Hallo allemaal, Ik ben 32 en net een relatie van 2,5 jaar achter de rug met iemand die al langere tijd depressief is en in mijn ogen niet echt gemotiveerd is om er iets aan te doen. Een aantal weken nadat wij echt uit elkaar zijn gegaan, apart zijn gaan wonen, ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Nu ondertussen 12 weken.... en wat is het lastig om ervan te kunnen genieten met alle stress en verdriet dat er nu bij komt kijken. Ben wel echt blij met een mini mensje in me maar ik heb altijd het plaatje papa en mama gezien en nu ben ik een alleenstaande mom to be. Mijn ex wil er wel betrokken bij zijn, maar daar kan ik mij nu nog weinig bij voorstellen...heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in aangezien hij de afgelopen jaren ook niet echt aan zichzelf heeft gewerkt... in mijn ogen heeft hij zich neergelegd bij zijn depressie. Zijn er meer meiden in deze situatie of soortgelijke situaties ... ??? Moet zeggen dat het al erg oplucht op het allemaal eens in een bericht te zetten.
ja mijn schoonzus met mijn broer... zij hebben dan nu samen een dochter van 12 jaar, maar mijn broer is al heel lang deprissief..drinkt heel veel, gelijk als hij thuiskomt schenkt ie in.. hij heeft in 1995 in srebrenica gezeten en heeft daarvan een klap gekregen..geestelijk.. hij heeft ook steeds heel veel kritiek op mijn schoonzus..ze gaan al jaren met elkaar en er is het eea gebeurt..nu wijst hij continu naar de fles en zijn vinger naar haar..het is erg moeilijk voor haar en zij wil het liefst gewoon gelukkig zijn met hun dochter en desnoods ook met hem, maar hij is gewoon depressief..hij woont bij haar in, heeft de kracht niet om iets voor zichzelf te zoeken en heeft een dochter..en dat maakt het ook zo moeilijk voor mijn schoonzus..het is gewoon een moeilijke situatie..
Mijn ex vriend was ook altijd depresief. Altijd chagerijnig en prikkelbaar. Tuurlijk had hij soms ook goede momenten. En ik heb het 5 jaar met hem uitgehouden (hoe dom ben ik...). Hij werd verliefd op een ander en heeft mij het huis uit gezet. Samen met mijn dochtertje van 2 jaar. Uiteindelijk ben ik er heel blij om dat we van elkaar "af" zijn. Alleen heb ik er zeer veel spijt van dat hij mijn dochtertje erkend heeft. Dat geeft hem recht op om haar te zien. Hij heeft een vreselijke (aso) familie. Veel roken, drinken, groffe taal. Geen stabiele basis. En dat merk ik ook altijd aan mijn dochtertje als ze weer een weekend bij hem is geweest. Complete gedragsverandering! En dat duurt 2 dagen voordat ze weer de "oude" is. Dus hou er rekening mee dat het kindje ook bepaalde trekjes van de vader kan overnemen.
Ik denk dat je moet doen wat jou op dit moment het beste lijkt. En dat je pas tegen het eind van je zwangerschap aan erkenning moet denken omdat je nu nog geen vooruitgang ziet. Het belangrijkst is dat je probeert te genieten van je zwangerschap ondanks alle stress. er groeit een mooi wondertje in je en die kan niet zo goed tegen stress. Hopelijk beseft hij door dit dat hij echt aan zichzelf moet gaan werken en dat je er voor het kind samen het beste van wilt maken door de juiste afspraken te maken.
Mijn raad in deze is om gewoon naar je zwangerschap toe te groeien, nu is het allemaal nog pril en erg ontastbaar allemaal maar als je zometeen een beetje verder bent dan ga je toch een band ontwikkelen met het kindje en misschien dat je dan beter in staat bent om beslissingen te nemen. Ik zou verder niet te veel van hem verwachten maar het lekker zelf doen zolang hij toch geen initiatief neemt om er samen iets van te maken. En echt als jij een goede moeder bent dan zal je kindje niets te kort komen hoor, veel liefde en een stabiele thuisbasis is wat telt!
Wat vervelend dat je in deze situatie zit. Deels ook herkenbaar,alleen dan iets anders. Hier ook een vader die weinig doorzettingsvermogen toont,zich nergens voor in zet om iets van zijn leven te maken. Afspraken op het laatste moment afzeggen en dergelijke. Hier is mijn zoontje niet erkend,wel probeer ik het contact te behouden,wat zeer moeilijk gaat met iemand die zich niet aan afspraken houdt. Wat mijn tip dus is,ga zelf voor een stabiele basis,laat niks merken ter zijne tijd aan je kindje over je frustratie richting de vader,daar komt het kindje ooit zelf achter en dat is beter dan dat ze een richting in geduwd worden.Wat betreft het contact,laat hem zich aanpassen aan jou,en als aan zijn kant afspraken niet nagekomen worden,neem dat aan voor kennisgeving. Ik vertel mijn zoontje al niks meer,omdat het vaak niet door gaat en hij daardoor zich niet rot hoeft te voelen. Ik wil je heel veel succes en sterkte toewensen! Doe wat je hart je ingeeft,je moedergevoel neemt het vast van je over!
Oh,en trouwens,erkennen kan altijd nog! Ook al is het kindje al lang en breed geboren. Kijk het aan,ontpopt hij zich als een leuke verantwoordelijke vader kun je altijd nog laten erkennen!
Hoi Hester, Ik zou hem voor het blok zetten: laat hem maar bewijzen dat hij iets aan zijn moods wil laten doen, en dat hij het de moeite waard vind om voor dit ouderschap te vechten. Doet hij er niets aan, dan lijkt het mij beter om zelf dit wondertje groot te brengen. Ik heb natuurlijk makkelijk praten, want er komen ook gevoelens vanuit jou voor hem bij kijken, maar denk aan wat het beste is voor je kindje!
Lieve Hester80, Ik herken me zo in jouw verhaal. Behalve het depressief gedeelte. Mijn vriend en ik waren 4 weken uit elkaar toen ik zwanger bleek te zijn. Inmiddels al bijna 21 weken. We hebben gepraat en besloten om er toch voor te gaan. Mocht je behoefte hebben aan een uitgebreider verhaal stuur me even een PB.