Hoi meiden, moet even mijn ei kwijt hoor. Al een paar maanden een hoop stress door mijn werk. Het is eigenlijk een lang verhaal, maar het komt er op neer dat het personeel waardeloos en zonder respect behandeld wordt, wat in mijn geval al tot meerdere confrontaties heeft geleid met leidinggevenden. Het hoogtepunt van de afgelopen weken was wel dat ik uiteindelijk een klacht heb ingediend over een vervangend leidinggevende en een ´dame´ van personeelszaken bij het bestuur en op gesprek ben geweest bij de directrice. Door verschillende conflicten zijn er een hoop collega´s opgestapt, waardoor de werkdruk voor de achterblijvers hoger is geworden. Bovendien hangt er echt zo´n vervelende sfeer. Deze stress is er waarschijnlijk (mede?) de oorzaak van dat ik een week of twee geleden door een extreme aanval van duizeligheid de hele middag in bed door heb moeten brengen. (heb hierover een topic gepost onder "eerste symptomen") Heb dit aangekaart bij mijn vk. en die zei dat als ik het niet trok, ik me dan maar wat vaker ziek moest melden, maaaar.... niet tegen mijn werkgever moest zeggen dat ze dit gezegd had, want dan kreeg ze alleen maar boze werkgevers aan de lijn?! Ik heb me inderdaad een week geleden ziek gemeld, na aandringen van mijn man, want die zag wel dat ik er helemaal doorheen zat. Gelukkig geen duizeligheid meer, maar wel extreem moe en iedere dag minstens 1 keer een huilbui. Gelukkig wel begrip van mijn nieuwe leidinggevende , die zij goed uit te rusten en de hle week maar thuis te blijven. Nou belt ze me afgelopen vrijdag op om te vragen hoe het gaat. Ik zeg: "gaat wel wat beter. Ben een beetje bijgekomen. Ben wel moe, maarja. Hoort er ook een beetje bij en wil eigenlijk wel proberen om weer aan de slag te gaan." Vond ze prima, maar dan wel maar twee middagen. Ze wilde niks forceren, wel super tof van d´r. Maar later die dag alleen even gestofzuigd en vervolgens een harde buik! Deed echt pijn. Het hele weekend weer extreem moe. Gisteren weer niks als janken en vandaag al sinds half 6 wakker omdat ik alleen maar aan mijn werk lig te denken. Ik wordt een beetje gek van mezelf, want ik weet zelf niet meer wat ik nu wil/moet. Zit gewoon niet lekker in m´n vel, maar voel me zo´n aansteller als ik ´ziek´ thuis ga zitten. Sorry van het lange verhaal, maar wel lekker van me afgeschreven!
Hoi Marisca, Ik vind niks aanstellirig aan houw verhaal. Als ik het zo lees zit je aardig dicht tegen overspannenheid aan. Juist doordat je aan het werk denk, komen de klachten weer. Als ik jou was zou ik nog maar even rust nemen en contact opnemen met je ha en dit ook met hem/haar bespreken. Je moet niet alleen rekeking houden met je zelf maar ook je kleine wonder die nu in je buik groeit en al die stress is niet goed. Ik vind het ook heel goed dat jouw leidinggevende heeft gezegd dat je maar 2 middagen mag komen! Veel succes en sterkte toegewenst! Liefs Nathasja
Je hebt natuurlijk gelijk. Die kleine in mijn buik is nu het belangrijkste. Moet toevallig morgenochtend naar de huisarts voor m´n zoontje. Dan kaart ik mijn ´toestant´ ook even aan. Wil graag weten wat hij ervan vindt. Mijn leidinggevende gaf wel aan dat als ik voor langere tijd niet kan werken, ze wel een verklaring wil van de HA of VK. Morgenmiddag moet ik een paar uurtjes werken. Wil ook even kijken hoe dat gaat. Dus even kijken hoe het loopt morgen. Bedankt voorje reactie!
