Hallo Dames, Ik ben even niet online geweest op de pagina. In week 40 van mijn bevalling werd ik ingeleid ivm een te hoge bloeddruk. Mijn uitgerekende datum was 31 mei en maandag 29 mei ging ik naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Toen ik werd ingeleid gaf de verloskundige aan dat ik tegen 21:00 zou bevallen. (Dit was na 2 dagen pillen slikken, toen konden eindelijk mijn vliezen gebroken worden) Nadat mijn vliezen gebroken werden ging het intens snel, ik kon er niet tegen puffen en heb een zeer hoge pijngrens. Ik wou het eerst zonder pijnstilling doen, maar dit was niet te doen. Uiteindelijk kreeg ik een pompje waarbij ik zelf op een knopje kon drukken. Ik was de weeën aan het weg puffen en vroeg uiteindelijk of ik eventueel een ruggenprik kon krijgen omdat ik het niet meer volhield, ik sliep tussen de weeën door.. Met dat ik vroeg of ik een ruggenprik kon krijgen zag mijn vriend dat er vloeistof op de grond druppelde, wat bleek.. De pijnstilling was nooit aangesloten geweest dus ik heb alles alsnog op eigen kracht gedaan.. De zuster kwam haar excuses wel aanbieden, maar daar had ik op dat moment uiteraard niet veel aan. Het was te laat voor de ruggenprik, want de persweeën kwamen al om de hoek. Alles ging veelste snel, op 31 mei om 18:05 is mijn kleine boef Jason geboren. Intens gelukkig toen ik hem in mijn armen kreeg. Maar.. Nu komt het vervelendste gedeelte.. Ik herinner me nog dat ik de kleine op mijn borst kreeg alleen mijn vriend en mijn moeder die bij mijn bevalling aanwezig waren vroegen aan me of ik me wel goed voelde, want ik liep blauw aan en werd heel slap in mijn armen. Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei dat ik me prima voelde terwijl het helemaal niet goed ging. Op een gegeven moment hoorde ik niks meer en viel ik weg. De kleine werd van mijn borst gehaald en de verloskundige begon op mijn buik te drukken. Er kwam heel veel bloed, het bleef maar bloeden na de bevalling. Het deed gigantisch veel pijn toen ze op mijn buik bleven drukken. Ze hebben me 2 hechtingen gegeven, maar daar kwam het bloeden niet vandaan. Het bleek dat ik een 'luie baarmoeder' had en ik werd door de Gynaecoloog naar de Operatie Kamer gereden. Ze hebben me eerst 3 uur laten liggen op het bed en laten bloeden.. Eenmaal op de OK was alles wazig voor me, ik weet dat ik een kapje op mijn mond kreeg en in slaap viel. De volgende morgen werd ik pas om 6:15 wakker en zag dat ik onder de infuus buizen lag.. Ook 1 in mijn keel waardoor ik niet kon praten e.d. Ik dacht dat ik maar een uurtje weg was geweest, maar we bleken al 12 uur verder te zijn. Ik was behoorlijk in de war en vroeg nadat het buisje uit mijn keel werd gehaald waar mijn zoontje en mijn vriend waren. Zij waren nog in het ziekenhuis uiteraard. Wat ze me toen vertelden kwam als een schok.. Ze zeiden dat het me afgelopen nacht bijna fataal werd aangezien het bloeden bijna niet gestopt kon worden. Ik was 4,5 liter bloed verloren. Ze probeerden een ballon in mijn baarmoeder te plaatsen om het bloeden te stoppen, dit mislukte de eerste keer. Vervolgens hebben ze bloedplasma uit Groningen moeten laten komen om het bloed te stollen en nogmaals de ballon te plaatsen. Gelukkig was dit gelukt en hebben ze mijn baarmoeder niet hoeven te verwijderen. Ze gaven aan dat de operatie 3 uur duurde en dat ik midden in de nacht bij kwam en dat mijn vriend nog langs is geweest samen met de verpleegkundige. Het bleek dat ik nadat ik bijkwam nog wel heb gereageerd op vragen maar dat ik vrij snel begon te hyperventileren en aan de beademing moest omdat ik niet meer zelfstandig kon ademen. Mijn hoofd was opgezet en helemaal blauw, ik lag er doods bij, zo beschreven de medische mensen het. Ze zeiden van te voren tegen mijn vriend dat hij niet moest schrikken.. Ik weet hier zelf niks meer van, want ik kreeg na het hyperventileren gelijk slaapmiddel toegediend. De dagen erna waren een hel, ik voelde me enorm schuldig (ook al kan ik er niks aan doen). Ik was kwaad op mezelf omdat ik de belangrijkste 1e dag gemist heb met mijn kleine man en vriend.. Het enige wat ik kon doen was huilen. Mijn ouders en schoonouders waren in de avond toen ik op de intensive care lag ook in het ziekenhuis. Mijn vriend vertelde dat het helemaal niet goed ging met me en mijn vader stortte compleet in. Het