Vandaag zo'n emotioneel moment gehad. We hadden het over baby's en toen zei hij: ik denk dat ik wel kinderen moet krijgen later. Ik vroeg hem waarom dat moest. Hij zei: anders stopt de familie en ik hou zoveel van onze familie. En toen begon hij in zijn ogen te vegen. Oef. Ik zei dat helemaal niets hoefde. Dat we heel veel neefjes en nichtjes zullen krijgen en dat zij dat ook konden doen. Die familie voort zetten. Dat hij dat alleen hoefde te doen als hij dat zelf wilde en dat er heel veel mensen zijn die geen kinderen willen. Dat hielp tegen de plotselinge spanning gelukkig. Arm mannetje. Nog maar 8 jaar en dan al een bepaalde druk voelen om zich voort te planten. Wel heel bijzonder! Zeker nu hij in de pre-puberteit is gekomen en ik meestal een vet stomme moeder ben
Ach wat een heerlijke verhalen om te lezen! Mijn zoon is geboren met hypospadie (verkorte/vernauwde plasbuis) CHT (geen schildklier) en een klompvoetje. Hij heeft me meerdere keren ontzettend verbaasd. Toen hij 8 maanden oud was moest hij voor zijn hypospadie een hele zware operatie ondergaan. Hij heeft de meest ernstige vorm, echter kwamen ze er pas tijdens de operatie achter hoe erg het eigenlijk was. Daarvoor dachten ze dat het een milde variant was. Hij kwam dus onverwacht de operatiekamer uit met een buikkatheter en moest ook langer blijven dan verwacht. Maar oh wat deed hij het toch fantastisch! De dag na de operatie was de dag dat hij voor het eerst in zijn leven zelfstandig ging zitten. Hij mocht niet op zijn buik liggen, tijgeren en kruipen. Dus hij was, ook mede de slangen en infuus én het verband (een dubbele luier met zijn piemel helemaal zwaar in verband weggestopt) enorm beperkt. We waren zo trots, ik kon wel janken! Ineens zat hij daar "gewoon" met een zelfvoldane glimlach op zijn smoeltje. Zonder ook maar één keer om te vallen! Je weet natuurlijk nooit hoe de ontwikkeling gaat met alle obstakels die hij in het begin heeft gehad. Ik had verwacht dat het wel even zou duren eer hij zou leren lopen, vanwege zijn klompvoetje. Ruim 2 maanden gips en daarna 3 maanden fulltime een brace kan de ontwikkeling nogal vertragen. Maar niets was minder waar. Hij was 14 maanden toen hij voor het eerst poging deed om los te lopen! Ik kon wederom wel weer janken, zo trots was ik, en nu.... Hij is nu 22 maanden oud en als er boodschappen gedaan worden, dan wil hij persé zelf lopen, en denk maar niet dat hij een handje wil. Zo schattig om hem vanaf de deur naar de auto te zien lopen.... Dan smelt ik gewoon
Wat een prachtige verhalen! Mijn "kindje" is gisteren 20 jaar geworden en heeft klassiek autisme/ADHD. toen hij 4 was is bij die diagnose gesteld dat hij nooit zou kunnen lezen, schrijven, rekenen, nooit zelfstandig zou kunnen wonen etc. na héél veel jaren knokken, oefenen, voordoen, herhalen, herhalen, herhalen is hij nu zo ver gekomen, dat niemand voor mogelijk zou houden: Hij is onlangs geslaagd voor zijn theorie, en dat terwijl hij zo dyslectisch als een peer is. Gaat dus binnenkort op voor zijn rijbewijs. heeft een baan in de keuken van een restaurant, waar hij de koude kant zelfstandig kan draaien, met de warme kant heeft hij nog wat hulp nodig. Hij kan VIER verschillende toetjes tegelijk maken, want in principe compleet onmogelijk is voor een autist, maar hij doet het wél. Gaat binnenkort waarschijnlijk zelfs weer een dag per week terug naar school. Hij heeft daarbij wel hulp nodig, maar hij wil zó graag, dat we nu naar de mogelijkheden gaan kijken, in samenwerking met zijn baas, die hem van alle kanten aanmoedigd. Dat ik bovenstaande verhaal ooit zou kunnen schrijven, had ik 16 jaar geleden nooit verwacht......
