Er is een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat ik er was. zondagochtend vroeg werd ik wakker van een zeurderig gevoel in mijn onderrug. k ben wat gaan drinken en bidden. K gaf alles aan God. Toen ik weer in bed lag, wist ik dat t opnieuw mis was. de krampen, pijn en daarna ook t bloedverlies. T was meteen duidelijk. k ben wel gewoon naar de kerk geweest. En tijdens het zingen liet God mij opnieuw een beeld zien. Hij was met mijn dochter. en Hij had een babytje op zijn arm en zei tegen Hannah: kijk eens Hannah, dit is jouw zusje. Ik heb er vrede mee dat ze bij Jezus zijn, allebei. En allebei samen mogen opgroeien in de hemel, maar dat maakt t verlies niet kleiner, niet makkelijker. Misschien iets acceptabeler. K ben verdrietig, maar blij dat God ze een beter leven biedt dan ik ze ook zo kunnen bieden. En daarnaast weet ik dat ik mijn beide dochters weer zal zien, zodra k in de hemel kom. tot in de eeuwigheid, wat maken die paar jaar dan nog uit??? Tuurlijk ga k ze missen. Dat doe k al. Maar in de hemel zal ik ze altijd zien! Toen ik het Michael vertelde hing hij een lulverhaal op over dat hij bang is dat ik geen kinderen kan krijgen omdat ik met hem ben en hij denkt dat hij een vloek over zich heeft. Ik krijg het niet uit zn hoofd. Hij zei ook dat hij me mijn kinderen gunt en dat hij dat niet in de weg wilt staan. Wat ik ook doe, wat ik ook zeg, k krijg t niet uit zn hoofd. Zondag heeft hij onze relatie verbroken. Een kennis van me zegt dat hij dat dan wel heel makkelijk doet. Is zo, ben ik het helemaal mee eens. Maar ik heb wel genoeg aan mn hoofd om over te denken en te piekeren. Ik hoop dat hij nog gaat inzien dat hij fout zit. En dat t evengoed nog goedkomt. Maar das afwachten. En tot overmaat van ramp, was ik woensdag aan t werk, en miste een traptree. Ik ging finaal door mn enkel. Ik ben eigenwijs door wezen werken (op de stoel achter de kassa). wel veel gekoeld en tog mn poot omhoog... Gaat nu wel beter, maar alles bij elkaar.. Ben ik tot de conclusie gekomen dat dit egt mijn week niet is... K hoop dat t snel over is!!!
Woh Karin, wat een verhaal ineens!!! Ik kreeg een brok in mijn keel zoals je beschreef dat je dochtertjes bij God zijn... En ook nog je relatie stuk... het zal allemaal wel moeilijk voor je zijn! Heel veel sterkte met alles!
Hoi Karin, Wat een verhaal. Wat mooi hoe jij steun vindt in God. Ik hoop ook dat God jou de kracht geeft om dit verlies te verwerken en jou man/vriend laat inzien dat het wel goed komt tussen jullie. Heel veel sterkte, liefs Hope
Och meis, wat een naar verhaal zeg. Ik weet niet goed wat te zeggen. Je klinkt zo kalm ondanks de nare dingen die je beschrijft. Ik hoop voor jou dat je leven spoedig weer een positievere wending krijgt. Sterkte!
Hi Stitchkaatje, Wat een verhaal en mooi dat jij de kracht bij God kan vinden. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe deze komende tijd. Ik geloof op mijn eigen manier (ga niet naar de kerk en bid om mijn eigen manier)...ben van huis uit R.K opgegroeid (ik geloof wel dat er wat is, maar of het God, Buddah, Allah is, er is gewoon wat, volgens mijn visie), echter ben ik mij geloof in "mijn God"verloren, wel heb ik het idee dat mijn kleine onder de hoede van mijn oma is (is in december'2jr overleden, en ik droomde over haar de nacht voordat ik mijn kindje verloor) en ik weet zeker dat hij/zij in goede handen is. Daarom bewonder ik jou dat jij dit gevoel nog wel hebt ondanks alle narigheid...wees daar trots op en jij komt er wel, en ik hoop dat je het allemaal snel een plekje kunt geven. Ga je goed en ik hoop nogmaals dat het snel beter met je gaat... Liefs Silla
dankjullie voor je steun. Hoe verbazingwekkend t ook is, ik ben er ook heel rustig onder en vredig. ik weet dat mijn beide dochters in de hemel zijn. Wat wil ik nog meer voor ze??? Tuurlijk had k ze hier maar wat graag bij me willen hebben, maar God heeft ze veel meer te bieden in de hemel dan ik hier. En als ik over een tijd zelf naar de hemel ga, zal ik altijd bij ze kunnen zijn. Liever mijn dochters hier een paar jaar moeten missen, en ze in de eeuwigheid zien, dan andersom. Tuurlijk ik mis ze, ik had ze vast willen houden, met ze naar de speeltuin willen gaan, in bad willen doen, ze naar school brengen, door t park lopen met een wagen, alles... maar die tijd gaan we inhalen in de hemel!