was heel pijnlijk allemaal. De foto's van na de bevalling dat de kleine bij mijn ouders en schoonouders in de armen lag en niet bij mij, dat vond ik heel erg moeilijk. Ik heb een groot gedeelte gemist helaas. Na dit gebeuren moest ik nog dik een week in het ziekenhuis blijven en kon ik me de eerste 2 dagen niet bewegen, dat was verschrikkelijk. Ik kreeg elke dag trombose spuiten. Ook was ik begonnen met kolven en borstvoeding, alleen dit wou totaal niet lukken. De kleine boef had geen geduld en ik te weinig energie. Ben toen overgegaan op flesvoeding, had dit graag anders gewild, maar ik moet er ook kunnen zijn voor de kleine. Nu moet ik vooral extreem rustig aan doen en de tijd nemen om te herstellen. Ik mag van geluk spreken dat ik er nog ben, als ik wel thuis was bevallen dan was het mij waarschijnlijk fataal geweest. Die gedachte maakt mij heel erg verdrietig. Moet er niet aan denken dat ik mijn 2 prachtige mannen alleen achtergelaten zou hebben. Ik mag ook nooit meer thuis bevallen. (Al was ik dit ook niet van plan haha) Ben ook enorm gezegend dat ik mijn baarmoeder nog heb, ben nog maar 22 jaar en kan me niet voorstellen dat er geen 2e kindje meer zou komen. Ik moest dit verhaal even kwijt. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik ook psychologische hulp aangeboden aangezien dit als traumatisch wordt beschouwd. Deze hulp heb ik geaccepteerd. Nu ga ik extra genieten van mijn gezinnetje, zij hebben ervoor gezorgd dat ik enorm snel aan het herstellen ben. Ik zie nu in wat echt belangrijk is en dat niet alles vanzelfsprekend goed gaat. Mijn vriend en ik zijn er ook sterker uitgekomen samen.
Jezus meid! Wat een heftig verhaal. Het is mijn tweede zwangerschap en ik had voor mezelf nog niet beslist of ik thuis of in het ziekenhuis wou bevallen aangezien het zo snel ging de vorige keer... maar in dit soort situaties kun je dus echt maar beter in het ziekenhuis zijn! Wat een geluk dat je er nog bent en wet goed dat je deze situatie met ons deelt. Ik denk dat praten heel erg goed voor je is en misschien de psychische hulp toch aannemen? Baat het niet, schaad het niet... veel geluk met de kleine! En nog gefeliciteerd xx
Wat ontzettend heftig allemaal! Met dit soort scenario's hou je natuurlijk geen rekening. Heel goed dat je je verhaal deelt. Blijf dit ook doen bij mensen waar je je prettig bij voelt en heel goed dat je hulp hebt geaccepteerd. Dit zal best tijd nodig hebben om te verwerken, neem die ook! Heel fijn dat je herstel na omstandigheden voorspoedig gaat. Geniet van je mooie mannetje, maar gun jezelf ook de ruimte om alles wat je hierover voelt te voelen.
Jeetje wat heftig zeg wat je mee hebt gemaakt! Hopelijk knap je snel op en kun je deze heftige periode een beetje afsluiten en lekker genieten van jullie kleintje. Heel veel sterkte
Wat een heftig verhaal en wat zul je het moeilijk hebben gehad! En ook enorm schrikken voor je vriend en je familie. Ik hoop dat je goed herstelt en snel opgeknapt zult zijn. En dat je deze gebeurtenissen kunt verwerken en kunt genieten van je zoontje. Sterkte!!
Wat een verhaal zeg meid! Een dikke knuffel voor je! Neem de tijd om te herstellen en alles te verwerken... het is niet niks. En natuurlijk om te genieten van je mooie gezin. Alsnog van harte gefeliciteerd met je zoon!
Jeetje zeg wat een verhaal! Verschrikkelijk dat je dit door hebt moeten maken. Gelukkig kun je het navertellen.. Goed dat je hulp hebt geaccepteerd. Heel veel sterkte met je herstel en geniet van je kleine mannetje!
Wat heftig zeg! Ik hoop dat je het allemaal een plekje kan geven. Goed dat je de hulp geaccepteerd hebt! & natuurlijk gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon.
Wat een heftig verhaal zeg! Hopelijk lukt het om dit een plekje te geven. Gun jezelf daar ook de tijd voor hoor, ook voor je verdere herstel. Heel veel succes en nog gefeliciteerd met je mannetje natuurlijk!
Wat heftig!!! Mijn derde bevalling was net zo, op de hyperventilatie en beademing na. Ik wil je echt als tip geven om hulp te zoeken als je merkt dat je ermwe blijft zitten. Ik heb zeker een half jaar paniekaanvallen gehad als ik voor t eerst op een plek kwam weer na de bevalling. Altijd dacht ik:" de laatste keer hier wist ik nog niet wat er stond te gebeuren". Doe heel, heel rustig aan!! En trek aan de bel als het nodig is!!!
