Moeite met zwangerschap zusje

Spreek met haar! Kent zij jouw gevoelens hierover? Misschien denkt zij dat omdat jij niet over je miskraam praat, dat je het liever alleen verwerkt?

 

Heel herkenbaar. Tijdens mijn MA eerder dit jaar waren mijn jongste en oudste zus zwanger. Ook zij hielden totaal geen rekening met onze gevoelens en verdriet. Alleen maar over de baby praten, echo foto's naar mij sturen terwijl ik had aangeven dat ik deze op dat moment even niet kon zien omdat ik teveel verdriet had van ons verlies. Ik heb met de tweede miskraam gevraag of ze wel rekening wilde houden met de miskraam. Gevolg dat mijn oudste zus er rekening mee hield en mijn jongste zusje boos werd en we geen contact meer hebben. Ik denk dat mensen niet begrijpen hoeveel impact het heeft. Mijn jongste zusje is direct zwanger geworden en mijn zus 'per ongeluk' terwijl wij al bijna 2 jaar hopen op een 2e wondertje.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat er begrip zal zijn als je probeert uit te leggen dat het moeilijk is voor je.

 

Helaas herkenbaar. Je hebt zo veel verschillen in begrip dat mensen kunnen tonen. Vaak als ze zelf zoiets hebben meegemaakt is er meer begrip. Ik vind het persoonlijk van je zusje erg ongevoelig, maar ja, wie ben ik. Mijn schoonzusje bleef destijds echo foto's over de familie app gooien en vervolgens werd mij ook nog eens kwalijk genomen dat ik nooit eens reageerde. Maar toen zij een biochemische zwangerschap had was de wereld te klein. Ik heb haar toen wel regelmatig gevraagd hoe het ging overigens, maar het is toch eenzijdig.

Overigens denk ik dat het het beste is om het bespreekbaar te maken. Misschien heeft ze echt niet door hoe zwaar het voor je is en als je het eenmaal kenbaar maakt, dan ze je de ruimte geven die je nodig hebt..

 

Hier hetzelfde; wij zijn nu precies 2 jaar bezig om zwanger te worden. In april 2015 spontaan zwanger: miskraam bij 6-7 weken. Heel verdrietig, maar mk komen zo vaak voor, voelde echt als pech. We hebben het even losgelaten en bleek eind augustus opnieuw zwanger, zo blij! Eerste echo was goed, maar termijnecho niet meer. Ik haal me nu echt in mn hoofd dat er wat moet zijn waarom het 2x misging en het zwanger worden eerst niet lukte en en vooral heel bang dat het ons nooit lukt om zwanger te blijven.
Na de eerste echo bleek mijn zusje ook zwanger, ronde 1 direct raak. Net zover als ik was. Ben heel blij voor haar, maar heb nu toch even afstand genomen. Kan het gewoon niet aan om met bv sinterklaas blije babyverhalen te horen en echoplaatjes te zien.

 

ik denk dat je het wel aan moet geven dat je het moeilijk hebt met de leuke vrolijke babypraat.
en dat je wel erg blij bent voor je zusje natuurlijk.
misschien weten ze ook niet hoe ze met jou en jouw verdriet om moeten gaan?
maar iig praat er over

 

@Cactusje: dat weet ze uiteraard al, maar ook zij vind het lastig om met deze situatie om te gaan. Zij was ook echt heel blij dat we samen zwanger waren....

 

Ik heb hetzelfde meegemaakt vanuit de andere kant.
Ik was al zwanger toen mijn oudste zus een miskraam kreeg.
Zelf wist ik niet goed hoe ik er mee om moest gaan maar ik wist wel dat ik nu niet vrolijk de echo foto's over de familie app moest gooien.
Ik probeerde mijn groeiende buik te verbergen voor haar en dat soort dingen..
Uiteindelijk hebben we samen een paar keer goed gepraat over wat we nu dachten en hoe we ons voelde en toen is het langzaam aan voor ons allebei wat makkelijker geworden om met de situatie om te gaan.
Maar het belangrijkste is samen praten!

Het is nu bijna 10 weken geleden dat ze een miskraam heeft gehad en nu begint ze langzaam aan weer blij te zijn om het feit dat ze tante word.
Maar ik besef mezelf ook erg goed dat als de kleine er straks is ze misschien weer terug de pijn beleeft van haar miskraam. En daar probeer ik -zo goed en kwaad als het gaat- rekening mee te houden.

Hopelijk kunnen jullie samen een oplossing vinden waarmee jullie beide blij mee kunnen zijn.

 

Wat vreemd eigenlijk dat er geen rekening mee gehouden wordt. Je zou toch denken dat men automatisch begrijpt dat je even niet zit te wachten op alle echo's e.d.? Maar kennelijk niet en dat vind ik zwaar teleurstellend. De impact van een miskraam is zo groot en dan moet er eea verwerkt worden. Dat er veel mensen zijn die er vanuit gaan dat je daar wel even overheen stapt vind ik heel jammer.

Ik snap je helemaal iig en wens je veel sterkte mt het verlies meid!