Ik begrijp je helemaal. Ik voel me net zo. Heb geen 'vervelende' ervaringen met mijn werk en/of werkgever maar wel een hoop stress die met mijn werk te maken heeft. Zelfde klachten, oververmoeid, huilen, piekeren, depri........en in mijn geval ook bekkenklachten Heb nu 4 weken rust 'gekregen' van de bedrijfsarts, en dat vond ik ook erg moeilijk, maar nu ik wat begin op te knappen zie ik des te meer hoe slecht het eigenlijk ging, was totaal mezelf niet. Vrijdag heb ik een gesprek over aangepast werk voor een paar uur tot mijn verlof. Ik ga dit wel doen maar heb voor mezelf wel zoiets van, dat als het weer niet gaat dat ik dan wel sneller aan de bel trek en me weer ziek meld. Vrijdag heb ik de 20 weken echo en ik zou het mezelf niet vergeven als blijkt dat door alle stress van de afgelopen maanden mijn kindje niet goed gegroeid is (stress heeft dezelfde gevolgen voor de ongeboren baby als roken!). Meid heel veel sterkte en geef heel goed je grenzen aan! Ik hoor dat je nog een ander kindje thuis hebt, die heeft ook een gezonde moeder nodig!
Nadat ik me ziek had gemeld viel er bij mij wel een last van m´n schouders. Ik merk, net als jij dat ik die rust toch echt wel nodig heb om meer een beetje tot mezelf te komen. Kende mezelf ook niet meer terug. Deed en zei dingen die ik normaal niet zou doen/zeggen. Daarom doe ik morgen ook een voorzichtige poging om een paar uurtjes te gaan werken, want ik wil absoluut niet dat dit verder uit de hand loopt en ik straks goed overspannen thuis zit. Niet voor mezelf en niet voor mijn mannetje en de kids! Rot voor je dat je met een vergelijkbare situatie zit, maar ik vind het fijn om te horen hoe jij er mee omgaat. Heel veel sterkte verder en vrijdag ook lekker genieten bij de echo hè?!
Marisca & Lilly, Ik kan me helemaal vinden in jullie verhalen. Zelf zit ik ook al een hele tijd te klungelen met allerlei 'kwaaltjes'. Nog steeds veel misselijkheid, af en toe kokhalzen, super moe..... jullie kennen 't wel. Toen het weer ietsje beter ging, ben ik weer gaan werken. I.p.v. 8 uur per dag naar 6 uur. Toen ik onverwachts te horen kreeg dat ik na mijn zwangerschap niet kan blijven werken, kwam bij mij de stress opzetten. Op dit moment werk ik 40 uur p/w en heb aangegeven straks 20 uur p/w te willen werken. Dit past niet in hun plaatje, dus willen ze mijn contract gaan ontbinden. Ik weet dat dit voor hun erg lastig gaat worden (vast contract), maar uiteindelijk zal een werkgever toch het laatste woord hebben. Dit kwam voor mij totaal onverwachts. Ik werk er al bijna 3 jaar met veel plezier. Al deze stress over hoe het straks moet, maakt mij erg onzeker. Dus ook hierdoor veel huilbuien en moet constant aan het werk denken. Ik wordt er niet goed van! Op dit moment zit ik alweer thuis vanwege deze klachten en ik weet absoluut niet wat ik moet doen. Wel of niet weer gaan werken. Hebben jullie advies? Liefs
Jee Patricia, ik weet niet goed wat ik moet zeggen....... Moet je wel of niet gaan werken........ Ik denk dat je pas moet gaan werken als het echt beter gaat. Maar ik weet ook hoe moeilijk dat is. Ik heb zelf het idee dat als ik weer ga werken de vooruitgang die ik nu geboekt heb sinds ik thuis ben weer te niet doe. Ik ben bang dat ik binnen 2 weken weer terug ben op het punt waarop ik me 3 weken geleden heb ziekgemeld. Maar tegelijkertijd wil ik geen aansteller zijn en goede wil tonen en dus maar gaan werken als ze daar over beginnen. Moeilijk, moeilijk........ En die stress om je werk herken ik ook heel erg. Ik word momenteel elke nacht wakker door een nachtmerrie en dan moet ik ook naar de wc en vervolgens lig ik uren wakker omdat ik lig te denken aan werk, aan het komende gesprek met de ARBO, en ook over de angst die ik dus heb om me weer zo te voelen als de afgelopen 2 a 3 maanden. En ik weet dat ik niks opschiet met het gepieker, maar wat doe je eraan? Ik vind het heel moeilijk om je advies te geven, het enige dat ik kan zeggen is dat je pas aan het werk moet gaan als je denkt dat je het aan kunt want het is nu eenmaal zo dat je nu niet alleen met jezelf maar ook met het kindje in je buik te maken hebt, Maar nogmaals ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Heel veel succes!
