https://www.larabylara.com/blog Enkele tijd geleden kwam ik in een krantenartikel deze blog tegen.. Hartverscheurend verhaal.. Op haar instagram post ze geregeld updates.. deze verhalen raken me tot op het bot, zo oneerlijk... ben altijd zo bang om zoiets mee te maken... een van mijn grootste nachtmerries. Zo jong, 3 zulke jonge kindje en dan weten dat je binnenkort gaat sterven... pff
Ik vind het altijd heel interessant (misschien niet het juiste woord) net als programma's als over mijn lijk. Maar ik kan het emotioneel niet aan om te kijken en lezen over dit soort zaken want kan hier dagen en nachten over piekeren en me rot over voelen. Uit zelfbescherming lees ik je link dus niet.
Ik lig er uiteindelijk ook wakker van, dus begrijp het heel goed. Maar soms is het ook weleens goed, als een soort “weer met beide benen op de grond komen te staan”. Je waardeert dan na het lezen van zo’n verhaal ook weer even hoe gelukkig je mag zijn dat je nu gezond bent, je kinderen mag zien opgroeien etc. En nu met die lockdown en de corona is het voor sommige mensen ook weleens fijn om zich te realiseren om dankbaar te zijn wat je wel hebt, en dat het altijd “erger” kan. klinkt zo zweverig misschien ergens Maar zo herkenbaar wat jij schrijft, ik “durf” ook niet naar over mijn lijk te kijken..