moeite met kraambezoek

Snap je helemaal. Ik was zelf bij de 1ste te makkelijk.
Ging op de 8ste dag al naar een feestje met de kleine.
Nu is dit 7 jaar geleden en inmiddels zwanger van de 2de. Nu wil ik gewoon rust en vast houden mag best maar wanneer ze begint te huilen hoort ze lekker bij mij.
Gewoon doen wat goed voelt meid.

 

Meid, jij bent de baas hoor! Vooral geen dingen doen die niet goed voelen, schijt hebben aan wat anderen hiervan vinden. Snap dat dat soms heel moeilijk is maar sommige mensen hebben nu eenmaal een bord voor hun kop, die snappen niet dat een kindje (en mama. in het begin ook) rust en regelmaat nodig heeft. Hou je taai, kies voor jezelf en je kindje.

 

Wij deden het rustiger aan en dat vond ik achteraf zelfs al te druk. Laat niet over je heen lopen! Als je nu geen zin hebt in bezoek dat bv net geweest is, geef dan aan dat het een heftige tijd was voor jullie en je even met je gezin wil bijkomen en wil wennen. Als mensen dat niet snappen; hun probleem!

Bij een eventuele tweede gaan wij het nog veel rustiger aanpakken; eerst alleen onze echte naasten (ouders, zussen etc), daarna even niks tot we er klaar voor zijn. En ook onze ouders op mijn signaal, nu stonden ze te wachten terwijl we thuis kwamen uit het ziekenhuis, hadden zichzelf al binnen gelaten, terwijl ik zoo graag met z'n drietjes thuis wilde komen, lekker installeren etc, ipv meteen bezoek in m'n huis terwijl ik me écht niet florisant voelde en gewoon met m'n dochtertje lekker rustig in bed wilde liggen.

 

Meis toch, ik herken het zo...doe asjeblieft wat goed voor JOU voelt, want anders krijg je spijt, je kraamtijd kun je nou eenmaal niet over doen. Ik wilde de eerste week helemaal geen bezoek, en dat is echt niet raar..als je ziet wat jij en je kindje voor prestatie hebben geleverd, daar moet je echt lang van bijkomen. En rust is nou eenmaal superbelangrijk voor jullie allebei. Visite komt wel, als je er aan toe bent, en dat kan zomaar ineens komen. Maar die eerste twee weken..pffffff....ik liet echt iedereen buiten de deur. Lekker wennen aan elkaar en de nieuwe gezinssituatie en voor diegenen die dat niet begrijpen: jammer! Voel je niet schuldig, je zit nog onder de hormonen en het is allemaal heel begrijpelijk. Geniet!

 

Oja, de eerste zes weken na de bevalling heet kraamtijd. Dus die duurt nog even`

 

Wij deden het wat rustiger aan dan dat, maar ook dan had ik al het gevoel dat ik vaak echt op mijn strepen moest gaan staan, en ook dan gleed het me soms uit handen, de controle. Dan had iemand mijn kindje vast waarvan ik het goed vond, en dan gaf hij haar zomaar opeens door aan iemand anders! Waaronder inderdaad aan kinderen. Grr. Het is geen speelgoed! Ik stond er dan echt bovenop, klaar om bij het minste om geringste kikje mijn dochter weer te pakken en te beschermen. Maar ik probeerde mezelf wel zoveel mogelijk in te houden.
Na een tijdje ging ik ertoe over bij grote groepen bezoek/ zelf op een feestje zijn van tevoren afspraken te maken met bijvoorbeeld mijn ouders (bij hun verjaardag) of met het bezoek wanneer ze binnenkwamen: ze is vandaag wat onrustig/ ik wil niet dat ze van hand tot hand gaat/ wat dan ook.
Dan kreeg ik vaak wat fronsende blikken en daarna een soort lichte vorm van 'uitlachen' (niet zo extreem hoor), alsof ik een soort overbeschermend typje was.
Maar tegen die tijd kende ik mijn dochter van a tot z, en dacht ik, ja maar jullie kunnen me wat, als ik alles toe sta zit ik straks met een hysterische baby thuis.
Dus dan gewoon niet toegeven!
Mijn tip dus: wees zo relaxed mogelijk waar het kan (dat opa's en oma's hun nieuwe kleinkind willen vasthouden is logisch) maar weer bij anderen wat kritischer, geef dat dan van tevoren al aan, en soms dan stond ik het wel even toe mijn dochter op te pakken vlak voor ze weggingen, want dan was het maar eventjes.