Lilly, ben het helemaal met je eens. Luister goed naar je lichaam en ga op je gevoel af. Al is dit erg moeilijk, ik weet het! Ik wilde ook te snel weer aan het werk en dat was niet verstandig #-o : Nadat ik vrijdag mijn werkgever had gesproken en we hadden besloten dat ik maandagmiddag een paar uurtjes zou komen werken, kreeg ik last van harde buiken. Het weekend weer huilbuien gehad en ontzettend moe door slapeloze nachten (veel gepieker). Ben vervolgens maandagochtend naar de huisarts gegaan en daar mijn verhaal gedaan (vond ik best lastig!). Deze goede man heeft me met de neus op de feiten gedrukt. Hij zei:" Veel piekeren, niet goed slapen (of juist extreem veel), paniekaanvallen, overdreven emotioneel reageren, zijn allemaal symptomen van overspannenheid." Ik zei dat ik dat nogal een groot woord vond. Hij zei toen dat het iets is wat voor veel mensen moeilijk te accepteren is, juist voor mensen die zich verantwoordelijk voelen tegenover het werk en collega´s. Uit mijn verhaal kon hij opmaken dat ik mezelf niet meer ben. Ik beaamde dit. Ik herken mezelf niet meer, lijk wel een ander persoon. Hij zei toen dat ik niet van mezelf mocht verwachten dat deze klachten met een week weg zouden zijn en vond het dus ook niet verstandig van me om weer aan het werk te gaan. Hij zei dat ik toch zeker drie tot zes weken rust moest nemen. Ben vervolgens ´s middags naar mijn leidinggevende gegaan. Daar weer een heel emotioneel gesprek gehad en ook zij had gelukkig zoiets van dati kan zo niet. Ze heeft me dus weer ziek gemeld en gezegd dat ik er voorlopig niet aan hoef te denken om terug te komen. Erg fijn dat ze er zo begripvol tegenover stond. Ergens ook wel logisch want ik werk met kinderen en kan het natuurlijk niet maken om in hun bijzijn in te storten en huilbuien te krijgen (wat dus een keer is gebeurd!) Nu zit ik dus thuis en merk dat er wel wat druk van de ketel is. Hoewel ik me herken in jullie verhalen, dat je je schuldig voelt en je geen aansteller wilt zijn, probeer ik mezelf voor te houden dat dit het beste is voor mij en de kleine. Mijn werk ga ik nu echt proberen los te laten, zodat ik meer kan gaan genieten van deze zwangerschap. Wat er later op mijn pad komt zie ik dan wel weer (zoals gesprekken met de ARBO). Vandaag ben ik thuis en hoef niet te werken, dus ik ga genieten van het mooie weer met mijn zoontje en lekker koekjes bakken! Morgen weer een dag.... Moeilijk om anderen advies te geven, maar denk nu in erste instantie aan jezelf en je kindje hoor! Misschien is het ook makkelijker praten voor mij omdat mijn baas zo begripvol is, maar als je er om te beginnen een paar weken tussen uit kunt geeft dat volgens mij wel veel rust. Misschien dat je iets hebt aan een gesprek met je HA. Toen werd voor mij wel duidelijk wat ik het beste kon doen. Ik werd bevestigd in wat ik al dacht te weten/voelen door iemand die er verstand van heeft en dat gaf me wel weer de kracht om voor mezelf op te komen. Heel veel sterkte meiden....... Marisca
Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties! Mijn huisarts is helaas deze week met vakantie. Dus ga volgende week meteen even bellen voor een afspraak. Ik ga proberen om morgen weer te werken. In ieder geval 6 uurtjes per dag. Wie weet gaat het goed en anders kan ik dit volgende week meteen met mijn huisarts bespreken. Heb ik het in ieder geval geprobeerd. Jullie ook veel sterkte! Liefs
