Zo zie ik het dus ook. Vergeven doe je om zelf weer rust te krijgen, dat betekent niet dat je weer met haar om moet gaan. Mocht ze je ooit weer aanspreken, zeg dan gewoon dat alles al gezegd is wat jou betreft, en verwijs haar naar haar eigen zoon. Succes en sterkte met wat je ook beslist, makkelijk is het niet maar wel beter voor je.
Erg mooi verwoord, had het zelf niet beter kunnen zeggen. Henkie, ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je voor jezelf een keuze maakt waar jij je lekker bij voelt. Het feit dat je al aan geeft dat jou man en jou kinderen in principe gewoon contact mogen met sm vind ik al een heel mooi gebaar vanuit jezelf. Sommige mensen kunnen dat niet eens opbrengen, die geven hun man de keuze, om te kiezen voor sm of het gezin. Ik vind dat je overkomt als een sterke vrouw die zo goed mogelijk een goeie keuze wilt maken voor je gezin maar ook voor jezelf.
Oh nee, echt niet hoor! Iedereen heeft zijn of haar grens, en daar moet je gewoon niet overheen gaan. En gebeurt dat wel, dan is het voor mij persoonlijk gewoon klaar!
Ik kan iemand wel vergeven, maar vergeten nee, dat nooit, ik kan dan iemand na het vergeven wel in mijn omgeving dulden, maar meer zal het ook niet zijn, vergeven is niet iets wat je op afroep doet, dat is een gevoel, iets wat een proces is, en waar je naar toe groeit, athans voor mij. vergeven is niemand verplicht, wel merk ik dat leven in wrok jegens iemand veel energie kost, dat is zonde van je energie en die gene niet eens waard, maar je moet doen waar je je goed bij voelt.
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen, dus ik weet niet of je op de pagina's daarna nog meer toelichting geeft. Uit het verhaal maak ik niet op of schoonmoeder je eenmalig heel erg heeft gekwetst of dat er al maanden/jaren problemen waren en dat dit slechts het laatste voorval in een reeks gebeurtenissen was. In het laatste geval zou ik me beter kunnen indenken dat je er helemaal klaar mee bent. In het eerste geval is het afhankelijk van wat iemand heeft gezegd/gedaan. Wat ik begrijp heeft ze alleen iets tegen jou gezegd wat je heel erg heeft gekwetst en niet zozeer iets gedaan wat schadelijk is voor jouw kinderen? Ik zou haar in dat laatste geval wel vergeven. Dat wil niet zeggen dat ik de grootste vriendinnen met haar wordt, maar wel dat ik mijn man en kinderen een leuk contact met hun moeder/oma gun en dat dat niet perse zonder mij moet. Ik kan me sowieso moeilijk voorstellen dat iemand iets tegen mij kan zeggen waar ik maandenlang van slag van ben, maar dat is tegelijkertijd ook moeilijk te beoordelen als je niet weet wat er is gezegd, het kan misschien veel erger zijn dan dat ik me inbeeld. Het is ook allemaal een beetje afhankelijk van wat je onder vergeven verstaat. Voor mij is vergeven iets een plekje geven en van daaruit verder te gaan waarbij ik terug kan kijken zonder heftige gevoelens. Belangrijke mensen (voor mij) laat ik dan weer toe in mijn leven, maar afhankelijk van wat er is gebeurt wel op een andere manier. Ik geef je niet zomaar weer een kans om me opnieuw te kwetsen om het zo maar te zeggen.
Ik kan me goed vinden in een aantal reacties hierboven. Vergeven is een proces waar je zelf in moet groeien. Je laat voor jezelf de wens los dat iets wat in het verleden is gebeurd, eigenlijk niet had mogen gebeuren. Het is gebeurd, het is voorbij. Soms zorgt vergeving ervoor dat je een persoon weer in je buurt tolereert. Soms kun je na vergeving zelfs weer op een prettige manier met elkaar omgaan. Maar het kan ook zijn dat je iemand vergeeft, maar toch besluit om geen contact meer te hebben. Bijvoorbeeld om te voorkomen dat je opnieuw gekwetst wordt. Die keuze is aan jou. Wat ik wel zou overwegen; zijn je schoonouders behalve dit uit de hand gelopen meningsverschil ook echt 'slechte' mensen? Want als het wel een goede opa en oma zouden kunnen zijn, dan zou ik de kinderen toch dat contact gunnen. Maar alleen als het voor hun ook echt iets positiefs op kan leveren.
