wat een mooie verhalen.... we mogen allemaal trots zijn op onze kindjes.. Hier vorige week. Onze dochter heeft een tos en heeft een ernstige taal/spraakachterstand. Is verstaanbaar met praten, maar ook veel dingen zijn niet verstaanbaar. Liedjes zingen kan ze bijna niet. Sinds augustis zit ze in groep 1 cluster 2 onderwijs. Nu hebben ze daar het liedje ik zag 2 beren.... Zij zingt al weken hihihi hahahaha en verder als dat komt ze niet. Maar eind vorige week, was het ineens hihihi hahaha stond erbij en ik keek er naar (wel gedeeltelijk in haar eigen taal, maar ook woordjes verstaanbaar), wat was ik wederom trots. Zo ook begin van het jaar, ze moesten foto's maken van haar gebit ivm een odnerontwikkelde bovenkaak, waarvan ze de groei in de gaten willen houden. zonder duidelijke uitleg kreeg ze klemmen in haar mond geplaatst en stonden ze eraan te trekken om haar gebit goed te kunnen zien. Ze wist niet wat haar overkwam en ik zag aan de blik in haar ogen dat ze weg wilde, het liefst was ze naar mij toe gerend (was echt een slik moment, want ik kon wel huilen dat ik haar blik zag en mij om hulp smeekte). Maar ze is blijven zitten heel stil en zonder traantjes.
nog eentje van mijn 6 jarige zoontje, die niet zindelijk wil worden. Ben apetrots want sinds zondag mag na 2 jaar van drama, om te proberen de luier af te laten, zijn luier af. En hij zegt van niet, maar het kan niet anders, plast hij op de wc. Al heeft hij eind van de dag van toch een ongelukje, maar de luier is overdag af en dat is voor hem zo'n grote stap. Dus ook op hem ben ik apetrots.
Wat een mooie momenten en zo herkenbaar dat je dan zo trots kunt zijn op je kind! Mijn zoontje heeft Down Syndroom en wat was ik trots toen ik hem een paar weken geleden op ging halen bij het OC en ik hem buiten alleen zag lopen achter zijn karretje. Ik moest 3x kijken,wat zag hij er stoer uit en wat knap dat hij dat kan! Nu is het wachten op het moment dat hij eindelijk "mama" zal zeggen uit zichzelf.....hij kent aardig wat woordjes alleen "mama" wil maar niet lukken.
Wat fijn! Mijn autistische zoon van zes is deze zomervakantie dagzindelijk geworden. Ik was ook zò trots toen we met z'n twee waren die dag en hij kwam zijn 'nr. 2' laten zien . Toen nog in de po, maar binnen twee dagen gewoon op de wc.
En wat een ontzettend lieve en ontroerende verhalen toch . Mijn autistische zoon heeft sinds een ruim half jaar en sinds zijn epilepsie openbaarde, slaapproblemen. Eerst een uur bij hem zitten om hem in slaap te brengen 's avonds en daarna wordt hij iedere nacht angstig wakker (De tweede keer dat we slaaptraining deden (wel naast hem zitten, niet liggen en hij mag niet bij ons), kreeg hij een heel heftige epileptische aanval). Ik word dus ieder nacht tig keer wakker nu van mijn woel minimonster. Maar hoe moe ik ook ben, hij is zo lief en aanhankelijk met eskimo neus 'kusjes', knuffels en zoveel genegenheid die ochtend. Dat is wel weer heel fijn!!