Jeetje wat heftig zeg.. Goed dat je de hulp hebt geaccepteerd meid, tis echt niet niks.. Neem je tijd.. Geniet van je mannen X
Jeetje wat een verhaal... is niet niks. Zaal ook z'n tijd nodig hebben om het een plekje te geven.. Neem alle tijd om te herstellen en te genieten van je gezin...
Jeejtje wat heftig zeg en wat is er slecht gehandeld! Ik ben bij mijn vorige bevalling de helft minder bloed verloren als jou maar bij mijn was er wel gelijk actie. Ik had ook geen pijnstilling dat wilde ik ook niet, en ze hebben geprobeerd manueel mijn placenta te verwijderen dus de pijn van het drukken op je buik is ook echt verschrikkelijk. Ik snap je gevoel helemaal. Dat je je zoontje de eerste dag hebt gemist is moeilijkste wat er is. Je weet niet eens zijn gewicht of lengte en inderdaad heel moeilijk dat andere hem al wel hebben vastgehouden. Bij mij ging het met mijn zoontje ook niet goed wij lagen allebei een week in het ziekenhuis en allebei op een andere afdeling waardoor ik hem maar heel beperkt heb gezien en vastgehouden. Ik kon zelf ook mijn bed niet uit door chateter en bloedtransfusies dus verschonen e.d. was ook geen optie. Ik heb het heel zwaar gehad daarmee en nog steeds wel eens 1,5 jaar later. Hulp en praten is echt belangrijk! En ook voor je vriend mijn man stortte een maand later ineens in het had hem ook veel gedaan maar vond dat die zich niet moest aanstellen want ik had de pijn allemaal moeten doormaken hij stond er alleen bij. Let goed op jezelf en praat veel met andere en accepteer de hulp. Het is zo belangrijk om aan jezelf te denken want anders kan je er ook niet zijn voor je kleine mannetje. Het is allemaal echt niet niks! Heel erg veel sterkte de komende tijd.
Jeetje wat een heftig verhaal. Neem je tijd om te herstellen, vooral ook psychisch! Geniet ondanks alle narigheid van je kleine man.
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon! Wat een heftige bevalling/nasleep. Hopelijk kun je dit straks een plekje geven, geef jezelf tijd, je zit nu nog midden in het herstel!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje. Wat een heftig verhaal. Blijf erover praten met wie dan ook en goed dat je hulp hebt geaccepteerd! veel sterkte met het verwerken!
Bedankt voor jullie lieve reacties en het delen van jullie eigen ervaringen. Vrijdag heb ik een gesprek met de gynaecoloog die bij de operatie aanwezig was. Hij verteld me stap voor stap wat er precies gebeurd is, want zelf ben ik helaas sommige stukken kwijt. Als ik in diepe slaap ben heb ik wel vaak nachtmerries over het moment dat ik bijkwam. Daarvoor was alles zwart en voelde ik niks meer.. Heel eng. Ben wel blij dat het me vrijdag wat meer duidelijkheid gaat geven en dat ik dit een plekje kan gaan geven. Heb heel veel vragen opgeschreven voor vrijdag.
Wat een heftig verhaal! Gelukkig word er hulp geboden en heb je het ook aangenomen. Probeer zoveel mogelijk duidelijk te krijgen voor jezelf dat helpt het meeste bij dit soort dingen! Ik was er nog niet uit of ik thuis wilde blijven of naar het ziekenhuis wou gaan. Maar met mijn zoontje ook een luie baarmoeder gelukkig is daar gelijk actie ondernomen en waren weeën opwekkers om de baarmoeder samen te laten trekken voldoende. Maar dit opent mijn ogen wel even!
Ohmy! Meis meis toch ben blij dat je nog leeft! Ik snap dat je dit even moet verwerken. Goed van jou dat je het hier hebt opgeschreven! Praten en schrijven helpt bij je verwerking. Tis heel verdrietig dat je zo de eerste dagen van je zoons leven hebt moeten doorbrengen. Gelukkig leef je nog en is jullie kindje gezond. Er komen nog heel veel mooie herinneringen voor in de plaats. Sterkte met het verwerken en geniet van je gezin en je familie!
als het goed is is er ook een verslag bijgehouden. Deze heb ik opgevraagd, ook nog van mijn eerste bevalling. Ik heb er wel wat aan gehad om dit terug te kunnen lezen maar neem ook de tijd. Bij mij ben ik nu (4 maanden na mijn bevalling) echt gestart met de verwerking van de bevalling. De eerste (ook heftige maar om andere redenen) bevalling had ik ook niet goed verwerkt kwam ik tijdens de tweede zwangerschap achter. Geef het dus ook tijd!