Ik zit echt met een dilemma. Ik heb geen contact met mijn ouders, broer en schoonzus meer, daar heb ik al eens over geschreven. http://www.zwangerschapspagina.nl/alleen-zwanger/527232-zonder-ouders-2.html Hier boven kun je terug lezen als je wilt weten wat er ongeveer gaande is. Eerst was ik 100% zeker dat ik het hun niet wilde laten weten dat we zwanger zijn en dat ik na de bevalling een foto van mij met dikke buik en mij met de kleine met een bijgevoegd briefje dat ik wil laten weten dat dat hun nieuwe kleinkind is maar dat ze geen contact hoeven op te zoeken op zou sturen. Contact wil ik niet meer want ze hebben me te veel pijn gedaan voor de 2de en echt laatste keer maar goed, als er eens familiegelegenheden zijn dan komen we ze toch tegen en uit fatsoen wil ik dan toch laten weten dat ze nog een kleinkind hebben. Maar, nu komt het, het begint me ook wel heel erg te kriebelen om ze eerder te laten weten dat ik zwanger ben van ons eerste kindje, dit laat me niet los! Zoals gezegd wil ik geen contact maar ergens wil ik wel weten dat ik zwanger ben. Mijn man wil dat liever niet want is bang dat als ze weer contact zoeken ik teveel stress ga krijgen en dan geen leuke zwangerschap heb. Ik hoef niet bang te zijn dat ze ineens hier voor de deur staan want ze weten niet waar we wonen, we zijn verhuisd toen ze WEER eens het contact verbraken en alleen mensen die echt deel van ons leven uitmaken weten waar we wonen. De enige manier waarop ze contact kunnen maken is via de telefoon want heb wel hetzelfde telefoonnummer nog. Mochten ze echt contact zoeken omdat ze ineens wel weer contact willen ivm, de komst van een kleinkind dan ben ik ook zo hard om te zeggen dat ze nu ook niet meer hoeven aan te komen. Ze hebben mij als dochter gedumpt en hoeven niet terug te komen omdat ik zwanger ben. Misschien klink ik heel erg hard maar weet zeker dat iedereen hetzelfde zou reageren als hun ouders hun zoiets aangedaan zouden hebben. Is teveel om te vertellen nu maar een paar korte steekwoorden zoals kindermishandeling en mentale mishandeling zeggen denk ik wel genoeg. Ik heb 7 ooms en tante's (broers en zussen van mijn moeder) die allemaal achter mij en mijn man staan dus dat zegt ook wel genoeg. Wat zouden jullie doen? 1 na 12 weken laten weten dat we zwanger zijn 2 wachten tot na de bevalling? Alvast bedankt voor het meedenken!
Beste Drieka, Ik snap dat het lastig is als je zwanger ben om geen contact te hebben met je ouders. Misschien niet om wie ze zijn, maar om het feit dat het je ouders zijn. Niemand kan je in deze situatie eigenlijk advies geven over wat je zou moeten doen. Het gaat erom wat jij wilt en wat goed is voor jou. Wat ouders ook doen, van de verticale loyaliteit is het lastig om af te komen. Bedenk jezelf wat het doet met jou psyche in de situatie waarin je het wel doet, en een situatie waarin je het niet doet. Schijf het op en trek je conclusie daaruit. Zelf ben ik bloot gesteld aan fysieke mishandeling/verwaarlozing en geestelijke verwaarlozing. Desondanks ben ik een aantal maanden down geweest omdat ik toch een moeder miste tijdens de zwangerschap. Ik heb het haar laten weten toen ik over de helft van de zwangerschap was. Ze wilde niet eens weten of het een jongen of meisje word. Maar toch was ze blij voor me. uh.... juist.... Maar goed op papier kunnen situaties op elkaar lijken. Maar wat anderen meemaken zullen toch altijd anders zijn dan jij en jou beleving. Sterkte meis!
Ik begrijp wat je bedoelt, op zich heb ik het allemaal naast me neergelegd en er een soort van vrede mee gekregen. Het feit is gewoon dat ik nu zwanger ben en ondanks alles, het toch aan me vreet dat ik dit zonder mijn ouders moet doen. Alleen ben ik niet, heb een lieve man en een lieve schoonfamilie maar toch voelt het als alleen. Is lastig uit te leggen. Ook al laat ik het aan mijn ouders weten dat we zwanger zijn, contact wil ik niet meer want dan willen ze alleen maar contact omdat er een kleinkind op komst is en niet echt contact met mij. In principe bereik ik er dus zelf niks mee om ze het te laten weten maar toch hoop ik dat het ze dan wat doet.
