Dat mag een ander zeker. Ik zie niet altijd alles en ben er ook weleens niet bij als ze de straat uit zijn. Het zijn kinderen, geen suikerpoppetjes. Ze moeten ook leren dat andere mensen soms dingen niet leuk vinden. Daar krijgen ze ook mee te maken op de middelbare school en later op hun werk.
Ja hoor, als ze echt vervelend zijn mag dat. En ik zou het ook niet erg vinden als iemand ze gewoon vastpakt als ze een ander pijn doen. Laatst met een uitvoering mee gemaakt dat een stel kinderen veel lawaai maakten niemand liep er even heen (er zat geen volwassene bij alleen tieners maar daar luisterden ze ook niet naar) toen ben ik er wel even op af gelopen en heb gezegd dat ze rustig moesten doen zodat iedereen naar uitvoering kon luisteren/kijken. Een andere moeder zei tegen mij dat ze het niet leuk zou vinden als ik haar kind zou aanspreken, ik zei dat het soms gewoon nodig is ik ben ook broodschoolmoeder en dan moet je de kinderen soms ook echt aanspreken anders breken ze de boel af.
Vandaag in ballorig, zo'n rotkind die met ballen smijt naar mijn kind. Zij 4 jaar en hij 1.5 jaar. Terwijl wij dus zeiden NIET GOOIEN! Toen gooide ze ook ballen naar mijn man en later ging ze vlak voor ons zoontje zitten en gooide gewoon tegen zijn gezicht. En gauw wegkruipen als ik tegen haar uitval dat ze moet ophouden. Later sloeg ze mijn kind bij de glijbaan. Nou ik kookte zowat en de moeder zat heerlijk met dr mobieltje te spelen verderop. Nou dan grijp ik het kind zelf wel in haar kladden hoor! Ik laat niet mijn kind slaan.
Hoe heb je gereageerd? In de arm pakken ofzo zou ik ook niet voor terugdeinzen bij extreem gedrag (zoals dit). Tot nu heb ik het verbaal afgekund, maar als het nodig is grijp ik ook echt in.
Aanspreken op gedrag en fysiek aanraken vind ik twee verschillende dingen Als mijn zoon rustig aangesproken wordt door een andere ouder vind ik dat prima Als ze naar m'n kind bleren of vasthouden dan hebben ze aan mij een verkeerde Je kan ook vragen waar de moeder is en die aanspreken zodat ze zelf haar kind kan terecht wijzen
Aanspreken mag altijd, maar ze raken dr met geen vinger aan. Voor dr eigen of andermans veiligheid, of als ze wat doelmatig stuk maakt mogen ze ook nog wel boos worden of stemverheffen, ze mag best schrikken. Al hoop ik dat we dat door opvoeding wel voor kunnen blijven. Maar t straffen doen wij, evt oppas of dr juf/meester en niemand anders en ook niet dubbel (eerst de juf en dan ik nog bijv)
Sorry, maar als een kind niet reageert op "he, stop daar eens mee" en er is verder geen ouder in de buurt, grijp ik toch echt fysiek in als dat nodig is (en dan bedoel ik dat hij een (jonger) kind echt pijn zou doen en niet ophouden). Of dat nu in de arm pakken is of wegtrekken, maakt dan niet uit. Je wil dat het gedrag stopt. Als een kind tot bloedens toe gebeten wordt, zeker als het een kleiner kindje is dat zich niet kan verdedigen, ga ik toch niet rondkijken waar de ouders zijn?
Maar je gaat er dan vanuit dat je kind geen extreem gedrag vertoont, en dat is ook terecht. Ik ga er ook van uit dat mijn kind niet zomaar een (jonger) kind pijn zal doen. Daarbij houd ik zelf altijd toezicht. Maar van die losgeslagen kinderen die een ander echt pijn doen en niet ophouden als je er iets van zegt of boos wordt, en waar de ouders gewoon afwezig zijn, die moeten toch aangepakt worden?
