Hallo Alvast sorry voor het lange verhaal voor iedereen die dit wil/gaat lezen. Al vanaf dat ik (geen idee hoe oud) jong was wist ik dat ik heel graag kinderen wilde, ik ben zelf geadopteerd uit brazilie toen ik 10 maanden oud was en ik heb hier nooit het gevoel gehad dat ik hier echt familie had, begrijp me niet verkeerd ik heb hier super ouders, maar niets is ECHT van mij, niets is hier waar het zelfde bloed doorheen stroomt als door mijn aderen, daardoor heb ik altijd heel sterk het gevoel gehad zodra ik kinderen heb heb ik EINDELIJK familie, eindelijk iets wat echt van mij is.. misschien heel verkeerd om zo te denken maar dat is gewoon mijn gevoel, toen ik mijn vriend leerde kennen is het allemaal best snel gegaan woonde snel samen mijn vriend is 4 maanden nadat wij samen zijn gaan wonen zijn werk verloren waardoor we dus 24/7 bij elkaar op de lip zaten, toen er ook nog achter gekomen dat ik zwanger was, natuurlijk erg geschrokken maar uiteindelijk dol gelukkig, gelukkig had mijn vriend toen ik 3 maanden zwanger was alweer werk gevonden dus die stress was al gauw weg. zo rond de 5de maand zwangerschap begonnen alleen de irritaties, hij heeft een nogal aanwezige familie, zijn broer moeder en vader zijn totaaaaal anders als hijzelf en vooral als mij en ik kan daar niet mee om gaan, zijn vader is een egyptenaar en helemaal anders in alles, ik kreeg opmerkingen naar mijn hoofd of ik wel voor mijn kind straks kon zorgen omdat ik nog veel om mijn moeders advies vroeg, als ik eens op facebook zette dat het niet zo lekker ging dat ik me niet zo fit voelde kreeg ik zijn moeder op mijn dak ja jou zoon krijgt dat allemaal mee jou negativiteit hij groeit dadelijk op met een haat naar jou, op een gegeve moment liep bij mij het emmertje over en heb ik tegen mijn vriend gezegd of jij gaat met jou familie praten of ik doe het, uiteindelijk na 3 weken zeuren heeft hij eindelijk met zn familie gepraat en is het best een tijd goed gegaan, maar hoe dichter bij de geboorte kwam hoe erger ze weer waren, opmerkingen zoals oohh als ie straks toch mag zwemmen ben ik de eerste die hem meeneemt, ooh en hij moet straks met mij mee naar egypte op vakantie en we moete het er maar eens alvast over hebben hoevaak die bij opa en oma komt slapen, dat soort dingen, ik kreeg het gevoel dat ik mijn kind al kwijt was voor dat ie geboren was, mijn ouders daarin tegen waren absoluut niet zo, natuurlijk hebben hun ook wel eens dingetjes gezegt wat niet fijn was om te horen maar nooit zoiets als mijn vriend zn familie. Nu is Ryan ondertussen geboren en alweer 2,5 maand oud en echt de liefde van mijn leven, en is de afstand tussen mij en mijn vriend zijn familie alleen maar groter geworden, ik wordt vanbinnen gewoon boos als 1 van hun mijn zoon vast houdt en ik moet er niet aan denken dat ik 1 van hun moet laten oppassen of dat ie daar ooit gaat logeren, toen ik thuis was na de bevalling (lees 1 dag) kwam zijn vader op bezoek en pakte Ryan die prinsheerlijk lag te slapen in mijn armen zo uit mijn armen KOM MAAR EENS BIJ OPAAAA hoppaaa kind wakker en huilen, ik stond met mn mond vol tanden en kon geen woord uitkrijgen, mijn vriend heeft hier NIETS van gezegd, toen ze uiteindelijk weg waren ben ik ontploft en heb ik gezegd als dit nog eens gebeurd is t oorlog, mijn vriend zei weer ik praat wel met ze, maar helaas het lijkt wel of mijn vriend een andere taal spreekt? of het gewoon niet tegen ze zegt want een week later gingen we voor het eerst het huis