 

Ik herken het niet.... in de week dat ik mn tweeling verloor (pcos lange traject) hoorde ik van mn zusje dat ze zwanger was van haar 2e kind.... ik vond het juist fijn om bij alles betrokken te zijn ging met haar naar echo's en afspraken.... nee ik heb t nooit als vervelend ervaren.... en zelfs week voor de geboorte van haar dochtertje had ik een Missed abortion....en nog steeds geen vervelend gevoel. Iedereen is anders... maar als je zwnager bent dan vertel je graag over je echo's etc en praat je graag over baby's dat hoort er nou eenmaal bij... dat betekend niet dat ze het niet erg voor je vinden... ik heb mn zusje gezien toen ik mn tweeling had verloren de pijn voelde zij ook ze was helemaal ziek van ...ik heb enorme steun aan haar gehad... Toen ze die week later test deed en mij vertelde kwam mijn verdriet natuurlijk naar boven en dat begreep ze maar ik was zo blij voor haar, dat ik mn verdriet snel vergat.... Wat mij is overkomen was mijn lot en heb t meteen geaccepteerd.(hiermee zeg ik niet dat jullie het niey accepteren ik vertel gewoon mijn verhaal)

 

Ik heb ook aan de andere kant gestaan.... en dat is ook echt niet leuk. Ik en mijn kind werden voor rotte vis uitgemaakt door mijn schoonzus. Ze heeft letterlijk gezegd dat ze niet blij kan zijn voor ons en hoopte dat het ook mis zou gaan.... na de geboorte moest ik van mijn schoonfamilie horen hoe verdrietig mijn zwager en schoonzus waren dat Liam geboren was.... erg leuk 2 dagen na de bevalling...nu is ZL 10 maanden en ze heeft hem 1 keer gezien want ze vind dat te pijnlijk. Die keer dat ze mijn zoontje heeft gezien deed ze net alsof hij lucht was.... je snapt dat ik klaar met haar ben (om meedere redenen maar dit was de druppel)

Nu is dit een heel ander verhaal dan de jouwe maar je weet niet wat er in de hoofden van mensen omgaat totdat je erover praat, grote kans dat mensen zich geen houding weten te geven namelijk

 

NPS: dat is heel erg vervelend en ik begrijp het heel goed dat je daar verdrietig om wordt. Het is gewoon moeilijk om om te gaan met andere succesvolle zwangerschappen als je zelf zo'n verdriet hebt.

Dat je vriend is weggegaan vind ik echter niet te verwijten aan je zus, maar aan je man. Hij had gewoon 'nee' moeten zeggen ipv jou alleen achter te laten.

 

Jemig, dat is wel het andere uiterste, zeg. En totaal idioot van je schoonzusje. Wat een egoïst. Nee, ik heb nooit gewenst dat de zwangerschappen van mijn schoonzusje of zus mis zouden lopen, hoe moeilijk ik het ook vond. Dat wens je niemand toe! Wel heb ik soms gedacht: wist je maar hoe het voelde, maar daarmee bedoelde ik niet dat de zwangerschap mis moest gaan. Ik zocht gewoon erkenning zeg maar.

Ik zou zo iemand als jouw schoonzusje ook echt niet nodig hebben in mijn leven, zeg. Vervelend dat het voor haar niet goed is gegaan, maar dit is absoluut een "zieke" reactie naar mijn idee.

 

Mee eens, en je had meer voor jezelf moeten opkomen. Als mijn man zei: ik ga helpen verhuizen. Had ik gezegd: ben je wel lekker bij je hoofd???! Bij mijn curretage en daarna mocht hij me echt even steunen

 

Ik denk ook dat je je vriend voor een belangrijk deel aan moet kijken op het feit dat hij er niet voor je is geweest bij de currettage. Een volmondig NEE had hij moeten geven lijkt me. Tuurlijk is het ook ongevoelig van je zusje hoor! Maar als ik het zo lees is zij ook eigenlijk nog bezig met volwassen worden......... Een kind dat een kind krijgt?

 

Ik zou het toch eens bespreken met haar. Als je moeder er steeds tussen komt dan zou ik het zonder je moeder erbij bespreken.
Als je het moeilijk vindt kun je ook een brief schrijven over hoe jij dit alles beleeft (hebt). Succes!

 

Ook voor mij helaas herkenbaar. Mijn schoonzusje is zwanger, als mijn zwangerschap goed was gegaan, liep zij 4 weken op mij voor. Sowieso een enorme confrontatie om haar buik te zien, laat staan alle verhalen, echo foto's, de dagelijkse FB berichtjes ect. Ik vind het fijn voor hen dat hun 2e wondertje gaat komen en dat alles goed gaat, maar had het ook fijn gevonden als ze eens informeerde naar hoe het voor ons is.

Sterkte!

 

hmm... krijg nu eigenlijk een beetje het gevoel dat het je zusje eigenlijk niet veel interesseert dat het bij jou helaas is mis gegaan.
misschien nog een beetje teveel met zichzelf bezig?
ik was zelf ook 19 toen ik(bewust voor gekozen samen met toen nog vriend nu ml) moeder werd en ook heel gezellig tegelijk met mijn oudere zus zwanger maar ik kan me niet voorstellen dat ik zo tegen mijn zus zou doen als het bij haar mis gegaan was.
misschien ook met je moeder erover praten dat je het moeilijk hebt met het gedrag van je zusje.
als zij nog thuis woont kan je moeder er weer met haar over praten dat het op zn zachtst gezegd niet erg netjes gedrag is.