Ha Drieka, Wat een lastige situatie zit je in zeg! Ik snap je dilemma wel, ik kan hier niet wachten tot we het nieuws gaan vertellen. (niet vervelend bedoeld!) Ik denk dat jullie gewoon samen moeten bedenken waar je je prettig bij voelt. Ik kan mij voorstellen dat je het ze wel laat weten dat je zwanger bent en ook als de kleine er uiteindelijk is. Je kunt ze gewoon een kaartje sturen, meer hoef je niet te doen. Ook als je dat niet wil, is het ook prima. Het is jullie leven en jullie kindje en jullie bepalen wie daar deel van uitmaken!
Ik denk dat je man gelijk gaat krijgen. Waarschijnlijk verwacht je nog teveel resultaat op het moment dat jij laat weten dat je zwanger bent. Als je dan nul op rekest krijgt, denk ik dat het best een domper kan zijn. Misschien voelt dat vooraf niet zo maar die diep van binnen denk ik dat het heel erg gaat knagen. Ik zou aanraden om nu te gaan genieten van je zwangerschap. Het heeft bij jou al genoeg moeite gekost, gezien je ronde 15. Geniet er dan ook oprecht van. Stuur na de geboorte een kaartje of foto; dan heb je ze wel op de hoogte gesteld. Lijkt me gewoon het beste. Ga gewoon heerlijk genieten.
Precies wat mijn man ook zegt! Ergens wil ik het ze laten weten en verwacht ik niks maar als er dan echt geen reactie op komt dan zal het evengoed heel erg pijnlijk zijn. Pfff het is zo ontzettend lastig! Ja we zijn een tijdje bezig geweest met zwanger raken dus we zijn er nu ook echt dolgelukkig mee en wil er echt van genieten. Het is gewoon heel erg dubbel, ik heb na alles wat voorgevallen is eindelijk alles een plaatsje kunnen geven mbt mijn ouders, broer en schoonzus. Nu heb ik het er super moeilijk mee, niet zozeer met mijn broer/ schoonzus maar wel met mijn ouders en ja, dat heeft ook met de hormonen van de zwangerschap te maken maar toch. Heb heel erg lang bij een psychiater gelopen en antidepressiva geslikt om alles te boven te komen, was heel erg trots toen ik sterk genoeg was om alles zover achter me te laten en de medicatie af te bouwen. Heb het gevoel dat ik nu weer gesprekken nodig ga hebben om hier mee om te gaan en heb me echt al heel erg lang niet meer zo gevoeld. Ik wist dat een zwangerschap zonder mijn ouders lastig zou zijn maar niet gedacht dat ik er zoveel leed van zou hebben.
Je wilt ze dus 'raken'? Dan ben je je toch met hen aan het 'verhouden', ook al wil je geen contact meer. Ik lees wat je schrijft en je woorden zijn heel duidelijk. Maar tegelijkertijd ben je ambivalent. Ik denk (maar dat is makkelijk praten vanachter een beeldscherm) dat je ergens nog wel 'iets' wilt. En ik denk dat je ongelofelijk verdrietig gaat zijn als je het nu laat weten en ze doen er bijv. niks mee... Ik vind het een ongelooflijk moeilijke en verdrietige situatie en ik weet werkelijk niet wat je zou moeten doen. Omdat ik denk dat het namelijk niet uitmaakt. Je gaat van hen niet krijgen wat je nodig hebt en wat je verdient.
Ja ik wil ze raken maar niet op een negatieve manier, ik wil dat ze inzien wat ze me hebben aangedaan al die jaren en het liefste zou ik willen dat ze hun excuses maken en echt hun best voor me gaan doen maar dat is een fantasie die nooit realiteit zal worden! Ik ben echt een enorm sterke vrouw die werkelijk nooit huilt! Mijn man heeft me 1 keer zien huilen en dat was verleden jaar met Moederdag toen mijn ouders weer eens besloten hadden dat ik niet binnen het gezin paste en maar moest 'oprotten' (letterlijk gezegd). Ik weet dat je van de zwangerschapshormonen erg emotioneel kan worden maar dat valt op zich nog mee TOTDAT ik aan mijn ouders denk en dan kan ik werkelijk de hele dag huilen. Vreselijk vind ik dit!
