Uit de post van TS begrijp ik dat haar vriendin het heeft over handicaps waarmee een kind wel leeft. Welke handicaps dat zijn, wordt niet duidelijk, maar ze zou dat kind niet geboren laten worden, omdat ze dan te grote offers zou moeten brengen. Dat is wel wat anders dan het vreselijke dilemma dat je op je af krijgt als je te horen krijgt van artsen dat je kind niet levensvatbaar is en of je dat af gaat wachten of actief dat leventje gaat beeindigen. @TS: tja, ze klinkt mij in de oren als iemand die vooral bang is voor dingen en verder totaal niet aan de emotionele kant gedacht heeft. Ik denk dat als er daadwerkelijk iets dergelijks gebeurt, ze waarschijnlijk toch anders zal reageren dan ze nu zegt. Maar ook als ze dan besluit het leven van haar kind te beeindigen, kun je daar weinig tegen doen. Het zou mijn keuze niet zijn, (maar wij maken op basis van ons geloof de absoluut principiele keuze dat we het leven van een kindje alleen zouden beeindigen als mijn leven in gevaar is), maar het betekent niet dat ze geen goede moeder zal kunnen zijn. Ik heb altijd nog liever iemand die er zo in staat, denk ik, dan van die gansen die ondoordacht lekker zwanger raken en er dan achter komen dat het allemaal heel zwaar is en dat ze er geen zin in hebben en hun kind dan niet de zorg geven die het nodig heeft...
hoi, die keuze maken moet verschrikkelijk zijn. ik heb ze zelf nooit moeten maken. als je de keuze maakt omdat het kindje te erg zou afzien, of zou overlijden,... dan snap ik die keuze helemaal. een bevriend koppel nam de keuze omdat het te veel geld koste en te veel aandacht zou vragen. dat vind ik dus geen goede keuze en ben toen ook heeeeeeeeeel kjwaad geworden. elk kindje kost geld en elk kindje vraagt veel aandacht. voor mij hangt het ervanaf waarom maakt iem die keuze. dus in de meeste gevallen snap ik de keuze wel sterkte aan al degene die ze hebben moeten maken gr
Ik vind het persoonlijk ook heel ver gaan dat jij je afvraagt of ze wel een kindje mogen willen... Iedereen heeft zijn eigen ideeën, zeker als je aan het begin staat van zwanger willen worden. Vaak worden die ideeeen wel bijgesteld. Soms niet. Hoezeer het jou (en mij) misschien tegen de borst stuit dat ze duidelijk aangeven geen gehandicapt kindje willen...dan nog kunnen en mogen we daar niet zo zwart-wit over oordelen vind ik. Stel nu dat zij vind dat jij geen kindje mag willen omdat je zelfs bereid bent om een gehandicapt kindje op deze wereld te zetten? Hoe zou je dat vinden? Nogmaals, ik snap dat je je vraagtekens hebt bij haar uitspraken. Maar ik vind dat we respect moeten hebben voor elkaars keuzes. Daarbij ben ik het eens met velen voor mij die zeggen dat je pas echt weet hoe je er in staat als je voor dit soort vreselijke keuzes staat. Diep in ons hart willen we allemaal een gezond kindje. Helaas hebben we het niet altijd voor het zeggen.
Goh, fijne vriendin ben jij. Mensen breken echt zelden (volgens mijn gyn en de cijfers echt ZELDEN) een zwangerschap af om de redenen die jij noemt. Het is niet voor niets zo dat een ziekenhuis hieraan meewerkt. Als het ziekenhuis het niet ethisch zou vinden, zouden ze al die prenatale screening niet aanbieden. De wet is zo dat het mag, dat het toegestaan is om je zwangerschap af te breken. Mensen denken daar goed over na. En als mensen geen geld hebben of de energie niet hebben om voor zo'n kindje te zorgen en dan de vreselijk moeilijke keuze maken om de zwangerschap af te breken, wie ben jij dan om daar heeeel boos om te worden? Echt, dat bedoel ik dus met de trap na. Ik zie geen verschil in mijn situatie of bij mensen van wie het kindje 'alleen maar' gehandicapt is. We hebben het vaak over Down en over hoe leuk die mensen wel niet zijn. Wisten jullie dat 25% van de kindjes met Down voor hun tiende levensvaar overlijden? En 50% heeft ernstige hartproblematiek. Ze kunnen veelal niet thuis wonen, de ouders gaan gebukt onder de extra zorg en vaak overlijden de kinderen voor de ouders. Dat is vreselijk. Zwangerschappen worden ZELDEN afgebroken omdat een kind een handje mist of een hazenlip heeft. We hebben het hier over ernstige aandoeningen en handicaps. Wat denkt men wel niet om daar een oordeel over te geven? Als het jou ooit overkomt (en geloof me, dat gun ik zelfs mensen niet die zo oordelen over een ander die in rouw is om een verloren kind!), dan hoop ik dat je de kracht hebt om de juiste keuze te maken voor je kind en voor jezelf. En dan hoop ik ook dat jij niet mensen zoals jijzelf tegen komt die dan heeeel boos op je worden, welke keuze je dan ook neemt.
