Ik heb er zelf ook heel veel last van (gehad). Ik loop er nu ongeveer 15 jaar mee. Heb jaren medicatie gehad, bij de GGZ in behandeling geweest. Nu net anderhalf jaar sta ik op eigen benen. Maar ik blijf het nog altijd moeilijk vinden. Nog steeds kan ik echt nergens van genieten. Behalve van ons zoontje. Hij houdt me echt op de been. Maar diep van binnen is er nog steeds heel veel aan de hand. Dat zie je niet van buitenaf en ik kan ook heel goed een masker opzetten en doen alsof alles goed met me gaat. Ik krijg ook heel vaak te horen. Nou meid je hebt alles mooi voor elkaar, huisje, boompje, beestjes, man, kind en noem maar op. Tuurlijk ben ik daar blij mee. Maar het is net alsof er voor mijn gevoel altijd een zwarte wolk boven me hangt. Ik vecht er elke dag tegen. Al had ik m'n kleine man niet gehad dan zou ik wel overwegen om voor euthanasie te kiezen al zou dat mogelijk zijn. komt allemaal misschien een beetje warrig over wat ik typ, maar zo gaat het ook in m'n hoofd. Ik kan nooit een moment aan niks denken. Nog altijd geen rust in mn hoofd.
Ik vind niet dat jij of ik kunnen bepalen of iemand gelukkig is of kan worden en zn leven en daarom maar moet doorgaan. En op je onderste deel. De dokter zegt echt niet van nou meneer of mevrouw, alweer een rotdag. Pilletje dan maar? Het is natuurlijk een traject van jaren intensieve begeleiding en dr word echt niet zomaar een keuze gemaakt om iemand hier toestemming voor te geven. Ala iemand een einde aan zijn of haar leven wil maken vind ik dat deze keuze toebehoort aan het persoon wiens leven het is. En dan heb ik liever dat ze dit op een humana vredeige manier kunnen doen dan dat ze dit op een andere manier gaan doen. Ik vind het ook lastig hoor. Maar ik vind wel dat je altijd baas in eigen lijf bent.
Als ze het zelf niet meer willen? Ik ben depressief geweest, heel erg. Bij mij ging het om een postnatale depressie, dus ik had hoop. Maar het idee alleen al dat je zo zou moeten leven voor een nog langere periode. Nee, dank je. Alle begrip voor de mensen die dat niet kunnen of willen.
Sorry, maar wat kom jij hier dom over. Ik heb erover nagedacht hoor, die trein, meerdere malen. Als ik mijn kindjes niet had was ik er niet meer geweest waarschijnlijk. Nu ben ik blij dat ik het niet heb gedaan, maar als je dat jaren vol moet houden? Dat is echt ondraaglijk lijden hoor. Volgens mij heb je geen idee waar je het over hebt. Bovendien, je komt niet zo depressief over? Denk je dat (op mijn man na) ook maar iemand het in de gaten had? Gewoon een dikke smile op, grapjes maken en thuis compleet instorten.
Ik denk dat je het mee moet maken om te snappen. Probeer tot die tijd lekker je mening voor je te houden, want het is misschien niet beledigend bedoelt, maar dat is het wel. Als iemand lichamelijk veel pijn heeft , mag het dus wel.volgens jou? Probeer je nu eens voorstellen dat iemand geestelijk veel pijn heeft. Als je dan voor de trein springt wil je gewoon rust, einde aan de dagelijkse strijd om overleven. Ook dan ben je nog goed bij je verstand, maar soms is het gewoon te zwaar voor.
Ik ben het hier mee eens, Ik ben zelf nooit depresief geweest,maar iemand bij mij heel dicht bij is chronisch depressief. Elke dag is weer een gevecht voor hem dag in dag uit. En niet elke dagen zijn even zwaar maar je elke dag slecht voelen is een ware uitputtings slag voor niet alleen zich zelf maar ook voor se mensen om je heen. Hij mist een stofje in zijn hersenen en zal dus altijd aan de medicatie moeten blijven dus eht zichzelf worden nee dat gebeurd niet meer. Gelukkig heeft hij nog veel om voor te leven want anders weet ik niet of wij hem nog om ons heen had gehad. En medicijnen,psychiaters,psychologen kunnen niet altijd alles bereiken wat het zou moeten doen. Dus mensen die er nooit mee te maken hebben gehad en dat hoop ik ook coor je oordeel niet te snel...
Oh dus uit twee getypte zinnen kan je een conclusie trekken? Mensen die aan een depressie lijden hebben vaak heel veel (sarcastische) humor en zelfspot en zijn vaak erg scherp van geest. Ze leren verbloemen wat ze werkelijk voelen. Juist omdat er zoveel vooroordelen zijn en om zich, zo goed en zo kwaad als het gaat, staande te houden. Maar dat betekent nog niet dat ze niet ondraaglijk lijden.
Alsof je op een forum kan zien of iemand depressief is Hier wisten zelfs mijn ouders en broers en zussen niet dat ik iedere week braaf naar de psycholoog ging na mijn bevalling. Masker op en gaan met die banaan. Zelfs iemand in jouw directe omgeving kan hartstikke depressief zijn zonder dat jij iets doorhebt.