Ik heb je andere topic niet helemaal gelezen maar ik denk dat je in jou situatie misschien het juiste moment moet afwachten. Ergens zal er een moment zijn dat je denkt nu wil ik het toch met ze delen. Als je nog contact met een psycholoog hebt kan je misschien ook kijken wat daar samen mee gedaan kan worden want die kent je immers goed op professioneel gebied/zonder emotie om het zomaar te zeggen. Mijn ervaring leert (lig ook wel eens in de clinch met m'n moeder maar totaal niet te vergelijken met jou situatie) dat het soms helpt om een brief te schrijven. En ik merk hoe gek het ook klinkt dat juist nu ik een kindje krijg het contact met mijn moeder beter is geworden. En ze vertellen dat je ergens nog wel open staat voor het contact maar dat er nog wel een hoop uitgesproken moet worden dan.
Ik heb alleen in mijn hoofd tegen mezelf gezegd dat het contact er niet moet zijn omdat ze me keer op keer pijn doen. In principe heb ik het ze nooit rechtuit gezegd en de deur altijd open laten staan (spreekwoordelijk), de eerste keer hebben zij ook het contact verbroken en kwamen ze na 4 jaar aanzetten want ze misten me ineens. Ik heel erg blij en vond het prima maar al snel begon het psychische kleineren weer, ik deed alles verkeerd, mijn haren waren niet goed, ik werd voor dik varken uitgemaakt (terwijl ik nooit dik geweest ben! ben gewoon volslank, ben 1,80 m en woog 75 kg) en ga zo maar door! Dus heb ik er verleden jaar iets van gezegd dat ik er niet meer tegen kon dat ik alweer jaren gekleineerd werd en mijn broer / schoonzus op handen gedragen worden en ja hoor, weer verbraken ze het contact tot op heden dus! Gewoon omdat ze het niet met me eens waren, weer begon die pijn en dat leed. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik het weer een beetje een plaatsje kon geven maar nu met de zwangerschap is het gewoon anders.
Het klinkt alsof er veel niet uitgesproken is als ik het zo lees. En dat is moeilijk. Nog moeilijker is het om mensen te veranderen die daar niet helemaal voor open staan of er gewoon stomweg niet toe in staat zijn. Als ik het zo lees ben je al heel ver gekomen voor jezelf. Weet je wat je wil maar er ontbreekt nog wel ergens een puzelstukje. Stiekem wil je wel contact maar ze hebben je zo vaak teleurgesteld dat je die pijn niet meer wil. Het is een kwestie van jezelf beschermen maar er voor weglopen zonder concreet naar de andere kant duidelijk te maken waarom maar het voor jou heel lastig om echt verder te gaan met je leven. Ongeacht wat de uitkomst is en hoe je het wil vormgeven, brief, gesprek met begeleiding vd psych enz, het moet ergens een keer uitgesproken worden zodat je het knagende gevoel kwijt bent. Mijn moeder geeft me ook vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. En idd ook dingen als je wordt wel een beetje stevig. Maar ze heeft het gewoon niet door dat ze me daar zo mee kwetst. Om haar niet te kwetsen zei ik er nooit wat van tot de bom een keer barstte. Niet zo lang geleden eigenlijk. Toen ik vertelde dat ik zwanger was was haar eerste reactie nou dat heb je mooi voor elkaar... Toen was het een paar seconde stil en zei ze gefeliciteerd. Een paar dagen later lag er een lief kaartje in de bus met stokjes die ze voor de baby had gemaakt. Wat ik heb geleerd is dat mijn keuzes onderbouwen haar doet inzien dat mijn keuzes goed zijn. En ondanks dat ik vroeger nooit een weerwoord had heb ik dat wel omdat ik weet dat ik me ergens moet voorbereiden. Soms komt ze met iets dat ik moet doen omdat ze vind dat dat het beste is. Tegenwoordig zeg ik dat ik het in overweging neem en het eens ga onderzoeken. Ergens werkt die vorm van communicatie. Zeggen ze wat gemeens dan zeg ik het direct ipv me terug te trekken. En zo hebben zij direct een terugkoppeling en kunnen ze er ook wat mee. Ja het heeft heel lang geduurd maar just door af en toe van me af te bijten is er een goed contact. Oh en in periodes dat het minder liep stuurde ik gelijk aan op communicatie via de mail of sms. Dan kan je even over je antwoorde nadenken. Werkte ook erg goed Ik hoop oprecht dat het op een dat goedkomt en ze inzien dat ze een geweldige dochter hebben. Helaas gaat dat niet bij iedereen vanzelf om dat in te zien.
