Ik heb drie kinderen waarvan de oudste 2 jongens zijn die 1,5 jaar schelen. Als ze alleen zijn dat luistert de oudste perfect maar als ze samen zijn dan luisteren ze gewoon niet, niet omdat ze niet willen maar omdat ze niks anders meer zien dan elkaar en ze elkaar enorm opjutten! Op zo'n moment helpt alleen boos worden en dat ben ik gewoon zat. Ook als ik met ze over straat loop dan ben ik constant bezig met corrigeren. Dan zien ze bijvoorbeeld overal plassen en ze gaan elkaar dan uitdagen of luisteren gewoon totaal niet. Mijn middelste is het ergst en is een regelrechte boef en tussen ons botst het vaak omdat hij op elke mogelijke manier zijn zin door wilt drijven. Ik ben enorm consequent met hem maar als hij zijn dag niet heeft dan blijft hij zeiken en gillen om alles. Ook als we naar bed gaan slaapt hun zusje meestal al dus moeten ze rustig aan doen. Dan rennen en gillen ze door de kamers boven. Ze apart nemen en vragen of ze rustig aan willen doen helpt niet. Ze zoeken op zo'n moment echt contact en hebben zo'n blik van 'jij gaat ook niet luisteren toch?' Ik heb gewoon geen zin om elke avond tig keer te moeten vragen/zeggen dat ze zich moeten omkleden en bij papa hun tanden moeten gaan poetsen. Moet dus eerst boos worden voordat ik überhaupt tot ze door dring. Het zijn lieve kinderen hoor die zich overal goed kunnen gedragen en in de winkel luisteren ze gelukkig goed maar ik wordt echt zo'n zeur moeder of zoals mijn moeder altijd zei politie agent Herkennen jullie dit? Oja ze zijn 4,5 en net 3
Oja, zeer herkenbaar. Mn oudste van bijna 5 is echt een schatje en als hij alleen is, is hij ook heel gehoorzaam en kan hij heel rustig zijn en behulpzaam. Echt een schat. Mn jongste dochter is 2,4 jaar en die begint zich nu steeds meer op te trekken aan haar oudere broer. Ze is sowieso heel pittig en temperamentvol, midden in d peuterpuberteit... Alleen is ze wel te behappen, veel een op een aandacht werkt hier als een trein, bij beiden. Maar als ze samen zijn worden ze vaak heel druk, gaan rennen, klimmen en worstelen met elkaar. 9 van de 10 keer mondt het uit in ruzie en kan ik er weer tussen springen. Ze geven elkaar van vanalles de schuld en ik krijg het meteen te horen als de een vindt dat ik de ander voortrek. Dood moe word ik er dikwijls van. Ik lees dus mee voor tips. Enige wat ik weet wat hier helpt is dat je moet proberen positief te blijven en het negatieve te doorbreken. Vervelend gedrag negeren ( tenzij het echt onacceptabel is) en als ze eens lief samen zijn een complimentje maken of na een poosje zeggen: ik vind dat jullie zo lief samen spelen, zullen we wat leuks met zn drieën doen? ( spelletje of speeltuin of iets wat ze leuk vinden). Positieve belonen en negatieve negeren dus. Maar ik vind het ook lastig. Sommige dagen baal ik van mezelf dat ik alleen maar aan het mopperen en fitten ben. En buitenshuis vind ik het bovendien nog gênant ook om zo boos te doen, maar vaak weet ik het anders ook niet...
Ik herken het wel. Alleen trekt de middelste (2,5) zowel zijn broer (4) als zijn zusje (1,5) mee in het gedrag. Dan vliegen er twee door huis heen en de jongste hobbelt erachter aan. Ik ga er maar vanuit dat het leeftijd is. Dat woord politieagent hoor ik om mij heen zo vaak van moeders met kids in deze leeftijd. Ik probeer zoveel mogelijk vooraf al aanpassingen te doen. Gaan we aan de wandel, krijgen ze laarzen aan, want ja, ze vinden alle plassen. Ik denk niet dat het bewust uitdagen is. Gewoon ontdekken en het-zien-is-doen-effect. Ik probeer mezelf in elk geval voor te houden dat ze het niet doen om mij het bloed onder de nagels vandaan te halen, maar gewoon omdat ze jong zijn en dat nou eenmaal leuk vinden om te doen. Ze luisteren best goed, ze vergeten het alleen meteen weer. Ik ga ook niet tig keer roepen dat ze moeten omkleden of tanden poetsen. Mijn man en ik nemen beide een van de jongens voor omkleden en tanden poetsen. Dat gaat eigenlijk altijd wel goed. Tandenpoetsen geven we ze gewoon hun tandenborstel en dan gaan ze poetsen en poetsen wij na. En dat door huis heen rennen en gillen, oh, dat ken ik maar al te goed. Elke avond na het eten is het raak. Het moet gewoon, even een stuitermoment. Op zich vind ik het niet zo erg, zolang ze maar niet aan elkaar gaan lopen trekken en duwen. Daar kan ik echt niet tegen, want dan gaat het gauw over in huilen en slaan. Geen tips, sorry. Het ligt hier aan alles en vooral ook mijn stemming hoe ik er op dat moment in sta. Succes met je jongens.
Ik krijg uit je verhaal TS sterk de indruk dat één of beide kinderen op zoek is naar aandacht, desnoods negatief. Mijn tip zou dus zijn: besteed heel duidelijk tijd met ieder individueel kind en word niet meer boos (negatieve aandacht) dan maar een keer met kleren aan naar bed of zonder tandenpoetsen. Ze zullen raar opkijken als je het gewoon eens laat gebeuren
Ik heb niet het idee dat ze aandacht tekort komen. Als die 2 oudste samen zijn vormen ze 1 team en vergeten werkelijk alles om zich heen. Ik ben blij dat ze elkaar hebben en zo goed met elkaar kunnen spelen maar de deur uit gaan als ik alleen bent kan niet normaal. Voordat ze aangekleed zijn en hun schoenen en jas aan hebben.... Ze hebben dan de concentratie van... Tja van wat eigenlijk. Van niks eigenlijk. Ik ga dan ook altijd gewoon en wie niet klaar is mag dan zogenaamd niet mee. Dit werkt wel maar levert bij mij frustratie op en bij de kinderen ook.
Heeeeel herkenbaar.. Mijn oudsten schelen 1 jaar. Een hoge 1+ 1 factor noem ik het ze zijn nu wat ouder dan jouw kinderen, het wordt iets beter. Ik haal ze soms uit elkaar, niet tegelijk in de badkamer, leuk taakje voor de 1 terwijl ik met de ander iets anders doe. Dit kalmeert in ieder geval mij, en als het goed uitpakt ook hen een beetje..