Daar ben ik het niet mee eens, ook zo iemand is ongeneeslijk ziek.En heeft vaak al alle wegen bewandeld om beter te worden. Want geloof me je kies hier niet zomaar voor. Dan is er al heel wat aan vooraf gegaan.
Ik vraag mij af hoe jij denkt te kunnen bepalen dat iemand niet bij zijn volle verstand is. Dat zeg je ook niet van iemand die kanker heeft en het leven niet meer ziet zitten?
Ja, absoluut! Het is niet even in een 'dal' zitten Vele mensen hebben jaren maar dan ook echt jarenlang therapie in allerlei vormen gehad en bemerken geen enkele verbetering. Waarom zou men wel in het geval van een ongeneeslijk lichamelijke ziekte mogen kiezen voor euthanasie, maar in het geval van een ongeneeslijke psychische ziekte waarbij ook echt geen zicht is op verbetering (en waarbij men dus dag in dag uit echt lijdt!) niet? Jammer de bammer leef nog maar 40-50 jaar door of spring maar voor een trein? Onmenselijk vind ik dat.
Nou daar ben ik ook benieuwd naar. Ze zijn depressief, maar met hun verstand is niks mis. Er zijn zulke langdurige ernstige depressieve mensen die volledig uitbehandeld zijn. Die worden echt niet meer beter. Dit zijn de mensen die kiezen voor zelfmoord en ik gun deze mensen en hun omgeving een humaner dood door middel van euthanasie dan dat ze voor de trein springen of iets dergelijks.
Ja. Mijn moeder is al zolang ik mij kan herinneren depressief. Ze is nu dmv medicatie al heel wat jaren stabiel. Ze kan bv levensvreugde halen uit mijn dochter, maar zij is het enige. Ze heeft geen leuk leven. Aan de ene kant gun ik haar een beter einde, het kan zo ontzettend mooi zijn... aan de andere kant snap ik het als ze zegt dat ze niet meer wil. Ik weet dat ze eigenlijk al niet meer wil vanaf dat ze het voor het eerst tegen me zei, ik was 11. Ik zie haar gevecht, ik vecht al heel lang mee maar ze zal nooit meer beter worden. Ik snap dat je dan op een gegeven moment klaar bent met vechten. Maar, wél bij echt uitzichtloze depressief zoals die van mijn moeder. Alleen, en daar komt die: Wie beslist dat? Wie beslist dat het uitzichtloos is? En wanneer is het genoeg?
Had mij deze vraag 10 jaar geleden gesteld dan had ik volmondig ja gezegd. Nu denk ik daar heel anders over. Er is niet vast te stellen dat een depressie nooit meer overgaat. Dat weet je pas als je tijd gekomen is. Hoe onwijs uitzichtloos het ook kan voelen voor iemand. Ik ben blij dat zelfmoord plegen enorm lastig is. Ik denk dat er genoeg mensen zijn waarbij het leven op een bepaald moment kompleet uitzichtloos heeft geleken, die zichzelf verrast hebben dat zij toch nog momenten van geluk zijn tegengekomen. Wat ouderen betreft denk ik wel dat de mogelijkheid om waardig uit het leven te stappen positief is.
Ja dat was mijn eerste gedachte na het lezen van dat stukje ook... overigens vind ik "niet bij het volle verstand" een nogal beledigende benaming voor iemand die ongeneeslijk depressief is.
Ja ik vind het zelfs enorm kwetsend, maar dat trek ik mij vast ook aan omdat ik af en aan last heb van depressies (dus ik ben daarin ook niet onbevooroordeeld ). Je zegt toch ook niet bij iemand die kanker heeft dat het de kanker is die spreekt ofzo. Echt belachelijk, maar goed.
Heb het ook gelezen. Ik vind het BELACHELIJK dat je niet op die manier over je eigen leven mag en kan beschikken. Niemand heeft er voor gekozen om op deze aarde te worden gezet, en als je er uit wil stappen moet dat gewoon op een humane manier kunnen. Of je er nou wel of niet jaren over hebt na gedacht.