Heerlijk herkenbaar dat janken om eten hihi. Onze dochter is 3 en eet sinds kort niet meer alles gepureerd en ze geniet echt van een bordje pasta, man wat zit ik dan trots te wezen en mijn tranen weg te slikken
Hier geen kindje met een beperking maar ik wil even zeggen dat ik heel veel bewondering voor jullie heb! Het lijkt me erg pittig. Ik vind het super mooi om jullie verhalen te lezen. De trots spat ervan af
Mijn zoon van ruim 3 heeft nog geen diagnose, maar dat hij een vorm van autisme heeft is nu wel duidelijk. Bij iedereen. Hij valt ook altijd op en valt er ook vaak buiten. Dat breekt mijn hart. Hij heeft het zelf nog niet door gelukkig. Dat hij moeite heeft met emoties en "voelen" is ook lastig. Maar hij heeft ook een TOS. En hoewel we hem zelf hebben begeleid en hij nu in zinnen praat, gaat dit nog lang niet goed. Het is onduidelijk of soms alleen maar klanken die voor anderen erg onduidelijk zijn. die klanken zijn er vooral als hij lol heeft en dan vergeetm hij zijn woorden nog wel eens. Hij heeft andere interesses en werd ook nooit blij van een speeltuin. En die zit tegenover ons huis, dus ik zie al minstens 2 jaar andere kinderen lachen op de schommel, maar zoon wil/durft/kan dat niet. Onlangs wilde hij toch wel eens de speeltuin proberen. Daar zat hij dan, te kraaien met onduidelijke woorden op een wipkip. Hij durfde steeds meer, ook al vind hij het eng en moeilijk. En gisteren...... Toen gingen we naar een grote speeltuin. Een schommel met een zitje, daar wilde hij in. En hij vond het fantastisch! Hij kon eindelijk zelf de beweging maken om te kunnen schommelen. (Hij is trouwens gek op vliegtuigen.) Opeens ging hij hoog en hij roept met de meest grote stralende lach ooit: "Kijk mama, ik VLIEG!" Hij was intens gelukkig. Ik schoot er vol van, en nu nog als ik dit typ. Hij maakte een goede zin, hij praatte duidelijk, hij genoot en voelde zich gelukkig, schommelde zelf en was voor heel even net als elk ander kind. Hij heeft ruim een half uur alleen maar op die schommel gezeten en non stop gelachen. Ik was en ben zo ongelofelijk trots. Ik hoop zo voor hem dat hij nog veel van zulke overduidelijke geluksmomenten mag meemaken. Het is thuis echt een lachebekje. En hij heeft veel humor. Maar echt genieten in een speeltuin, dat was echt de eerste keer.
Wat een mooie verhalen hier! Mijn kindjes hebben een aandoening van mij over geërfd, wat nogal wat onzekerheid met zich mee brengt wbt hun toekomst. Maar eigenlijk gaat het heel goed met ze. Alleen is het allemaal iets spannender hoe ze zich ontwikkelen. Mijn dochtertje heeft een lage spierspanning en is hypermobiel en hierdoor lukte het gaan staan en lopen heel lang niet. Toen ze met 25 maanden dan toch haar eerste stapjes zette, was ik zo ongelofelijk trots. En zij misschien wel nog meer. En mijn zoontje heeft (ook) een TOS. hij sprak nagenoeg niet tot hij 3 werd. En dat moment waarop hij dan voor het eerst zei: Ik lief jou mama. Zo mooi. Zo lang waren we nieuwsgierig naar zijn stem, naar hoe het zou zijn om met hem te kunnen praten. Inmiddels kletst hij de oren van mijn hoofd, gelukkig, maar nog steeds kunnen mijn man en ik vol verwondering luisteren naar hoe ver hij al is gekomen!
Ons meisje is 8,5maand en vandaag heeft ze voor het eerst helemaal zelf gerold van rug naar buik. Nu hopen dat het geen eenmalige actie was maar wat enorm blij kun je zijn als het dan na zoveel oefenen lukt! We hebben nog een lange weg te gaan maar stap 1 is gezet!
Ahhh wat een leuk topic zeg! Mijn dochter met een ontwikenlingsachterstand heeft laatst bij de fysio haar eerste losse stapje gezet. Ik kreeg meteen een mail van haar ( was fysio behandeling op het kdc) nou toen stonden de tranen wel even in mijn ogen helaas heb ik het nog niet zelf kunnen zien hihi. Maar geduld is een schone zaak Laatst had ze ook bij de logo het pecs kaartje terug geven. Ze had eindelijk door dat ze dan wat kreeg als ze het kaartje terug gaf. ( ze kan niet praten) Wat een trots weer <3
Wat een geweldig topic! Mijn jongste heeft geen diagnose alleen veel syptomen. Voor nu heeft hij volledige motorische retardatie en zijn geestelijke achterstand is er ook nog. Hij is 2 jaar en 9 maanden. Motorisch is hij zn 10 maanden. Mijlpalen voor hem waren omrollen met 18 maanden, zefstandig tot zit komen en tijgeren met 24 maanden. En 2 weken geleden is hij gaan kruipen. ♡♡♡ Trots op onze dappere knul!
