Dit. Hier een dochter met incontinentie (vastgesteld) zowel urine als defecatie en tja, dan moet je wat. Want precies wat je zegt; niet elke winkel werkt mee. En ik begrijp het volkomen. Dus vind ik het als ouder mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat er opties zijn waar ze wél kan. En dat is dan vaak een betaalde gelegenheid. En of dat nu een koffietentje is waar we wat drinken, mcdonalds of een hema.
Ik heb ooit in een stad de oplossing gezien. Toiletten bij de bewaakte fietsenstalling. Dus op een centrale plek in de stad. En met een toiletjuffrouw erbij (die deed ook meteen de fietsen). Daardoor alles keurig schoon. En je voorkomt junks of mensen die er een bende van maken (ivm controle en dat je door een hek moest). Ik wil best betalen voor een toilet.
Hier bij fietsenstalling ook een wc niet supersuper schoon maar te doen.. maar schoner dan die wc op station waar je 50 cent in moet gooien.. zat poep overal.. doei 50 cent en nog volle blaas..
Juist dit En vooral hoe ze het toilet achterlaten….. Wij laten het wel toe en een personeelslid wacht op de klant maar het kost flink tijd ….
Langs Duitse snelwegen vindxik de wc's vaak wel fijn. Kost meestal 70 cent (of meer inmiddels? Tijd geleden dat ik er geweest ben) maar ben het bonnetje 50 cent korting op koffie oid. Zelfreinigend toilet na elke klant, zo'n bril die even een rondje maakt en schoon wordt dus iedereen kan in ieder geval fatsoenlijk zitten
ik herken me zelf hierin. Ik heb dat probleem nu ook. Als ik aandrang heb om te poepen dan moet ik een wc vinden. Ik kan het niet ophouden.. uiteindelijk vind ik wel een wc gelukkig maar neemt veel stress mee. Ik durf nergens naar toe te gaan. Vreselijk om alle openbare wc’s te kennen. Soms moet ik zelfs liegen als ik met mijn kind ben dat mijn kind naar de wc moet terwijl ik zelf moet gaan. Ik zit nu middenin een depressie en dit erbij maakt het erger nu.. soms hoooop ik op een verstopping van mijn darmen terwijl dat ook erg is.. soms moet ik idd ook 2 of 3 keer.. naast mijn probleem van niet kunnen ophouden werken mijn darmen ook als tierelier.. als ik om de 2 dagen moest poepen zou ik het niet eens erg vinden om een openbare wc te vinden maar idd elke dag een vraagteken .. ik probeer ook naar winkels te gaan waar in de omgeving een wc te vinden is
mijn man is altijd blij als die in Duitsland is want dan kan die tenminste normaal naar de wc toe. Die mag bij veel klanten ook niet en heeft dan dus mooi een probleem als die nodig moet.
Even over de darmproblemen. Ik DURF niet eens meer naar de winkels. (En ook bijvoorbeeld niet naar het zwembad, speeltuin etc met mijn kind) Wist niet dat hier zoveel zaten met deze problemen. Wie dit ook heeft, misschien kunnen we via pb een WhatsApp groepje opstarten om elkaar te steunen? Want zeg nou eerlijk, wie komt hier voor uit? Bijna niemand. Sorry dat ik dit topic er voor leen, maar het voelt als een openbaring dit.
Even hierop aansluitend. We wonen in een heel klein dorp zonder horeca en zonder openbare toilet. Er gaat wel een fiets en wandelroute door ons dorp. Vanaf de weg kijk je onze tuin in. Er fietste een groepje voorbij en er werd geroepen dat 2 vrouwen naar het toilet moesten. Natuurlijk heb ik ze binnen gelaten. Iemand tips hoe ik op een normale manier aan kan geven dat mensen best hier naar het toilet kunnen, zonder dat het té erg wordt qua aanloop. We hebben overigens een extra toilet die aan de tuin en speelkamer grenst. Mensen hoeven dus niet in onze woonkamer ofzo te zijn.
