Hallo allemaal, Mijn eerste berichtje op het forum Ik ben nu 22 weken zwanger en ben dolgelukkig met het kleine leventje! Maar de situatie had ik heel graag anders gezien... Mijn verhaal: Na een relatie van ongeveer een jaar, liet mijn vriend van de een op de andere dag niks meer van zich horen. Hij reageerde niet meer op mijn berichtjes en nam mijn telefoontjes niet aan. Ik probeerde hem uit mijn hoofd te zetten, door maar zo min mogelijk aan hem te denken en toch enigszins mijn leven verder op te pakken. 3 maanden later (een maand geleden) kwam ik erachter dat ik zwanger ben ♥! Omdat ik met niemand anders naar bed ben geweest, weet ik dat het van mijn ex is. Gelijk een echo gehad, waaruit bleek dat ik al ruim 18 weken zwanger was ... Het was dus niet gepland, maar kleintje is echt de mooiste verrassing ooit! Ik heb meteen mijn ex gebeld om het te vertellen. Hij schrok heel erg en zei direct dat hem dit niet uitkwam, dat hij een ander heeft en te druk is met zijn leven... Hij vroeg of 'het' niet weg kon. Even later belde hij en maakte zijn excuses voor zijn botte reactie. Hij zei dat hij erg was geschrokken, maar zijn verantwoordelijkheid wil nemen en dat ik me geen zorgen moest maken. Een paar dagen later is hij naar me toegekomen en hebben we gepraat. Hij had erover nagedacht en wil er zijn voor het kind en mij helpen zover hij kan. Ik probeer hem overal zoveel mogelijk bij te betrekken en hem op de hoogte te houden (hoewel ik daar soms ook moeite mee heb en hem niet wil lastigvallen). Hij begon eraan te wennen en vond het al snel niet meer erg, zelfs wel leuk (volgens mij) om papa te worden. We zijn samen geweest voor een 2de echo en hij stelde veel vragen en vond het ook heel mooi en bijzonder om te zien. Het contact tussen ons verloopt goed. Er is geen sprake van ruzie, verwijten of andere nare situaties. Het is een goede man, niet gewelddadig, geen problemen. Mijn gevoelens voor hem zijn nooit helemaal verdwenen, maar nu hij weer in mijn leven is, plus het leven wat in mijn buikje groeit, denk ik constant aan hem. Ik wil hem terug en samen een gezin vormen! Ik zie het helemaal voor me en denk dat we heel gelukkig zouden kunnen worden. Het probleem is dat hij dit niet zo ziet. Ik heb hem een paar dagen geleden gezegd (over de telefoon) dat ik me heel alleen voel en dat ik graag een gezin wil vormen, maar hij is bang dat het weer mis zal gaan en dat er dan nog meer verdriet zou zijn. Ik kan het niet accepteren... Moet vaak huilen omdat ik hem zo mis en bij hem wil zijn en het ons kindje ook zo gun om in een fijn gezin op te groeien! Ik moet nu terug verhuizen naar mijn moeder en daar zie ik ook heel erg tegenop. Ik geniet natuurlijk wel van de zwangerschap, maar tegelijkertijd hang ik in een grauwe sluier en voel me heeeeeeel erg schuldig hierover (want ben bang dat kindje teveel meekrijgt van mijn verdriet en stress). Ik wil er alles, alles aan doen om het weer goed te maken met mijn ex... Het ene moment voel ik me sterk en zelfverzekerd, en hoop ik dat ik hem kan overtuigen als ik de kans krijg. Ik heb contact met hem over de telefoon (berichtjes voornamelijk)... Heb hem gevraagd of hij binnenkort langs wil komen. Hij heeft het erg druk altijd, maar zou volgende week wel een avondje langskomen. Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Hebben jullie advies, tips voor me? What must I do? Help!!!!!!! Veel liefs, mamahartje
Lieve mamahartje hoe verdrietig je ook bent en hoe graag je hem ook terug wilt in je leven om een gezinnetje te vormen...je kan deze zaken niet dwingen... Als hij dat gevoel niet heeft dan zou ik toch als ik jou was mijn uiterste best gaan doen om een eigen leven samen met je kindje op te bouwen en niet te veel te dromen over hoe het zou kunnen zijn. Dat maakt alles alleen maar moeilijker voor je en de teleurstelling nog groter. Misschien even moeilijk hoor maar het lijkt me nog veel moeilijker om met iemand samen te leven voor wie jij niet echt de ware bent en die niet echt voor jou kiest. Vaak ook hoe meer jij hem pushed hoe verder je iemand van je afstoot. Concentreer je fijn op je kindje en ga lekker babyshoppen voor wat afleiding.
