Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt als jij ts, alleen duurde mijn weeënstorm 12u en had mijn zoontje apgar 1. Heel logisch dat je dit moet verwerken! Ik denk er, na bijna 2 jaar, niet meer zo vaak aan terug, maar het spreekt nog wel een rol denk ik. Vooral het 'falen' van je eigen lichaam en het loslaten van alles...je hebt er totaal geen invloed op en het overkomt je allemaal. Zo heb ik het zelf ervaren. Ik denk dat het ook goed is dat we dit als vrouwen onderling met elkaar delen. Zodat je weet dat je niet de enige bent.
Herkenbaar! Geef het tijd hoor... Het verwerken kan soms best even een poosje duren. Kun je er met iemand over praten? Ik heb 2x een geplande ks gehad omwille de veiligheid van mijn kindjes (en bij mijn dochter ook die van mij). De eerste ks was behoorlijk traumatisch doordat de verdoving halverwege niks meer deed, ik heb hierna een aantal maanden emdr therapie voor gehad. Ondanks alles sta ik nog steeds 100% achter onze keuzes. Ik ben heel blij dat we op safe hebben gespeeld. Maar toch is er ergens een gemis, op de een of andere manier. Ik zag mezelf in eerste instantie niet op de OK moeder worden, maar lekker thuis. In mijn eigen omgeving de weeen opvangen, in een klein gezelschap de baby geboren zien worden, mijn man die de baby aanpakt... Direct huid op huid contact, in alle rust starten met voeden, en niet op de verkoeverkamer met slechte begeleiding... Ik was goed voorbereid en had er het volste vertrouwen in. Maar soms lopen de dingen jammergenoeg anders. Door alles wat we hebben meegemaakt (2 keizersnedes waarvan 1 nare ervaring, en MMM vooraf) gaan we niet voor meer kindjes.