Is dat die waarbij ze met een camera naar binnen gaan? Dat heb ik in ieder geval gehad. En ontlasting inleveren, bloed prikken enzo. Nooit echt iets uitgekomen. Dus dan is het 'prikkelbare darm'. Ik heb dit al sinds de puberteit. En zoals sommigen hier al aangeven: het is best een taboe. Maar wel één die ik graag doorbreek. Dus vandaar dat ik er inmiddels redelijk open over praat. Wat iemand anders al zei: je durft (soms) niet eens ergens naar toe. Ik hoorde tijdens de lockdown geregeld mensen die even lekker naar het strand gingen om uit te waaien. Dat kan ik dus echt niet. Ook andere dingen zijn voor mij echt heel eng. Want je weet maar nooit... zeker tijdens de lockdowns toen er veel dicht was. Echt hopeloos. Met m'n kinderen naar de stad voor schoenen kon ik niet eens meer, want het toilet in het centrum was dicht. Nu heb ik gelukkig een man die dat kan doen. Maar het is gewoon belachelijk dat je als moeder niet even met je kinderen naar de stad kunt. Maar goed, sommige ochtend is het voor mij al spannend om de kinderen naar school te brengen. Want wat als de slagbomen dicht zijn. Dat is een afstand van -normaal- iets meer dan 5 minuten fietsen. Heb ik een slechte dag, dan is dat vervelend maar te doen. Thuis naar de wc, naar school fietsen, daar naar de wc en dan weer naar huis. Maar als die slagbomen dicht zijn, pfff. Een enkele keer kom ik daardoor ook te laat met de jongste. Want die stuur ik nog niet alleen op de fiets weg. Maar als ik vast zit op de wc, kan hij dus niet weg. Dit even om een beeld te vormen voor mensen die hier niet mee te maken hebben. Het grijpt op zoveel aspecten van je leven in. En niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin. Wat dat betreft is het soms echt een (verborgen) handicap.
Hoe leg jij het uit aan je kinderen? Mijn kind is nog wat te jong, maar ik ga het maar gooien op mama heeft zieke darmen en jij niet. Want ik ben echt doodsbang dat mijn kind dit ook krijgt/heeft of ooit zal krijgen. Ik heb zelfs EMDR gevolgd, maar weinig resultaat. Het is bij mij namelijk ook nog eens mentaal. Als in, shit straks moet ik. En dan raad je het al he? Dan mag je snel naar huis!
Dat laatste is herkenbaar. Er zijn bepaalde situaties die een trigger zijn. Vooral als ik het op die plek / dat tijdstip / in die situatie een keer eerder moeilijk heb gehad. Dan is de kans groot dat ik daar de volgende keer weer last van krijg. Deels is dat dan psychisch dus. Maar de gevolgen uiten zich fysiek. Buikpijn, zweet, trillen en ik moet dan ook ècht naar de wc. Het is geen loze aandrang ofzo. Tja, mijn kinderen weten dat ik lastige darmen heb. En dat als ik naar de wc moet, dat ik dan ook echt MOET. Doorlopen dus! En ik zeg erbij dat ik snap dat het voor hun ook vervelend is als we ergens ineens met grote haast moeten vertrekken. Maar dat het voor mij nog net even iets vervelender is. En dat snappen ze ook wel.
Mijn oom en tante verkopen sommige mooie dagen koffie thee en koek + hebben een bordje voor de wc. Wc zit bij hun in de schuur. Wij wonen ook in een klein dorp met weinig voorzieningen. Heb op de app gekeken, eerste openbare toilet is maar 15 km verderop. Wel zie ik dat de benzinepomp een toilet heeft, dat is vanaf de supermarkt maar 2 km. Peuter kan het gelukkig goed ophouden, kleuter moest een tijdje terug wel heel nodig, dat was de eerste keer dat ik met haar bij de supermarkt naar de wc ben geweest, ophouden is geen optie en je loopt ook niet even naar de eerste de beste andere mogelijkheid.
Nee, is niet met een camera. Met een series van onderzoeken wordt gemeten wat er precies gebeurt in je darmen en met je spieren als je aandrang krijgt. Ze gaan met een meetcatheter eigenlijk het hele ontlastingspatroon nabootsen. Wellicht is dit dan nog iets voor je? Want ik geloof niet dat zulke klachten kunnen ontstaan door alleen maar een prikkelbare darm. Zoek het iig eens op: Anorectaal functieonderzoek. Ik heb altijd prikkelbaredarmen gehad icm met verstopping. Tijdens de bevalling liep ik een totaalruptuur op. Daarna begon de ellende. Mijn aandrang kwam vanuit de buik, wat dus al verkeerd is. Zoveel onderzoeken gehad. De MDL arts geloofde echter niet dat het met de bevalling te maken had. Totdat ik bij de gynaecoloog kwam die het probleem wel herkende. Normaliter zijn je spieren ontspannen. Wanneer je aandrang krijgt horen die spieren aan te spannen zodat je je ontlasting kunt ophouden. Bij mij was het net andersom. Mijn spieren zijn continu aangespannen door het trauma. Wanneer ik aandrang kreeg gingen mijn spieren dus ontspannen waardoor ik dus moest rennen. En daarnaast speelde mijn verstoppingen, die ik dus altijd al heb gehad, mij parten. Wanneer er een beetje ontlasting in mijn endeldarm zat dan reageerde de kringspier niet. En daarnaast heb ik schade opgelopen door chirurgisch handelen van de totaal ruptuur. Dit alles is eruit gekomen middels dat functieonderzoek. Nu met gepaste medicatie voor de verstoppingen, bekkenbodemfysio en botox gaat het al beter. Ik ben er echter nog niet. Ik durf inmiddels wel weer de deur uit. Maar ik heb mij letterlijk opgesloten en als ik wel weg moest dan at of ik dronk ik maar niet de hele dag om hopelijk te voorkomen dat ik naar het toilet moest. Plekken zonder toilet kom ik niet. En voordat ik de deur uitga check ik eerst hoeveel toiletten ik tegenkom. De trein vermijd ik ook.
