Ik vind het wel een nette mail. Maar ik snap ook je twijfel en gekke gevoel hierover. Ik vraag me ook wel af of het echt nodog is om daar zo eerlijk over te zijn. En zoals iemand eerder zei: tja ik heb ook niet met alle kinderen echt binding, maar dat wil niet zeggen dat ik gelijk geen verjaardagen meer af ga. Misschien is ze wel helemaal niet eerlijk en durft te niet te zeggen dat het gewoon te veel kado's zijn in korte tijd. Al kun je ook altijd bij action simpele en goedkope dingen kopen.
Ik snap dat niet....waarom moet je dat zeggen? En iemand zegt niet te persoonlijk opvatten....als het om je kinderen gaat is het toch altijd persoonlijk?! Maar goed ik zie dat de meeste het wel kunnen waarderen....
Ik zou het wel kunnen waarderen ook omdat er waarschijnlijk ook geen uitnodiging komt van hun dochter haar verjaardag voor jullie. Dus ook om scheve gezichten te voorkomen.
Maar bekijk het eens van een andere kant. Wat als ze gewoon had gezegd '' Ik kom niet '' en dan zonder reden. Had je dat fijner gevonden? Dan had je jezelf continue af lopen vragen waarom ze niet zijn gekomen toch? Nu weet je gelijk dat je ze voor de volgende keer ook niet meer hoeft uit te nodigen. Makkelijk toch?
Ja, ik heb absoluut een band met de kinderen van mijn zus. Zij voelen ook echt een beetje als mijn vlees en bloed en de oudste lijkt qua karakter ook erg op mij. Ik ben ook officieel voogd van de kinderen. Met kinderen van vrienden heb ik veel minder een band. Ik vind ze wel leuk en klets altijd even met ze maar dat is het dan ook. Ook met het zoontje van mijn zwager voelt het heel anders. Leuk kind maar ik voel er minder een band mee dan bij de kinderen van mijn eigen zus. Zal toch wel aan de bloedband liggen denk ik. Ontopic: ik denk dat je buurvrouw ineens duidelijk wilde zijn en niet elke keer een ander smoesje wil verzinnen waar ze zich dan weer rot over voelt. Ik vind het wel stoer van haar. Eerlijkheid duurt het langst. Ze zegt ook dat ze blij is met jullie als buren dus die relatie zit volgens mij wel goed. Ik heb ook leuke buren maar ga niet bij hun kinderen op verjaardag.
Ik vind het überhaupt al bizar dat je een buurvrouw uitnodigt voor het verjaardagsfeestje, terwijl de kinderen duidelijk niets met met elkaar hebben. Dat zou ik nooit doen. Verjaardagsfeestjes zijn hier inderdaad enkel voor mensen die een band hebben met mijn dochter. Anders blijf ik bezig. En ja. Ik heb een heel goede band met de kinderen van mijn zus en schoonzus. Die mogen hier altijd over de vloer komen, en ik zou er ook zo in huis nemen moest er iets zijn. Ik speel ook heel veel met de kinderen van onze vrienden, op feestjes en als we op bezoek zijn. Dat zijn ook de enige kinderen waarvan ik naar een feestje zou gaan. Niet van buren of collega's ofzo.
Bedankt voor jullie mening. Inderdaad is het geen familie en "maar" een buur, hoewel die soms waardevoller kunnen zijn. In mijn verhaal had ik de boodschap samengevat. Hij kwam bij mij wel harder binnen. In het eerste mailtje was de mededeling, dat ze vorig jaar al had besloten niet meer te komen (vorig jaar waren ze nog wel op de oudste zijn verjaardag). Hun dochter en onze dochter zijn op dezelfde dag jarig. Ik vroeg in een reactie van mij naar de reden en dat ik niet hoop, dat de relatie als buren een breuk had. Toen kwam de mail, dat ze juist blij zijn als buren, alleen geen binding met de Kinderen meer te hebben. Ik ga het naast me neer proberen te leggen.
Dat is mijn onderbuikgevoel ook een beetje: ja het is eerlijk en duidelijk. Tot vorig jaar kregen we ook een uitnodiging voor de verjaardag van hun dochter! Maar aan de andere kant, als je niks voelt is dit wel heel erg duidelijk. Toch voelt het persoonlijk: onze kinderen kunnen er ook niks aan doen. We nodigen ook niet elke buur uit, dit had dus historie...
