Hallo lieve, sterkte meiden, n.a.v. het topic "stomme opmerkingen" ben ik eens begonnen aan een gedicht. Eigenlijk over mezelf, over hoe anderen reageren op hoe ik me zou moeten voelen in de MMM. Maar uiteindelijk kreeg het gedicht een andere wending en heb ik deze opgedragen aan alle moeders hier die hun kindje hebben verloren. ( inclusief mijzelf ) Of je nou moeder bent van een kindje van 5 weken oud of van een kindje wat na 40 weken, na de geboorte sterft, voor jullie allemaal heb ik dit geschreven. Ik denk ( hoop) dat de meeste zich herkennen in het gevoel. Veel mensen zeggen me, dat ze zo goed begrijpen hoe ik me voel, Maar in werkelijkheid hebben ze echt geen idee wat ik bedoel. Dat ik niet altijd even enthousiast op een aangekondigde zwangerschap kan reageren, Of dat ik tranen in mijn ogen heb, als een moeder met haar kindje komt langs paraderen. Hoe kunnen ze nou zeggen: het is misschien maar beter zo, het heeft zo moeten zijn Wil dat dan zeggen dat ik geen verdriet mag hebben, ook al doet het steeds zo`n pijn? Probeer alsjeblieft niet voor mij te denken en geef zeker geen goed bedoeld advies. Als je geen idee hebt hoe het voelt om zo iets kostbaars kwijt te raken, zo`n groot verlies. Soms kan ik het hebben, maar soms ook helemaal niet Respecteer mijn gevoelens, een luisterend oor, meer vraag ik niet. Ooit zal ook bij ons de zon weer gaan schijnen, wie zal het weten? Maar ons enorme verlies dragen we bij ons, wij zullen dat nooit vergeten. Liefs en een dikke knuffel van Hope
En zo is het... Mooi geschreven meid, ik herken mijzelf (en mijn omgeving) er zeker in. Bedankt dat je dit met ons hebt willen delen!
hope meid ook hier zet je de juiste woorden neer heel mooi en pakkend maar ik weet al langer dan vandaag dat je dat kan knuf miriam je bent een topper
dankje lieverd, ik vind het fijn om mijn gevoelens, maar zeker ook die van jullie allemaal te verwoorden. Hope