Ik heb al jarenlang een knagend gevoel dat ik zo graag terug wil naar de regio waar ik vandaan kom. Mijn ouders en familie wonen er en ik heb me er altijd fijn gevoeld. Nu ik 2 jonge kinderen heb is het gevoel alleen maar sterker geworden. Deels omdat het een rustig gebied is en ik van mening ben dat het voor kinderen een geweldige plek is om op te groeien. Bovendien heb ik er veel meer familie en vrienden dan waar we nu wonen. Mijn vriend en ik wonen hier al 10 jaar maar we hebben niet echt een vriendengroep hier die we zouden missen als we hier weg gaan. Daarnaast heb ik een baan die ik al tijden niet leuk meer vind dus ander werk zoeken is geen punt. Mijn vriend heeft echter wel een baan die hij nog steeds leuk vindt. Daarnaast heeft hij het gevoel zn moeder die alleen woont in de steek te laten. Als we verhuizen woont zij strak bijna 3 uur rijden van ons vandaan en nu maar 1 uur. Ik begin mezelf echter steeds rotter te voelen, ik heb last van heimwee en moet er vaak om huilen. Mijn vriend denkt dat ik uit een soort melancholie terug wil en dat het tegen gaat vallen als ik daar weer woon. Ik ben er inmiddels ook al 20 jaar weg. Maar de heimwee wordt juist steeds erger bij mij. Zodra ik daar weer ben voel ik me thuis en voel ik me fijn. Is het egoïstisch om me zo te voelen? Dat hij zn werk niet kwijt wil dat begrijp ik best. Ook dat van zn moeder begrijp ik tot op zekere hoogte. Maar ik ben toch niet verantwoordelijk voor zn moeder? Of is dat gek gedacht? Ik weet het niet zo goed. Mijn vriend heeft verder niks met de plek waar ik vandaan kom maar zegt er wel te kunnen aarden. Ik heb ook een tijd in de stad gewoond waar hij vandaan komt. Ik weet niet of het heimwee gevoel van mij nog weg gaat. Iemand tips?
Wel ietwat heekenbaar. Ik ben verhuisd van Brabant naar een plaats 1uur25min rijden. Destijds met een andere partner. Ben hier gebleven omdat huidige partner en ik een relatie kregen. Hij wil ook echt niet verhuizen naar waar ik vandaan kom. Mede ook vanwege zn moeder en zus. En ik begrijp dat echt heel erg. Ik zou dat dus ook niet doen. Daar zouden we haar veel.pijn mee doen, om met haar enige kleinkind te gaan verhuizen zo ver. Maar ik heb niet zo'n heimwee als jij. Ik heb er wel moeite voor gedaan hier een netwerk op te bouwen. Met kind gaat dat wat makkelijker dan zonder kind soms. Dus ik ben hier ook gewoon gelukkig. Dat heeft wel wat jaartjes gekost. Mijn mening is dat het mijn keus was om hier te gaan wonen, en dat ik nu niet mag verwachten dat hij dan maar met me mee terug gaat en alles achter moet laten.
Je vriend voelt zich wel verantwoordelijk voor zijn moeder. Heeft hij nog broers en zussen die in de buurt wonen. Voor jou heeft de verhuizing alleen maar positieve kanten en voor hem alleen maar negatieve. ( De kinderen buiten beschouwing gelaten) Ik vind het nogal vervelend overkomt eerlijk gezegd als je zegt niet verantwoordelijk te zijn voor je schoonmoeder. Alsof je vriend daar niet over moet zeuren.
Ik dacht hetzelfde eigenlijk, al kan ik me jou gevoel ook wel voorstellen. Maar zeker als hij de enige is die dichter bij haar woont, kan ik het wel waarderen dat hij zich verantwoordelijk voelt voor haar. Om die reden ben ik ook blij dat van ons allebei de ouders dichtbij wonen (binnen 10 km) zeker nu ze ouder worden. Gaan je kinderen al naar school?
