Toen ik 36 weken zwanger was kreeg ik hoge bloeddruk en zat ik tegen het randje van zwangerschapsvergiftiging. Daarom werd ik ingeleid met 37 weken. Ondertussen is het alweer 5 maanden geleden dat ik ben bevallen maar ik heb nog steeds moeite met de inleiding. Ik denk vaak aan hoe het zou zijn geweest als ik spontaan was bevallen, waarbij je thuis de eerste weeen krijgt en opvangt, je man kan bellen dat "het begonnen is" en halverwege naar het ziekenhuis rijdt. Ik vind het nog steeds heel jammer dat ik deze ervaring niet heb kunnen krijgen. Ik denk mede doordat de bevalling best zwaar was omdat ik ingeleid was (weeenstorm van 5 uur). Herkent iemand dat ze veel denken over hoe het zou zijn geweest en hoe ze hadden gehoopt dat de bevalling was gegaan? Begrijp me niet verkeerd, ik ben uiteraard heel blij dat onze dochter gezond ter wereld is gekomen! Maar dit blijft maar in mijn hoofd rond spoken.
Ik herken het wel, maar dan was mijn bevalling wel anders. Ik was al een week overtijd en er rommelde nog helemaal niks, na strippen in de ochtend begonnen om half 1 's nachts echt de weeën. Alles ging helemaal goed tot ca 5u 's ochtends, toen bleef ik steken op 5 a 6 cm ontsluiting die nooit verder kwam en weeën die flink terug liepen.. echt helemaal niet zoals ik het in mijn hoofd had dat mijn bevalling zou gaan. Dus dan kom je in de molen van weeënopwekker, ruggenprik, vast zitten aan bed. Ruggenprik die niet goed werkte waardoor ik nog steeds héél veel buik/rug weeënpijn had. Na de derde dikke 'bonus' pijnstiller werkte het eindelijk, maar de ontsluiting kwam nog niet verder. Toen toevallig op mijn rechterzijde gaan liggen omdat ik nog steeds rechts veel pijn had. Daardoor is achteraf gebleken dat Alyss haar hoofdje draaide en zij tóch weer goed in mijn bekken drukte. Eindelijke ging de ontsluiting rap verder én mocht ik tegen begin middag persen. Uiteindelijk dus 14 uur over de bevalling gedaan.. Het heeft mij ook een aantal maanden gekost voordat ik de bevalling had verwerkt.
Ik herken het ook wel. Dit was mijn tweede zwangerschap (dit keer een tweeling) en ik had al een zoontje. Bij mijn zoontje liep ik over tijd en is het uiteindelijk door strippen op gang gekomen (mn vliezen braken meteen).. Had gehoopt dat ik bij mijn 2e zwangerschap mocht meemaken dat het helemaal uit zichzelf begon.. Inderdaad wat je zegt, dat je vliezen breken terwijl je staat af te rekenen in de supermarkt ofzo.. 'helaas' ben ik met de 2e zwangerschap ingeleid met 37+5 omdat de meiden niet meer goed zaten en ze eruit moesten..
Heb bijna hetzelfde verhaal als jij. Tuurlijk heb ik er wel eens over nagedacht hoe het had kunnen zijn. Maar om eerlijk te zijn heb ik me er gewoon bij neergelegd, als je de andere soms vreselijke verhalen hier leest dan voel ik erg gezegend. Was er ook klaar mee met de zwangerschap, omdat bij mijn kamergenote (4x opgenomen wegens bloeddruk vanaf week 30) het compleet mis was gegaan bij de bevalling,haar zoontje is binnen 24 uur overleden
Hier bij de eerste complicaties, bij de tweede met 36+5 ingeleid ivm cholestase; natuurlijk heb ik wel eens gedacht aan 'wat als alles goed was gegaan'... Maar helaas was dat niet onze situatie; zonder inleiding liep de jongste kans om zeer plotseling te overlijden. Die complicaties bij de oudste hadden voor ons allebei dodelijk kunnen aflopen. Dus ik moet er vrede mee hebben dat het is gelopen zodat het is gelopen en dat we alledrie gezond zijn!
Iedereen hoopt wellicht op Eem bevalling 'volgens het boekje'. Met de bevallingsplannen tegenwoordig moet je ook nadenken over hoe jij je bevalling ziet en wat je wel en niet zou willen. Persoonlijk heb ik daar niet zoveel mee, omdat een bevalling niet te sturen is. Het is iets wat gebeurd en wat je over je heen moet laten komen. Op dat moment die keuzes maken die het beste zijn voor je baby en jezelf. Snap dat het lastig is te accepteren dat het anders is gegaan dan je graag had gewild, maar laat het los, dat is het enige wat je kunt doen.
