Nou sorry hoor, maar zo denkt zo'n kleintje helemaal nog niet! Sorry dat ik het zeg, maar ik vind het in de buurt komen van mishandeling...je laat je kind toch niet zo rondlopen? Het lijkt mij eerder een machtspelletje van jou. Je kind heeft begleiding nodig...niet straf?!
pffff, wat kent iedereen andermans kinderen toch goed! Ik sta daar altijd zo versteld van dat mensen beter dan de ouders weten wat een kind bedoeld, zich voelt en ermee wil zeggen..... Iedereen moet doen wat het beste bij het kind pas. Dat geneuzel over positief en negatief negeren en dan vervolgens de "gaat vanzelf beter". Nou dan ook maar nooit meer nee zeggen, gewoon negeren haha. Gek he dat tegenwoordig zo weinig kids meer fatsoenlijk zijn opgevoed. Sommige dingen gaan niet vanzelf bij bepaalde kinderen! Hiermee zeg ik overigens niet dat ik het wel of niet goed vind mbt het broekplassen. On topic; Hier heeft het maar heel kort geduurd. Dit terwijl onze zoon autisme heeft. Dus super knap van hem! Hij was en is nog steeds verliefd op zijn zusje, de liefde straalt gewoon van de foto's, zo leuk. Maar zocht ook de grenzen bij mij op. Ik heb overigens ook 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en hij was hiervoor altijd bij mij. De grenzen waren ineens allemaal weg voor hem. Gelukkig ben ik altijd heel consequent bij hem geweest dus met 3 weken was alles bij het oude. En het geluk was ook dat onze kleine meid 2 hobby's had dat was eten en vooral heeeeel veel slapen. Dus ik had alle tijd voor onze zoon. Ik moet wel zeggen dat ik mij twee slagen in de ronde werk maar dat hij nog steeds evenveel aandacht krijgt als voor de geboorte van onze dochter. Mede mogelijk gemaakt door onze dochter die vanaf 9 weken van 19:00 tot 07:00 doorsliep. Ik snap wanneer die omstandigheden met een tweede anders zijn er veel minder mogelijk is en het soms langer kan duren.
Dankjulliewel voor de reacties, fijn om te weten dat we niet alleen zijn hierin. Natuurlijk begrijp ik dat voor onze peuter de wereld op de kop staat, maar we doen ons uiterste best om haar zoveel mogelijk aandacht te geven en haar te betrekken en te laten helpen bij de verzorging van de baby. Het maakt me gewoon verdrietig als ze een uur lang schreeuwt als ze naar bed moet, of als ze gewoon echt niet luistert, op welke manier we iets ook zeggen of vragen. Voor deze zwangerschap zijn we een kindje verloren en ben ik in een depressie geraakt. Net toen we besloten om de wens voor een tweede kindje even op te schuiven, kwamen we erachter dat ik zwanger was. Helaas verliep ook deze zwangerschap helaas niet echt soepel. ik was zwanger van een tweeling, maar we zijn meteen in het begin een kindje verloren. Daarbij is de depressie de hele zwangerschap niet echt weg geweest en kreeg ik vanaf week 14 ernstige bekkeninstabiliteit, waardoor ik nauwelijks nog mobiel was. Nu ik bevallen ben voel ik me net zo labiel als voor deze zwangerschap, dus ik heb gewoon moeite om alles te relativeren. Het is dan fijn om te lezen dat er zoveel mensen meeleven. Senna84, jij schreef dat ieder kind anders is, en dat een bepaalde strategie niet op alle kinderen toepasbaar is. Daar ben ik het volledig mee eens, vandaar dat het fijn is om te lezen hoe iedereen afzonderlijk deze situatie heeft aangepakt!
Het klinkt alsof jullie al een hele pittige tijd hebben meegemaakt 2ekindjewelkom. Niet alleen de wereld van jullie peuter staat op zijn kop, die van jullie ook. Zij zit misschien niet lekker in haar vel, maar jij ook niet. Je hoeft je er niet voor te schamen als jullie aanpak misschien niet altijd 100% volgens het boekje is. Probeer het zo goed mogelijk te doen als gaat.
Dankjewel voor je lieve reactie Tupp, ik doe inderdaad mijn best. De zwangerschap had t scherpe randje van mijn depressie afgehaald, maar nu de kleine er eenmaal is, ben ik bang dat ik een terugval krijg. Mijn man houdt me scherp in de gaten, en ikzelf weet ook wanneer ik aan de bel moet trekken, gelukkig. Gisteren ging het redelijk hier. Ze is lief gaan slapen en heeft overdag ook lief gespeeld. Hopelijk zitten we weer in een stijgende lijn nu
Herkenbaar. En babymeisje huilt l alleen maar dus ben continu met haar bezig. Zoomtje zit meer achter de tablet en tv dan goed voor hdm is maar heb geen optie.