Hier ook een mama van een zoon met ASS, taalontwikkelingsachterstand en ADHD. Onze zoon is inmiddels 8 jaar oud. Wat mij echt ontroerde was het moment toen ik hem voor het eerst hoorde lezen. Het leek in het begin of het niet ging lukken, maar ineens was de knop om. Zoooo trots!
Wat mooi jullie verhalen, en veel ook herkenbaar (of een toekomstwens ) Ik had er vandaag weer een, voor mijn autistische zoontje eigenlijk geen fijn moment. Maar voor ons onderlinge contact juist heel lieflijk. Manlief is vanavond uit eten en ik heb met mijn zoontjes lekker een relaxt etentje gepland met bank/tv/lekker eten en gemak. Helaas miste ik tijdens een toetje pakken dat ons stoute hondje het -koude- laatste stuk vlees van mijn autistische zoontje van tafel graaide en opat. Mijn weinig talige autistische zoontje sloeg toch adequaat alarm zonder gooien of andere agressieve uiting en stond daarna met een overdonderde blik te stamelen. Zoveel moeite met het onrecht dat de hond stiekem een stukje vlees had gepakt. We hebben samen de hond even in de bench gezet en gezegd dat ze stout was. Nieuw eten hielp niet en zoon was nog steeds geëmotioneerd en in de war. Totdat ik zei: "Och manneke, je moet huilen, kom maar even bij mama". En dat hielp, zijn vertrokken gezichtje veranderde direct, hij huilde uit, en ik kon hem 'normaal' troosten, en hij kon het toen loslaten! Emotieregulatie is zo moeilijk voor hem. Dus trots . Het is één van de belangrijkste dingen die ik bij mijn eigen moeder (vergevorderde early onset Alzheimer) vroeger ervaarde: 'emotioneel breken' omdat iemand die je echt vertrouwt, je 'ziet' en dan de emotie volledig ervaren en verwerken. Heel intiem en ik hoop dat mijn beide kinderen dit bij mij zo lang als ik kan, kwijt zullen kunnen.
Ps. Dit is mijn derde beschreven moment geloof ik . Voor iedereen die meer momenten kwijt wil van hun kindje(s): ik denk dat we daar allemaal veel van genieten!
Ik ging onze dochter vandaag inschrijven op de kleuterschool. Ik ging de papieren invullen en dochter ging alvast met de juf mee de klas in en later naar buiten. Toen ik buiten kwam zag ik haar in eerste instantie niet, toen zag ik dat een meisje van 4 of 5 haar in haar armen had en onder het klimrek op probeerde te tillen zodat dochter bij het rek kon. Dit lukte niet waarop het meisje op handen en knieen op de grond ging zitten en een ander meisje dochter een handje gaf zodat ze op de rug van het meisje kon gaan staan om zo bij het klimrek te komen. Dit was zo'n aandoenlijk tafereel en ik stond echt met een mega glimlach en betraande ogen toe te kijken. Zo mooi om te zien hoe kindjes dat zo goed aanvoelen dat een ander hulp nodig heeft ipv te oordelen. Dit was haar 1e keer in de klas bij die kindjes.
Zo mooi om dit te lezen. Krijg het er gewoon warm van. Onze zoon zegt alleen mama en verder eigenlijk niets. Nu waren we al een tijd bezig om hem een grote jongens kamer te geven. Gisteren was hij af , hij kwam binnen rent de kamer rond en riep opeens wow mooooi. Nou ik had het niet meer , voelde me zo trots. Kom maar op met alle mooie trotse momenten , ik pak alvast de zakdoekjes