Herkenbaar, maar ik ben achteraf vooral blij dat ik het overleefd heb. Zonder ks was dat niet gelukt.
Zeker herkenbaar. Ik heb uiteindelijk de diagnose ptss gekregen en via emdr therapie de bevalling verwerkt. Mijn tip: het boek 'perfecte bevallingen bestaan niet' van Diana Koster is een goed boek die zowel praktische verhalen heeft als kleine opdrachten. En schroom niet om met iemand te praten en te laten weten dat je er nog zo mee zit. De gedachten dat alles goed is afgelopen doet niks af aan het feit dat jij iets heel heftigs hebt meegemaakt. Dat is een zinnetje wat uiteraard wel de waarheid is, maar als je het niet zo ervaart en voelt is dat heel moeilijk om dat ook zo te kunnen beleven. Dus blijf er niet meer rondlopen en je hoeft dit niet alleen te doen en je bent zeker niet de enige!! sterkte!
Aan de ene kant snap ik je, ik heb 2 bevallingen gehad die niet uit zichzelf begonnen (de derde eigenlijk ook niet helemaal, was na een strippoging, maar die tel ik wel als 'vanzelf') en ik heb ook wel even moeite gehad met het 'falen' van mijn lichaam. Maar aan de andere kant kijk ik met trots terug op 2 ontzettend gave ervaringen, ondanks dat ze niet zo gelopen zijn zoals ik gehoopt had. Mijn derde bevalling was wel een 'perfecte' bevalling trouwens, die ging volledig zoals ik gehoopt had. Maar als het net zo had gelopen als de eerste 2, had het niet een minder gave ervaring geweest.
Ik herken het wel. Niet op het punt van het spontaan bevallen. Tijdens de weeen dipte de hartslag van mijn dochter elke keer flink, maar niemand had dit echt door van de artsen. Tijdens de persweeen viel tot 4 keer toe haar hartslag geheel weg voor meerdere tellen, hier raakte ik zo van in paniek dat ze uiteindelijke de ctg hebben uitgezet. Ze bleek de navelstreng 2x om haar nek te hebben gehad en kwam blauw ter wereld. Hier heb ik zelf nog erg veel moeite mee, want het had zo maar kunnen zijn dat ik haar tijdens de bevalling was kwijt geraakt..
Niet met de bevalling van mijn oudste zoon, hoewel dat verhaal heel erg op dat van jou lijkt, sterrenkijker, niet vorderende ontsluiting, problemen met de ruggenprik, etc. Maar de tijd erna, daar heb ik moeite mee, opname van een week in het ziekenhuis, dat had ik heel graag anders gezien. En natuurlijk kan het altijd erger, maar daarmee is jouw ervaring nog steeds vervelend. Ik heb die denkfout destijds ook gemaakt, van mijn zoon leeft, ik moet niet zeuren. Ik zou achteraf willen dat ik mijn gevoelens veel eerder erkend had, dat had een hoop slapeloze nachten gescheeld. Als ik naar je banner kijk, zie ik dat je dochter inmiddels 5 maanden is, dus ben je al dik uit de kraamperiode. Is het misschien een idee om contact te zoeken met je verloskundige en een afspraak te maken? Als je met een professional over je bevalling praat, helpt je dit misschien met het verwerken. Want van de buitenkant gezien heb je het natuurlijk gewoon super gedaan en dat mag best gezegd worden.
Ik herken het zeker! Ik wilde thuis bevallen. Dit werd een inleiding met na 17uur een spoed keizersnede. Oo dit moment ben ik vooral blij dat we allebij nog leven. Zonder keizer snede was dat niet het geval geweest.
Ik begrijp denk ik wel deels wat je bedoeld. Mijn eerste bevalling is met 41 weken uitgedraaid op een spoedkeizersnede. Mijn zoontje heeft het niet overleefd. Hij is ma 2 dagen overleden omdat hij teveel zuurstofgebrek heeft gehad. Ik heb nu ook het gevoel van falen van mijn lichaam maar ik kan alles buiten de dood van mijn zoontje goed loslaten. Ik ben nu weer zwanger en dit word ook een keizersnede. Iedere bevalling is anders.. probeer het los te laten en besef dat het ook anders had kunnen aflopen. Je hebt het niet in de hand. Succes
Ik herken het niet. Wel denk ik dat inderdaad door bevallingsplannen en alle verschillende mogelijkheden tegenwoordig om te bevallen je zo vaak na moet denken over je bevalling dat je een soort van 'ideaalplaatje' in je hoofd krijgt. Misschien een bevolking van dat men tegenwoordig vaak uitgaat van dat alles maakbaar is? Ik ben blij dat mijn kinderen het overleefd hebben, dat ik het overleefd heb en ik heb alle pijn, medische ingrepen etcetera maar over me heen laten komen. Wel heb ik twee jaar geleden op de vijfde verjaardag van mijn dochter ineens een dipje gekregen omdat ik besefte dat het niet alleen een vreugdevolle dag was geweest die we elk jaar vieren maar ook eentje van immense angst, ongelooflijke pijn en heel veel onzekerheid.
