Afgelopen maand had ik zoveel symptomen, ik was misselijk, zere borsten (kon geen bh meer aan), steek bij mijn baarmoeder, vreselijk zweten en puistjes op mijn gezicht. Die laatste is dan nog het minst erg, maar ik heb me heel slecht gevoeld. Helaas heb ik een MK gehad Ik wil echt heel erg graag een kindje, maar ik zie er heel erg tegenop om dit weer door te moeten maken. Nu twijfel ik of ik een tijdje moet stoppen met het proberen van kinderen krijgen of zo door moet gaan, ik ben de moed een beetje verloren (ondanks dat ik nog maar bij ronde 4 ben). Het waren gewoon de symptomen, ik kon niet meer functioneren. Ik wil graag de dingen blijven doen die ik doe. Als dit nou een paar weken was is dat niet zo erg, maar als ik hier weer door heen zou moeten en weer een mk zou krijgen, dat trek ik echt niet Is dit voor iemand herkenbaar? Of hebben jullie tips voor mij?
Denk dat je het gewoon moet laten gebeuren en er niet teveel mee bezig zijn.(dit doe ikzelf wel,ook al wil ik het niet) Dat je 1 x een miskraam heb gehad,hoeft dit niet te betekenen dat dit volgende x weer gebeurd. Ik heb hetzelfde gehad in Mei een miskraam en wil ook graag weer zwanger zijn. Natuurlijk zal ik het ook eng vinden,maar dat heeft iedereen denk wel diep van binnen. Je moet doen waar jij je goed bij voelt,luister naar jezelf en je lichaam. Ook is iedere zwangerschap weer anders. Meid ik wens je sterkte xx
Bedankt voor je reactie ongeduldig26. Ja het beste lijkt me gewoon veel afleiding en er niet te veel mee bezig zijn. Dus ook niet te veel op dit forum zitten haha. Maar je wordt er ook steeds mee geconfronteerd. Op straat mensen die met baby's lopen of familieleden met baby's. Ook als ik een reclame op tv ziet waar een baby in voor komt wordt ik al verdrietig omdat ik er weer aan denk. Toch proberen de moed er in te houden, als ik het niet probeer dan lukt het sowieso niet, dus ik ga wel door. Het vervelende is ook dat ik behalve met mijn vriend er verder met niemand over kan praten. Heb jij dat ook? En mijn vriend is niet een hele uitgebreide prater, hij voelt niet wat ik voel. Voor een vrouw is het toch anders. Ik wens jou ook veel sterkte. Hou vol en het lukt vanzelf!!
Ik herken het wel,dat je overal om je heen mensen ziet met kindjes. Soms wel rot,maar heb er zelf niet zoveel moeite mee gelukkig. Neem het soms wel mezelf kwalijk,waarom geen idee Er over praten is soms lastig met mensen die er niet mee temaken hebben,of er niet zo instaan. Vaak krijg ik te horen,het komt wel,heb geduld wat ook helemaal waar is maar dat wil ik dan even niet horen zeg maar. Met mijn vriend praat ik zeker wel,maar wil hem niet belasten met mijn gezeur...Ik weet namelijk dat ik me soms aanstel bedoel ik lees verhalen van mensen die al jaren bezig zijn en dan kom ik aan met mijn 1 jaar. Maar goed we beleven het allemaal op onze eigen manier en niemand kan je vertellen wat je moet voelen,dat lukt jezelf soms ook niet,je wilt je niet zo voelen en toch gebeurd het... Maar meid ooit komt het wel echt. Ik snap helemaal wat je voelt,elke maand weer dat wachten en wachten of teleurstelling. Maar er komt een dag,dat ook jij een mooi kindje in je armen zult hebben! Dikke knuffel