Mn oudste gaat na de zomervakantie naar school. Jongste is net 2. Ik geef heel veel om mn schoonmoeder en verantwoordelijk voor haar zijn bedoelde ik niet op een nare manier. Ik zou het ook jammer vinden dat zij dan wat verder weg woont. Maar ik mis mijn ouders ook, die wonen hier ruim 2 uur rijden vandaan. Toen wij hier gingen wonen 10 jaar geleden was ons leven gewoon heel anders. We waren heel vrij en gingen elk weekend feesten, kinderen was ik totaal nog niet mee bezig. Het lijkt mij voor mn kinderen leuk om dichterbij opa en oma te wonen. Mijn vriend heeft nog een zus, zij woont alleen driekwart jaar niet in Nederland. Daarom voelt mijn vriend zich verantwoordelijk, wat hem siert uiteraard. Ik heb vaak het gevoel dat ik mijn gevoel maar gewoon totaal aan de kant moet zetten.
Oei lastig dit zeg. Ik kan je gevoel mij goed voorstellen. Snap ook van je vriend dat hij zijn werk niet op wil geven en (zo voelt dat voor hem) zijn moeder in de steek wil laten. Toch heb je gelijk wanneer je zegt dat jij/jullie niet verantwoordelijk voor haar zijn. Zij heeft als het goed is haar eigen leven en daar moet zij zelf invulling aan geven. Is ze nog mobiel? Goede gezondheid? Heeft ze nog werk/hobby/vrienden/familie? Als dat allemaal is dan zou dat geen belemmering moeten zijn om te verhuizen. Dan spreek je af dat oma eens in de zoveel tijd komt logeren. Als ze al ouder en wat minder is snap ik dat het moeilijk is om op grotere afstand te wonen. Is er een optie dat ze in dat geval ook verhuist naar de regio waar jij naartoe wil? Over werk: stel dat werk de enige factor was waar hij rekening mee moet houden, had hij dan alsnog gezegd niet weg te willen of is het toch meer om zijn moeder (en deze leuke baan alleen een extra belemmerende factor om niet weg te willen?) Jouw gevoel totaal aan de kant zetten moet je niet doen en mag hij niet van je vragen. Jij kiest er niet voor om dat te voelen. Bedenk wel dat je, waar je ook woont, je zelf zal moeten investeren in een kennissenkring. Misschien is dat "thuis" iets makkelijker maar het komt niet uit de lucht vallen. Succes, hoop dat jullie er uit komen samen.
Oei, lastig. Wij zijn tussen onze ouders in gaan wonen. Ik vind ons wel verantwoordelijk voor onze beidde ouders, zij hebben ons jarenlang verzorgt, nu ze ouder worden en hulp nodig hebben, vind ik dat onze (en die van onze broers en zussen) verantwoordelijkheid. dus nu 1 uur naar je schoonmoeder en 2 uur naar jou ouders, dan zou voor mij, (mijn mening he, geen waarheid ) bij je ouders gaan wonen geen optie zijn, want dan laat je je schoonmoeder wel echt in de steek. zou een verhuizing naar iets dichterbij geen optie zijn? Als je van beidde 1,5 uur woont, of een uur van jou ouders en 2 uur van je schoonmoeder? Dat zijn jullie nu gewend om regelmatig te rijden. En dan kan je vriend ook blijven werken waar hij zit. Sociaal netwerk heb ik ook moeilijk gevonden op te bouwen ,maar nu met mijn kleine gaat dat eigenlijk super vlot. Wel kost het even flink energie insteken. En ander werk kan je ook in de buurt zoeken, misschien helpt dat je heimwee gevoel wel een stukje weg te halen. Tenminste, toen ik niet op mijn plek zat qua werk, had ik ook heimwee, want ik had niks leuks hier. Nu met een super leuke nieuwe baan, wat contacten via mijn zoontje, wat contacten van een hobby en werk heb ik het prima naar mijn zin. Je gevoel aan de kant zetten moet ook niet hoor, maar ik vraag me wel af, of je het niet idealiseert. Je bent al 10 jaar weg, dus buiten je ouders heb je daar ook niet echt meer een dagelijks leven dan waar je nu zit.. en zal je ook daar moeten investeren in een sociaal leven en het zoeken naar een leuke baan. Zou als ik jou was, in ieder geval al eens opzoek gaan naar een nieuwe baan in de buurt (een baan in de regio waar je wilt wonen, kan altijd nog, zou niet wachten als je nu geen leuke baan hebt), en daarnaast met je man over blijven praten, evt. ook met je schoonmoeder (misschien wel ze wel, zoals hierboven werd gezegd, verhuizen naar de regio waar jou ouders wonen). Hopelijk komen jullie tot een goeie oplossing samen! Sterkte!