Ik denk dat je het echt niet zo goed begrijpt. Chronisch depressief zijn kun je ook zien als ziekte. Jij kunt het je ws niet voorstellen en ik godzijdank persoonlijk ook niet, maar er zijn mensen die zo ongeveer depressief ter wereld komen, die willen niet leven en hebben dat ws nooit gewild. Je kiest er immers niet voor om geboren te worden. Lang kun je werken aan dit soort gevoelens en het onderdrukken met medicatie, maar net zo goed als met kanker medicatie op een gegeven moment helemaal niet meer werkt kan dat met anti depressiva dus ook zo zijn. Op een gegeven moment werkt het niet meer. Moeten we zo iemand maar eindeloos laten lijden en blijven behandelen omdat je nooit zeker zal weten of iemand "genezen" kan worden? Bij kanker oid geeft het lichaam het op een gegeven moment op om duidelijk te maken dat het genoeg geweest is. Maar bij depressief zijn geeft dus de geest het op.
Ik werk in de psychiatrie en begeleid meerdere cliënten Die al vaker euthanasie hebben aangevraagd maar wordt geweigerd. Voor hen zou ik, door hun ondragelijk lijden ja zeggen. Persoonlijk zeg ik nee gezien ik vind dat alleen God beslist over leven en dood.
Jou laatste zinnetje ben ik het helemaal mee eens! Iedereen zegt tegen mijn familielid altijd ga naar iets leuks doen of stap op die fiets of ga even de deur schilderen zet je er maar over heen... Als dat zo makkelijk zou zijn zou er ook geen hulp meer nodig zijn en tig medicijnen.
Helemaal met je eens. Als voorbeeld, Antonie Kamerling kwam altijd zo positief en opgewekt over, maar vocht al zijn hele leven tegen depressie.
Ja! Niet zo 1,2,3 maar het moet kunnen. Ik ben nog geen jaar geleden mijn beste vriendin aan depressie kwijtgeraakt. Ze wilde zo graag euthanasie, waardig en pijnloos kunnen gaan maar er was misschien nog een pilletje voor haar of een nieuwe therapie of ... Na 20 jaar on off zeer zware depressies en opnames te hebben gehad heeft ze idd pijnloos mogen gaan maar wel op eigen houtje. Mensen die zeggen dat het een makkelijke keuze is weten niet waar ze het over hebben. Elke dag moeten strijden, uiteindelijk ook fysiek ziek en uitgeput zijn ... Ik vond mijn vriendin een zeer sterke mooie vrouw want ik weet niet of ik het zelf zo lang vol had gehouden! En idd, ook zij was tot het einde sarcastisch, ironisch en grappig ... om het leed te verzachten misschien, of om het luchtig te maken ....
Depressieve mensen die kiezen voor euthanasie zijn dezelfde mensen die uiteindelijk kiezen voor zelfmoord. Euthanasie maakt de keus heus niet makkelijker. Weigeren we euthanasie dan zal het gros uiteindelijk nog steeds overlijden aan suïcide. Laten we dan als samenleving op zijn minst, maar vooral ook de nabestaanden hen een waardiger einde gunnen. Uiteindelijk zijn het wel de nabestaanden die met dit gegeven moeten doorleven. Het idee dat je geliefde een zachte dood is gestorven met een intact lichaam waar je afscheid van kan nemen is wel het minste wat wij als maatschappij voor hen kunnen doen.
Maar in je hoofd kun je toch ook ziek zijn?! Als je een hersenbloeding hebt gehad zit dat ook in je hoofd, ook al overleef je het, je houd er gevolgen aan over. Dat is bij depressie niet anders. Depressie is ook een ziekte... net als kanker, en geloof me, ik ben mijn vader verloren aan kanker en heb een broer die chronisch depressief is, dus weet echt waar ik over praat. Ik heb ze beidde zien strijden en vechten.. en mijn broer leeft nog, in hoeverre je van leven kan praten. Hij is nog nooit gelukkig geweest. Nog nooit.. er is nog nooit 1 dag in zijn hele leven geweest, dat hij dacht, vandaag ben ik blij, voel ik mij goed. Als kind al niet.. en hij is nu bijna 40.. er vanuit gaande dat 80 wordt, is hij dus al bijna 50% van zijn leven ongelukkig , zonder uitzicht op verbetering. Maar ik ben niet zomaar voor euthanasie bij depressies, want ik vind de hulpverlening in Nederland echt te wensen overlaat bij depressies. Er zijn nauwelijks mogelijkheden als iemand zo diep en down is. Mijn broer valt iedere keer weer tussen wal en schip, omdat hij oh zo vrolijk de schijn kan ophouden. En ook wanneer er kinderen in het spel zijn, vind ik echt dat er iets voor meer dan 1000% geprobeerd moet worden het anders op te lossen. Als iemand aangeeft euthanasie te willen, moet daarna zeker nog een specifieke hulpverlening gestart worden. Verplicht, voor zo een aanvraag goedgekeurd worden. Want ik denk dat er anders ongeveer 10x zoveel mensen sterven als nu aan zelfmoord. De stap voor zelfmoord moet niet makkelijker worden als nu.. alleen de dood meer waardig.
Sommige dames hier onderschatten echt wat een ernstige depressie is je kan zo depressief zijn dat er soms geen kwaliteit van leven meer is. Zekr als alle wegen al bewandeld zijn. Ik vind het erg bot dat er gezegd wordt dat je dan niet bij je volle verstand bent, juist wel ze hebben alles afgewogen en overdacht voor dit besluit ook maar te sprake kwam. Ik ben ernstig depressief geweest en echt heel veel mensen wisten en zagen het niet. Ondertussen sterf je steeds meer een stukje. Nu gaat het goed met me maar ik merk wel dat deze depressie heel veel van mij heeft gevraagt. Vergeet niet dar depressie ook erfelijke factoren heeft . Dit hoeft zich niet te uiten als je een leuk fijn leven hebt, maar als er alles in je leven tegen zit en als je trauma,s hebt opgelopen dan is de kans groot dat deze depressie de kop op steekt.