Ja, is dat anders? Voor ons was de keuze relatief makkelijk. Er is geen hoop. Maar wat als er wel wat hoop is? Zou jij dan je kind een leven vol mogelijke narigheid aandoen? Dat weet jij niet, want jij hebt er nooit voor gestaan. Ik weet het ook niet, want ook ik heb daar nooit voor gestaan. Ik zie geen verschil. Beide groepen ouders krijgen nieuws dat zo verpletterend is, dat jij je daar geen voorstelling bij kunt maken. Echt niet. En dan komt er iemand voorbij schuifelen, kijkt vanaf een afstandje naar de situatie en zegt: ja nee ja, ik had dat toch echt anders aangepakt of nee, ja, zo zou ik het ook gedaan hebben. En dat terwijl die mensen nachtnelang wakke rliggen, nadenken, de situatie proberen uit te vogelen. Dat is zo vreselijk moeilijk! Sorry, maar zo iemand, die dus meteen z'n mening klaar heeft staan en echt geen benul heeft, vind ik echt een gans.
Ik heb altijd geroepen: in Nederland heb je de keuze, om een zwangerschap van een gehandicapt kindje af te breken, dus waarom zou ik het mezelf en dat kindje dan aan doen? Tot het moment dat ik een positieve test in mijn handen had. Ik wilde niet eens een nekplooimeting, omdat ik niet eens na wilde denken over een eventuele beslissing die ik dan zou moeten nemen. Dus nee, ik zou nu ook niet te zwaar tillen aan de uitspraken van je vriendin. Wie weet hoe ze erover denkt als ze zelf zwanger blijkt te zijn. Wel zou ik met haar in gesprek gaan om haar ervan bewust te maken dat ze met haar uitspraken weleens andere mensen zou kunnen kwetsen...
tja, als bij ons de uitslag van de vwp niet goed was geweest was ik deze week bevallen. Tis lekker makkelijk voor mensen met een paar gezonde kinderen om dan te zeggen dat je kiest voor een kind, met of zonder handicap. Ik kies voor een kind, en ik kies ervoor om dat kind een gezond lichaam mee te geven. Tuurlijk kan er nu nog van alles mis gaan, en dan houden we natuurlijk gewoon net zo veel van ons kind als van onze gezonde dochter, maar ik zet niet willens en wetens een kind op de wereld met een handicap, het leven is zo al zwaar genoeg.
Helemaal mee eens, jullie willen niet weten wat wij voor debiele opmerkingen hebben gekregen de afgelopen maand, toen wij nog niet wisten of dit kind gezond zou zijn.
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus als ik in herhaling val: sorry TS, ik denk dat er nu eenmaal mensen zijn die van tevoren gewoon niet goed kunnen inschatten hoe dingen zijn (edit; ik bedoel daarmee dat ze zich ws geen voorstelling kan maken van wat er met je gevoelens en denkbeelden kan gebeuren wanneer je eenmaal zwanger bent). Ik denk dat je vooral moet hopen voor je vriendin dat als het zover is, ze een gezond kindje krijgt, maar je moet ook niet verbaasd zijn dat ze als een blad aan een boom omslaat in het geval dat er toch iets mis zou zijn. Ik heb 'vroeger' toen ik jonger was ook heel veel dingen geroepen of gedacht waar ik, als ik er op terugkijk, me misschien zelfs wel een beetje voor schaam. Ik dacht bijvoorbeeld relatief makkelijk over abortus, onder het mom van 'niet gewenst, dan beter niet geboren'. Inmiddels, ouder en met wat meer levenservaring, zijn zulke meningen een heel stuk genuanceerder geworden. Overigens bedoel ik met vroeger niet eens heel lang geleden, maar tot mijn 24/25e ofzo.
