vertoonde), er is op mijn verzoek een gesprek geweest op school en de juf en ik hebben samen een plan bedacht om kleuter te ondersteunen richting gewenst gedrag. Dat inzien hoeft niet gelijk te staan aan een soort schaamte voor je eigen kind.
Ik zeg ook niet dat je je moet schamen voor het gedrag van je kind. Maar dat ouders geen inzicht in hun kind hebben vind ik wel vaak voorkomen.
Ik begin met het geven van een compliment, wat enorm knap om zo open te staan voor alle op en aanmerkingen! Het valt waarschijnlijk veel meer op omdat nummer 2 anders is dan het " gemiddelde" kind. Wij hebben 1 zoon die ook niet bepaald gemiddeld is. Wij hebben bij school weinig aangegeven om ze met een schone lei te laten beginnen. Binnen 2 weken zaten we met de juf rond de tafel. Vanaf dat moment regelmatig korte gesprekjes gehad. Waar de een prima gaat en gezellig met de groep mee doet kan de ander ook vlot leren wat wel en niet past op school. Piep je heel veel merken kinderen al snel dat je dan niet mee mag doen. Het peuter naar kleuter zit vol obstakels en leermomenten. Niet voor iedereen even makkelijk. De juffen gaan je kind wel zien en helpen waar het nodig is. Bij twijfel korte lijnen houden met de juf. Dan voelt het niet raar of ongemakkelijk als bij gesprekken op uitnodiging. ( wij hebben toen al enorm veel gesprekken gehad, korte lijnen helpt echt)
Thnx voor alle adviezen! Super fijn. Ik ga er veel van gebruiken. Mijn oudste lijkt idd erg op mij in gedrag. En idd de jongste vergt wat meer tijd/aandacht/oplettendheid. Ik hoop vooral op een sportieve samenwerking met de juf. Mijn dochter komt gelukkig in een groep 1/2 klas. Ze is de hekkensluiter, dus het is een heel volle klas met veel verbaal sterke kinderen. Ik hoop een beetje dat ze daarmee het inzicht opdoet dat er geen tijd is voor haar "dingetjes" en dat ze vanzelf mee gaat doen met de groep. Zoiets ga ik denk ik zeggen tijdens de intake. En dat ze niet raar hoeft op te kijken als ze iets weigert te doen. De psz geeft idd een overdracht mee waarin oa dit zal staan. En nogmaals thnx! Het spuien helpt om weer lekker te knuffelen en stoeien en samen spelen. Geeft weer wat moed om verder te gaan.
Ik herken het wel een beetje. Mijn 11-jarige (met adhd) is extravert en sociaal maar niet lief bij samen spelen. Ze is heel dominant en dirigerend, en egoïstisch. Ze commandeert altijd. Dat geeft regelmatig problemen in vriendschappen. Mijn man en ik vinden dat een lastige eigenschap om te accepteren en herkennen onszelf daar ook niet in. En ik maak me ook wel wat zorgen wat dit in de toekomst voor haar betekent in vriendschappen.
Mij lijkt me dit probleem bij een 11 jarige ook lastiger, omdat je er dan eigenlijk vrij zeker van bent dat dit niet een of andere fase is. Heeft ze er zelf last van? Geen last van eenzaamheid ofzo? Lukt het jullie om dit probleem los te zien van jullie opvoeding? Op de psz zeggen ze regelmatig dat mijn dochter het zichzelf zo onnodig lastig maakt. Zojuist heb ik haar opgehaald. Iedereen had lekker een paasbrunch gehad. Behalve M. Ze weigerde. Ik kreeg de chocolade paaseitjes mee met de boodschap dat ik thuis moest kijken of ze die verdiend heeft door eerst haar boterhammetje op te eten. Nu is thuis eten geen enkel probleem. Ze heeft keurig 1 paasei in de snoeptrommel gedaan, een boterhammetje gegeten en daarna de chocolade paasei. Het gaat dan ook voornamelijk om de machtstrijd die ze kennelijk thuis niet voelt als het om eten gaat, maar op de psz wel. Ik vermoed dat dit is aangezwengeld tijdens de eerste dag psz toen ze een komkommer aanraakte, van gedachte veranderde en een peer wilde pakken, maar koste wat kost die komkommer moest opeten. Sindsdien weigert ze om te eten en drinken daar. Ze houdt dit dus al ruim een jaar vol. Iemand toevallig tips hoe om te gaan met machtstrijd op school? Of weet de juf wel wat ie kan doen? Mijn dochter zelf zegt dat ze het doet omdat ze het spannend vindt.
Of houdt de psz dit al een jaar vol? Persoonlijk vind ik dat wanneer er een strijd met een peuter over het eten ontstaat, de oplossing hiervan niet bij de peuter ligt. Je dochter had destijds uit de situatie met de komkommer gehaald moeten worden. Van een twee jarige verwachten dat ze wel uit zichzelf bijdraait vind ik vreemd. Heeft de psz met jullie besproken hoe ze je dochter hier het beste in konden begeleiden? Hebben jullie samen gekeken waarom je dochter het zichzelf lastig maakt en hoe zij hierbij geholpen kan worden? En verwachten dat je dochter het reflectieve vermogen heeft om in te zien waarom ze zo doet lijkt me ook meer passend voor een ouder kind.