Ik heb wel gemerkt dat als je kinderen op school zitten, je snel meer sociale contacten krijgt in je woonplaats, dat maakt het wel prettiger.
Ja heel lastige situatie is het. Ik ben 8 jaar geleden naar noord holland verhuisd voor mijn vriend. Ik kom zelf uit overijssel a 1.5 uur rijden. Vorig jaar voor werk en rust verhuisd naar overrijsel maar een ander deel lees een uur van mijn fam. Nu weer terug want ik kreeg vooral heimwee naar noord holland. Ik had best terug willen verhuizen naar overijssel waar mijn moeder en fam woont maar dat wilde mijn vriend absoluut niet. Omdat ik het fijn heb in noord holland en hij ongelukkig zou worden in dat deel van overijssel weer terug in n-h. Maar mijn fam woont dus wel ver weg. Op zich geen punt ik zie ze vaak maar 6 jaar terug is mijn vader overleden en dat was erg pijnlijk dat ik ver weg woonde. Schuldig voelde ik mij zelfs. Maar dat kan net zo goed omgekeerd gebeuren. Het is denk ik een beetje geven en nemen. Moeilijk is het wel dus snap je wel.
Bij het lezen van je verhaal krijg ik eerder het idee dat je terug verlangt naar een bepaalde tijd of fase in je leven. Dan zat je echt terug verlangt naar die plek. Zou dat kunnen?
Dit is een hele goede! Dit was bij mij ook wel het geval namelijk. Ik ben me daar heel goed bewust van geweest na een tijdje. Ik heb ook echt actief geprobeerd nieuwe mensen te leren kennen. En nu we een dochter hebben, gaat dat sowieso makkelijker. Natuurlijk zou ik ook wel weer terug willen naar Brabant, maar dat gaat nou eenmaal niet zo makkelijk meer. En inmiddels kan ik oprecht zeggen dat ik hier ook gelukkig ben.
Nee, je bent niet verantwoordelijk voor je schoonmoeder maar het klinkt wel heel naar zoals je het neerzet. Ik hoor niets over een schoonvader. Mijn vader is overleden en mijn moeder heeft echt een actief eigen leven, ze is ook nog relatief jong, maar ze zou heeeeel verdrietig worden als wij 3 uur verderop zouden gaan wonen en ik zou dat dus ook nooit zomaar doen. Ik begrijp dus heel goed dat je vriend er zo over denkt. Maar het is wel een lastig dilemma...
Je hoort niets over een schoonvader omdat die er niet meer is, die is overleden. Bovendien waren mijn schoonouders al heeeeel lang gescheiden. Mijn schoonmoeder is dus alleen. Mijn schoonzus woont wel dichtbij haar, maar die is er niet altijd. Ik woon zelf op 2.5 uur rijden van mn ouders. En die mis ik ook. Ik verlang niet terug naar vroeger. Ik vind het daar gewoon fijner dan hier. Meer ruimte, meer natuur.
Overigens kom ik heel graag bij mijn schoonmoeder. Ik ben zelfs degene die mijn vriend altijd aanspoort om er zeker 1 a 2x in de maand heen te gaan. Dat kan ook prima want het is maar een uurtje rijden dus. Ik geloof dat het "verantwoordelijk zijn voor schoonmoeder" wat verkeerd wordt opgevat. Ik woon hier nu 10 jaar, heb hier best wat vrienden maar ik zou graag terug gaan waar ik me het meest thuis voel. Voor mn kinderen wil ik het gevoel echter weg wegstoppen. En ik gun mijn schoonmoeder ook haar kleinkinderen dichterbij. Hoewel ik het wel leuker zou vinden als mijn ouders ook wat dichter bij hun kleinkinderen zijn.