De vraag blijft of dat dan jouw taak is. Een arm vastpakken om slaan te voorkomen (niet knijpen, maar vastpakken dus ) en een kind vervolgens streng toespreken: oké. Maar verder dan dat zou ik echt niet gaan. Afhankelijk van de plek ga ik dan of toch naar de ouder of een andere volwassene die op dat moment verantwoordelijk is (leerkracht bv.) of bv. een medewerker van de speeltuin (dan spreekt die het kind en de ouder er maar op aan en zet ze er eventueel uit ofzo) en anders pak ik mijn kind op (nu natuurlijk niet meer, ze zijn nu oud genoeg om mee te gaan ) en gaan we ergens anders naar toe. Kan best dat dat laatste als 'slap' en 'weglopen' geinterpreteerd wordt. Dat is dan maar zo, ik wil niet dat een ander mijn kind aanraakt of echt boos op haar wordt, dan moet ik het bij een kind van een ander zelf ook niet doen.
Bij het ballen gooien ben ik voor haar gaan zitten op gelijke hoogte en heb haar aangesproken, vriendelijk maar duidelijk. Het kind kroop gewoon weg en gooide toen ballen naar mijn man! Andere mensen beaamden dat het kind ook naar andere kinderen ballen gooide. Bij het slaan bij de glijbaan ben ik naar het kind toegelopen en heb haar bij de arm gepakt en gezegd: dit is de laatste keer dat ik jou dit zie doen en dat jij in de buurt van mijn zoontje komt. Heb je dat heel goed begrepen? Kind had er totaal geen boodschap aan want keek gewoon weg en ging ergens anders klieren. Weet je wat het is. Ik ga niet op zoek naar haar ouders. Ik ga ervan uit dat de ouders haar in de gaten houden en zo niet, dan neem ik het recht in handen om haar terecht te wijzen. Het gaat hier om mijn kind die zich niet kan verweren, dus dat doe ik. Knappe ouder die mij tegenhoudt. Sterker nog, als er iets van werd gezegd dat ik haar arm pakte, had ik even haarfijn uitgelegd dat hun kind mijn kind sloeg en treiterde en dat zij zich als ouders moeten gedragen en haar in de gaten moeten houden. Als zij daar boos om zouden zijn geworden, hadden ze een zeer slechte aan mij gehad. Het zou ff lekker worden, zij letten niet op en ik moet haar dr gang laten gaan ten koste van andere kinderen? Ik dacht het niet. Het is niet zo dat ik haar aan de arm heb gerukt of heb geslagen. Het blijft een kind van 4 jaar die simpelweg geen partij is voor mij. Maar haar bij de arm pakken omdat ze daarmee mijn kindje slaat, vind ik heel normaal.
Uit de situatie halen zal ook mijn eerste reactie zijn. Maar als het nog een keer gebeurt of als het zo extreem is grijp ik wel in. Verder dan bij de arm pakken en streng toespreken (ik ga niet schreeuwen tegen een kind) zou ik ook nooit gaan.
Ik ook beslist niet! Het is al heel jammer dat je de arm moet pakken... Maar in dit geval was dat echt omdat ze met die arm aan het slaan was. Anders had ik haar niet eens aangeraakt. Ik vind dat je altijd het goede voorbeeld moet geven.
Ga nu eens andersom denken. Jouw kind wordt belaagd. Eerst met de ballen. Dan wordt hij geslagen. Ga jij dan nog steeds rustig vragen waar mama is? Of pak je het armpje van het kind om te zorgen dat het slaan ophoudt? Of dat jouw kind degene is die zich zo misdraagt, schaam je je niet kapot dan als een ouder naar je toekomt met het verhaal dat jouw kind anderen slaat en niet fatsoenlijk wilt luisteren? Ik zou me dus wel schamen. Alleen al om het feit dat ik niet op mijn kind paste en anderen dus wel.. omdat ik alleen maar oog had voor mijn mobieltje. Ik zou blij zijn als ze hem dan iets harder aan zouden pakken. Het is alleen zo jammer dat het zover moest komen dan. Want als je als ouder goed had opgelet, was het waarschijnlijk niet gebeurd. Ik snap jou wel hoor, normaliter denk ik ook zo. Maar nu was de situatie al te ver gevorderd helaas. Ik zeg niet dat wij perfect zijn. We laten allemaal onze steken vallen, maar dit ging mij echt te ver.