uit bij de oma;s en opas op bezoek, ik was nog niet binnen in het huis van de vader van mijn vriend of de maxicosi werd uit mijn arme getrokken riempjes los gemaakt en hop kind er weer uit, ik heb Ryan toen terug gepakt in de maxicosi gezet en ben huilend weggegaan, mijn vriend vond dit overdreven en was hartstikke boos op mij en hebben hier echt ruzie over gehad, hij snapte het echt niet, stel ik me aan of had ik toen alle recht?? Sinds toen ging het niet goed meer tussen mij en mijn vriend, we zitten namelijk nooit op een lijn wat betreft Ryan, zijn ouders blijven doorgaan blijven Ryan wakker maken puur zodat ze even met hem kunnen spelen blijven opmerkingen naar mij maken waardoor ik me nog maar 10 cm hoog voel, en mijn vriend doet niets, maar owee als ik er iets van zeg, nu hebben we al 2x op het punt gestaan om er een punt achter te zetten, maar toch besloten door te gaan, de gedachten dat ik Ryan elk weekend af moet geven aan mijn vriend (en zijn familie) breekt mijn hart en is voor mij (ik weet het het is fout) een grote reden om het te blijven proberen, Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik hou van mijn vriend echt waar maar wat betreft Ryan zijn wij water en vuur, nog geen elnkele nacht is hij opgestaan om Ryan de fles te geven, zodra Ryan huilt wordt ie in mijn armen geduwd want hij krijgt em niet stil, vindt ik echt niet erg doe het met alle liefde, maar de zorg ligt bij mij en dan nog zit hij en zijn oudes tege mij te zeuren ja geef m maar een keer aan mij of wanneer mogen ons ma en pap eindelijk oppassen en wanneer mag ryan hier slapen. Door die druk komt er alleen maar meer afstand en wil ik mijn kind gewoon niet afgeven, ik weet dat als ie daar is dat ie continu wordt wakker gehouden dat ie zn rust gewoon niet krijgt, Mn mannetje heeft verdenking KMA en heeft reflux zit aan de speciale voeding(Nutrimigen) en was de laatste keer bij het CB Oververmoeid en overprikkeld, dit doet ze niets en nog maken ze hem elke keer wakker als we daar op bezoek zijn of hun hier, Ik ben op van het vechten tege mijn vriend en tegen hun en weet ECHT niet meer wat ik moet doen, ik weet het echt niet meer..
hoi hoi, wat vervelend dat het zo loopt tussen jullie. ik ben zelf half egyptenaar en heb een man die egyptisch is. egyptenaren hebben een hele andere denk wijzen. famillie is heilig en de kans dat hij iets tegen zijn ouders gaat zeggen is 0. in deze cultuur staat famillie centaal en hun snappen niets van het feit dat jij eerst zelf aan je kleintje wil wennen . ik vind het eigenlijk niet erg dat mijn famillie mijn kinderen zo graag vertroetelen/ graag vast houden/ graag oppassen maar ik kan begrijpen dat als je het niet gewend bent dat je dan denk laat me met rust. egyptenaren bemoeie zich ook al te graag met je opvoed wijzen maar wat ik doe is vrolijk ja knikken en vervolgens doen wat IK wil. wat misschien heel goed zou werken voor jullie als jullie beiden gaan verdiepen in beiden culturen. ik denk dat als jij je gaat verdiepen in de egyptische cultuur dat je er achter komt dat ze je absoluut niet dwars willen zitten maar dat zulke dingen voor hun heel normaal zijn. ik denk dat je misschien daardoor beter ermee kan omgaan. sterkte! je mag me altijd van alles vragen en er zijn hier ook nog andere egyptenaren op het forum. kind wakker maken om vast te kunnen houden vond ik ook vervelend maar wat mijn man altijd zegt is dat de egyptenaren niet het slimste volk is. ik weet dat ze het niet slecht bedoelen.