Ik begrijp het wel. Ik ben bij de eerste ook ingeleid met 37 weken ivm hoge bloeddruk en ook weeenstorm. Bij de tweede wel wat euforisch van: ohhhh mijn man bellen dat het begonnen is..!! Leuk, spannend! Maar ook: komt het wel spontaan? Zullen ze moeten strippen of ben ik straks 42 weken en word ik alsnog ingeleid en moet ik dan bevallen van een reus? Maar zo rooskleurig was het toch niet. Donderdag mijn man de ochtend thuis gehouden omdat ik dacht dat het begonnen was, vrijdag man hele dag thuis gehouden omdat ik niet geslapen had. Zaterdag gebroken vliezen: yippieeee-moment. Maar weeën kwamen onvoldoende op gang. Zondag wel de hele dag weeën maar niet sterk genoeg en maaaaaandag doorgeleid (zelfde infuus als inleiden maar ze noemen het doorleiden omdat de bevalling al bezig is). Twee nachten voor de geboorte niet geslapen en mijn man was al die tijd al thuis haha. Doe mij toch de eerste bevalling maar Ik snap je zeker! Maar er kunnen aan beide scenario's voor- en nadelen zitten.
Bedankt voor alle reacties! Het doet me goed om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Ik ben zeker heel blij dat alles goed is gegaan en dat we allebei gezond zijn! Ik weet dat het heel anders kan lopen en daarom voel ik me soms ook schuldig dat ik zo denk over hoe het had kunnen zijn! Ik denk dat ik de bevalling gewoon nog moet verwerken omdat het zo heftig was.
Nope. Ondanks dat ze op vrijdagochtend begonnen met inleiden en hij uiteindelijk zondag eind vd middag geboren is, vond ik het prima. Heb voor een ruggenprik gekozen en dat is me meer dan uitstekend bevallen (haha). Vond het uitstekend zo en heb er eigenlijk wel van genoten.
Leg jezelf niet op dat je niet zo over de bevalling mag denken! Ook bij mij zei iedereen: wees blij dat...maar ik voelde me niet blij. Theoretisch gezien hadden ze gelijk, maar het voelde niet zo! Vergelijk het als het krijgen van een auto ongeluk. Alleen blikschade, maar je bent hier zo van geschrokken dat je niet meer op de plek durft te rijden (of helemaal niet meer wil rijden). Iedereen zal zeggen dat het fijn is dat je niks hebt, maar ondertussen heb je nog wel last van de gevolgen ervan. En daarbij..niemand is hetzelfde. Als twee mensen precies hetzelfde meemaken kan de ene persoon hier een trauma aan overhouden en de ander nergens last van hebben. Het gaat om jouw gedachtes en die zijn waar! Het is voor jou heftig geweest, anders dan je had gehoopt en wellicht het idee dat je hebt gefaald. En dat falen moet je uiteindelijk kunnen omzetten in balen. Jammer dat het niet zo is gegaan, maar geen grote rol meer spelen. Blijf er over praten, ook al kennen mensen je verhaal al. Dat is echt belangrijk! Geef aan dat het nog niet klaar is voor jou. Sterkte!
Hier ook ingeleid met 37w en een weeenstorm/weeentornado. Het verschil is dat ik voordat ik zwanger werd al wist dat ik voor 38w zou worden ingeleid. Ik ben daarvoor bij een "normale" bevalling aanwezig geweest, dus had me op zoiets ingesteld. Helaas, weeenstorm tot en met. Tijdens de bevalling meerdere keren gedacht dat we allebei dood zouden gaan. Maar op de een of andere manier heb ik het naast me neergelegd. Vantevoren zei ik "het is 1 dag, en wat er ook gebeurd, hij gaat voorbij". Wel had ik me dus ingesteld op die inleiding met 37-38w en toen ik opeens met 35w serieuze weeën kreeg was ik ook best wel uit mn doen opeens (is gestopt toen)
Duurt even vaak voor het een plek heeft. Bij mij wel een maand of 9. Ben spontaan bevallen met 37+3 maar door incapabele (ervaren) vk uiteindelijk een spoedks. Baalde zo dat ik niet tot het einde alles zelf kon doen. Ben er nu ok mee maar ook wel blij dat ik nu bij de gyn moet gaan bevallen