@ AnnaCF, klopt, er is helemaal niks uitgesproken want op het moment dat ik een weerwoord heb of echt aangeef hoe ik me voel, zo voorzichtig mogelijk want ben dan gewoon echt bang voor de reactie van mijn ouders, dan verbreken ze gewoon pardoes het contact! Dat hebben ze nu voor de 2de keer gedaan! Dat is juist het hele probleem, ik kan mezelf niet zijn bij mijn ouders en zo lang ze me kunnen kleineren en het liefste belachelijk maken in het openbaar (helaas vaak genoeg gebeurd) en ik er niks van zeg en alles maar gewoon slik dan is er niks aan de hand. Verleden jaar kon ik er na 2 jaar echt niet meer tegen en heb ik heel erg subtiel gezegd dat het me pijn deed en toen begonnen ze me weer belachelijk te maken, ben ik in huilen uitgebarsten en werd me letterlijk gezegd dat ze genoeg ervan hadden, dat ik hun dochter niet meer was en dat ik maar moest oprotten. Ik heb toen de telefoon opgehangen en nooit meer iets gehoord van ze, en nee, zelf heb ik ook geen contact proberen te zoeken. Dat ik zelf geen contact meer zoek heeft er ook te maken omdat ik dat na de 1ste breuk wel geprobeerd heb door naar hun toe te gaan, ze maakten de deur open, zagen dat ik het was, zeiden ' wat moet jij hier, rot toch op' en gooiden de deur dicht in mijn gezicht, dus tja, daar heb ik echt geen zin meer in. Het probleem is dus dat mijn ouders niks willen uitpraten, alleen hun visie is goed en dan kun je hoog of laag springen, daar kun je echt niks aan veranderen. Toen ik jaren geleden bij een psychiater liep vroeg die ook een keer of ik mijn ouders uit wilde nodigen voor een gesprek samen, met lood in mijn schoenen heb ik het toen aan mijn ouders gevraagd maar het antwoord wat ik kreeg was ' dat jij niet goed wijs bent en pillen nodig hebt, betekend niet dat je ons erbij moet betrekken, doe het zelf maar' ! Terwijl ZIJ juist de hele oorzaak waren maar dat wilden ze niet zien. Dat zijn nog maar een paar kleine voorbeelden van hoe ze me kwetsten en pijn deden dus het probleem is dat er met die mensen gewoon niet te communiceren is. Ik had me daar al bij neergelegd en in mijn hoofd en hart zover alles afgesloten maar wist niet dat alle emoties weer boven zouden komen als ik zwanger zou zijn. Dacht zo ontzettend sterk te zijn en voel me nu zo'n kwetsbaar vogeltje pfff.
Jeetje. Dat ouders hun kind zoiets aandoen. Wat vreselijk moet dat voor je zijn. Ik snap ook echt wel dat je geen contact meer wil als die mensen die je eigenlijk het liefst om je heen wil hebben je als strond behandelen Het klinkt ook als een onmogelijke situatie om hier nog uit te komen en dat is vast heel moeilijk te accepteren. Want hoe kan een vader of moeder nou zo tegen z'n kind doen Misschien werkt het om voor jezelf een brief te schrijven of je hem opstuurde is uiteindelijk aan jou. Soms is alleen het van je afschrijven al voldoende. Of probeer iets anders te verzinnen wat zorgt voor die afsluiting want het lijkt me zwaar frustrerend dat je zelf nooit de kans van ze hebt gekregen om te vertellen waarom je ze niet meer wil zien. Heel veel sterkte. Geniet van je kleintje in je buik en het mooie leven wat je samen met je man op kan bouwen een ding is wel zeker jou kleintje krijgt een fantastische mamma
Mijn kleintje krijgt in elk geval een betere mama want ik zou mijn kind nooit of te nimmer de deur wijzen, mishandelen of kleineren. Het is ook een onmogelijke situatie, een brief schrijven, tja, heb ik al eens gedaan maar zodra ze zien dat het mijn handschrift is belandt die in de prullenbak (heeft mijn broer eens lachend gezegd in de tijd dat we weer even contact hadden) dus dat heeft geen zin. Heb wel voor mezelf een dagboek waar ik veel in van me af schrijf.