Jongste zoon geboren met een ernstige vorm van hypospadie, met 9 maanden geopereerd. Operatie viel vies tegen en duurde het dubbele aan uren. Zindelijkheid was zelfs voor zijn uroloog een groot vraagteken. Toen hij afgelopen februari met 3 jaar en 9 maanden vroeg of hij op een potje mocht plassen en dat ook deed en 3 dagen later geen ongelukje meer gehad had en ook 's nacht geen luier meer om wou en meteen nachtzindelijk was, toen hebben we een feest met ons gezin gevierd! Supertrots en nog steeds op ons manneke. Laatst weer voor zijn jaarlijkse controle geweest en de uroloog was ook helemaal blij en trots.
Eergisteren (zoonlief van bijna 10 jaar): "Mama? Ik wil een mes. Ik wil oefenen met boterham smeren." Ik viel bijna van mijn stoel , ik denk wat zegt hij nu!? (kan zichzelf niet eens helemaal zelf afdrogen) Ik geef hem een mes met wat boter erop. Kleine zus van 7 jaar komt bij hem staan en begint hem op zachte toon te coachen, "Kijk, zo doe je dat. Daar vasthouden. Goed zo." Na een 2-tal minuten zit er een enigszins gesmeerde dikke klodder boter op het midden van de boterham en mijn zoon kijkt glunderend naar mij op. "Het is gelukt!" Ik geef hem een high-five en slik wat tranen weg . Tot nu toe wil hij niet nog een keer zelf proberen, maar ik begin nu wel te dromen en langzaam te geloven dat hij het ooit wel zal kunnen leren!!
Het zijn vaak maar kleine dingetjes....maar alle kleine dingetjes bij elkaar zijn een grote stap vooruit.
Oh wat lief dat zijn zusje hem zo zachtaardig hielp! Dan zou ik ook gaan huilen van geluk Ik lees over hypospadie-operaties, oef wat naar dat jullie en jullie kindjes dat ook mee moesten maken! Toen ds1 hieraan geopreerd werd kreeg hij een hevige astma aanval. Het was heel eng, hij lag aan het zuurstof toen we hem weer mochten zien. Wij zwaar bezorgd natuurlijk! En ineens gingen die oogjes open, trok hij het zuurstof af en begon vh bed af te klimmen. De arts en vpk stonden te kijken alsof ze water zagen branden hij moest eigenlijk een nachtje blijven maar nadat hij als een wervelwind over de afdeling rausde ( wij erachteraan: niet rennen! Voorzichtig! Stooop!) mocht hij dezelfde dag naar huis. De catheter vond hij hilarisch! En hij gaf geen kick terwijl hij echt wel pijn had. Ik was zo opgelucht toen het achter de rug was. Hij werd wel heel laat zindelijk, hij was toen 5 jaar. Het zal een combi geweest zijn van hypospadie en autisme. Maar toen hij het eenmaal door had was hij meteen dag en nacht droog. Zo een mijlpaal!
Mijn oudste zoon heeft een ontwikkelingsachterstand, maar hij is de laatste maanden met enorme sprongen vooruit gegaan. Hij loopt sinds kort los. Gisteren is hij voor het eerst lopend mee gegaan om zijn zus uit school te halen. Ik weet niet wie er trotser was, hij of ik. En op de terugweg liep hij hand in hand met zijn grote zus. Echt een smelt moment.