Ben het verder wel met bovenstaande reactie eens: wrok koesteren kost alleen maar energie. Er is ook zo'n gezegde in het Engels 'holding on to anger is like drinking posoin and expecting the other person to die'.
Ik denk dat je dat zelf het beste aanvoelt of je dat wilt of niet. Ik vind niet dat het moet. Je moet er zelf achter staan.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik weet hoe gekwetst ze je toen heeft. Denk er maar eens goed over na.
jij hebt besluit al genomen wat ik ook gedaan zou hebben en als jouw man jou daar in steunt dan moet je niet vragen aan derden of je moet vergeven waar staat dat je dat moet misschien is het nu nog te vers voor jou en heeft het tijd nodig maar het niet netjes dat ze om vergeving vraagt terwijl ze het ontkent respect moet je verdienen die krijg je niet zo maar ben je respect verloren zal je bergen moeten verzetten om het terug te verdienen schoonmoeder of niet
Goed, dan zal ik nu mijn bescheiden mening eens geven Als ik in jouw verhaal wat tussen de regels doorlees heb ik het idee dat je het nog niet goed afgesloten hebt. Hierdoor kun je nog niet goed verder in je proces om het af te sluiten. Je moet jezelf goed afvragen wat JIJ wilt. Wil jij deze vrouw, om wat voor reden dan ook, in je leven of (voorlopig) niet meer? Het hoeft ook niet op stel en sprong. Ik heb namelijk het idee dat jij je gevoelens wat dat betreft (nog) niet helemaal op een rijtje hebt. Ik zou het eerst nog even laten bezinken en over een tijdje, als je de rust hebt, een beslissing nemen. Vergeving is een gevoel en dat kun je niet afdwingen. Nogmaals dit is wat ik tussen de regels door meen te lezen, misschien is het wel helemaal niet zo. In dat geval heb ik niks gezegd Ik heb zelf geen contact meer met leden van de schoonfamilie. Dit is een heel proces geweest, ik heb (net als jou) vaak gedacht om het omwille van mijn man nogmaals te proberen. Mijn man wil het zelf ook niet meer. Inmiddels zijn we een aantal jaren later en het is klaar. Ik heb lang en vaak nagedacht, maar ook ik ben té gekwetst. Het contact, wat er eigenlijk al niet meer was, is nu compleet verbroken. Maar dit is ook duidelijk. Niet meer het 'sluimerende' wel/niet-contact. Bij mij biedt dit erg veel rust. Ik wens je veel succes. Het is een moeilijke keuze...
allemaal bedankt. ik heb avondvierdaagse gelopen en lekker even mn hoofd uit laten waaien. ik moet nu nog eten. ik kom morgen er even op terug.
Er rijst bij mij door dit topic een vraag Henkie: wij hebben ongeveer hetzelfde als jullie. Het komt erop neer dat ook wij, en met name ik, door hele nare uitlatingen enorm gekwetst zijn. Mijn schoonouders wilden het op een gegeven moment maar nergens meer overhebben, er overheen stappen en doorgaan waar we gebleven waren. Maar zij hebben ONS enorm pijn gedaan, in een brief en zelfs een persoonlijk 'kado' voor mij, heel naar. Ik wil wel vergeven, in de zin van voor mijn man en voor onze zoon, maar doe ik dat dan? Ik kan wel zeggen in mijn hoofd ik vergeef jullie, maar ik sta er met mijn gevoel helemaal niet achter en dat zullen ze dus merken in mijn gedrag, want het komt niet overeen. Hoe doe je dit dan???? Ik kan er niet overheen stappen en doen alsof het nooit gebeurd is, ze hebben me teveel gekwetst. Hoe kan ik dan weer 'normaal'doen? Want dat bedoelen ze met opnieuw beginnen. Dus al zou je vergeven, hoe doe je dat dan met je gedrag terwijl je nog steeds enorm boos/verdrietig bent? Ik weet t niet.......