Ja, ik heb vooral als ik moet wachten. Dus bijvoorbeeld in een wachtkamer van iets, of bijvoorbeeld de file. Of bijvoorbeeld een dagje Efteling (Ik noem maar iets) dat vermijd ik dus ook allemaal. Bij mij is het echt een groter probleem dan bij de meeste, ik kom bijna de deur niet uit mits ik naar familieleden ga of een cirkel om hun huis zeg maar. Dus bijvoorbeeld een speeltuintje tegenover familielid A. Kan ik wel spelen met mijn kind, want WC dichtbij. Boodschappen doe ik bijvoorbeeld ook niet, want als ik dan bij de kassa moet wachten kun je moeilijk weggaan als je moet. Ik heb dit trouwens al mijn hele leven, maar de mate waarin is heel verschillend. Toen ik zwanger was had ik bijvoorbeeld bijna nergens last van! En tot voor de bevalling kon ik gewoon shoppen in een andere stad, en vond ik de file ook niet zo verschrikkelijk. Nu flip ik al bijna als ik alleen al aan een file zou denken. Maar ik ben dus wel doodsbang dat mijn kind het gedrag over zal nemen. Ik gun hem echt niet z'n k*t leven.
Ik kreeg als tiener ook te horen dat ik pds zou hebben, ik ging van aandrang en moeten rennen naar verstopping van hier tot overmorgen en weer terug. Met voeding kon ik het wel enigszins onder controle krijgen, maar soms was er niks tegen opgewassen. Daarbij ook vaak echt enorme buikpijn. Ik heb wat onderzoeken gehad, oa maagonderzoek, bloedonderzoek etc - kwam niets uit, dus het was pds. Jaren mee rond gelopen, tot die buikpijn telkens een stapje erger werd en ik er ook bij ging overgeven. Huisarts adviseerde paracetamol. Tjongejonge, echt hoor… Na 2 jaar van toenemende buikpijn (ongeveer iedere 6 weken een ‘aanval’ van 2-3 dagen), ondanks goed op voeding letten etc, was de pijn op een dag onhoudbaar - ik kon alleen nog maar kermen om hulp. Snel naar de SEH, daar echo’s en onderzoeken, maar al heel snel was duidelijk dat het van mijn blindedarm kwam. Sinds die er uit is heb ik gewoon géén last meer gehad van al die darmproblemen. Chirurg gaf aan dat het kan zijn dat hij gewoon telkens licht ontstoken raakte, m’n lichaam het zelf kon oplossen, om daarna toch weer te gaan ontsteken etc. Chronische blindedarmontsteking dus. Ik vind het achteraf wel heel erg dat ik met ‘ah er kwam niks uit die onderzoeken, het is pds, neem een paracetamol’ haar huis werd gestuurd, en niet 1x maar echt jarenlang. Maar bij mij was het absoluut niet zo erg dat ik nergens meer naartoe kon zonder wc in de buurt, ik voelde aan mijn buik ‘s ochtends vaak wel aan dat ik bv beter thuis kon blijven, en na bv een paar keer naar de wc, wist ik ook dat ik de rest van de dag wel door zou komen zonder te moeten rennen. Overigens begon het bij mij vaak ‘s nachts, dus was ik ‘s ochtends ook al ‘leeg’ en kon ik naar school zonder daar naar de wc te moeten.
Het stukje wat in je hoofd zit 'moet' je wel aanpakken. Dit beïnvloedt je darmen ook heel erg. Als je iets heel spannends gaat doen waarvoor je enorm de zenuwen hebt moet je ook tig keer naar de wc. (iemand zonder darmproblemen ervaart dit ook). Nu is het zo dat je heel veel angst ervaart waardoor hetzelfde gebeurt. Je voelt steeds die aandrang. En vast ook als het helemaal niet zo is. Had ik iig ook. Ik ben alles bij gaan houden en er bleek toch een patroon te zitten bij mij. Wanneer ik in een 'veilige' periode zat herhaalde ik duizend keer in mijn hoofd 'het zit in mijn hoofd'. Daarbij deed ik mindfullness en ik liep bij een psycholoog. Maar juist omdat ik wel een patroon had kon ik leren vertrouwen op mijn lichaam. Het gaat al een stuk beter met de angst. Hoewel ik ook mijn dagen nog steeds heb.