Onze 4jarige zoon heeft: - ASS (klassiek autisme) - taalstoornis - motorische achterstanden - eetproblematiek - niet zindelijk - Sociaal niveau van 1.5 jarige (wel normaal iq) Maar we genieten zo van hem! Dit zijn de meest magische momentjes: - Uiterst zelden zegt hij: "ik vin je lief" - zingt (in eigen taal, met wel goede melodie) en danst spontaan bij bepaalde muziek. - wanneer hij spontaan "dag kindjes" zegt als we naar huis gaan. (nog maar 3x gebeurd) -Het goede nieuws dat hij op school gelikt had aan een appel! (is panisch voor o.a. groente en fruit) - Wanneer hij binnen enkele minuten puzzels van 60stukjes legt - Wanneer hij overal de weg weet en ook links en rechts foutloos gebruikt. En vorige week toen hij voor het eerst de vraag beantwoorde " Heb je een fijne dag gehad?" (vragen we hem iedere dag maar geeft nooit antwoord) met het antwoord "ja". Tot nu toe is het bij die ene keer gebleven..
In 2016 is mijn ASS/verstandelijke handicap mannetje dagzindelijk geworden, gaan praten en dat zijn nu al 3 tot 4 woordzinnetjes, ik kan hem opdrachten geven in delen die hij adequaat uitvoert, hij lacht nog steeds met de schattigste kinder/babylach die bestaat , en trekt drukke, prikkelgevoelige situaties steeds beter. Een heel goed jaar met en voor hem als ik het jaar zo overdenk met glimlach (al is het geen momentje). En we zijn al aan het oefenen met vuurwerk. Hij durft nu een (mega lang) sterretje vast te houden .
Wat een mooi topic zeg! Wat een kanjers hebben jullie. Wij hebben een zoon van 8 en hij heeft atactische cerebrale parese. Gisteren liepen we samen in de stad en ineens zegt hij : Mama, ik kan huppelen! Net kon ik het al een beetje aan jouw hand en nu kan ik het alleen! Hij was zo trots. Hij loopt nu de hele tijd te huppelen. Zo leuk om te zien. Huppelen heeft hij vaak geoefend met de fysiotherapeut maar het was hem nog nooit gelukt...
Toen onze dochter haar A en B diploma haalde. En ja ze was moe. En ja ze sprong er als eerste in en kwam er als laatste uit. Maar het maakt haar niks uit.. ze doet het gewoon. Ik heb gehuild. Dit was voor ons wel een mijlpaal en een bevestiging dat dit meisje ontzettend veel "geluk" heeft gehad. Maar ook een enorme sterke vechter is. Verder lees ik met heel veel liefde jullie verhalen. Wij hebben het ons ons geval heel erg "getroffen". Als ik jullie mijlpalen lees denk ik alleen maar, hier gaat het om. Trots zijn op je eigen kind, hoe hij of zij zich ook ontwikkeld. Ik neem een abbo. Word hier blij van!
Oh zo herkenbaar <3 dit schreef ik toen prinsje mocht afzwemmen voor B. Iedere moeder is trots op haar kind en ben dat dus ook. Ik ben zo ontzettend trots op mijn kanjer. Bijna 2 jaar gedaan over zwemdiploma A. En toen door naar B. Toen hij net begon hadden man en ik het er over of hij de borst en rugcrawl wel zou kunnen. We zagen het aan en vreesden het ergste. We hadden het er zelfs over om dan maar te stoppen met zwemles omdat we bang waren dat het een gebed zonder einde zou worden... Dit ook aangegeven bij de coördinator van de zwemles. Ze is op de hoogte van wat prinsje heeft en daar wordt dus ook nu rekening mee gehouden. In de eerste instantie hebben wij dat nooit verteld bij het zwembad omdat we willen dat hij blanco overal in kan gaan. Net voor de zomervakantie toch de coördinator ingelicht over Cerebrale Parese en wat het inhoud en wat het voor prinsje betekend.... Dus toen prinsje begon met B bedachten we ons al wanneer hij klaar zou