tja tot een aantal weken geleden kon dit mijn verhaal zijn. mijn smoeder heeft mij ook meerdere malen erg gekwetst en daarnaast mijn zoon voor mijn gevoel wat achter gesteld ten op zichte van de kinderen van mijn zwager. ik wilde er ook liever niet meer heen en twijfelde of ik wel wilde dat mijn zoon daar heen ging. tot mijn grote spijt is mijn smoeder op 17 mei vrij onverwachts overleden. mijn zoon heeft haar niet meer gezien. heel eerlijk gezegd heb ik er spijt van dat ik niet vaker heen ben geweest. vooral toen ik op de crematie hoorde dat ze zo trots en blij was met de klein kinderen. en ook zo blij was met haar "dochters" ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om haar te vergeven maar bedenk je wel dat ze ook ineens weg kan zijn. ik vergeet nooit meer dat op de crematie van de vader van mijn nichtje zegt werd: ga nooit weg zonder groeten, ga nooit slapen met ruzie enzzzz. ik moet daar de laatste tijd steeds meer aan denken
Wat ik zo vreemd vind is dat mensen vergeving vragen voor iets wat ze naar eigen zeggen niet gedaan hebben. Dan doen ze het of om er vanaf te zijn, met als resultaat dat ze niet serieus worden genomen of de andere partij nog meer boos maken. Of ze zien toch wel in dat ze fout zaten, maar durven het niet direct toe te geven. Zoiets heb ik bij mijn neef ook meegemaakt, dat hij vergeving vroeg om iets wat hij vroeg heeft gedaan, maar óók zegt dat ik het leuk had gevonden. Misselijkmakend gewoon, ik was zo boos daarom en geloofde er niks van dat hij spijt had. Mijn moeder zei dat ik hem moest vergeven en toen had ik ook zoiets van hallo mam, kies je zijn kant of zo? Nu heb ik het wel afgesloten en kan ik ook normaal tegenover hem zitten bij een verjaardag en handje schudden. Het is in ieder geval goed om het voor jezelf af te kunnen sluiten, je hebt dan weer de controle over jezelf. Want wat zij allemaal doet daar lig je dan niet meer wakker van en maak je je niet meer druk over, je kan daar toch niks aan veranderen. Helaas doe je zoiets niet 1,2,3. Vergeten zul je zoiets niet en dat word ook niet van je gevraagd.
Moeilijk, de vraag is moet je altijd vergeven, mijn antwoord is: Nee, sommige dingen zijn gewoonweg onvergeeflijk. Aan de andere kant is het wel zo, dat wanneer je vergeven kunt, dit rust geeft bij jezelf, maar de vraag waar het eigenlijk om draait is: KUN je het vergeven? Ik heb zelf een situatie gehad, waarbij je zou zeggen dat je dit iemand echt nooit en te nimmer zou kunnen vergeven (sexueel misbruik vanaf mijn 3e tm mijn 15e) Ik heb deze persoon dit volledig kunnen vergeven. Vergeten doe ik het echter niet, maar sinds ik dus echt volledig vergeving heb kunnen geven is de boosheid en het verdriet weg en heb ik rust, dit heeft alleen wel jaren geduurd. als ik een beetje jouw verhaal lees is mijn reactie dat jij op dit moment nog niet in staat bent om te vergeven. Het gevoel wat je erbij hebt (het overgeven bijv) geeft aan dat zelfs wanneer jij dit op dit moment met je verstand wil,je dit met je gevoel nog niet kan. Ik denk dat je jezelf nog even de tijd moet geven. Vooral omdat jezelf aangeeft dat je nog maar sinds een paar weken het voor jezelf een beetje op een rijtje hebt hiermee. En wanneer je niet in staat bent te vergeven is het ook prima, het is niet iets wat je kunt afdwingen namelijk.
Ligt eraan wie het is en wat er gebeurd is. Ik hou heel veel van mijn man/kind en als ik hen gelukkig zou maken door te 'vergeven' maar niet te vergeten zou ik dat voor hen doen. Vriendinnen zou ik niet meer worden met haar maar wellicht wel in 1ruimte kunnen zijn zonder dat er geruzied wordt. Maar : ligt ook erg aan wat er is voorgevallen natuurlijk. Ik heb ook mijn grenzen..
Vooropgesteld ik heb geen antwoord........ Maar ik heb jaren geleden wel iets belangrijks geleerd over vergeving. Stel je voor je hebt je hand open gehaald aan een grote doorn. Het is een hele pijnlijke wond die maar niet wil genezen. Een poos later realiseer je opeens dat er nog steeds een stuk van die doorn in de wond zit. Pas als je deze verwijderd kan de wond in je hand helemaal genezen. Zo werkt vergeving ook..........pas als je degene gaat vergeven die jou pijn heeft gedaan, kan de wond in je hart pas echt gaan genezen. Iemand vergeven doe je in eerste instantie dan ook voor jezelf zodat jij weer verder kan gaan met leven. Maar dit vertelt natuurlijk niets over hoe je verder om moet gaan met de persoon die jou zo'n pijn heeft gedaan....... Sterkte meteen verwerken en besluiten nemen hoe verder.