Wat een vreselijk verhaal! Ben wel erg blij dat je je steun in God vindt. Ze zijn in goede handen... Is je vriend al tot inzicht gekomen?
nee en k verwacht ook niet meer dat dat gaat gebeuren. maar t gaat op zich heel goed dus... misschien is t wel t beste zo!
Lijkt mij ook meid, je hebt nu even genoeg te verwerken, en als hij je daarmee laat zitten... tsja daar heb ik zo mijn ideeën over. Ga verder zoals je nu doet, klinkt mss nu een beetje cru maar je bent nog jong en ik geloof dat alles zijn reden heeft om te gebeuren dat zie je nu nog niet maar over een paar jaar zul je zien dat het zo heeft moeten zijn. Je geluk komt nog, is nu nog niet te zien maar ik heb dat zo ervaren. Toen ik jong was een hele slechte relatie gehad, ben weggegaan bij hem en bleek later zwanger wilde het kindje heel graag houden om iets te hebben om van te houden, had namelijk al veel ellende meegemaakt. Maar nee na 9 weken een miskraam, ik was er helemaal kapot van wilde niet meer leven niets. Nu 10 jaar later heb ik een geweldige relatie 2 schatten van kinderen en ben ik zwanger van de 3de. Als ik al een kind had gehad van een ander was dat veel moeilijker geweest denk ik, en door dat kind hd ik altijd een link gehad met een andere man en zoals ik het nu zie had ik dat denk ik heel moeilijk gevonden. Ik ben blij dat je ergens steun in vind, en dat je weet dat je kinderen veilig zijn en op je wachten. Maak nu je eigen leven mooi, volgens mij kun jij dat wel
Helemaal mee eens, Ayla. Wanneer jij weer helemaal vrolijk en gelukkig in het leven staat zul je terug kijken op deze tijd en denken, wat is er veel veranderd en wat ben ik nu gelukkig vergeleken met toen. Ik ken je (ex) vriend niet, maar ik denk dat als hij echt goede bedoelingen had, hij er nog wel voor je zou zijn en pas wanneer jij er aan toe zou zijn hij je zou laten gaan. Ik denk overigens dat jullie nog zo vroeg in het traject zitten dat er voor nu helemaal niet dergelijke conclusies getrokken hoeven te worden als hij heeft gedaan, maar dat terzijde. Als mijn conclusies voorbarig zijn, soory daarvoor, nogmaals ik ken jullie niet en dit is wat ik denk n.a.v. de info die jij in een paar zinnen hebt gegeven en dus niet een compleet plaatje. Succes meis en veel sterkte
ik vind dat jullie helemaal gelijk hebben. Ik denk dat er meer achter zit da alleen die miskraam. Maar ik heb eerlijk gezegd geen zin om me daar druk om te maken, de situatie is al moeilijk genoeg. En k heb al heel veel steun van mensen om me heen en put veel steun uit mn geloof. Ik vind t wel best zo. En ook omdat ik in God geloof: het had nog niet zo moeten zijn, er komt iets anders. Net als wat Ayla zegt: t zou veel moeielijker/anders gegaan zijn als ik toen wel mn kindje gehad had. Dat idee heb ik ook. Ik heb er rust mee. Ik zal mijn kindjes weer zien en tuurlijk mis ik ze, maar dat komt wel weer goed. en de toekomst heeft nu andere dingen te bieden.
Erg fijn te lezen dat je zo'n positieve kijk hebt op al deze negatieve gebeurtenissen. Knap dat je je niet druk probeert te maken om zaken die er niet toe doen en je alleen probeert te richten op wat voor jou belangrijk is... nogmaals, sterkte