Gefelicteerd met joe zwangerschap. Dat zal wel even schrikken zijn geweest. Het is moeilijk nu met je hormonen. Je voelt je anders en wilt niks lievers dan een gezin vormen. Lijkt mij meer dan logisch in deze situatie. Misschien als de kleine er is voelt hij het ook zo. Voor mannen komt het besef vaak later. Wil je succes wensen.
Allereerst van harte gefeliciteerd met dit wondertje en welkom op het forum Ten tweede, wat een nare situatie. Enerzijnds zo gelukkig met het kleintje, anderzijds zo verdrietig. Je ex komt niet betrouwbaar over, want weet je eigenlijk wel een reden waarom hij je van de een op de andere dag zo liet stikken? Ik vind het maar vreemd. Een relatie van een jaar en ineens hoor je niks meer en maanden later heeft hij een ander?? Ik snap dat je hem terug wil, maar ik denk dat alle rondrazende hormonen op dit moment ook niet meewerken Wat hierboven al gezegd wordt, dit zijn dingen die je niet kunt afdwingen. Ik snap dat je hem op de hoogte wil houden van je kleintje. Dat is ook zeker een goede zaak, want hij is wel de vader van je kind en heeft ook aangegeven zijn verantwoording te willen nemen. Maar ik zou hem via mail of telefonisch op de hoogte houden en face-to-face contact even vermijden. Juist om voor jezelf wat meer afstand te kweken. Je raakt overstuur als je hem ziet, dus dat moet je nu niet opzoeken. Probeer het voor jezelf los te gaan laten en te accepteren dat een liefdesrelatie er niet meer inzit. Hij blijft hoe dan ook met jou verbonden, want jullie hebben samen een kind straks. Heel veel sterkte en probeer van je zwangerschap te genieten! Het is zo'n mooi moment in je leven...
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik begrijp je gevoelens en de je graag een gezinnetje wil vormen. Maar zet er niet te veel druk achter want dit werk averechts en zorgt wellichts voor het tegenovergestelde! Betrek hem bij alles en laat het eens van hem uit komen. Wie weet wil hij ook wel een gezinnetje vormen maar geniet hij nu van de "aandacht" die jij hem geeft door hem steeds te bellen en sms'en. Heel veel sterkte en Hopenlijk zullen jullie ook weer snel een gezinnetje vormen. Succes met de zwangerschap!!
Bedankt voor jullie lieve reacties! Kleintje kwam wel als een verrassing, maar ik was meteen helemaal in de wolken!!!! Ik geniet ook van mijn groeiende buik (gaat wel heel snel nu hihihi) en van de bewegingen in m'n buik en mama zijn! Had nooit durven dromen dat me dit zou overkomen, meest intense liefde ooit. Met mijn verstand denk ik dat ik hem (mijn ex) moet loslaten (om teleurstellingen te voorkomen), maar mijn gevoel schreeuwt dat ik ervoor moet vechten. Overigens wil dit niet zeggen dat ik hem push, ik neem bewust een soort afwachtende houding aan, want wil hem zeker niet 'beklemmen'. Hij checkt regelmatig hoe het met mij en de baby gaat, en dan geef ik hem antwoord. Hij zegt dat ik altijd kan bellen, maar dit doe ik eigenlijk niet echt. Ik probeer zo zelfstandig en sterk mogelijk over te komen, maar laat ook blijken dat ik zijn interesse en hulp wel op prijs stel. Ik hoop op deze manier weer zijn respect en interesse te winnen en zo de band tussen ons te laten groeien. De gesprekken die we tot nu toe hebben gehad verlopen zeer ontspannen en de sfeer voelt goed. Tja, waarom het precies is misgegaan tussen ons, inderdaad nogal vaag. Heb hem tijdens het eerste gesprek wat we hadden er wel op aangesproken, want hoe kan ik hem vertrouwen na zoiets? Hij heeft zijn excuses ervoor aangeboden. Ik heb hem daarop niet gezegd dat nu weer alles goed is natuurlijk. Of hij te vertrouwen is zal hij moeten bewijzen, dat ga ik niet zomaar aannemen. Maar ik heb het wel losgelaten, maak hem geen verwijten over dingen die in het verleden zijn gebeurd. Verder ook geen ruzie ofzo gehad. De toekomst is nu het belangrijkste. Hij wil duidelijk een goede relatie met het kindje. Doordat het contact goed verloopt, sterkt het mijn gevoel meer te willen! Mocht het inderdaad niet meer werken in een liefdesrelatie, zou dat heel jammer zijn... Maar weet niet of ik het idee kan loslaten als we het niet eens een kans geven. Liefs, mamahartje
ik vind het heel goed en stoer dat je voor je relatie wilt vechten! En ook dat je hem de tijd en ruimte gunt om ook te groeien in die wens. Misschien kan je een keer een mutsje voor de baby kopen met 'I love papa' ofzo, of een mooie brief schrijven. En door de baby zullen jullie elkaar natuurlijk veel blijven zien en misschien ook veel samen ondernemen. Je zou hem in elk geval kunnen voorstellen om eens in de zoveel tijd als gezinnetje samen iets te ondernemen. Een dagje naar een park, een middag wandelen, als gezin een keer ergens eten, misschien zelfs een keer een weekend center parcs...En dat zich dan opnieuw iets moois kan ontwikkelen... dat is natuurlijk heel goed mogelijk....
