heb even advies nodig! Mijn zoon heeft het steeds over Papa in de algemene zin. Hij noemt mij ook papa en zijn knuffels zijn ook zijn papa. Nu kijkt zijn eigen papa niet naar zijn zoon om. en ik merk dat ik het moeilijk vind worden. Ik negeer het nu steeds en laat mij gewoon papa noemen. Hij vraagt nog niet naar zijn eigen papa. Maar zal ik het hem maar gaan uitleggen hoe het zit? Vrijdag bracht ik hem op de creche en iedereen zit te kleuren, ook mijn zoon gaat kleuren en iedereen zei "deze is voor mijn papa" en dan zie je mijn zoon kijken van: voor wie maak ik deze tekening dan? hij zei gelukkig: ik maak deze voor mijn mama maar is hij er aan toe? of moet ik wachten tot hij vragen gaat. wat zouden jullie doen?
Het komt bij mij over dat jij je er schuldig om voelt en drukker om maakt dan je zoon. Aan je ticker te zien is hij pas 3 jr oud, dus ik zou zelf niet eens weten hoe je zoiets moet vertellen en waarom een klein kind al opzadelen met het feit dat zijn vader niet naar hem omkijkt? Ik zou zeggen laat het voor wat het is en besteed er geen aandacht aan en kijk gewoon hoe het loopt.
ben het met foxy eens. Luuk heeft het ook wel over een papa in algemene zin maar noemt als ik hem vraag wie is dan papa of waar is papa dan gewoon oh die weg, mama en luuk samen. niet te druk over maken
Hij weet niet wie het is en mist papa minder dan jij voor hem. Maar ik denk wel dat het goed is om hem heel kinderlijk uit te leggen hoe het zit. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.
Ik heb er vandaag eens opgelet, en volgens mij denkt mijn zoon dat mama en papa 1 dezelfde personen zijn. Hij denkt dat wanneer de anderen op de creche het over papa hebben dat ze het dan over hun mama hebben en hun mama gewoon papa noemen. Vandaag zei hij wat en toen dacht ik dit dus... weet zo even niet meer wat hij zei. ik wacht het nog even af, al heb ik het idee dat hij ook zo kan gaan vragen wie zijn papa is, soms zie je hem gewoon denken en dan denk ik nu komt de vraag maar dan zegt hij niks. zodra hij gaat vragen leg ik het wel uit, dan denk ik dat hij papa en mama als 2 verschillende personen gaat zien nl.
Mijn maatschappelijk werkster (met heel veel ervaring met alleenstaande moeders) heeft mij verteld dat de 'echte' vragen op zijn vroegst pas in de puberteit komen bij jongens en vaak zelfs pas als ze zelf vader worden. Met 'echte' vragen bedoelde ze identiteitsvragen, dus een stuk dieper dan alleen 'waar is mijn papa of waarom hebben wij geen papa thuis'. Ik gaf aan dat ik in de veronderstelling was dat de vragen met een jaar of 3-4-5-6 kwamen. Ze zei: 'ja klopt, maar dat zijn vragen waarop een simpel antwoord voldoet. Het is voldoende om te zeggen dat hij verder weg woont, dat jullie met zijn tweetjes zijn e.d.'. Kleine kinderen hebben niet de behoefte aan details, maar aan simpele en duidelijke antwoorden. Dus vanuit die inzicht zou ik zeggen dat je het voor nu even moet laten voor wat het is (wat de andere meiden ook zeggen eigenlijk). Bij vragen eerlijk en simpel antwoord geven. De kans dat jouw zoon last heeft van jullie thuissituatie is nihil. Dus niet druk maken. Het is gewoon nieuwsgierigheid naar de verschillen, conclusies en emoties verbinden ze er nog niet aan.
Goed dat ik jou reactie lees Lilia. Ik zit hier ook mee in mijn maag, gelukkig vragen ze er nog niet echt naar, al weten ze natuurlijk wel wat een papa is. Ik ben bang voor de toekomst, als ze er naar gaan vragen, dat ze zich afgewezen zullen voelen etc.
Goed dat je het zegt lilia! bedankt voor de tip. Ik ga hier zeker wat mee doen, maakt het allemaal wat makkelijker voor mij Ik wacht tot hij gaat vragen waarom er geen papa in huis is e.d. en dan geef ik hem simpele antwoorden. denk dat de puberteit moeilijker wordt maar dat is nog een eind weg nu, misch tenzeinertijd beseft de vader waar hij mee bezig is e.d.