Hier geen contact meer met vader, zus en zwager. Ik word BAM-mam via KID. Zus en zwager zijn zeer religieus, keuren dit af en hebben het contact verbroken (nadat ik niet bleek open te staan voor hun veroordelende woorden). Ik vind het wel prima. Zwager is een flapdrol zonder de gave van zelfreflectie, mijn zus heeft geen ruggengraat. En aangezien zij denken dat ze God zijn en ik dat niet vind, is er geen contact meer. Mijn vader is niet religieus, maar vergelijkt KID/IVF met nazi-praktijken. Ook vindt hij mij ongeschikt als moeder (ik ben deels arbeidsongeschikt en mijn financiën zouden beter kunnen, al is het geen drama). Ons contact is altijd moeizaam geweest (mentale mishandeling in jeugd), maar nadat hij mijn kinderwens met nazi-Duitsland vergeleek was voor mij de maat vol. Onnodig te zeggen dat ik het niet nodig vind om te vertellen dat ik zwanger ben. Mijn zusje krijgt het rond 30/31 weken te horen omdat ik het anders lullig voor mijn moeder vindt (die wel achter mijn zwangerschap staat). Mijn zusje zal het wel gelijk aan mijn vader vertellen. Ze vond zijn houding namelijk heel normaal en stond volledig achter hem.
Je hebt dus ook zo'n leuk deel in je familie, jammer dat ze jouw keuze niet respecteren maar ik ken het gevoel. Het is heel erg triest! Geniet lekker van je zwangerschap en gelukkig staat je moeder er wel achter.
Ik heb een paar dagen over dit onderwerp nagedacht. Wat AnnaCF zegt kan ik in mee komen. Je mist nog een afsluiting in de rug toe keren naar je ouders. Ik heb sinds 2 jaar geen contact meer met mijn ouders en ik ben nu bijna 15 weken zwanger. Ik voel totaal geen behoefte meer om mijn ouders in te lichten dat ik zwanger ben. Voor mijn gevoel heb ik dan ook alles afgesloten. Al kan ik nog wel heel pissig worden als iemand meer informatie wil over waarom ik geen contact meer heb (ik ben wat dat betreft erg open). Ik voel me namelijk nog steeds er unfair behandeld, volgens mijn ouders is alles mijn schuld, en niet te vergeten ik ben ook de oorzaak... Mijn ouders weten het ondertussen, als het goed is, via mijn oma of oom en tante. verder heb ik ook mijn broer ingelicht, hij was helemaal dolblij en hij zou langskomen... als betwijfel ik of hij dat gaat doen. Mijn ouders krijgen een geboortekaartje met een extra papiertje eraan dat het alleen ter kennisgeving is, niet ter uitnodiging. Mochten ze ineens op de stoep staan, dan wordt de deur gewezen. Ik zou zo wie zo niet, als ik jou was, ze nu al inlichten. Wacht tot de kleine er is. En hou de eer aan jezelf. Laat zien dat je ze niet nodig hebt, dat je sterker bent dan zij, dat je boven hun staat.
Ter aanvulling. Mijn vermoeden is dat je een ideaalbeeld hebt van je moeder, alleen zal e niet aan die voorwaarden voldoen. En deze twijfel zal blijven. Ook ik denk wel is dat als ik weer contact opneem, dat het dan goed komt, maar helaas zal eht niet goedkomen, simpelweg omdat mijn moeder geen zelfreflectie heeft. Zij is perfect de wereld niet. het heeft mij jaren gekost om tot deze beslissing te komen en ik kan af en toe stikjaloers zijn op mensen die een goed contact hebben met hun ouders. En dat is al iets wat ik me niet kan voorstellen. Ik wilde nooit at mijn moeder kwam, op bezoek, verjaardag of wat dan ook. Achteraf gezien vallen er heel veel puzzelstukken op hun plaats. en door dit op een rijtje te zetten, heeft mij dit voor heel veel problemen behoed. Ik durf het zelf zo te stellen dat ik nu pas zwanger ben omdat ik de stress van mijn ouders niet meer heb, sinds ik hun uit mijn leven heb gezet, heb ik geen nachtmerries meer, hoef ik neit meer me aan ta passen aan haar ideaalbeeld, ik kan eindelijk mezelf zijn. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
He Drieka, Je vertelt de reden van het verbroken contact met je ouders maar niet de reden van je broer. Heeft hij de kant van je ouders gekozen? Lijkt me zo erg! Mijn broer is overleden en ik zou een moord doen om hem te vertellen over mijn zwangerschap. Als ik jouw verhaal lees zou ik het bij je eerste optie houden. Ik ben het met je man eens. Als de kleine er is een geboortekaartje (zonder adres) sturen en een foto. Meer niet. Verwacht er niets van maar laat het ze wel weten. Geen begeleidend schrijven of iets erbij. Gewoon een kaartje en een foto bij wijze van mededeling. Sterkte!