Ik vind van wel. En iemand nee zeggen omdat ze op dat moment niet meer "gezond" zijn vind ik heel erg. Want juist als je gezond bent zul je niet aan euthanase denken en is die keuze dus ook niet nodig. Juist de mensen die ziek zijn (in welke vorm dan ook) dienen deze keuze te hebben. Nu krijg je dat die mensen of heel lang lijden en uit zichzelf sterven of andere mensen "opzadelen" met hun zelfmoord. (Niet zo letterlijk maar ik bedoel bijv voor de trein springen ofzo) Mijn mening is dat wanneer iemand zelf uit het leven wil stappen deze keuze aan het persoon zelf is. Voor er euthanasie gepleegd word hebben deze mensen meerdere gesprekken en er zal echt wel gekeken worden of dit een "legale" manier zal zijn. Je krijgt logischerwijs geen akkoord voor euthanasie als je je been breekt en dr ff geen zin meer in hebt. Dit zijn zware gevallen en die mogen dit zelf besluiten vind ik.. En daarbij, ik heb een euthanasie verklaring voor wanneer ik erg ziek ben. Die heb ik dus opgesteld bij "goed verstand". Maar toch kunnen ze dit dan weigeren. En ik vind dat achterlijk. Ik geef zelf aan wanneer ik mijn leven niet meer zinnig vind en ik hoop oprecht dat ze mijn verzoek dan ook zullen inwilligen.
Ik vind dit een afschuwelijk moeilijk dilemma. Aan de ene kant vind ik dat mensen de baas moeten kunnen zijn over hun eigen leven. Wat geeft mij het recht om te beslissen over het leven of sterven van een ander? (Hoewel... over het leven van een ander heb ik natuurlijk al 2 keer 'beslist') Als dochter van een NS-er, zou ik ook liever zien als mensen in bepaalde situaties euthanasie mogen plegen, dan dat ze zichzelf voor een trein gooien of op een andere 'gebruikelijke' zelfgekozen manier uit het leven stappen. Dan is euthanasie vele malen humaner voor zowel de persoon met een sterf-wens als voor de mensen die met hun lichaam (of wat daarvan over is) geconfronteerd worden. Aan de andere kant... ik ben ook moeder. Ik zou het afschuwelijk vinden als één van mijn kinderen euthanasie zou plegen. Misschien dat ik euthanasie dan een tikje minder erg zou vinden dan andere vormen van zelfdoding. Maar toch. Het idee dat iemand met één van mijn kinderen in gesprek gaat en dan toestemming geeft. En daarmee eigenlijk bepaald dat zijn leven inderdaad niet meer de moeite van het leven waard is. Dat zou mij denk ik ook erg zwaar vallen. Ik neig er geloof ik naar om wel 'voor' te zijn. Maar ik vind het echt een heel moeilijk onderwerp. Ik ben blij dat ik er niet over hoef te beslissen.
Toch grappig (Sarcasme) dat mijn moeder absoluut niet wilde dat er een einde werd gemaakt aan haar lijden (terminale fase kanker) omdat ze er nog niet klaar voor was, en de medische staf duidelijk zonder dat ze dat wilde met de apparatuur heeft gerommeld waardoor er toch versneld een einde kwam aan haar leven. Feit is dat het apparaat bij elke ongeregeldheid een alarm had moeten geven en dat niet gebeurd is. En als iemand daar met vol verstand over kon beslissen was het mijn moeder wel, die jaren daarvoor glansrijk voor haar opleiding verpleegkunde slaagde met een goudeerlijk scriptie over euthanasie. Misschien is dit zeker weten de reden dat ik ja zeg op deze vraag. Ik vind dat de mensen die het aangaat, of je nu fysiek of psychisch ziek bent doet er niet toe, ten alle tijden recht hebben op het zelf mogen beslissen over het beëindigen van hun leven.
Autsjjjj...geen depressieve mensen in mijn directe omgeving, maar dit vind ik echt wel heel raar om ze zo te noemen. Zeker nooit verdiept in het inhoudt om zwaar depressief te zijn jaar in jaar uit? Depressief wil niet zeggen dat je je verstand kwijt bent!