Dit vind ik nog de meest waardevolle bijdrage aan de hele discussie. Het probleem van een forum (trouwens, net zo goed van ieder verhaal dat iemand vertelt) is dat je maar één kant hoort. Zoals het hier omschreven staat lijken die ouders onwijze aso's. Maar misschien viel het met dat "rakelings langs" eigenlijk best wel mee, of konden de ouders dat vanuit hun plekje niet goed inschatten. Of ze gingen ervan uit - dat zou ik namelijk ook doen - dat als niemand aangeeft er last van te hebben en vraagt of ze ergens anders kunnen gaan ballen, niemand last heeft van ze. Als die mensen in kwestie (ts dus) dus opeens ontzettend uit hun slof schieten als mijn kind per ongeluk iemand raakt met zn bal (en ook hier: ts zet "per ongeluk" tussen aanhalingstekens, maar misschien was het gewoon oprecht per ongeluk, en hadden de kinderen dat echt niet voorzien) dan ben ik ook niet amused, nee. En dan zou ik ook boos zijn. Dan had ik liever gehad dat er veel eerder gewoon gevraagd was aan mn kind om een eindje verderop te gaan ballen. Jezelf een 5 minuten druk zitten maken en tot kookpunt komen helpt natuurlijk nooit.
Ik hoop toch wel dat mensen het gewoon zeggen als ze last van mijn kind er en hebben. Daar kunnen ze alleen maar van leren.
Mijn man hoeft geen kind beet te pakken, 1 aangifte (ja zo ziek is t) en hij heeft een probleem met zn baan. Op zijn opleiding, is docent, mag een docent ook nimmer een leerling aanraken. Die haalt haar er gewoon tussenuit (prio 1 is haar veiligheid). Hij zal dat andere kindje vast op zijn/haar donder geven maar echt nooit aanraken of beetpakken. Hooguit opzij manouvreren en zichzelf er tussen zetten om zn dochter af te schermen. Maar daar is hij in getrained, ik gelukkig ook dus voor ons een tweede natuur.
Ja, is dat zo ziek? Ik vind het namelijk niet ziek, het is jammer dat het nodig is, maar die regel is niet voor niks ingesteld denk ik. Verder ja, ze mogen mijn kinderen zeker aanspreken,maar wel graag op een normale toon en ik heb liever niet dat iemand aan ze komt. Even bij de arm pakken als het echt nodig is (maar dat kan ik mij gelukkig niet voorstellen), maar ik vind eigenlijk dat je het met woorden af moet kunnen.
Vreemden mogen mijn kinderen aanspreken op hun gedrag. Ik let altijd overal goed op en ik grijp vrij snel in als ik zie dat ze iets kunnen gaan doen wat gevaarlijk is voor andere kinderen. Mocht ik het niet zien, dan vind ik het prettig als het voorkomen wordt omdat een ander ingrijpt. Dat mag met woorden, maar ook evt een armpje of een handje tegen houden om iets te voorkomen wat gevaarlijk kan zijn. Ik spreek andere kinderen ook aan als ze iets doen wat gevaarlijk is of niet leuk is voor mijn kinderen (of andere kinderen). Wat de ouders daar van vinden, dat maakt mij op dat moment niet zo veel uit. Vaak kijk ik het eerst wel even aan of de kinderen er zelf uit komen, maar ik zie snel genoeg of iets helemaal uit de hand loopt (en dan grijp ik in) of niet.
Waarom ben je niet naar de moeder toe gegaan? Zou ik wel doen Als het kind niet luistert en express gaay gooien en door blijft gaan en je weet wie de moeder is
Omdat ik toen nog niet wist wie de moeder was. En nee, dat kind gaf geen antwoord. Keek boos en kroop weg. Pas later zag ik haar naar haar moeder rennen. Toen had ik het zelf opgelost. Het kind was al een hele tijd aan het klieren. Lijkt mij dat de moeder dit zelf in de gaten moet houden? Ik ga niet fungeren als oppas en dan naar haar toelopen dat ze haar kind in de gaten moet houden. Dat is haar verantwoordelijkheid, niet de mijne.