 

Draag je kindje in een draagdoek op je buik. Zo kan niemand haar uit je handen grissen. En wij hebben de eerste weken heel weinig kraambezoek gehad, gewoon omdat de meeste mensen toch wel bellen als ze willen komen, en ik vaak de telefoon heb laten lopen. dat was niet eens altijd onwil; ik was te moe, of ik sliep, of ik was bezig met voeden / verschonen e.d.

 

heb er zelf totaal geen moeite mee. maar jij hebt de regie! en bezoek past zich maar aan.

 

Ik liet de kleine altijd in bedje liggen en als ze sliepen, sliepen ze. Mocht de visite bij het bedje kijken maar niet pakken! Ik vind, als ze wakker zijn en zolang ze het leuk vinden mogen ze van mij vast gehouden worden en als ze huilen niet. En als ze sliepen al helemaal niet... Als er dan bezoek kwam en de kleine lag boven te slapen zei ik "we kunnen zo wel ff kijken" en als het bijna fles-tijd was hadden ze geluk

Ons eerste kindje is ook met de vacuum gehaald en heeft thuis een aantal dagen pijnstilling gehad dus toen hebben wij hem zelfs alleen vast gehouden met voeden en verder niet...

 

Ik had en heb hetzelfde als jij hoor. Het ligt eraan wie het is, zoals opa/oma/tantes vind ik niet erg als ze door hun vast gehouden werd. Maar geen oudtantes of nichten van mijn man. Pas geleden was ik op een verjaardag en ik vroeg zachtjes aan mijn man of hij d'r even vast wilde houden. Het leek wel of iedereen opeens goed kon horen, want het werd gelijk een kippenhok daar. Alle nichten (rond de 40 jaar)wilden haar opeens vasthouden, terwijl ze mij normaal bijna niet aankijken. Eentje ging er zelfs gelijk al bij staan.... grrrrrrrr. Ik heb toen wel gelijk lachend (als een boer met kiespijn) gezegd dat het geen doorgeefbaby was. Dus ze heeft alleen bij die ene nicht gezeten.
De eerste tijd zijn wij apart naar verjaardagen gegaan, zodat er 1 iemand thuis bleef bij de kleine. Wij zeiden dan gewoon dat ze zo lekker lag te slapen, was ook vaak zo. Af en toe maken wij nog weleens die afweging. Is het een belangrijke verjaardag zoals van opa, dan gaat ze wel mee. Is het een drukke kinderverjaardag, dan ging ze niet mee. Zou ze nu wel gezellig vinden, denk ik. Ze wordt nu trouwens wel wat eenkenniger, dus ze wilt niet meer bij iedereen zitten.

 

Meid, ik begrijp je gevoel helemaal, een en al herkenning!!
Mensen denken dat pasgeboren baby een pop is, en handelen puur uit egoïsme omdat ze zo graag de baby willen vast houden!!! Ze bedenken niet dat de baby 9 maandenveilig in jouw buik gezeten heeft, zojuist het meest traumatische in zijn leven meegemaakt heeft, de geboorte.ze bedenken ook niet dat alle prikkels volkomen nieuw zijn, en dat ze nog amper wat kunnen zien.