Ik vind het heel erg goed hoe je erin staat!en hoe je handelt!!volgensmij ben je een hele sterke vrouw.. Enne als hij dat niet zo ziet....dan heeft hij lekker pech focus je vooral op je kindje en op jezelf, de rest komt dan vanzelf!heel veel succes en hou ons op de hoogte he?
Lieve mamahartje, Allereerst van harte gefeliciteerd met je kleine wonder! Ik weet ongeveer hoe jij je voelt en het is niet makkelijk vooral niet nu je zwanger bent (van de vader van t kind) en je zo alleen te voelen. Ik lees in jouw bericht dat je eigenlijk alleen maar rekening houd met wat hij wilt en voelt.. Ten eerste is hij er zomaar vandoor gegaan. Nu jij zwanger bleek te zijn vond hij het eigenlijk niet leuk om te horen maar heeft naderhand zijn excuses aangeboden voor zijn reactie wat oprecht is natuurlijk! En wilt er uiteindelijk zijn voor het kind en hij wilt je helpen...Maar als dit verhaal Lees lijkt het alsof hij het slachtoffer is en alles om hem draait... Jij wilt hem graag terug maar hij heeft daar verder niets op aan te merken begrijp ik? Jij hebt een afwachtende houding omdat je hoopt dat hij nog bij je terug komt maar dat kan nooit eengoed begin zijn van een stabiele relatie! Want dat zou inhouden dat jij straks continu rekening moet houden met zijn belangen lieverd.. Want dat is eigenlijk wat je nu al doet, en dat gaat je echt niet in de koude kleren zitten.. Wat er precies is gebeurd waardoor hij weg is gegaan dat weet ik natuurlijk niet maar ik heb zo mijn ideeen dat hij vooral meer aan zichzelf denkt dan aan jou. Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten en ik hoop dan ook stiekem dat dit het geval is... Maar hoe ik jouw berichten lees lees ik mijn eigen verleden met mijn ex.. En ik was er te laat achter gekomen, dat ik meer van hem hield dan van mezelf... Ik ben nu zwanger van mijn huidige vriend en die heeft ook zijn egoistische eigenschap die zn tol pas geleden nog heeft geeist in onze relatie.. Hij was alleen maar bezig met wat hij wilde en wilde bereiken.. Heeft mij een paar keer willen verlaten omdat hij zijn eigen belangen voortrok. Na steeds te hebben gevochten voor hem en te proberen te begrijpen merkte ik dat hij steeds meer eisen ging stellen en eigenlijk alleen maar lelijker ging doen omdat hij liever met zn eigen dingen bezig was dan met mij...En liet mij en uiteindelijk onze zwangerschap compleet links liggen... Ik werd steeds slechter behandeld en kwam er ook wederom achter dat ik dit gewoon niet verdien... De relatie en het kind zou zijn eerste belang moeten zijn en dat was et gewoon niet! Ik had er daarom een punt achter gezet want ik was ook gewoon moe van alles... En het is heel moeilijk om voor jezelf te kiezen ik weet het maar al te goed.. Maar vooral nu je zwanger bent moet je aan de zaken vooruit denken... Als jij vind dat hij jou echt gelukkig kan maken en dat hij jou verdiend dan kun je ervoor gaan... Maar nu doet hij alleen maar wat elk andere toekomstige vader hoort te doen.. Er voor je zijn omdat er een baby opkomst is.. Mijn vriend heeft mij nadat ik hem de deur heb gewezen gesmeekt om vergiffenis en hij had het licht gezien.. Nu gaat hij eraan werken en wilt voor mij en de baby zorgen kosten wat het kost... En natuurlijk ik hou van hem en ik heb belangstelling voor zijn verhaal/excuus/overtuiging en daarom Geef ik het een kans. Maar ik had wel de juiste keuze gemaakt om er een punt achter te zetten want zo kan geen enkele vrouw zich voelen in een relatie... Ik bedoel hiermee te zeggen dat je echt moet inzien dat jij verdiend om goed behandeld te worden en daar is weg lopen van de partner slecht voorbeeld van! Tenzij jij wat goed te maken hebt en dat hij met een reden is vertrokken wat jouw fout is geweest dan begrijp ik dat je hem terug wilt winnen.. Maar dat is niet het geval toch? Denk dus vooral aan jezelf en de toekomst van je baby en niet aan hoe hij zich nu voelt en wat hij liever wilt of hoe jij ervoor moet zorgen dat hij geen afstand van je neemt en bij je terug komt.. Houd geen rekening met hem maar met jezelf. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie! X