Ik denk ook dat je je onnodig bindt aan de regio waar je geboren bent. Ik ben ook opgegroeid in een klein dorpje maar ik ben 'voor de liefde' naar een ander land verhuisd. De eerste twee jaar ging ik kapot aan heimwee. Ik romantiseerde alles. Het OV was beter in NL, de wegen beter, de lucht schoner, etc. Ook toen wij ons eerste kind kregen bleef ik terugverlangen. Ik had immers geen sociaal netwerk hier en mijn moeder woonde te ver om ons kind mee te maken, etc. Bij elk bezoek daar werd dat nostalgische gevoel sterker. Mijn man heeft me hier echt doorgesleept. Het is niet voor niets dat we ervoor kozen ons leven hier op te bouwen, en niet in NL. Toen we ons huis kochten, sijpelde dat besef steeds meer door. We kregen een tweede kind, onze oudste ging naar school, ik vond een baan hier en maakte vrienden. Inmiddels hebben we drie kinderen en ben ik ontzettend blij dat ik destijds heb doorgezet. Ik voel me thuis en fijn hier. Natuurlijk blijft mijn geboortedorp speciaal, maar ik zou er niet meer kunnen of willen wonen. En dat mijn ouders wat verder wonen, heeft ook voordelen (wij zijn volledig zelf verantwoordelijk voor ons leven en de opvoeding, wat maakt dat ik me 'in control' voel). Ik heb die nostalgische gevoelens dus niet toegelaten, anders overheersen ze alles. Hoeveel 'moeite' heb je gedaan om van deze plaats je thuis te maken? Dat klinkt harder dan ik bedoel, maar nostalgie kan zo verraderlijk zijn. Natuurlijk is het fijn om terug te gaan, je herinneringen en kindertijd liggen daar, je hebt daar allerlei mooie herinneringen, ,je ouders zijn dichtbij, etc. Maar er echt wonen is wel iets heel anders. Plus, je leeft nu, en je man wil het niet. Dat is dan toch al een reden het niet te doen? Want je deelt je leven met hem, en niet met die regio waar je ouders wonen. Dus ik zou me focussen op het nu, en daar alles uit proberen te halen. Anders kan dit ook nog tussen jullie in komen te staan waardoor jullie uit elkaar groeien en jij nog harder gaat terugverlangen naar die regio.
Nescio bedankt voor je reactie Mijn relatie is heel slecht op dit moment. Staat overigens los van de wens om te verhuizen. Ik woon hier 10 jaar, dat vind ik zelf behoorlijk lang. Ik heb op veel plekken gewoond, in binnen en buitenland. Ik heb hier meerdere buren met gezinnen zien verhuizen afgelopen jaar, die gingen allemaal terug naar waar ze vandaan komen. Ik moet niet naar een ander kijken, maar het gebeurt vaker. Ik heb hier collega's, vrienden, heb hier heel veel gefeest, veel meegemaakt en 2 kinderen gekregen. Maar ik vind het tijd voor verandering.
Maar het is eigenlijk heel simpel, als je vriend niet wilt verhuizen naar de plek waar jij heen wilt, zul je samen een middenweg moeten zoeken. Maar als ik lees dat je relatie heel slecht is en je in een baan zit die niet leuk is, lijkt me dat daar eerst je prioriteiten moeten liggen. Met verhuizen is je relatie niet ineens goed en je baan niet ineens leuk (en ver rijden). En als je kan stoppen bij je huidige baan vanwege verhuizen, kan dat ook zonder. Dus ik zou aan je relatie werken, een nieuwe baan zoeken en als je alles goed op de rit hebt, nog eens nadenken, samen, over waar jullie willen wonen.