Ik heb mijn huidige baan sinds 1 juni, en toen was ik dus net zwanger. Dus heb hier niet zonder de extra hormonen gewerkt. Ik zit op een verkoop binnenbaan binnen een bedrijf waar er nogal wat hectiek intern is. Veel onzekerheid bij bepaalde collega's. Niet altijd even terecht! Ik werk samen met iemand en dat klikt niet helemaal (denk botsing van hormonen), het werk is niet wat ik wil (onder mijn niveau op dit moment, en dat al sinds het begin). Een andere collega van me kan zo zeiken (zo voelt het), en ik val af en toe iets te bot tegen haar uit, maar ja.. ik weet dat dat hormonen zijn! Maar ik krijg zo het gevoel dat ze mij dingen wilt leren over werk wat ik al 7 jaar doe (en ik heb veel meer gedaan dan nu) en zij doet dit werk niet eens (wilt het waarschijnlijk wel gaan doen ooit). Nu komt een oud collega hier weer terug, en ga ik samen met die persoon werken (wel een hele leuke meid!) Op dit moment bevalt me hier best wel veel niet, ik weet dat er dingen zijn die leuk zijn om te doen, maar daar is gewoonweg geen tijd voor. Want alles heeft hier voorrang behalve het werk wat ik eigenlijk zou gaan doen. Ik zou ook de Office Manager gaan assisteren, maar die blijkt niet eens te bestaan, dus doe ik al dat soort werk erbij, en dat vind ik echt verschrikkelijk. De eerste collega waar ik mee samen werk (nu wegens zwangerschap/bevalling afwezig) die hoeft dat soort werkzaamheden niet te doen. De collega die nu terug komt heeft aangegeven dat ze wel meer dingen wilt gaan doen op het gebied van marketing (heb ik tijdens sollicitatie ook aangegeven, maar daar was geen ruimte voor, want daar zit die andere, met zwangerschapsverlof zijnde, collega al voor.), maar diegene die terug komt mag dat waarschijnlijk wel gaan doen. Ik heb het gevoel dat ik hier 10 stappen terug ben gegaan ipv op het zelfde niveau te zitten of vooruit te gaan. Ik loop me gewoon aan zoveel dingen hier te iriteren, dat is niet fijn, wordt ik gek van. En erover praten gaat op dit moment beetje moeilijk. Of ze begrijpen mij niet omdat ik niet duidelijk genoeg ben, of ik zit te janken als ik het ga bespreken. Ik weet dat ik hier niet eeuwig ga zitten, maar vraag me af of mijn onvrede nu mede wordt veroorzaakt met dank aan hormoontjes... Zag een leuke functie, maar ja... 5 mnd zwanger en solliciteren? Schiet lekker op he. Ga het denk ik wel doen, helemaal als ik het zo opschrijf. Moet wel zeggen dat ik al een tijd zoekend ben, en omdat ik te weinig marketing ervaring heb loop ik elke keer weer in het zelfde straatje rond. Verkoop Binnen, maar ik kan en wil zo veel meer. Lekker duidelijk verhaal is dit geworden, volgens mij niet bepaald. Maar ja... zo werken mijn hersenen op dit moment. Ik ben onduidelijk! Zo ga verder met geestdodend werk! Groetjes Daphne
Ja een beetje onduidelijk, Maar herkenbaar. Ik zei laatst: ja dat is het het goedste wat je kunt doen. Nou ja zeg, dat is dus echt een heel raar woord om te zeggen. Het kwam er zo uit. Normaal ben ik altijd wel erg goed gebekt. Mijn hersenen werken ineens niet meer, Maar ik denk dat het aan je hormonen ligt. Als je dit normaal niet gewend bent van jezelf. Huilen en verward zijn hoort er volgens mij echt bij. Ik snapte ineens mijn vriend niet meer. Hij zei iets en ik had geen idee hoe en wat hij bedoelde. Ineens moest ik huilen, om niks. Ineens stopte het weer en kon ik weer logisch nadenken. Toen snapte ik mijn vriend wel weer( hij zei hetzelfde) Als het kan, neem even rust, even een paar dagen vrij. Probeer even weer tot jezelf te komen. Succes,