Ik ben moeder van een kindje met Down. Gelukkig gaat het heel goed met hem. Ik word zelf nogal depri van het feit dat Down zo ongewenst is . Natuurlijk is het niet simpel en heb je soms moeilijke momenten. Ik las in het boek "de upside van Down" een hele mooie uitspraak van een arts toen er een vrouw bij hem kwam die ook in verwachting was van een kindje met Down. Hij zei zoiets van als je dit kindje houd zul je veel verdrietige momenten beleven maar ook hele mooie en gelukkige. Wanneer je besluit het kindje weg te halen zul je je hele leven alleen maar verdriet hebben. Deze tekst heeft mij zoveel steun gegeven toen mijn zoontje net geboren was.
Helaas zijn er mensen die echt vreselijk verpletterend nieuws te horen krijgen. Ik heb vier gezonde kinderen mogen krijgen. Een zegen.. ik ben tegen abortus, maar mede door sommige vreselijk intens trieste verhalen die ik hier heb gelezen heb ik wel meer begrip en respect gekregen voor mensen die voor een vreselijk moeilijke keuze komen te staan. Wanneer iemand roept dat hij/zij geen gehandicapt kind wil vind ik dat niet eens zo'n rare opmerking.. we willen toch allemaal een gezond kindje niet? Wanneer deze dan ook zeggen dat ze bij welke handicap dan ook de zwangerschap zouden afbreken gaan mijn haren toch wel wat overeind staan. Dat is dan meer omdat het vaak zo ongenuanceerd wordt gezegd. Op dit moment is mijn schoonzusje 30 weken zwanger van een kindje met trisomie 13. Het kindje heeft alle afwijkingen die hierbij kunnen horen en dit is niet met het leven verenigbaar. Toch hebben zij ervoor gekozen om de zwangerschap uit te dragen. Hun keuze is gebaseerd op religieuze argumenten maar ook zonder dat zou ze deze keuze hebben gemaakt. Dit omdat ze ook van dichtbij een enorm wonder heeft meegemaakt. Een kindje zonder overlevingskans en ernstige afwijkingen volgens de echo's werd op de uitgerekende datum gezond geboren... Ze hopen niet op een wonder, maar geloven er wel in. Ze werken toe naar een bevalling en ook naar het overlijden voor/ tijdens of na de bevalling. Nu ik dit van dichtbij meemaak en het verdriet en de moeite zie, maar ook het geluk dat ze ervaren puur om het feit dat zij dit kindje mag dragen vind ik heel bijzonder. Ik zeg nu dat ook ik in deze situatie de zwangerschap zou willen uitdragen, maar ik besef me heel goed dat wanneer ik werkelijk de situatie zou meemaken ik heel anders zou kunnen denken. Ik denk dat TS net zo goed recht heeft op haar mening na het aanhoren van haar vriendin dan dat vriendin recht heeft op haar mening. Probeer elkaar alleen wel te respecteren wanneer je je beide meningen uit. of je haar kan sturen weet ik niet. Waarschijnlijk veranderd haar optiek instant wanneer ze zwanger is. Zo niet dan kun jij geen keuze voor haar maken. Dat is iets dat zij zelf moet doen.
Ik denk dat dit altijd een hele moeilijke discussie zal blijven. Ieder heeft echt op een eigen keuze. Mijn moeder heeft haar eerste kind met 7 maanden laten halen omdat duidelijk was geworden dat het niet zou kunnen leven. Met dat verhaal in m'n achterhoofd probeer ik soms over dit soort dingen een mening te vormen. Maar dat blijft moeilijk. Ik ken het gevoel niet. Pas als je inderdaad in zo'n situatie zit, kun he eigenlijk pas echt "meepraten". Net als dat na m'n miskraam werd gevraagd of ik er geen spijt van had dat ik al zo vroeg over mn zwangerschap had verteld. Uhm nee?! Want wij waren er ontzettend gelukkig mee. Dat het dan nog mis gaat is niet helemaal te voorspellen. Ik zou het een volgende x niet anders doen denk ik. Maar zoiets wordt gezegd door iemand die nog geen kinderwens heeft. Om te stellen dat iemand helemaal geen kind zou mogen krijgen, is vreemd. De een kan meer aan dan een ander. Gelukkig maar, zo is er verschil in de wereld, waardoor je steun kunt hebben aan elkaar.