Ja en het is vooral ook het feit dat op hun zonen vroeger nooit iemand heeft gepast en de eerste logeerpartij was bij vriendjes toen ze al een jaar of 3 waren,dit wordt dan wel tege mij verteld en door hun maar vervolgens lopen ze wel altijd te zeuren wanneer Ryan dan onderhand is wordt afgegeven,verder zijn hun alles behalve gelovig, woont die vader al vanaf jongs af aan hier en is zijn moeder gewoon Nederlandse ik snap dat hun cultuur Anders is maar dat is geen excuus om iemand zich zo slecht te laten voelen
geloof heeft daar niets mee te maken. zo zijn egyptenaren gewoon. mijn man gaat bijvoorbeeld morgen naar egypte en ik ga niet mee omdat ik wat ben aangekomen en al weet dat iedereen daar een opmerking over gaat maken. mijn man zegt ook altijd egyptenaren denken niet na voordat ze wat zeggen en zo zie ik het ook. maar het kan voor jouzelf heel fijn zijn als je snapt waar hun vandaan komen. en dan bedoel ik niet dat je nu maar je kindje moet af gaan staan iedere keer maar ik heb bijvoorbeeld tegen mijn ouders gezegd dat mijn dochter af en toe bij hun mag logeren als mijn dochter een jaar is geweest en dat ik gewoon nog niet aan toe ben om haar los te laten en dit hebben ze geaccepteerd. mijn zoontje ging ook voor het eerst logeren toen hij 2 was gewoon omdat ik hem niet los kon laten. en ik heb dit gewoon uitgelegd en dat moeten ze gewoon accepteren. ik betrek ze wel bij veel dingen zodat ze niet denken dat ik hun klein kinderen bij hun vandaan wil houden. over zulke dingen zou ik een goed gesprek aangaan met je schoon famillie zodat zij jou ook kunnen begrijpen.
Idd ik wil en kan mijn zoon ook nog niet loslaten, heb idd voorgesteld aan mijn vriend dat ik wel met zijn ouders wil praten maar dat mag niet want dat getuigd van geen respect volgens hem en zijn familie.
het toont juist dat je wel respect voor ze hebt maar dat jij het nog niet aankan en graag hun begrip hebt. kan het zijn dat je vriend de goede vrede wil bewaren en bang is dat je boos wordt/ verwijten gaat maken/ uit je slof schiet? ik zou voor jou eigen vrede gewoon de volgende keer als hun weer vragen wanneer ze nou een keer mogen oppassen of blijven logeren gewoon aangeven dat je daar nog niet aan toe bent en dat het over een tijdje misschien af en toe wel kan maar dat je het nu nog niet kan. verder over alle opmerkingen de ene oor in en de andere oor uit(ik weet dat dat zeker niet makkelijk is). en zou zo jammer zijn als je dit tussen jou en je vriend zou laten staan.
Ja dat dacht ik dus ook, er is al eens eerder iets voorgevallen en toen heb ik er iets van gezegd ik heb daarna mijn vriend en zijn broer op mn dak gekregen dat ik zoiets niet meer mag doen, als ik ergens mee zit moet k dat tege mijnvriend zeggen en hij lost het danop, prima maar als t dan niet wordt opgelost dan zorg il daar zelf wel voor maar dan ben ik dus de gene die fout zit net als nu ben ik een aansteller en ik moet hem maar gewoon afgeven. Ik vindt t ook jammer dat dit tusse ons in staat maareen oplossing of een beetje steun vanuit zijn kan is er niet
klinkt alsof je vriend flink wat egyptisch bloed in zich heeft. ik snap wat je bedoelt. egyptenaren zijn onwijs koppig. ik denk ook dat jou vriend jou alleen gerust stelt maar vervolgens niet met zijn ouders praat. daarom toch de volgende keer zelf zeggen op een aardige manier zodat je vriend niet boos wordt. verder herken ik ook het stukje dat jij de hele opvoeding doet en alle flesjes en dergelijke. mijn zoon is 4 en mijn man heeft werkelijk nog nooit een fles gegeven/ luier verschoont/ opgepast. ik heb het geaccepteerd mede door dat hij gewoon heel veel werkt maar als jij ermee zit dan zou ik toch erover hebben.