Ik vind het stoer en eerlijk van je buurvrouw! Het is misschien eerst even schrikken, maar ik denk dat we allemaal weleens iets minder sociaal wenselijk gedrag mogen vertonen. Sterker nog; ik zou willen dat ik het lef van je buurvrouw had Wij zijn nog altijd kinderloos maar mijn hele vriendengroep heeft inmiddels kinderen en allemaal vieren ze dat. Misschien kan iemand mij hier uitleggen waarom je als ouder de behoefte voelt om de verjaardag van je kind ook voor volwassenen te vieren, want ik snap het niet. Ik gruwel van die middagen met schreeuwende kleuters en een schaaltje met knakworsten in bladerdeeg dat rondgaat. Maar ik durf nog altijd geen nee te zeggen... Ik heb wel plechtig aan mezelf beloofd dat mocht ik nog moeder worden ik mensen ditzelfde niet ga aandoen. Onder het mom "wat gij niet wil dat u geschiedt" Ps. Weet je wat ik het allerergste vind: zo'n uitnodiging die dan zogenaamd vanuit de baby of peuter is geschreven. Daar krijg ik spontaan uitslag van Zo, ik ben het weer even kwijt
Ik heb ook "niets" met andere kinderen. Maar mijn beste vriendinnen hebben nog geen kinderen. Maar zijn dol op onze kinderen. Dus denk dat ik dat ook bij hun kinderen straks heb? Hoop ik. Op de eerste vraag: het is wel eerlijk. En dat is toch ook fijn?
Mmmm eigenlijk vind ik het onfatsoenlijk. Je hoeft niet altijd je hart op je tong te leggen. Nee ik vind het niet normaal als m'n buuf dat zou zeggen.
Nee hoor soms mag best de ( iets minder leuke ) waarheid gezegd worden. Maar dat gezegd te hebben, ik vier de verjaardag van onze kinderen graag met mijn goede vrienden ( waar ook buren bij zitten ). Ik zou het heel vreemd vinden als mijn beste vriendin of andere vrienden ineens zeggen ' Sorry As, maar ik heb geen zin meer om de verjaardag van je kinderen te vieren want ik heb er niets mee' . Dan zou de vriendschap denk ik snel over zijn. De kinderen van mijn vrienden zijn mij net zo dierbaar als de vrienden zelf. Wat een nietszeggende vriendschap heb je dan, als je gruwelt van het meest dierbare van je vrienden Brrrr, nee ben blij dat ik dat mijn vriendschappen zo niet in elkaar steken.
Ik heb heel veel binding met mijn neefjes en nichtjes. Ik probeer zoveel mogelijk naar hun verjaardagen te gaan maar dat lukt ook niet altijd. In de loop der jaren is het erin geslopen dat er elk weekend wel ergens een verjaardag van een kindje te vieren viel... Kinderen van de buren, kinderen van vrienden. Nu inmiddels mijn 11e nichtje geboren is... ben ik er wel een beetje klaar mee. Geen kinderfeestjes meer voor mij behalve die van mijn neefjes en nichtjes, als het mij uitkomt. Ik voel wel degelijk een band met de meeste kinderen van de buren en vrienden maar niet genoeg om bijna ieder weekend vrij voor te plannen en daarbij is het ook een kostbare bezigheid. Dat vertel ik mensen dus ook eerlijk als ze mij uitnodigen voor een verjaardagsfeestje.
Mee eens. Ik ga alleen bij neefjes en nichtjes op verjaardag. De kinderen van vrienden hebben toch helemaal niks met ons? Tenminste, in onze vriendengroep niet. Dat wil niet zeggen dat de vriendschap niks voorstelt maar meer over hoe eraan vormgegeven wordt. Daarnaast heb ik ook echt een hekel aan kinderverjaardagen. Alleen voor neefjes en nichtjes sla ik me daar doorheen.
Nou ja....'gruwelen van' is natuurlijk erg overdreven en mijlenver van 'geen binding hebben met'. Maar mijn drie allerbeste vriendinnen hebben geen kinderen om verschillende redenen, maar vette kans dat ik met hun kleintjes wèl een diepe band zou hebben. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet en ik vind het geen automatisme dat mijn vrienden automatisch dol zijn op míjn kinderen, zou wat zijn om zulke verwachtingen op te leggen?! Sommige mensen hebben gewoon minder met kinderen en laten we wel wezen....niet alle kinderen zijn even leuk imho.
Heb ik ook. Al heeft mijn broertje nog geen kind, dus daar kan ik niet over oordelen. Maar heb zelfs ook niks met andermans kinderen!