Ik was hier ook doodsbang (drukte, vast willen houden) voor, maar heb helaas niet naar mijn gevoel geluisterd, met als gevolg een zwaar overprikkelde baby, na 1 dag terug in het zkh ivm verslikken baby, daar het advies gehad om de baby niet uit handen te geven, nou je had het bezoek moeten zien kijken/denken!
Nou toen nam mijn moederinstinct het over, soms wel moeilijk, maar ik heb er geen spijt van. Alleen onze ouders kregen hem vast, maar ook pas na 2 weken.En we hebben er een mail uit gedaan dat we het rustig aan wilden doen met bezoek/graag van te voren bellen. Nou ik weet dat er over gesproken is, maar ze doen maar.achteraf ben ik blij dat we zo gehandeld hebben, want we kwamen er met 5 weken achter dat ons prinsje doof was. Dus ook nu nog nog (hij is 11 weken) gaat hij de kring niet rond, hij is snel overprikkeld (hebben ook fysio, en deze gaf echt het advies een baby pas na 6 maanden uit handen te geven)maar wat ik ook zeg, het merendeel vind het maar raar/aanstellerig, nou ze denken maar!

Dus meid volg echt je gevoel, schijt aan de massa, want dat hebben ze ook echt aan jou, want wat je al zegt, je ziet ze denken.

Zo dat was een stukje onverwerkte frustratie van mij, sorry hoor..

Enne ik ga dus s avonds niet mee naar verjaardagen. Overdag als mijn zoontje goed in zijn vel zit wel, maar dan blijft hij in de wagen en de enige die hem beethoud ben ik!

Suc6 en volgt alstjeblieft je hart en je moederinstinct, deze liegt nooit!!

Xx

 

Meid, zeker voor jezelf opkomen. Ik snap dat het ook lastig is... vind ik zelf ook.. met name tegenover opa's en oma's... die willen de kleine ook zien... maar als jij als moeder je er niet prettig bij voelt, moet je dat gewoon aangeven.

En dat je haar wil oppakken en troosten als ze huilt.. ook zeker doen!!! Daar ben je haar moeder voor, om dat te voelen!

Je grenzen aangeven en vooral heel veel genieten van die kleine!

 

Herken het wel een beetje. Ik heb de kleine wel gewoon vast laten houden (had ook geen goede reden dit niet te laten doen) maar bij sommige mensen had ik gewoon zoiets van ik hou hem liever bij me. Ook moesten we naar een bruiloft (zwager en schoonzus) toen de kleine twee weken was en dit was zeeeeer slopend emotioneel gezien. Iedereen wilde hem vast houden en ik was net een leeuwin in een kooi maar durfde ook geen nee te verkopen. Ik was gesloopt na die dag.

Als hij huilt en hij zit bij een ander wil ik hem nog steeds over nemen. Ik ben zn moeder dus ik troost hem! Of zn vader naturlijk.... Maar liefst wil ik hemmdan zelf gewoon tegen me aan houden enntroosten, dat gevoel zit zoooo diep. Hoop ergens wel dat dat ooit minder wordt...

 

Ik herken het helemaal! Vond het vreselijk als een ander m'n zoon vast hield! En als ik er dan wat van zei werd er om gelachen of was ik een overbezorgde moeder. Zelfs als ik met mijn man afsprak dat hij bij deze visite ronde lekker in de box bleef, en iemand aan m'n man vroeg of ze hem er uit mochten halen zei mijn man ja doe maar hoor! En als ik dan zei nou liever niet, werd er gezegd ahh joh maak je niet zo druk, het is maar voor ff! Echt te gek voor woorden! Ook nu nog de nodige frustraties bij vooral de schoon familie. Als ze toevallig langs komen en hij ligt in de box te slapen, wordt er net zo lang tegen hem gepraat of wordt er in z'n zij gekriebeld tot hij wakker wordt. En waar m'n schoonmoeder een handje van heeft, z'n speen uit z'n mond trekken! Wordt gewoon weer boos als ik er aan denk.. Ik kan er weinig van zeggen, want m'n man staat aan de kant van z'n ouders en broertje, en mijn mening wordt opzij geslingerd. Dus echt meid, sta op je strepen, en als je iets niet wilt, doet het niet! weet hoe je je voelt, maar uiteindelijk zit jij met een huilende babY!

 

Misschien haar wel laten langskomen? En haar dan gewoon uitleggen face to face waarom je haar nog niet uit handen kan geven (inbakeren enz). Een 15jarige moet dat in mijn ogen wel kunnen snappen