Hallo allemaal, Onze kleine man is nu 3 weken en doet het prima. Alleen ik heb geen zin om de deur uit te gaan. Soms kan het niet anders en moet ik me er toe zetten. Ook zie ik er heel erg tegen op om met de kleine man te gaan wandelen in de wagen. Bij de gedacht alleen al, dat opeens iedereen in je geïnteresseerd is vanwege de kleine man, terwijl ze je anders met de nek aankijken. De rillingen krijg ik ervan. We wonen namelijk in een gehucht en beide komen we van "buitenuit". Heb namelijk het idee dat het aan mij ligt, omdat iedereen me zowat voor gek verklaard dat ik niet met mijn mannetje pronken wil in de wagen. Ik ben echt heel trots op ons wondertje, maar wil hem niet delen met die schijnheilige mensen hier. Nu is mijn vraag, zijn er meer die dit hebben of ben ik gewoon raar.
Zie het eens anders: het is gezond voor jou en je kleine vent het huis uit te gaan...je moet sch**t hebben aan je omgeving. Jou kleine ventje verdiend het om naar buiten te gaan in dit mooie weer
Ik herken het wel. Althans het gevoel om niet naar buiten te willen. Alleen om een hele andere reden. Maar je bent zeker niet raar hoor! Ik hield toen ik zwanger was ook niet van die aandacht van mensen die me normaal geen 2e keer zouden aankijken. In jouw geval zou ik gewoon lekker gaan wandelen. Vooral op een lekker tempo doorstappen en niet stoppen voor mensen waar je niet voor wilt stoppen. Zo hoef je hem ook niet te delen.
Ik had hetzelfde, ik kreeg het super benauwd van het idee alleen al. En achter een kinderwagen lopen stond me al helemaal niet aan als first timer... Dus ik stopte haar in de draagzak altijd.. Zo viel er ookniet zomaar aan mijn dochter te zitten. En in het begin ben ik ook gewoon niet veel buiten geweest hoor, moest zelf nog aan zoveel wennen! Nu ga ik met haar in kinderwagen en al vrolijk fluitend naar buiten. Het komt vanzelf wel hoor, dat zal je zien overtijd.
Heel herkenbaar, alleen hier om een andere reden (ppd). Maar heb wel de tip gaan! Het wordt alleen maar lastiger. Zodra je de eerste stap hebt gezet, zal het steeds makkelijker worden.
Zo vlak na de bevalling had ik ook helemaal geen zin om naar buiten te gaan. Was snel moe, had idd geen zin in mensen en vond het ergens ook een beetje 'eng'. Ik heb de eerste 6 tot 8 weken dan ook veel binnen gebivakeerd. Op een gegeven moment komt de 'zin' om naar buiten te gaan vanzelf weer. Ik heb dan ook niet de ervaring dat het alleen maar erger wordt... Gewoon lekker aan toegeven en doen waar je zin in hebt
Ik kan het me ergens voorstellen. Maar als je nu niet gaat, dan wordt het steeds moeilijker. Dan krijg je ook nog meer vragen, of zelfs roddels op het dorp. (ben opgegroeid op een dorp en je verschuilen geeft alleen meer gedoe
Gisteren voor t eerst even met de wagen naar de buurtsuper geweest.. Normaal binnen 10 min. heen en weer.. Nu bijna een uur weggeweest.. Wel beetje dubbel gevoel.. Blij dat ik weer lekker buiten ben geweest, maar die mensen....... Brrr.. Was zelfs 1 die vroeg of k n zware bevalling had gehad.. Waar bemoeit ze zich mee.. Gaat dr geen donder aan.. Pfff.. Maar ja ze zeggen alles went.. Gewoon doorbijten denk ik dan maar..
@ Gerdatjeh, wat goed zeg dat je bent gegaan. Laat die mensen maar lullen, ik weet makkelijker gezegd als gedaan, maar het went.