ow ow wat een pech allemaal weer.... donderdag nacht een paar uur in het ziekenhuis gezeten.. werd rond een uurtje of half elf helemaal niet goed. kreeg het benauwd en tintelende lippen.. ook daarbij ging mijn hartje zo vreselijk te keer.... leek alsof hij uit mijn borst wilde.. toen dit met regelmaat bleef aanhouden vond mijn vriend dat we naar het ziekenhuis moesten. dus om 11 uur sávonds naar het ziekenhuis de eerste hulp.. gelukkig werd ik daar heel goed opgevangen. moest meteen een hart filmpje laten maken en ging aan de hart bewaking. daar kreeg ik nog 2 aanvallen en konden ze zien op het scherm dat mijn hart van 99 naar de 140 slagen doorschoot. mensen wat is dat eng zeg.. ik lag daar met plakers op mijn borst in een ontblote bovenlichaam... normaal heb ik daar moeite mee maar nu kon het me allemaal niks meer schelen.. ik volede me zo beroerd en wilde alleen maar geholpen worden. na een paar uur daar gelegen te hebben en verschillende specialisten aan mijn bed te hebben gehad kon ik later met de uitslag hyperventilatie weer naar huis... met de vraag of ik last heb van stress gaf ik als antwoord nee.. maar toch de onbewuste stress... in mijn hoofd te druk bezig geweest met de miskramen... nu heb ik geen aanvallen meer gehad.. nog wel benauwd en soms het idee dat ik niet genoeg adem krijg... maar gelukkig met een goede advies van adem met je buik en anders probeer een papieren zak voor je neus en mond te houden... gaat het gleukkig weer wat beter.. helemaal fit ben ik nog niet. ben heel moe maar geen moeheid dat ik wil slapen. tis me een hele enge ervaring geweest. hoop dat ik het nu in de hand kan houden want het is iets wat je onbewust zelf veroorzaakt.. ben als ik in mijn bedje lig nog wel bang en dat is fout.. want dan krijg ik er zo weer last van..nu probeer ik ademhalings oefeningen te doen... maar ik hoop het echt nooit meer mee te maken want wat is dat eng. ben ook erg blij met de dienstdoende arts.,.. hij zei al het wordt te vaak onderschat.. het is zo ingrijpend geweest dat ik even mijn verhaal kwijt moest. wat die miskramen allemaal wel neit met je onbewuste doen................
ik wens je ook veel sterkte toe. Mijn man heeft er ook last van en het wordt inderdaad onderschat. Saartje
Nou, dit klinkt heel vervelend allemaal, ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Wat betreft die onderschatting ben ik het helemaal met je eens! Rustig aan en hopelijk geen aanvallen meer.. Groetjes, Anakin.
Jeetje joh, dat lijkt me inderdaad schrikken. Houdt het je toch onbewust meer bezig dan je door had misschien. Is het pas geweest, je miskraam? Wat kan dat fijn zijn he, als je dan een arts tegen komt die je wel serieus neemt, dat vond ik ook. Gelukkig zijn er ook veel die wel weten hoe ingrijpend dit is (misschien wel uit eigen ervaring...) Nou, meid, doe het rustig aan, en maak je geen zorgen, want het gaat allemaal goed komen! liefs, Wietske
dit is idd een nare ervaring, ik heb het gehad toen ik net 5 weken zwanger was, heb daarvoor zo zitten stressen of ik nu zwanger zou zijn of niet, dat het er op 1 of andere manier toch uit moet of zo. zat op de bank en mijn ouders waren er en ineens dat geluid heel ver en mijn hart ging als een razende tekeer, werd er gek van, warm, tintelen. ben op bed gaan liggen en dacht dat het wel wegzakte maar iedere keer kwam het terug, wat een paniek, ik kreeg het niet onder controle en we zijn toen ook naar eerste hulp gereden en heb ook aan de monitoren gelegen, bloed geprikt, maar kwam natuurlijk niks byzonders uit, ja paniekaanval... heb het echt vreselijk gehad en die angst is wel even gebleven, heb het daarna toen ik helemaal alleen was nog een paar keer gehad, maar die heb ik met ademhalingoefeningen weg gekregen, maar de schrik zat er goed in! heb het gelukkig nu niet meer gehad, hopen dat het zo blijft!
Jeetje... dat was wel even schrikken joh! Dan zie je toch hoe inpack alles heeft gehad> Heel veel sterkte meid! liefs corina