Hey Marisca, wat lekker voor je, probeer er maar van te genieten. Ik heb vandaag weer een slechte dag. Komt waarschijnlijk ook doordat ik vrijdag naar de ARBO moet en ik weet dat ze graag willen dat ik aangepast werk ga doen. Het is misschien maar een paar uurtjes maar van het idee alleen al raak ik in paniek Het loopt bij mij ook al heel lang. Zal het in het kort samenvatten: In december begonnen met werken in het ziekenhuis, als leerling verpleegkundige, erg leuk maar ook stressvol en vermoeiend om opeens om 6 uur op te moeten. En alles moeten leren, opdrachten maken enz. enz. Vanaf januari vaak ziek en moe, Dan weer griep, dan weer voorholteontsteking. Eind maart voor de zolveelste keer ziek en in april kon ik mijn bed niet meer uit komen. Op mijn werk begonnen ze ook vragen te stellen want ik zag er erg slecht uit. In tranen uitgebarsten, dat ik het ook niet wist, wag gewoon zo moe....... Eindelijk bloed laten prikken en bleek de ziekte van pfeiffer te hebben. Nog een paar weken geprobeerd halve dagen te werken maar uiteindelijk toch voor zo'n 6 weken naar huis gestuurd door ARBO arts. In die tijd ben ik zwanger geraakt. 24 juli ben ik begonnen met 12 werken (3x 4 uur) het was de bedoeling dit elke paar weken uit te breiden naar mijn normale 32 uur werken maar de vermoeidheid werd steeds erger + daarbij bekkenklachten vanwege zwangerschap. Zo'n 3 weken geleden heb ik me weer 100% ziekgemeld. Mijn ouders zijn beiden ook opgenomen geweest in het ziekenhuis. Mijn vader vanwege long/hart problemen, is nu weer thuis maar gaat niet goed. Mijn moeder is al jaren psychiatrisch patient en heeft 2 weken geleden geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik ben labiel, doodmoe (slaap 12 uur per nacht), heb nachtmerries ......kortom ik voel me klote. Tussendoor zijn er ook wel goede dagen hoor....ben dolblij als ik mijn kindje weer voel bewegen maar de koek is wel op hoor. en zo gek is dat toch ook niet? ER is toch ook veel gebeurd of moet ik me erover heen zetten. Ik weet het gewoon af en toe niet meer
Ach meis, Ik heb echt met je te doen. Je hebt aardig wat te verduren (gehad). Lijkt me heel logisch dat je er doorhen zit. Ik zou dat ook allemaal niet trekken, zeker niet in combinatie met een zwangerschap. Zijn ze bij de ARBO van alles op de hoogte? Het lijkt mij dat als er iemand met zo´n verhaal komt, je die persoon niet nog eens extra gaat belasten door ze weer aan het werk te zetten?! Maar ja, ik heb zelf geen ervaring met de ARBO. Zijn je huisarts/verloskundige op de hoogte van wat er allemaal speelt? Kunnen zij niet iets voor je betekenen? Ik heb verder ook geen raad meer. Behalve dat je goed duidelijk moet maken van welke lichamelijk én geestelijke klachten je last hebt. En klinkt misschien heel stom, maar houd je tijdens het gesprek niet in. Als alles je teveel wordt, moet je je tranen de vrije loop laten. Laat ze maar zien hoe je je voelt en dat je echt van streek bent en er doorheen zit. Jezelf niet groot proberen te houden. Misschien dat dat helpt. Heb je misschien een vriend of man die de gelegenheid heeft om mee te gaan. Die zou eventueel je klachten kunnen bevestigen en aan kunnen geven hoe je gemoedstoestand is. ....o.k. blijkbaar toch nog wat tips uit mijn mouw kunnen schudden. Hopelijk helpt het iets. En je bent natuurlijk altijd welkom om hier je hart uit te storten. Het lost misschien niets op, maar kan wel lekker opluchten. sterkte meid Marisca
Oh en Patricia, lijkt me goed dat je volgende week contact opneemt met je huisarts. Wees je wel een beetje zuinig op jezelf? Ik hoop natuurlijk dat het allemaal goed gaat op je werk, maar mocht dat niet zo zijn trek dan wel aan de bel. Voor jezelf en je kindje opkomen hoor, als dat nodig is! Succes Marisca