Heel herkenbaar! Ze vindt haar zusje ook erg lief maar naar ons toe, krijsen, met eten gooien, niet luisteren, om alles huilen..... Dingen die we helemaal niet kennen van haar. Nu krijgt ze echt veel positieve aandacht, mijn man maakt ook veel tijd voor haar en ik probeer haar zo veel mogelijk te betrekken en ook 1op 1aandacht te geven. Denk echt dat het tijd nodig heeft.
@2ekindjewelkom: wat een heftig verhaal, misschien dat je dochtertje aanvoelt dat jij ook niet lekker in je vel zit ( wat volkomen normaal is na alles wat je hebt meegemaakt) Wat al geschreven werd hier: probeer zoveel mogelijk te doen wat jou goed lijkt. Ik ben de laatste 2 weken ook constant aan het zoeken hoe ik het allemaal moet doen, maar ik besef me eigenlijk iedere dag meer dat ik als geen ander weet hoe m'n kinderen in elkaar steken en dan kunnen er wel allemaal "regeltjes" zijn hoe het wel en niet moet, maar als je je gevoel volgt komt het allemaal echt wel goed. En tuurlijk schiet ik weleens uit m'n slof tegen m'n dochter, maar dit ben ik. Als ik heel geforceerd probeer de leuke lieve moeder uit te hangen, terwijl ik zelf moe ben en niet lekker in m'n vel zit werkt het bij mij alleen maar averechts. Dan loop ik op m'n tandvlees en kan dan ineens ontvlammen om niks. Dan maar eerlijk naar m'n dochter toe benoemen dat ik moe ben en dat ik soms wat sneller boos wordt, maar ik merk aan mezelf dat dit bij mij beter werkt en ik wat minder ontvlambaar ben Doe gewoon wat voor jullie werkt en probeer alle goedbedoelde adviezen mee te nemen, maar pin je er niet op vast. Uiteindelijk wordt alles makkelijker, t is voor iedereen nog even wennen. Komt echt goed meid!
Heel mooi verwoord pooh82! Zo denk ik er ook over. De afgelopen weken heb ik weleens jankend van schuldgevoel op de bank gezeten als mijn oudste eindelijk op bed lag en ik die dag kwaad op haar geworden was, maar ik ben ook maar een mens en mijn dochter prikt sowieso door geforceerd gedrag heen. Ik heb ook gemerkt dat het beter werkt als ik zeg dat ik gewoon moe ben en niet boos.
Heel herkenbaar! Grote zus is hier ook erg lief voor dr broertje maar ook jaloers heb ik het idee als hij op bed ligt is ze super lief en speelt ze lekker ligt hij beneden in de box of wipstoel is er geen probleem maar zodra hij de fles krijgt is het drama dsn zet ze het huis op de kop. Ze wilt ook steeds alles wat haar broertje heeft zoals de box speeltjes de fles schone pamper. Ik baal er ook zo erg van dat ik haar steeds weer moet corrigeren en boos moet worden
ochjee je meisje heeft duidelijk grenzen nodig. Daar is ze naar op zoek lijkt wel, juist dwars enzo omdat ze niet zo goed weet wat mag en niet mag, nieuwe situatie.. eigen ontwikkelingen die ze doormaakt, het valt ook allemaal niet mee voor d'r. En voor jou als mama helemaal niet. Niet leuk om haar de hele dag te corrigeren en je voelt je misschien een slechte mama maar dat ben je echt niet! Het is niet leuk maar juist goed voor haar. Op een gegeven moment zal ze weer rustiger worden. En haar bij dingen betrekken zal misschien ook wel helpen. En voor jou een digitale knuffel want het is gewoon zwaar!
Heftige tijd hoor, kan me goed voorstellen dat het gedrag van je dochter je nu echt heel zwaar valt. Goed om te horen dat je ook de positieve kant blijft zien! Onze dochter was niet heel dwars eigenlijk maar het heeft wel enorm geholpen dat ze mocht helpen bij haar broertje het flesje vast te houden, helpen boeren, op een kruije naast het badje staan en met water flodderen. De eerste weken wilde ze ook heel nadrukkelijk mijn aandacht, optillen ging natuurlijk niet maar lekker op schoot een boekje lezen kan natuurlijk wel. Dus wat toch echt helpt: positieve aandacht en fysiek contact. Uiteraard ook grenzen stellen als dat nodig is. En zorg dat je zelf je rustmomenten pakt waar dat kan, zonder slaapgebrek ziet de wereld er heel wat beter uit.