Hallo lieve allemaal, bedankt voor jullie reacties. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan er inderdaad niet alleen voor zorgen dat de relatie tussen de papa en mij weer tot stand komt. Hij wil het niet eens een kans geven, dus zo kan er weinig bloeien en groeien tussen ons. Hij was afgelopen week (omdat ik hem vroeg, anders was het niet bij hem opgekomen) een avondje op bezoek. We hebben toen veel gepraat over de situatie en de toekomst. Hij denkt dat een relatie tussen ons niet zal werken. Hij kon natuurlijk niet zeggen of het er in de toekomst misschien wel in zou kunnen zitten, maar wil me geen hoop geven. We hebben een lang, serieus en moeilijk, maar wel eerlijk gesprek gehad. Daarna ook een tijdje gezellig wat gekletst en gehangen (zonder lichamelijke zaken, helaas). Ik heb geprobeerd met hem te flirten, spontaan en open te zijn. Zijn hand op mijn buik gelegd. Hij wil overigens wel een relatie met het kind en een omgangsregeling. Ik heb gezegd dat ik hierover nog geen uitspraken wil doen en dat ik nog niet weet in hoeverre ik hem kan vertrouwen. Zijn inzet (als in hulp voor mij, maar ook voor het kindje) valt mij toch tegen. Hij is wel oprecht geïnteresseerd in het kind en wil ook een rol gaan spelen in zijn leven. Maar hierbij verstijf ik momenteel. Moet er niet aan denken dat ik het kindje dan met hem mee moet laten gaan (al is het maar voor een middag). Daarnaast ben ik bang dat hij zijn woorden niet zal nakomen. Aangezien hij altijd druk is, komt hij afspraken niet altijd goed na, of hij is te laat bijvoorbeeld (zoals de laatste tijd weer is gebleken). Normaal kan ik hiervoor wel begrip opbrengen, maar in deze situatie verwacht ik van hem toch meer inlevingsvermogen en aandacht! En als het kindje er straks is, zal dit gedrag (afspraken niet nakomen) onacceptabel zijn! Eigenlijk kan hij nog maar weinig goed doen in mijn ogen. Ik vind hem inderdaad nog teveel op zichzelf gericht, egoïstisch misschien zelfs. Hij daarentegen vindt dat hij toch laat zien dat hij voor me klaar staat en dat hij toch wel zijn afspraken nakomt. Ik besef dat ik het idee van een gezin uit mijn hoofd moet zetten en de hoop moet laten varen. Dit maakt me zo verdrietig en kwaad, dat ik denk dat het beste is om geen contact meer met hem te hebben (zodat ik mijn gevoelens kan verwerken). Maar het feit is dat ik zijn kind draag en dat ik daardoor min of meer verplicht ben op een volwassen manier met hem te communiceren. Ik twijfel nu wel heel erg of ik hem nog bewust moet betrekken bij de zwangerschap, of alleen nog reageren als hij ergens naar vraagt. Betrekken betekent voor mij hoop om toch nog (vader)gevoelens bij hem op te wekken. Geen contact zoeken betekent 'het beste' ervan zien te maken voor mezelf, maar vooral voor het kindje. We staan er straks met met ons tweetjes voor. Ik kan nu het beeld van compleet gezinnetje met papa nog niet loslaten.. die hoop op verandering en oprechte gevoelens van zijn kant uit. Momenteel zit ik midden in een verhuizing (voorlopig terug naar mijn moeder) wat zeker niet meehelpt, overal rotzooi en chaos, niks op orde. Hij heeft meegeholpen met spullen verhuizen, maar alles moest wel zo snel mogelijk, want hij heeft zelf ook nog genoeg te doen natuurlijk (zijn woorden). Ik ben één brok stress en verdriet en zorgen. Mijn lieve kleintje is alles, alles wat ik nog heb. Zo sterk ben ik dus helemaal niet. Integendeel, ik voel me momenteel een triest zwak wrak. Ik weet dat ik heel tegenstrijdig overkom (wat de vader betreft), maar mijn verstand en gevoelens zijn ernstig in oorlog. Liefs, mamahartje