Thanx! Ik moet zeggen dat nu ik het zo op een rijtje zette ik zelf ook zoiets had van, meid het is helemaal niet zo gek dat je je af en toe flink rot voelt. Mijn ARBO arts is van alles op de hoogte en zij weet ook dat ik tot nu toe steeds geprobeerd heb door te zetten, ze is ook heel begripvol. Maar vorige week moest ik op gesprek bij mijn leidinggevende en die bleek dus een heel plan te hebben voor aangepast werk en ik weet wel dat een werkgever ook verplicht is te proberen de werknemer weer zo snel mogelijk aan het werk te krijgen maar ik voel me daar nog helemaal niet aan toe. Misschien maak ik me wel zorgen om niets hoor en krijg ik vrijdag weer begrip...... Naar de huisarts ben ik ook geweest maar daar kwam ik totaal niet uit mijn woorden doordat ik zo emo was en het enige wat zij dan ook zei was dat sommige vrouwen dat nou eenmaal hebben dat ze doodmoe zijn tijdens de zwangerschap en dat ik maar met de ARBO moest bespreken hoe het aan te pakken Ik moet zeggen dat dit forum wel een uitkomst is hoor, anders had ik waarschijnlijk de hele middag zitten janken, nu kan ik tenminste ergens mijn ei kwijt. Bedankt voor je/jullie reactie(s) liefs Lilly
Jammer dat je niet veel aan je huisarts hebt. Wel positief dat ze bij de ARBO begrip tonen. Misschien valt het dan inderdaad mee vrijdag. Wees gewoon eerlijk daar en zeg dat je het niet ziet zitten om aan het werk te gaan. Even afwachten dan maar....meer kun je nu niet doen. Marisca
Lilly, Heel veel succes vrijdag bij de ARBO. Hopelijk weet je na dat gesprek iets meer. Gisteren heb ik ook de ARBO gebeld voor het maken van een afspraak. Ik moet nu wachten op een oproep. We zullen afwachten. Liefs
Jij ook veel suc6 Patricia! Vind het nog steeds wel spannend, kijk er nog best tegenop maar ik heb ook wel zoiets van ik het zie wel....... Het leuke is wel dat ik na dat gesprek bij de ARBO de 20 weken echo heb Hopelijk kunnen we dan ook zien wat 'het' wordt Ik probeer me maar daar op de focussen. Liefs Lilly
Het is echt super gegaan moet ik zeggen. Mijn man is meegegaan en heeft het een en ander toegevoegd, dat hielp ook heel goed. Het komt er in het kort op neer dat ik waarschijnlijk tot na mijn verlof niet meer zal werken. Het gaat gewoon niet beter, de bekkenklachten zullen ook niet over gaan en ik heb het beetje energie dat ik heb nodig om af en toe wat voor mezelf en in huis te doen want zoals het nu ging stevende ik af op een depressie. Een hele grote opluchting dus. Hoest met jou en Marisca?
Hoi Lilly, Wat fijn voor je dat het zo goed gelopen is bij de ARBO! Fijn dat je mannetje mee kon. Zal zeker wel een opluchting zijn dat het zo gelopen is. Nu kun je je meer op jezelf gaan richten en op de kleine natuurlijk! Met mij gaat het redelijk. Er is echt een last van mijn schouders gevallen nadat ik in goed overleg met mijn baas kon besluiten om voorlopig thuis te blijven. Er is nu wel enige onzekerheid over of en wanneer ik weer aan het werk zou moeten. Ik heb nog geen oproep gehad, dus die wacht ik even rustig af. Probeer daar nog niet teveel aan te denken, en dat lukt redelijk. Merk wel dat ik nog steeds op moet letten dat ik niet teveel hooi op m´n vork neem (bijv. met het opknappen van de babykamer). ](*,) Ik loop mezelf nog steeds wel eens voorbij en dat merk ik dan vooral door lichamelijke klachten. Maar in m´n koppie is het een heel stuk rustiger. Genieten nu hè meid. Oh, ja. #-o Hoe was het bij de 20 weken echo?!?! Hoe vond je het om je kleine puk te bewonderen? Alles goed met hem/haar? Marisca
meiden 1 tip probeer alles wat ze zeggen en je aanbieden. Desnoods kom je huilend op je werk aan en vertrek je na 5 minuten je hebt laten zien dat je het probeerd maar het gaat gewoon niet. Is natuurlijk vreselijk als het zo moet maar wel in jullie voordeel.