kunnen zijn. Man en ik gingen uit van op zijn vroegst december, dan zou hij zo'n 15 lessen hebben gehad. Minder verwachten we niet met zijn achtergrond. Maar niet is minder waar. 2 weken geleden kregen we te horen dat als prinsje afgelopen zondag door het gat zou zwemmen, hij het briefje meekreeg om af te zwemmen. Dat was dus het enigste opstakel nog.... Maar hij had het nog nooit gehaald.... Hij had al wel laten zien dat hij ruim 6 meter onder water kon zwemmen maar door het gat nog niet. Wij hebben prinsje in die week verteld wat hem stond te wachten en wat hij moest doen. Voor hem was dan ook duidelijk dat als hij door het gat zou zwemmen dat hij klaar is met zwemles, niet door voor C, tis goed zo. Afgelopen zondag was het zo ver. Ik had prinsje beloofd als hij door het gat zou zwemmen, dat ik mezelf voor gek zou zetten op de tribune door heel hard voor hem te juichen. En dat leek hem wel wat Op het moment dat de badmeester vertelde dat ze met het gat gingen oefenen, kwam er een heel enthousiast gejuich. Dat was prinsje <3 Poging 1 mislukte helaas en poging 2 haalde hij wel. Dus ik juichte heel hard en zag sommige ouders kijken, maar dat deed me niks, mijn kind deed wat hij moest en wou doen! Zwemmen door het gat! Hij keek zo trots en blij naar ons en wij naar hem! Tijdens het zwemmen was hij heel hard aan het zingen: Ik mag volgende week afzwemmen! Zo gaaf! Na de les even gepraat met de coördinator en toen kwamen de tranen eraan. De spanning kwam er bij mij uit. Zo ongelooflijk trots op die doorzetter! Nu wil hij dat ik een miniontaart maak voor hem voor het afzwemmen en natuurlijk doe ik dat. Nu dus druk daar mee bezig. En dan morgen nog één keer door dat gat, nog één keer zwemmen met kleren aan, nog één keer zitten op de tribune. Na 8 lessen mag hij al afzwemmen voor B. (er staan normaal zo'n 10 lessen voor). Das voor elk kind al knap, maar van mijn kind helemaal! Mijn kind met zijn motorische beperking als gevolg van een hersenbeschadiging mag al zo snel afzwemmen. Tuurlijk zwemt hij "anders" dan andere kinderen, maar hé hij kan zwemmen! Morgen steek ik wel 100 veren in zijn *piep* zo trots ben ik! En nu gauw verder met de taart, dat wordt vast de allermooiste taart ooit! Alles voor mijn prinsje! <3
Ze kwam spontaan een kus brengen! En we hebben haar het duimen afgeleerd dus nu ipv de hele dag duimen zit ze heel de dag te kletsen en te zingen ze word dan opeens zo groot
Heb het hele topic gelezen, wat een mooie verhalen en wat een prachtige kinderen hebben jullie❤️
niet helemaal passend bij dit topic maar wel een beetje. Mijn zoontje heeft vandaag voor het eerst gerend. Hij is 5,5 jaar, te vroeg geboren bij 27 weken, woog 920 gram. Hij heeft een moeilijke start gehad, kon zich pas bij 13 maanden omrollen bijvoorbeeld. na een beenbreuk op zijn derde jaar had hij beenlengte verschil en ook geboren met extreme platvoeten waardoor hij zeer langzaam loopt. 2 jaar geleden kon hij met moeite maar 20 meter lopen. Vandaag dus voor het eerst gerend. Zoooo trots op hem. Lopen gaat sinds kort ook steeds beter. Hij heeft 3 jaar steunzolen gedragen vanwege de platvoeten. paar maanden geleden dmv fotos vastgesteld dat dit onnodig was. Sindsdien normale schoenen en hij gaat ontzettend vooruit. en sinds een paar weken is hij snachts ook zindelijk Joepie oh ja en vandaag kwam voor t eerst de uitspraak dat hij later wel met mama wil trouwen Bedankt voor het delen van jullie mooie emotionele momenten.